Ιοβιανός ο Ύπατος
| Ιοβιανός | |
|---|---|
| Περίοδος | 741 |
| Προκάτοχος | Θεοδάτος |
| Διάδοχος | Ιωάννης Φαμπριακός (Magister Militum) |
| δεδομένα () | |
Ο Ιοβιανός, επονομαζόμενος Ύπατος ή και Κηπάριος (Ceparius)[1], ήταν Βυζαντινός αξιωματούχος και στρατηγός. Σύμφωνα με την παράδοση, διετέλεσε Magister Militum (στρατηλάτης) του Δουκάτου της Βενετίας το 741.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ιοβιανός υπήρξε σύμφωνα με την μεταγενέστερη μεσαιωνική παράδοση ο τέταρτος στρατιωτικός διοικητής στην διαδοχή της διακυβέρνησης της Βενετίας μετά την δολοφονία του Δόγη Όρσο Ιπάτο, διαδεχόμενος στην εξουσία τον γιο του τελευταίου, Θεοδάτου, ο οποίος ήταν υπεύθυνος της διακυβέρνησης για το προηγούμενο έτος.
Έλαβε από την Κωνσταντινούπολη τον τίτλο του υπάτου, ενδεχομένως για την βοήθεια που προσέφερε στον Έξαρχο της Ραβέννας Ευτύχιο, ο οποίος βρήκε καταφύγιο στην Βενετία μετά την κατάληψη της Ραβέννας από τους Λομβαρδούς, όπου και εγκαταστάθηκε έως την ανακατάληψη της της πόλης[2][3][4].
Στην διάρκεια της περιόδου διακυβέρνησής του συνεχίστηκε η ένοπλη σύγκρουση μεταξύ της Ερακλέα και του Εκίλιο, με μία μάχη να λαμβάνει χώρα στην περιοχή η οποία είναι σήμερα γνωστή ως Torre del Caligo.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Romanin, Samuele (1853). Storia documentata di Venezia. Τόμος Α'. Pietro Naratovich tipografo editore, σελ. 117
- ↑ Rösch, Gerhard (1991). «Deodato». Dizionario Biographico degli Italiani . Τόμος 39. Istituto della Enciclopedia Italiana. σελ. 1-2.
- ↑ Cessi, Roberto (1963). Venezia ducale. Τόμος Α'. Deputazione di storia patria per le Venezie. σελ. 104.
- ↑ Rendina, Claudio (1984). I dogi. Storia e segreti. Newton Compton. σελ. 29.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Σαμουέλε Ρομανίν, Storia documentata di Venezia, Pietro Naratovich tipografo editore, Venezia, 1853.
- Heinrich Kretschmayr, Geschichte von Venedig, Band I: Bis zum Tode Enrico Dandolos, Gotha 1905
