Επτά επί Θήβας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ἑπτὰ ἐπὶ Θήϐας


Ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης ενώ μεταφέρονται νεκροί κατά την διάρκεια της μάχης. (Εικονογράφηση του Αλφρέδου Τσωρτς, 1897)

Ποιητής Αισχύλος
Χορός Θηβαίες γυναίκες
Πρόσωπα Ετεοκλής
Αντιγόνη
Ισμήνη
Αγγελιοφόρος
Κήρυκας
Χώρος Οχυρό της Θήβας

Επτά επί Θήβας είναι ο τίτλος τραγωδίας του Αισχύλου.

Αποτελεί το τελευταίο μέρος της τριλογίας του Αισχύλου για τον Θηβαϊκό κύκλο και το μοναδικό έργο της τριλογίας που σώζεται έως σήμερα (περιλαμβάνονται επιπλέον τα έργα της τριλογίας Λάιος και Οιδίπους και το σατυρικό δράμα Σφιγξ[1][2]). Παρουσιάστηκε στην Αθήνα το 467 π.Χ.[1][2] και με το έργο αυτό, ο Αισχύλος κέρδισε τον ποιητικό αγώνα που πραγματοποιήθηκε κατά το πρώτο έτος της 78ης Ολυμπιάδας.

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ιστορία της τραγωδίας είναι βασισμένη στο μύθο των γιων του Οιδίποδα και της Ιοκάστης, Ετεοκλή και Πολυνείκη.

Σύμφωνα με αυτόν, τα δύο αδέλφια συμφώνησαν αρχικά να κυβερνούν εναλλάξ τη Θήβα, ωστόσο, μετά από την άρνηση του Ετεοκλή να παραδώσει το θρόνο στον Πολυνείκη, ο τελευταίος οργάνωσε με έξι ακόμα βασιλείς (τον Άδραστο, τον Αμφιάραο, τον Καπανέα, τον Ιππομέδοντα, τον Τυδέα και τον Παρθενοπαίο) εκστρατεία εναντίον του Ετεοκλή και της πόλης της Θήβας[1]. Η πολεμική αυτή σύγκρουση αναφέρεται με τον όρο Επτά επί Θήβαις και κατέληξε με νίκη των Θηβαίων, αλλά και τον θάνατο των δύο διεκδικητών του θρόνου.

Το ίδιο θέμα πραγματεύεται και η τραγωδία του Ευριπίδη Φοίνισσαι, ενώ υπήρχε και το έπος Θηβαΐς, 7.000 στίχων, το οποίο έχει χαθεί.[3]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 «ΑΙΣΧΥΛΟΣ: 61. – Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας 375-456, 568-676». www.greek-language.gr. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2023. 
  2. 2,0 2,1 Τσίλλερ, Αντώνης. «Στοιχεία προσωκρατικής φιλοσοφίας στους "Επτά επί Θήβας" του Αισχύλου». Τμήμα Θεατρικών Σπουδών (ΜΔΕ), 2011. http://nemertes.lis.upatras.gr/jspui/handle/10889/4774. 
  3. Α. Λέσκυ, Ιστορία της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, σελ. 134, εκδ. Κυρακίδη, 2011.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]