Τεντ Νούτζεντ
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Τεντ Νιούτζεντ | |
|---|---|
.jpg) Ο Τεντ Νούτζεντ το 2017 | |
Πληροφορίες | |
| Όνομα γέννησης | Θίοντορ Άντονι Νούτζεντ (Theodore Anthony Nugent) |
| Ψευδώνυμο | The Nuge, Motor City Madman, Uncle Ted |
| Γέννηση | 13 Δεκεμβρίου 1948[1][2][3] Ντιτρόιτ[4] |
| Καταγωγή | Ρέντφορντ, Μίσιγκαν, Η.Π.Α. |
| Eίδος | Rock, Hard Rock |
| Ιδιότητες | Μουσικός, Συνθέτης |
| Μουσικά όργανα | Φωνητικά, Κιθάρα |
| Παρουσία | 1958 - σήμερα |
| Συμμετοχές | The Amboy Dukes, Hear 'n Aid, Damn Yankees, Damnocracy |
| Ιστότοπος | |
| http://www.tednugent.com/ | |
| wikidata (π) | |
Ο Τεντ Νιούτζεντ (αγγλ. Ted Nugent, πλήρες όνομα Theodore Anthony Nugent, 13 Δεκεμβρίου 1948) είναι κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης της χαρντ ροκ μουσικής. Είναι γνωστός με το προσωνύμιο "Motorcity Madman" και έχει συμμετάσχει σε τηλεοπτικά προγράμματα, διδακτικά βίντεο, ενώ έχει κυκλοφορήσει βιβλία μαγειρικής για κυνηγούς.
Ξεκίνησε με τους Amboy Dukes και συνέχισε με την προσωπική του καριέρα, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του '90 συμμετείχε στους Damn Yankees. Έχει πουλήσει πάνω από 14 εκατομμύρια δίσκους μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Νιούτζεντ ξεκίνησε να παίζει κιθάρα το 1957, υπό την καθοδήγηση του δάσκαλου Τζο Ποντόρσεκ στο "Capitol School of Music" του Μίσιγκαν. Η πρώτη του ζωντανή εμφάνιση έγινε στην ηλικία των δέκα ετών στα "Fairgrounds" του πανεπιστημίου "Michigan State" με το "Capitol School of Music Revue" του δασκάλου του.
Η πρώτη του επαγγελματική, μουσική εμπειρία ήλθε με τους Amboy Dukes στα τέλη της δεκαετίας του '60. Το συγκρότημα ξεκίνησε να παίζει το 1964, αλλά το 1967 κυκλοφόρησαν το ομώνυμο άλμπουμ τους. Η μεγαλύτερη τους επιτυχία ήλθε με το "Journey to the Center of the Mind" που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1968 και περιείχε το ομώνυμο κομμάτι που έφθασε στο Top-20 του Billboard, ενώ ο δίσκος ήταν ο μοναδικός του συγκροτήματος που σκαρφάλωσε στο Hot-100.
Μέχρι το 1974, ακολούθησαν άλλα πέντε ποιοτικά, αλλά χωρίς ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία, άλμπουμ. Ο Νούτζεντ, ήταν το μοναδικό σταθερό μέλος του συγκροτήματος, όντας ο βασικός κιθαρίστας και συνθέτης των Amboy Dukes. Το συγκεκριμένο σχήμα θεωρείται ένας από τους προπομπούς του Progressive Rock και του Heavy Metal.
Προσωπική καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Νοέμβριο του 1975, κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ του Νιούτζεντ σε παραγωγή του Τομ Γουέρμαν και με τον τραγουδιστή και κιθαρίστα Ντέρεκ Σεντ Χολμς, τον μπασίστα Ρομπ Γκραντζ και το ντράμερ Κλιφ Ντέιβις να τον πλαισιώνουν. Ο δίσκος σκαρφάλωσε στο αμερικάνικο Top-30, αλλά διαμάχες ανάμεσα στα μέλη του συγκροτήματος οδήγησαν τον Σεντ Χολμς σε αποχώρηση, αν και λίγο αργότερα επέστρεψε και πάλι στο συγκρότημα.
Τον Οκτώβριο του 1976, κυκλοφόρησαν το δεύτερο τους άλμπουμ με τίτλο "Free-for-All", με τον Meat Loaf να κάνει δεύτερα φωνητικά στο ομώνυμο κομμάτι. Κατά την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, το συγκρότημα άνοιγε τις εμφανίσεις των Black Sabbath, δημοσιότητα η οποία βοήθησε το δίσκο στο να βραβευθεί ως διπλά πλατινένιος.
Την επόμενη χρονιά, ηχογράφησαν το "Cat Scratch Fever", με τα δεύτερα φωνητικά να κάνει αυτή τη φορά ο Μποζ Μπάρελ των Bad Company. Ο δίσκος γνώρισε διεθνή επιτυχία ανεβαίνοντας στο # 28 στη Μεγάλη Βρετανία, την υψηλότερη θέση από οποιοδήποτε άλλο δίσκο του καλλιτέχνη. Το ομώνυμο κομμάτι έφθασε στο # 30 του Billboard, βοηθώντας το άλμπουμ να γίνει τριπλά πλατινένιο. Η εκκεντρική σκηνική παρουσία του Νούτζεντ ενισχύθηκε από το ντύσιμο του με δέρμα ζώων και ουρές κογιότ.
Στις αρχές του 1978, κυκλοφόρησε ένα από τα πιο επιτυχημένα άλμπουμ του, το ζωντανά ηχογραφημένο "Double Live Gonzo!", σκαρφαλώνοντας στο # 13 των αμερικάνικων τσαρτ και το # 11 των αντίστοιχων καναδικών, ενώ έχει γίνει τρεις φορές πλατινένιο. Μετά την κυκλοφορία του δίσκου, οι Σεντ Χολμς και Γκραντζ αποχώρησαν για να δημιουργήσουν τους St. Paradise, δίνοντας τη θέση τους στον τραγουδιστή Τσάρλι Χαν και τον μπασίστα Ντέιβιντ Χαλ. Η νέα σύνθεση ηχογράφησε το πλατινένιο "Weekend Warriors", ακολουθούμενο από το "State of Shock" του 1979, όπου το μπάσο είχε αναλάβει ο Ουόλτερ Μονόχαν. Ακολούθησε το "Scream Dream" τον Ιανουάριο του 1980, το οποίο έφθασε στο # 13 στις Ηνωμένες Πολιτείες και έγινε χρυσό.
Ο Νιούτζεντ άλλαξε δισκογραφική εταιρεία, μεταβαίνοντας στην "Atlantic Records" στα τέλη του 1981, με τον Σεντ Χολμς να επιστρέφει και με νέα μέλη τον μπασίστα Ντέιβ Κισγουίνι και τον θρυλικό ντράμερ των Vanilla Fudge και Cactus, Καρμάιν Άπις. Αυτή η σύνθεση κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Nugent" το 1982, με τον Νιούτζεντ να αλλάζει ολόκληρη τη σύνθεση του σχήματος του πριν την ηχογράφηση του επόμενου του δίσκου, προσλαμβάνοντας τον μετέπειτα τραγουδιστή των Bad Company, Μπράιαν Χάουι, τον κιμπορντίστα Άλαν Σεντ Τζον, τον μπασίστα Νταγκ Λαμπάν και το ντράμερ Μπόμπι Σινάρντ. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1984 με τον τίτλο "Penetrator", ξεκινώντας μία περίοδο από μετρίως επιτυχημένα άλμπουμ για τον καλλιτέχνη.
Κατά την κυκλοφορία του δίσκου, ο Νιούτζεντ μετέβη στο Λονδίνο για μία εμφάνιση στο "Hammersmith Odeon" με το σχήμα του να περιλαμβάνει τον Χάουι, τον μπασίστα Μαρκ Μπόουλς, τον κιμπορντίστα Τοντ Χάουαρθ και το ντράμερ Κλιφ Ντέιβις.
Ο Νιούτζεντ εμφανίστηκε στην τηλεοπτική σειρά "Miami Vice", πριν επιστρέψει στη μουσική βιομηχανία με το δίσκο "Little Miss Dangerous" τον Μάρτιο του 1986. Το συγκεκριμένο άλμπουμ χαρακτηρίστηκε από τη συμμετοχή πολλών γκεστ μουσικών, όπως οι τραγουδιστές Σάντι Σλάβιν, Τζέιμι Σεντ Τζέιμς και Τόμι Τάιερ, οι ντράμερ Καρμάιν Άπις και Μάικλ Μέισον, οι μπασίστες Ρίκι Φίλιπς και Τζέι Φέργκιουσον, ενώ μοναδικό μόνιμο μέλος του συγκροτήματος ήταν ο τραγουδιστής Ντέιβ Αμάτο. Την ίδια χρονιά, ο Νιούτζεντ συμμετείχε στο ιδιαίτερα επιτυχημένο άλμπουμ "Count Three & Pray" των Berlin.
Το 1988, είχαν επιστρέψει στο συγκρότημα οι Σεντ Χολμς και Κισγουίνι, με νέο ντράμερ τον Πατ Μαρτσίνο. Η νέα σύνθεση ηχογράφησε το "If You Can't Lick 'Em...Lick 'Em", με τη συμμετοχή των Τζον Μπον Τζόβι και Ρίτσι Σαμπόρα στη σύνθεση του κομματιού "That's The Story Of Love". Η μοναδική του ευρωπαϊκή εμφάνιση για την προώθηση του δίσκου έγινε στο "Hammersmith Odeon" του Λονδίνου, με τους Krokus σαν support συγκρότημα.
Damn Yankees[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1989, σχημάτισε τους Damn Yankees με τον μπασίστα και τραγουδιστή των Night Ranger, Τζακ Μπλέιντς, τον πρώην κιθαρίστα των Styx, Τόμι Σο και το ντράμερ Μάικλ Καρτελόουν. Το ομώνυμο άλμπουμ γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία, αφού έγινε διπλά πλατινένιο, ενώ περιέχει και τη μεγάλη επιτυχία "High Enough" που έφθασε στο # 3 των αμερικάνικων τσαρτ. Μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, το συγκρότημα περιόδευσε για ενάμισι χρόνο σε όλο τον κόσμο με τους Bad Company, του Poison και τους Jackyl.
Το 1992, οι Damn Yankees κυκλοφόρησαν το χρυσό "Don’t Tread", με το επιτυχημένο σινγκλ "Where You Goin' Now".
Επιστροφή στην προσωπική καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά τη συνεργασία του με τους Beastie Boys για το δίσκο "Check Your Head", ο Νιούτζεντ επέστρεψε στη δισκογραφία με το άλμπουμ "Spirit of the Wild" που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1995 και έβαλε και πάλι τον καλλιτέχνη στο Top-100 του Billboard μετά από εννέα χρόνια. Ο δίσκος χαρακτηρίστηκε από άλλη μία επιστροφή του Ντέρεκ Σεντ Χολμς, ενώ συμμετείχαν ο μπασίστας Μάικλ Λατζ και ο ντράμερ Ντένι Καρμάσι.
Στις 22 Φεβρουαρίου 1997, ο Νούτζεντ εμφανίστηκε ως γκεστ στη συναυλία των Metallica στο Auburn Hills του Μίσιγκαν, όπου έπαιξαν το "Stranglehold". Επέστρεψε στις ζωντανές εμφανίσεις το 1999 περιοδεύοντας δύο φορές στη Βόρεια Αμερική, στη δεύτερη περιοδεία ως support συγκρότημα των Kiss, με τον Τόμι Όλντριτζ στα τύμπανα.
Την επόμενη χρονιά, ξεκίνησε τις ηχογραφήσεις για ένα τρίτο άλμπουμ με τους Damn Yankees, αλλά η κυκλοφορία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Το 2001, περιόδευσε στην Αμερική ανοίγοντας τις εμφανίσεις των Lynyrd Skynyrd και Deep Purple στην κοινή τους περιοδεία. Εκείνη τη χρονιά κυκλοφόρησε το τέταρτο ζωντανό του άλμπουμ με τίτλο "Full Bluntal Nugity", ηχογραφημένο την πρωτοχρονιά του 2000 με τον Μάρκο Μεντόζα στο μπάσο. Στη συνέχεια, ενέταξε στο συγκρότημα του τον μπασίστα Μπράιαν Λουτς και το ντράμερ Τόμι Κλουφέτος για την ηχογράφηση του τραγουδιού "Comin' Down Hard".
Τον Σεπτέμβριο του 2002 κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Craveman", κατά την περιοδεία του οποίου ο Νούτζεντ διαφήμιζε και το βιβλίο μαγειρικής του με τίτλο "Kill It & Grill It". Στις αρχές της επόμενης χρονιάς συμμετείχε στην περιοδεία "Beer Drinkers And Hell Raisers" με τους ZZ Top, Double Trouble και Kenny Wayne Shepperd.
Το καλοκαίρι του 2004 έδωσε μία σειρά συναυλιών για τις αμερικάνικες ένοπλες δυνάμεις στο Κανταχάρ του Αφγανιστάν και το Τικρίτ του Ιράκ, μαζί με τον μουσικό της κάντρι Τόμπι Κιθ, ενώ τον Δεκέμβριο έπαιξε για μία συναυλία με τους Damn Yankees μαζεύοντας χρήματα για το ίδρυμα "Solid Rock Foundation".
Το 2005 ξεκίνησε τις ηχογραφήσεις για το επόμενο του άλμπουμ, διακόπτοντας για την τηλεοπτική σειρά "Supergroup" με τον Σκοτ Ίαν των Anthrax, τον Έβαν Σέινφελντ των Biohazard, το ντράμερ των UFO, Τζέισον Μπόναμ και τον πρώην τραγουδιστή των Skid Row, Σεμπάστιαν Μπαχ.
Τον Σεπτέμβριο του 2007 κυκλοφόρησε το "Love Grenade" με την επανεκτέλεση του "Journey to the Center of the Mind" των Amboy Dukes. Στις 4 Ιουλίου του 2008 έδωσε την 6000η συναυλία του στο "DTE Energy Amphitheater" του Ντιτρόιτ, ενώ μέσα στη χρονιά κυκλοφόρησε το ζωντανά ηχογραφημένο CD και DVD, "Sweden Rocks".
Στις 17 Απριλίου 2009, ο Νιούτζεντ επανενώθηκε με τους Amboy Dukes για να λάβει το βραβείο διακεκριμένου επιτεύγματος στα "Detroit Music Awards", όπου έπαιξαν και το "Journey To The Center Of The Mind". Τον Μάρτιο του 2011 κυκλοφόρησε το κομμάτι "I Still Believe" μέσω διαδικτύου και περιόδευσε με τον Σεντ Χολμς να επιστρέφει για άλλη μια φορά στη σύνθεση του συγκροτήματος του.
Το 14ο προσωπικό άλμπουμ του Νιούτζεντ με τίτλο "Shutup & Jam!" κυκλοφόρησε στις 8 Ιουλίου 2014, με γκεστ συμμετοχή από τον πρώην τραγουδιστή των Van Halen, Σάμι Χάγκαρ.
Δισκογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Έτος | Άλμπουμ | ΗΠΑ
|
Επίπεδο βράβεσυης |
|---|---|---|---|
| 1975 | Ted Nugent | 28 | 2 x πλατινένιος |
| 1976 | Free-for-All | 24 | 2 x πλατινένιος |
| 1977 | Cat Scratch Fever | 17 | 3 x πλατινένιος |
| 1978 | Weekend Warriors | 24 | Πλατινένιος |
| 1979 | State of Shock | 18 | Χρυσός |
| 1980 | Scream Dream | 13 | Χρυσός |
| 1982 | Nugent | 51 | |
| 1984 | Penetrator | 56 | |
| 1986 | Little Miss Dangerous | 76 | |
| 1988 | If You Can't Lick 'Em...Lick 'Em | 112 | |
| 1995 | Spirit of the Wild | 86 | |
| 2002 | Craveman | - | |
| 2007 | Love Grenade | 186 | |
| 2014 | Shutup & Jam! | 102 |
|
|
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0637823. Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6000zsq. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ (Αγγλικά) Internet Broadway Database. 489310. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2014.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Biography - TedNugent.com
- Ted Nugent Biography | Rolling Stone Αρχειοθετήθηκε 2014-03-01 στο Wayback Machine.
- Ted Nugent | Biography - Lyrics
- Ted Nugent | Music Biography, Credits and Discography | AllMusic
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- www.tednugent.com (Επίσημη ιστοσελίδα)
- Ted Nugent | Facebook
- Ted Nugent (TedNugent) on Twitter
- Τεντ Νούτζεντ στην IMDb (Αγγλικά)
| |||||||||||
|