Σχέδιο θωρηκτών A-150
 Καλλιτεχνική αναπαράσταση ενός θωρηκτού A-150 battleship από τον Richard Allison. | |
| Επισκόπηση κλάσης | |
|---|---|
| Όνομα: | Σχέδιο A-150 |
| Χειριστές: |  Αυτοκρατορικό Ιαπωνικό Ναυτικό |
| Προηγούμενη: | Κλάση Γιαμάτο |
| Σχεδιάστηκαν: | 2 |
| Ολοκληρώθηκαν: | 0 |
| Ακυρώθηκαν: | 2 |
| Γενικά χαρακτηριστικά | |
| Τύπος: | Θωρηκτό |
| Εκτόπισμα: | περίπου 70.000 τόνοι[1] |
| Μήκος: | 263.0 m (εκτιμώμενο) |
| Πλάτος: | 38.9 m (εκτιμώμενο) |
| Οπλισμός: |
6 × 510 mm/45 διαμέτρημα πυροβόλα(2×3)[2] «Πολλά» πυροβόλα 100 mm/65 διαμέτρημα [3] |
| Θωράκιση: | Πιθανώς 460 mm στην κύρια ζώνη; δεν δίνεται κάτι άλλο στις πηγές[4][5] |
Το Σχέδιο A-150, γνωστό επίσης και ως κλάση Υπέρ Γιαμάτο,[A 1] ήταν Ιαπωνικό σχέδιο για μία κλάση θωρηκτών. Άρχισε το 1938 - 39, και κατά κύριο λόγο ο σχεδιασμός είχε τελειώσει το 1941. Ωστόσο, λόγω της απαίτησης για άλλους τύπους πολεμικών πλοίων που έπρεπε να καλυφθεί, το έργο στο Σχέδιο A-150 πάγωσε και δεν ξεκίνησε η ναυπήγηση. Οι συγγραφείς William H. Garzke και Robert O. Dulin ισχυρίζονται ότι το Σχέδιο Α-150 θα ήταν τα «πιο ισχυρά θωρηκτά της ιστορίας»[3] εξαιτίας του τεράστιου μεγέθους της κύριας συστοιχίας των έξι πυροβόλων 510 χιλιοστών καθώς και των πολυάριθμων πυροβόλων μικρότερων διαμετρημάτων.
Σχεδιασμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Υπόβαθρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα αρχικά σχέδια για τα θωρηκτά A-150 προέβλεπαν οκτώ ή εννιά πυροβόλα 510 χιλιοστών σε τετραπλούς ή τριπλούς πύργους. Η επιτυχής κατασκευή του πυροβόλου 480 χιλιοστών το 1920 - 1921 έδωσε αυτοπεποίθηση στους Ιάπωνες ότι μπορούσε να κατασκευαστεί και 510 χιλιοστών. Επιπροσθέτως, ήταν επιθυμητή μέγιστη ταχύτητα 30 κόμβων, ώστε η κλάση να είναι ταχύτερη από την Αμερικανική κλάση Βόρεια Καρολίνα της οποίας τα πλοία έφταναν τους 27 κόμβους. Ωστόσο τα επιβλητικά χαρακτηριστικά αυτά περικόπηκαν όταν τέλειωσαν οι δοκιμές σε ένα πλοίο που είχε εκτόπισμα περί τους 90.000 τόνους, καθώς θεωρήθηκε ότι πλοία αυτού του μεγέθους θα ήταν «πολύ μεγάλα και πολύ ακριβά».[3]
Χαρακτηριστικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι αρχικές σχεδιαστικές μελέτες ξεκίνησαν μετά την ολοκλήρωση των σχεδίων για την κλάση Γιαμάτο (1938 - 39) και εστιάστηκαν σε πλοίο με εκτόπισμα πιο κοντά σε αυτό των Γιαμάτο.[6] Καθώς οι Ιάπωνες ανέμεναν ότι οι Αμερικανοί θα θα μπορούσαν να αποκτήσουν γνώση για τα πραγματικά χαρακτηριστικά του κύριου οπλισμού της κλάσης Γιαμάτο (πυροβόλα 460 χιλιοστών), η χρήση των πυροβόλων 510 χιλιοστών ήταν ζωτικής σημασίας στην διατήρηση της πολιτικής της Ιαπωνίας που ήθελε υπεροχή σε σχέση με τους Αμερικανούς στη βάση των μεμονωμένων πλοίων. Τα Α-150 επρόκειτο να αντισταθμίσουν την απάντηση των ΗΠΑ στα Γιαμάτο.[3]
Τα σχέδια είχαν «ουσιαστικά ολοκληρωθεί» κάποια στιγμή το 1941,[6] ωστόσο, παρομοίως με την μοίρα των εγράφων που είχαν σχέση με την κλάση Γιαμάτο,[7][8] τα περισσότερα έγγραφα που είχαν σχέση με αυτή την κλάση καταστράφηκαν στο τέλος του πολέμου, με αποτέλεσμα τα πλήρη χαρακτηριστικά των να μην είναι γνωστά.[3] Είναι γνωστό ότι θα είχαν πολύ μεγαλύτερη δύναμη πυρός από ότι τα αντίστοιχα της κλάσης Γιαμάτο, κύρια συστοιχία έξι πυροβόλων των 510 χιλιοστών (20.1 ίντσες) εγκατεστημένα σε τρεις δίδυμους πύργους και δευτερεύων οπλισμός αποτελούμενος από «πολλά» πυροβόλα 100mm/65.[6] Το εκτόπισμα τους επρόκειτο να είναι παρόμοιο με αυτό της κλάσης Γιαμάτο, το οποίο ήταν περίπου 60.000 - 70.000 τόνους.[6] Η πλευρική θωράκιση θα ήταν πιθανώς 460 χιλιοστών.[5] Ήταν τόσο παχιά που τα χαλυβουργεία της Ιαπωνίας δεν μπορούσαν να την κατασκευάσουν, αντί για αυτό θα χρησιμοποιούνταν διπλές σειρές από πλάκες θωράκισης, το οποίο όμως θα ήταν πολύ λιγότερο αποτελεσματικό από μία ενιαία πλάκα.[6]
Οπλισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παρότι δεν δίνονται λεπτομέρειες στις πηγές για τον μικρότερο οπλισμό που επρόκειτο να τοποθετηθεί στα πλοία, η κύρια συστοιχία των έξι πυροβόλων 510 χιλιοστών/45 διαμετρημάτων σε διπλούς πύργους ήταν σίγουρα στα σχέδια. Αυτά επρόκειτο να είναι τα μεγαλύτερα πυροβόλα εγκατεστημένα σε πολεμικό πλοίο, ξεπερνώντας κατά πολύ τα πυροβόλα 460 χιλιοστών της κλάσης Γιαμάτο.[9] Μέχρι το 1941, είχαν κατασκευαστεί ένα ή πιθανώς δύο πυροβόλα 510 χιλιοστών στο Ναυτικό Οπλοστάσιο του Κούρε ενώ είχαν σχεδιαστεί λεπτομερή σχέδια των πύργων οι οποίοι θα έφεραν τα πυροβόλα. Οι πύργοι θα ζύγιζαν 2780 τόνους ενώ θα στρέφονταν με ταχύτητα 2° το δευτερόλεπτο ένα εύρος 120° προς την δεξιά ή αριστερή πλευρά του πλοίου. Τα πυροβόλα θα μπορούσαν να βάλουν με μέγιστο ρυθμό 1 με 1.5 βολή ανά λεπτό και να στρέφονται κατακόρυφα από -5° έως 45° με ρυθμό 10° ανά δευτερόλεπτο. Επρόκειτο να ζυγίζουν 227 τόνους και να έχουν μήκος 23.56m. Τα διατρητικά βλήματα θα ζύγιζαν από 1900 έως 2000 κιλά ενώ τα υψηλά εκρηκτικά 1858 κιλά.[2]
Ο δευτερεύων οπλισμός από «πολλά» πυροβόλα 100 χιλιοστών/65 διαμετρημάτων ήταν υπό εξέταση, αλλά δεν ήταν τελικός. Αυτά ήταν τα καλύτερα αντιαεροπορικά πυροβόλα που είχαν παραχθεί στην Ιαπωνία κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.[10] Συνολικά, τα όπλα θα ήταν πολύ καλά συγκριτικά με άλλα αντίστοιχα της εποχής. Τα βασικά πλεονεκτήματα που τα έκαναν τόσο επιτυχημένα, δηλαδή η υψηλή ταχύτητα εξόδου και ο γρήγορος ρυθμός βολής, είχαν αποτέλεσμα την μικρή διάρκεια υπηρεσιακής ζωής, διάρκειας 350 - 400 βολών. Στην αντιαεροπορική άμυνα, το μέγιστο βεληνεκές σε κλίση 90° ήταν 13 χιλιόμετρα, ωστόσο το αποτελεσματικό βεληνεκές ήταν 11 χιλιόμετρα. Ήταν ικανά να βάλουν με ρυθμό 15 - 21 βολές ανά λεπτό.[10]
Στο έργο Battleships: Axis and Neutral Battleships in World War II, οι συγγραφείς William H. Garzke και Robert O. Dulin επιχειρηματολογούν ότι το Σχέδιο Α-150 επρόκειτο να είναι τα «πιο ισχυρά θωρηκτά της ιστορίας»[3] εξαιτίας του τιτάνιου κύριου οπλισμού και της χρήσης διπλού σκοπού δευτερεύοντος οπλισμού.[3]
Κατασκευή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Με τον πόλεμο στον ορίζοντα στις αρχές του 1941, όλα τα σχέδια απέκλιναν από τα θωρηκτά, αν και το σχέδιο Α-150 είχε πρακτικά ολοκληρωθεί, ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες για αεροπλανοφόρα, καταδρομικά και μικρότερα πλοία.[3] Παρότι δεν είχε ξεκινήσει καμία διαδικασία κατασκευής, τα δύο πλοία του σχεδίου Α-150, ονομάστηκαν Πολεμικό Πλοίο 198 και 799 και εντάχθηκαν σε κατασκευαστικό πρόγραμμα στο 1942. Το 798 επρόκειτο να κατασκευαστεί στην ίδια δεξαμενή με το Σινάνο, ενώ το 799 στο Κούρε, στην ίδια με το Γιαμάτο αφότου καθελκύονταν το τέταρτο πλοίο της κλάσης Γιαμάτο, Πολεμικό Πλοίο 111. Η ναυπήγηση αμφότερων των πλοίων επρόκειτο να ξεκινήσει στα τέλη του 1941 ή στις αρχές του 1942, η καθέλκυση θα γίνονταν το 1944/45 ενώ θα ολοκληρώνονταν το 1946/47. Ωστόσο, η πορεία του πολέμου ήταν ενάντια στην Ιαπωνία μετά την Ναυμαχία του Μίντγουεϊ, πράγμα που σήμαινε ότι οι ανάγκες για άλλα πλοία, εκτός θωρηκτών, δεν περιορίστηκαν ποτέ.[6]
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Παρότι ονομάστηκε «κλάση Υπέρ Γιαμάτο» από κάποιους, το Σχέδιο A-150 ήταν εντελώς νέος σχεδιασμός που είχε ελάχιστα πράγματα από την κλάση Γιαμάτο. Δείτε: Garzke and Dulin, σ. 85
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Breyer (1973), σ. 330
- ↑ 2,0 2,1 DiGiulian, Tony (9 Οκτωβρίου 2006). «51 cm/45 (20.1") "A" Type 98 (?)». Navweaps. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιανουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 2009.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 Garzke and Dulin (1985), σ. 85
- ↑ Garzke and Dulin (1985), σ. 86
- ↑ 5,0 5,1 Gardiner and Chesneau (1980), σ. 178
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 Garzke and Dulin (1985), σσ. 85–86
- ↑ Muir (1990), σ. 485
- ↑ Skulski (1989), σ. 8
- ↑ Garzke and Dulin (1985), σσ. 85 and 88
- ↑ 10,0 10,1 DiGiulian, Tony (9 Οκτωβρίου 2006). «10 cm/65 (3.9") Type 98». Navweaps. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 2009.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Breyer, Siegfried (1973). Battleships and battle cruisers, 1905–1970. Garden City, New York: Doubleday. OCLC 702840.
- Garzke, William H.· Dulin, Robert O. (1985). Battleships: Axis and Neutral Battleships in World War II. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 0-87021-101-3. OCLC 12613723.
- Gardiner, Robert· Chesneau, Robert, επιμ. (1980). Conway's All the World's Fighting Ships, 1922–1946. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 0-87021-913-8. OCLC 18121784.
- Muir, Micheal (October 1990). «Rearming in a Vacuum: United States Navy Intelligence and the Japanese Capital Ship Threat, 1936–1945» (JSTOR access required). The Journal of Military History (Society for Military History) 54 (4): 485. ISSN 1543-7795. OCLC 37032245. http://www.jstor.org/pss/1986067#journalInfo. Ανακτήθηκε στις 5 November 2008.
- Skulski, Janusz (1989). The Battleship Yamato. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 0-87021-019-X. OCLC 19299680.