Φρόνημα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Το Φρόνημα είναι Ελληνικός όρος που χρησιμοποιείται στην Ανατολική ορθόδοξη θεολογία για να αναφερθεί στη νοοτροπία ή την αντίληψη· είναι το Ορθόδοξο μυαλό[1]. Η επίτευξη του φρονήματος είναι ένα πρόβλημα εκπαίδευσης για την σωστή πίστη (ορθοδοξία) με τον σωστό τρόπο (ορθοπραξία), και θεωρείται ως το πρώτο βήμα προς την θέωση, την πολιτεία της δοξολογίας[2].

Θεραπευτική μέθοδος της Ορθοδοξίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυτοί οι όροι είναι μέρος αυτού που αποκαλείται η "θεραπευτική μέθοδος" της Ορθοδοξίας, ή "θεραπευτική παράδοση". Η Ορθόδοξη θεολογία διδάσκει ότι μια πίστη είναι αληθινή αν θεραπεύει την πνευματική αρρώστια, και κάνει τον πιστό να "δει το αδημιούργητο Φως"[3]. Φαινόμενα αναφερόμενα στην " ολοκληρωτική αυτοθυσία στην αλήθεια και στην πίστη σε θρησκευτικές και ηθικές αλήθειες...από τη φωνή του Θεού.... μια ακλόνητη βεβαιότητα σχετικά με την αλήθεια της πίστης...αμείωτη και ζωντανή κατά τη διάρκεια της ζωής, μια συνεχώς επαληθευόμενη καθημερινή εμπειρία," [1] "ένα αυξανόμενο αίσθημα για κατανόηση του ίδιου του Θεού και της άσκησης της ορθόδοξης πίστης - ορθόδοξης λατρείας και συμπεριφοράς." [2] Το "φρόνημα" είναι άμεσα συνδεδεμένο με την παράδοση "ενάντια σε κάθε αίρεση και σχίσμα όλων των εποχών". [3] Το "μυαλό των Πατέρων" ονομάζεται επίσης και φρόνημα.[4] όπως ονομάζεται και το "μυαλό της εκκλησίας". [5]

Οι φάσεις του φρονήματος, η θεραπευτική παράδοση που οδηγεί τελικά στη θέωση, είναι ο εξαγνισμός, ο φωτισμός και η θέωση[4]. Ορθόδοξες πηγές αναφέρουν πως η ρωμαϊκή Καθολική εκκλησία στερείται θεραπευτικής παράδοσης και τείνει προς την συναισθηματικότητα και την ηθικολογία. [6] και είναι "νομικά επικεντρωμένη" [7] έτσι ώστε η ένωση της προσευχής και της θεολογίας απορρέουν σε μια ένωση καρδιάς και μυαλού "και η γνώση πραγμάτων που μπορούν μόνο να προέρχονται από το Ιερό Πνεύμα" λείπει από την Καθολική θεολογία.[8]-->

Το φρόνημα στη Δυτική Εκκλησία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο όρος αυτός καθ΄αυτός χρησιμοποιείται περιστασιακά από τους θεολόγους. Για παράδειγμα, ο Τζον Χένρυ Κάρντιναλ Νιούμαν, τον Ιούλιο του 1859, έγραψε για τη φύση της συγκατάθεσης του πιστού, την οποία περιέγραψε εν μέρει να αναμειγνύει "ένα είδος ενστίκτου, ή "φρονήματος", βαθιά στην καρδιά του μυστικού σώματος του Χριστού". [5]

Οι ευρύτερες έννοιες σχετικά με την ένωση με τον Θεό μέσω του Χριστού αναφέρονται σε μία ποικιλία τρόπων. Η εξέλιξη της προσευχής στη ζωή είναι τυπικά διαιρούμενη σε "καθαρτική", "διαφωτιστική", και σε "ενωτικούς τρόπους" [6]. Κάποιοι σχετικοί τομείς της θεολογίας θα μπορούσαν να είναι "ασκητική θεολογία", "μυστικιστική θεολογία" ή η "πνευματική επιστήμη".[7]. Συχνά η λέξη "τελειότητα" χρησιμοποιείται ,για παράδειγμα , "η τέχνη της τελειότητας". St. Teresa of Avila's [9] βιβλίο αυτού του θέματος έχει τίτλο The Way of Perfection (Camino de perfección).[8] Ένωση προσευχής και θεολογίας βρίσκεται μέσω της "στοχαστικής προσευχής"[9] του Αγίου Ιωάννη του Σταυρού (St. John of the Cross). [10] Ο στόχος εκφράζεται στη Δύση χρησιμοποιώντας παρόμοια γλώσσα: "Μέσω του Ιησού Χριστού, και του σώματός του και της ομοιότητάς του, το πώς ένας άνθρωπος θα πρέπει να συμμετάσχει σε μλια διαιρεμένη ένωση."[10] Η συναίνεση των Πατέρων της εκκλησίας μπορεί να αποκαλεστεί "παράδοση" , η "η πίστη των πρώιμων Πατέρων" (Jurgens).

Βλέπε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υποσημειώσεις και παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2009. 
  2. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουνίου 2009. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2009. 
  3. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2009. 
  4. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2009. 
  5. Newman Reader - Rambler - Consulting the Faithful
  6. Αυτή η διαίρεση είναι κάπως κοινή. Ας δούμε για παράδειγμα τον Charles Hugo Doyle, οδηγό στην πνευματική οδό.
  7. Adolphe Tanquerey, The Spiritual Life: A Treatise on Ascetical and Mystical Theology, ISBN 0-89555-659-6, p. 2.
  8. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Νοεμβρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2009. 
  9. poetry
  10. Very Rev. J. Tissot, The Interior Life, Pt. III, Bk. III, §43.