Britten Motorcycle

Η Britten ήταν μία προσπάθεια σχεδιασμού και κατασκευής χειροποίητων αγωνιστικών μοτοσικλετών, στη Νέα Ζηλανδία, από έναν άσημο μηχανικό, τον John Britten. Το τελικό μοντέλο ήταν το V1000. Η εταιρεία του παρήγαγε τελικά 10 μοτοσικλέτες, στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Η ιστορία του John Britten έχει ενδιαφέροντα σημεία. Προσπάθησε να δείξει ότι τα υπέρογκα ποσά που δαπανούν οι μεγάλοι κατασκευαστές είναι άχρηστα και μπορούν να υπερνικηθούν από τη δύναμη του μυαλού του ανθρώπου που αγαπά αυτό που κάνει και δίνει όλη του την ενέργεια ώστε να φτάσει το στόχο του. Ο Νεοζηλανδός μηχανικός ήταν μια μηχανολογική ευφυΐα, που αφιέρωσε τη ζωή του για να σχεδιάσει και να κατασκευάσει μια μοτοσικλέτα που ήταν πρωτοποριακή στη σχεδίασή της. Το αποτέλεσμα ήταν να καταρρίψει ρεκόρ και να κερδίσει αγώνες, στις πίστες της Daytona και του Westwood από μία φορά και άλλη μία δεύτερη θέση στην Daytona, κερδίζοντας εργοστασιακές μοτοσικλέτες των μεγάλων κατασκευαστών.

Η αρχή (Aero-d-zero)

Το 1986, ο John Britten προσπάθησε να βελτιώσει την αγωνιστική μοτοσυκλέτα του, κατασκευής Ducati, σχεδιάζοντας δικό του περιφερειακό πλαστικό πλαίσιο (φέρινγκ). Στην αρχή κατασκεύασε ένα νέο φέρινγκ το οποίο είχε πολύ ομαλές επιφάνειες και έδειχνε πολύ αεροδυναμικό. Η κατασκευή του γινόταν από σκελετό από αλουμινένιο σύρμα, ενωμένο με θερμοκόλλα. Το σύρμα πρόσφερε μικρό βάρος και διευκόλυνε τη διαμόρφωση του σχήματος των πλαστικών, στη συνέχεια, τα οποία κατασκευάζονταν με εφαρμογή αφρού πολυστερίνης πάνω στο σκελετό.

Το πλαίσιο όμως και ο κινητήρας δεν τον ικανοποιούσαν. Στράφηκε στην εταιρεία Denco για να βρει κινητήρα, όμως ούτε αυτός ο κινητήρας τον ικανοποίησε. Μετά από πολλές προσπάθειες και βελτιώσεις αποφάσισε ότι ο μόνος δρόμος ήταν να σχεδιάσει εξ' αρχής πλαίσιο και κινητήρα.

Η πρώτη μοτοσικλέτα που κατασκεύασε ήταν η Aero-d-zero. Σε αυτή ο Britten σχεδίασε ένα νέο πλαίσιο το οποίο ήταν χαλύβδινο σωληνωτό χωροδικτύωμα, όπως π.χ. στις σημερινές Ducati. Η μοτοσικλέτα αυτή αγωνίστηκε στην πίστα αγώνων BEARS (British European American Racing, αγώνες όπου δεν μπορούσαν να συμμετέχουν κατασκευαστές από την Ιαπωνία) και κατάφερε να πετύχει τελική, τον Μάρτιο του 1987, 234 χλμ/ώρα. Το 1988 και το 1990, κατάφερε τελική 243 χλμ/ώρα. Ο κινητήρας της μοτοσικλέτας ήταν από ένα Ducati Darmah με εκκεντροφόρους κατασκευής Imola και ιμάντες για την κίνηση των εκκεντροφόρων. Η εμπρός ανάρτηση (πιρούνι) ήταν κατασκευής Ceriani, το αμορτισέρ ήταν κατασκευής Koni και το ψαλίδι αλουμινένιο. Οι τροχοί ήταν κατασκευής Morris and Campagnola ενώ για τα φρένα είχε χρησιμοποιήσει αντλίες κατασκευής Brembo και δαγκάνες κατασκευής AP Lockheed.

To Aero-d-one

Η δεύτερη από τις πρώτες μοτοσικλέτες ήταν εκείνη στην οποία χρησιμοποιήθηκε ο πρωτότυπος κινητήρας της Denco Engineering, πάλι διάταξης V-2 αλλά βασισμένος σε κινητήρα που η Denco χρησιμοποιούσe ήδη σε αγώνες πίστας. Ο κινητήρας θα έκαιγε μεθανόλη.

Κάτω από το φέρινγκ υπήρχε ένα νέο μονοκόμματο πλαίσιο, κατασκευασμένο από συνθετικά υλικά. Το ψαλίδι συνδέθηκε κατευθείαν πάνω στο πίσω μέρος του κινητήρα, πάνω στο κιβώτιο ταχυτήτων. Η μοτοσικλέτα αυτή είχε πιρούνι κατασκευής White Power, ενώ ο λαιμός του τιμονιού ήταν στηριγμένος στο πλαστικό του φέρινγκ. Το φέρινγκ ήταν κατασκευασμένο από ανθρακονήματα με επένδυση από kevlar, ενώ εσωτερικά υπήρχε ειδικός αφρός. Ουσιαστικά, πλαίσιο, φέρινγκ και ρεζερβουάρ ήταν το ίδιο κομμάτι, το οποίο ζύγιζε μόλις 12 κιλά. Καθώς δε ενωνόταν με την κεφαλή του κινητήρα και τη βάση του ψαλιδιού, περνούσε ένα μέρος των μηχανικών καταπονήσεων στον κινητήρα (semi-stressed engine design). Η μοτοσικλέτα είχε αρκετά προβλήματα με βασικότερο το ότι ήταν πρακτικά αδύνατο να προσεγγίσει ο μηχανικός τον κινητήρα (έπρεπε να αποσυναρμολογηθεί ολόκληρη η μοτοσικλέτα). Τη μοτοσικλέτα αυτή την έριξε κάτω ο ίδιος ο Britten, κάνοντας της βόλτα γύρω από το εργοστάσιο, λίγα μόλις λεπτά αφού ολοκληρώθηκε η κατασκευή της, το 1987. Αργότερα, κατά τη διάρκεια δοκιμών σε πίσταμ ξαναέπεσε με αυτή τη μοτοσυκλέτα. Αυτή τη φορά το ατύχημά του ήταν σοβαρότερο και έμεινε στο νοσοκομείο για 2 εβδομάδες.

Στη συνέχεια, μετά από την πρώτη δοκιμή σε αγώνα BEARS, διαπιστώθηκε ότι ο κινητήρας δεν λειτουργούσε ομαλά. Ζητήθηκε τότε η βοήθεια του μηχανικού Jerry Branch από την Καλιφόρνια, ο οποίος πρότεινε σημαντικές βελτιώσεις στο σχεδιασμό του θαλάμου καύσης. Μετά από τις βελτιώσεις στον κινητήρα, τo Aero-d-one συμμετείχε σε μερικούς αγώνες. Στον πρώτο, στη Reapuna το 1987, δεν τερμάτισε λόγω μηχανικής βλάβης αλλά πλησίασε στο να πετύχει ρεκόρ γύρου. Την ίδια χρονιά, κέρδισε το BEARS με 238.5 χλμ/ώρα. Νίκησε σε δύο από τρεις αγώνες σε τοπικό ράλι Dunedin της Ν. Ζηλανδίας αλλά στον 3ο έμεινε από κολλημένο κιβώτιο ταχυτήτων. Σταμάτησε να χρησιμοποιείται μετά από βλάβη σε αγώνα του 1988, από κόλλημα πείρου σε ένα από τα έμβολα του κινητήρα.

Η V1000 και V1100

Τελικά, η απαγόρευση χρήσης, στους διεθνείς αγώνες, κινητήρων που έκαιγαν μεθανόλη, σε συνδυασμό με την αναξιοπιστία του κινητήρα της Denco, οδήγησαν τον Britten στο να εγκαταλείψει τον κινητήρα της Denco και να σχεδιάσει τον δικό του κινητήρα, ο οποίος θα έκαιγε βενζίνη.

Η τελευταία εκδοχή της μοτοσικλέτας με το όνομα V1000 είχε σχεδιαστεί για δύο κινητήρες, γιατί ο Britten, ήθελε να προσαρμόζει την ισχύ στις διαφορετικές πίστες. Ο ένας κινητήρας είχε κυβισμό 1.000 κ.εκ. (με 4 βαλβίδες ανά κύλινδρο) και ο άλλος 1.100 cc (με 5 βαλβίδες ανά κύλινδρο). Οι κινητήρες απέδιδαν από 155 έως 170 ίππους, μέχρι τις 12.500 στροφές / λεπτό. Η μοτοσικλέτα έφτανε, στην τελική της μορφή, τα 290 χλμ/ώρα. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μόνον μία μοτοσικλέτα με τον κινητήρα των 1.100cc (η Νο1).

Η ιστορία της μοτοσικλέτας αυτής ξεκίνησε από ένα μοντέλο που έφτιαξε ο Britten από σύρμα. Δανείστηκε τεχνολογία από τη Formula 1 δημιουργώντας ένα εντελώς πρωτότυπο φέρινγκ από ανθρακονήματα, το οποίο οδηγούσε τον αέρα κάτω από τη μοτοσικλέτα και χρησιμοποίησε τη ροή του αέρα ώστε να δημιουργήσει δυνάμεις που θα βελτιώνουν τη συμπεριφορά της μοτοσικλέτας. Τοποθέτησε, με αυτή τη λογική, το ψυγείο του κινητήρα κάτω από τη σέλα, ώστε να βελτιώσει την αεροδυναμική. Με τον τρόπο αυτό η μοτοσικλέτα του είχε πολύ μικρή μετωπική επιφάνεια. Το φέρινγκ-πλαίσιο από ανθρακονήματα εξασφάλιζε την απαιτούμενη ακαμψία ώστε να μπορεί να διαχειριστεί μεγάλες ιπποδυνάμεις, όπως αυτές που απέδιδε ο κινητήρας του.

Οι μοτοσικλέτες στην τελική τους μορφή δεν είχαν αντικραδασμικό στροφαλοφόρο άξονα και ο συμπλέκτης ήταν ξηρού τύπου. Λόγω της μεγάλης διαδρομής των εμβόλων, ο κινητήρας μετά από πέντε ώρες χρειαζόταν να ανοιχτεί για έλεγχο και πιθανή επισκευή. Η τροφοδοσία γινόταν με ψεκασμό, ο οποίος μάλιστα μπορούσε να δεχτεί προγραμματισμό με υπολογιστή (ηλεκτρονικός ψεκασμός).

Ο John Britten ονειρευόταν να κατασκευάσει 10 μοτοσικλέτες, συνολικά, κάτι που όμως δεν κατάφερε να ολοκληρώσει πριν το θάνατό του. Όμως η ομάδα του, έκανε πραγματικότητα το όνειρο αυτό.

Πού βρίσκονται οι Britten

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 10 Britten, ακριβώς όσες κατασκευάστηκαν, και είναι αντικείμενο συλλεκτικής αξίας. Σύμφωνα με τις πληροφορίες της επίσημης ιστοσελίδας της Britten, οι δέκα μοτοσικλέτες βρίσκονται:

1. Ανήκει στην Cardinal Network και στην Britten Motorcycle Company Ltd και βρίσκεται στο Christchirch, στη Νέα Ζηλανδία.
2. Ανήκει στο Μουσείο της Νέας Ζηλανδίας, Te Papa Tongarewa στο Wellington.
3. Ανήκει στην Roberto Crepaldi Cafe Racers and Superbikes/Royal Cars και βρίσκεται στο Μιλάνο στην Ιταλία.
4. Ανήκει στον Jim Hunter και βρίσκεται στο Williamstown, στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ.
5. Ανήκει στον Dr Mark Stewart και βρίσκεται στο Bay City του Μίτσιγκαν, στις ΗΠΑ.
6. Ανήκει στον Kevin Grant της Water Dynamics Ltd και βρίσκεται στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας.
7. Ανήκει στον George Barber και βρίσκεται στο Barber Vintage Motorcycle Museum, στο Birmingham, στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ.
8. Ανήκει στον Michael Canepa και βρίσκεται στο San Jose, στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ.
9. Ανήκει στον Gary Turner και βρίσκεται στην Ολλανδία.
10. Ανήκει στον Michael Lannuccilli και βρίσκεται στο Λας Βέγκας των ΗΠΑ.