Συμμετοχή της Ολλανδίας στη Eurovision

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ολλανδία
Τηλεοπτ. φορέαςAVROTROS (2014–)[1]
Εθνικοί τρόποι επιλογής
Γενική συμμετοχή
Συμμετοχές63 (53 τελικοί)
Διοργανώσεις1958, 1970, 1976, 1980, 2020[α], 2021
Πρώτη συμμετοχή1956
Καλύτερη θέση1η: 1957, 1959, 1969, 1975, 2019
Χειρότερη θέσηΤελευταία: 1958, 1962, 1963, 1968, 2011 ΗΤ
Μηδέν βαθμοί1962, 1963
Επιπλέον σύνδεσμοι
songfestival.nl
Η σελίδα της Ολλανδίας στο Eurovision.tv

Η Ολλανδία έχει συμμετάσχει στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 63 φορές από τότε που έκανε το ντεμπούτο της ως μία από τις επτά χώρες που αγωνίστηκαν στον πρώτο διαγωνισμό το 1956. Έχει χάσει μόνο τέσσερις διαγωνισμούς μέχρι σήμερα: δύο φορές επειδή η ημερομηνία του τελικού σύμπιπτε με την Ημέρα Μνήμης των Νεκρών (1985, 1991) και δύο φορές επειδή υποβιβάστηκε λόγω κακών αποτελεσμάτων τα προηγούμενα χρόνια (1995, 2002). Η Ολλανδία διοργάνωσε το διαγωνισμό στο Χίλφερσουμ (1958), στο Άμστερνταμ (1970), δύο φορές στη Χάγη (1976 και 1980) και στο Ρότερνταμ (2020, αλλά ο διαγωνισμός ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του COVID-19 εκείνη τη χρονιά, οπότε το Ρότερνταμ παρέμεινε ως η διοργανώτρια πόλη του 2021).

Η Ολλανδία έχει κερδίσει το διαγωνισμό πέντε φορές, με την Κόρι Μπρόκεν (1957), την Τέντι Σόλτεν (1959), την Λένι Κουρ που μοιράστηκε το βραβείο με άλλες τρεις χώρες σε ισοπαλία (1969), τους Teach-In (1975) και τον Ντάνκαν Λόρενς (2019). Τα άλλα πέντε κορυφαία αποτελέσματα της χώρας είναι η τέταρτη θέση των Σάντρα Ρίμερ & Ντρις Χόλτεν (1972), η τρίτη θέση των Mouth & MacNeal (1974), η πέμπτη θέση της Μάγκι Μακνίλ (1980), η πέμπτη θέση της Μάρτσα (1987), η τέταρτη θέση της Εντσίλια Ρόμπλεϊ (1998) και η δεύτερη θέση με τους The Common Linnets (2014). Η Ολλανδία τερμάτισε τελευταία το 1958, το 1962, το 1963, το 1968 και στον ημιτελικό του 2011.

Μετά την εισαγωγή των ημιτελικών το 2004, η Ολλανδία δεν κατάφερε να φτάσει στον τελικό για οκτώ χρόνια στη σειρά από το 2005 έως το 2012, το ρεκόρ του διαγωνισμού, αλλά έκτοτε έφτασε σε έξι από τους επτά τελευταίους τελικούς.

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

1956–1959: Γρήγορη επιτυχία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πίνακας σκορ του 1958

Η Ολλανδία ήταν μία από τις επτά χώρες που συμμετείχαν στον εναρκτήριο διαγωνισμό του 1956. Το NTS παρουσίασε το Nationaal Songfestival για να επιλέξει ολλανδικές συμμετοχές στο διαγωνισμό. Οι Κόρι Μπρόκεν και Γιέτι Περλ τερμάτισαν στην πρώτη θέση και προκρίθηκαν στο Λουγκάνο. Μετά από ένα χρόνο, η επιτυχία ήρθε γρήγορα καθώς το "Net als toen" από τη Μπρόκεν κέρδισε το διαγωνισμό του 1957 στη Φρανκφούρτη, λαμβάνοντας πόντους από κάθε χώρα. Αυτό το τραγούδι είναι μια μπαλάντα που ρωτάει τον άντρα για τις πρώτες μέρες ως ζευγάρι. Ο Σεμ Νίβιν (Sem Nijveen) παρείχε σόλο στο βιολί. Ως αποτέλεσμα, το NTS φιλοξένησε το διαγωνισμό του 1958 στο Χίλφερσουμ. Το "Heel de wereld" της Brokken έλαβε τον πρώτο βαθμό από την πρώτη χώρα ψηφοφορίας, την Ελβετία, αλλά αποδείχθηκε ο μοναδικός για εκείνη και τερμάτισε δέκατη και τελευταία. Το να τερματίσει τελευταία η διοργανώτρια χώρα δεν θα επαναλαμβανόταν μέχρι την Πορτογαλία το 2018. Η Αυστρία το 2015 σημείωσε μηδέν βαθμούς, αλλά με τους κανονισμούς της ισοπαλίας, τερμάτισε προτελευταία. Το 1959 στις Κάννες, η Ολλανδία εκπροσωπήθηκε από την Τέντι Σόλτεν μετά την αποτυχία της Μπρόκεν. Το "Een beetje" είναι να επικεντρωθεί στο να είσαι άπιστος σε μια σχέση. Το Ηνωμένο Βασίλειο προηγήθηκε πριν η Ιταλία στείλει επτά πόντους στους Ολλανδούς και η Γαλλία έστειλε τέσσερις ακόμη για μια άλλη ακόμα ολλανδική νίκη.

1960–1968: Πρώτη σκοτεινή εποχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Ρούντι Κάρελ και Άνι Πάλμεν κέρδισαν τον εθνικό τελικό με τον "Wat een geluk" το 1960 πριν ο Κάρελ επιλεχθεί για τη βραδιά, αλλά το τραγούδι τερμάτισε 12ο (προτελευταίο). Η Γκρέτε Κάουφελντ απέτυχε να κερδίσει τρεις επιλογές πριν επιλεγεί εσωτερικά το 1961 με το "Wat een dag", το οποίο τερμάτισε δέκατο σε ισοπαλία. Οι De Spelbrekers κέρδισαν με το "Katinka". Αυτό το τραγούδι βρίσκεται στη διακεκριμένη λίστα για να τερματίσει τελευταίο με 0 πόντους, αλλά εξακολουθεί να είναι από τις πιο γνωστές συμμετοχές στην Ολλανδία από τη σκοτεινή εποχή. Το 1963, τα μέλη της ορχήστρας έκαναν απεργία, γεγονός που καθιστούσε αδύνατη την τηλεοπτική επιλογή. Η Πάλμεν ερμήνευσε τρία τραγούδια για τις επιτροπές πριν από την επιλογή του "Geen ander", που αργότερα μετονομάστηκε σε "Een speeldoos". Το τραγούδι για άλλη μια φορά τερμάτισε τελευταίο σε ισοπαλία με μηδέν πόντους. Η Ολλανδο-Ινδονήσια Άνεκε Γκρενλόχ με το "Jij bent mijn leven" τερμάτισε με ισοπαλία στη δέκατη θέση το 1964. Το 1965, το Nationaal Songfestival είχε πέντε ημιτελικούς για να επιλέξει το τραγούδι για κάθε συμμετέχοντα. Φιλοξενήθηκε από την Teddy Scholten. Η Κόνι Βαντενμπός κέρδισε με το "'t Is genoeg". Η Νορβηγία είναι η μόνη χώρα που έδωσε οποιονδήποτε πόντους, τους μέγιστους 5 πόντους, κάνοντας την Ολλανδία να τερματίσει 11η. Η Μίλι Σκοτ ήταν η πρώτη μαύρη ερμηνεύτρια που συμμετείχε, το 1966, η Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο έδωσαν και οι δύο στο "Fernando en Filippo" 1 πόντο, κάνοντας την Ολλανδία να τερματίσει 15η. Το Χάρμελεν (Harmelen) φιλοξένησε την επιλογή του 1967. Η νικήτρια Τερέζ Στάινμετς τερμάτισε 14η με το "Ring-dinge-ding". Το 1968, η Ολλανδία τερμάτισε και πάλι τελευταία με το "Morgen" από τον Ρόνι Τόμπερ.

1969–1975: Από την Λένι Κουρ στους Teach-In[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Nationaal Songfestival 1969, ένωσε την Ευρώπη ζητώντας από κάθε συμμετέχουσα χώρα το 1969 να ψηφίσει με τις ολλανδικές επιτροπές. Το "De toeteraar" της Κόννυ Βινκ κερδήθηκε από το "De troubadour" της Λένι Κουρ. Ο Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν αρνήθηκε να πάει στη Μαδρίτη και το τραγούδι διευθύνθηκε από τον Φρανς ντε Κοκ. Οι δύο τελευταίες χώρες έφεραν την Ολλανδία, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ισπανία στην πρώτη θέση με 18 πόντους. Επειδή δεν υπήρχε κανένας κανόνας σπασίματος ισοπαλίας εκείνη τη στιγμή, και οι 4 χώρες ανακοινώθηκαν ως ωικήτριες, γεγονός που οδήγησε σε αποχώρηση πολλών χωρών το 1970. Η Ολλανδία νίκησε τη Γαλλία στην κλήρωση για τη διοργάνωση του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision 1970 στο RAI Άμστερνταμ. Οι Hearts of Soul τερμάτισαν στην 7η θέση με το "Waterman". Οι Saskia & Serge τερμάτισαν δεύτεροι στον εθνικό τελικό του 1970 πριν επιλεχθούν εσωτερικά για το 1971. Η μπαλάντα "Tijd" τερμάτισε με ισοπαλία έκτη εκείνη τη νύχτα. Ήταν το τελευταίο τραγούδι που διηύθυνε ο Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν μετά από 13 τραγούδια του, από τα οποία δύο νίκες. Το "Als het om de liefde gaat" των Σάντρα & Αντρές ήταν η πρώτη συμμετοχή όπου το κοινό χτύπησε παλαμάκια ταυτόχρονα. Η Ολλανδία τερμάτισε τέταρτη, ένα βαθμό πίσω από τη Γερμανία. Μετά το "De oude muzikant" του Μπεν Κράμερ που τερμάτισε 14ο το 1973, η χώρα έστειλε τους Mouth & MacNeal με το "I See a Star". Το 1974 ήταν η πρώτη χρονιά που επέτρεψε στα τραγούδια να ερμηνευτούν στα Αγγλικά, οπότε οι στίχοι άλλαξαν στα Αγγλικά. Στο διαγωνισμό, το ντουέτο έπρεπε να αντιμετωπίσει αστέρες όπως οι ABBA, η πρώην νικήτρια Τζιλιόλα Τσινκουέτι και η Ολίβια Νιούτον Τζον, πριν τερματίσει στην τρίτη θέση. Οι Teach-In με το "Ding-a-dong" κέρδισαν την εθνική προεπιλογή Nationaal Songfestival 1975, η οποία ήταν η πρώτη φορά από το 1970 που οι τραγουδιστές δεν είχαν επιλεγεί εσωτερικά. Το τραγούδι έλαβε έξι δώδεκα βαθμούς, κερδίζοντας το διαγωνισμό για τέταρτη φορά και είναι το πρώτο τραγούδι που κέρδισε, ενώ σε σειρά εμφάνισης ήταν πρώτο.

1976–1985: Πολλαπλές διοργανώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Σάντρα Ρίμερ με το φόρεμα που φορούσε το 1979

Η Χάγη φιλοξένησε τη Eurovision του 1976 στο Congresgebouw, με την πρώην νικήτρια Κόρι Μπρόκεν να παρουσιάζει την παράσταση. Η Σάντρα Ρίμερ επέστρεψε με το "The Party's Over" τερματίζοντας 9η. Η χώρα προχώρησε σε τρεις χρονιές που δεν τερμάτισε στην πρώτη δεκάδα, με το "De mallemolen" της Χέντι Λέστερ να τερματίζει 12ο, το "'t Is OK" με τους Harmony να τερματίζει 13ο και το συγκρότημα Xandra με τη Σάντρα Ρίμερ, με το "Colorado" να τερματίζει 12ο. Το Congressesbouw επέστρεψε στη διοργάνωση του διαγωνισμού του 1980, αφού το Ισραήλ αρνήθηκε να φιλοξενήσει αφού κέρδισε δύο φορές στη σειρά και αποσύρθηκε, επειδή η ημερομηνία του διαγωνισμού συνέπεσε με την Ημέρα Μνήμης. Ο Ρογκίρ φαν Ότερλου έκανε το ντεμπούτο του ως μαέστρος. Η Μάγκι Μακνίλ επέστρεψε με το "Amsterdam". Το τραγούδι θα ήταν το τελευταίο τραγούδι που θα επιλεγεί εσωτερικά μέχρι το 2013. Το τραγούδι οδήγησε στην ψηφοφορία μετά από τα πρώτα τρία δωδεκάρια από τέσσερις χώρες. Το τραγούδι αργότερα τερμάτισε πέμπτο. Η Λίντα Ουίλιαμς πήγε στο 1981 με το "Het is een wonder". Τερμάτισε 7ο. Ένα χρόνο αργότερα, το "Fantasie eiland" των The Millionaires έχασε αμφιλεγόμενα το εισιτήριο, επειδή οι ειδικοί κριτές έστειλαν το "Jij en ik" με τον Μπιλ βαν Ντάικ. Το αγγλικό τρίο Tight Tit διασκεύασε το τραγούδι ως Fantasy Island, το οποίο έγινε κορυφαία επιτυχία φτάνοντας στην 5η θέση των τσάρτ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1982, το "Fantasie eiland" κέρδισε το Διαγωνισμός Δεύτερης Ευκαιρίας του OGAE. Οι πέντε πόντοι της Γερμανίας οδήγησαν το "Jij en ik" στην τρίτη θέση από το τέλος. Το Nationaal Songfestival 1983, θεωρείται επίσης δραματικό. Το "Een beetje van dit" των Vulcano ήρθε σε ισοπαλία με το "Sing Me a Song" της Μπερναντέτ, πριν το τελευταίο σετ των ψήφων της επιτροπής δώσει στη Μπερναντέτ ένα βαθμό και στους Vulcano κανέναν, που την έστειλε στο Μόναχο. Η Ολλανδία τερμάτισε 7η. Αφού κέρδισε σχεδόν το Nationaal Songfestival το 1981, η Μαριμπέλ εκπροσώπησε τη χώρα το 1984 με το "Ik hou van jou", όπου η συμμετοχή τερμάτισε 13η πριν την πρώτη αποχώρηση το 1985 λόγω της Ημέρας Μνήμης των Νεκρών.

1986–1995: Μικτά αποτελέσματα που οδήγησαν στον υποβιβασμό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η γυναικείο συγκρότημα Frizzle Sizzle ήταν η ολλανδική συμμετοχή το 1986 με το "Alles heeft ritme", η οποία τερμάτισε ξανά 13η. Στην έκδοση του Nationaal Songfestival 1987, η Μάρτσα ερμήνευσε έξι διαγωνιστικά τραγούδια και επιλέχθηκε το "Rechtop in de wind". Η Μάρτσα τερμάτισε με ισοπαλία στην πέμπτη θέση, το πρώτο αποτέλεσμα στην πρώτη πεντάδα για την Ολλανδία από το 1980. Το τραγούδι ήταν το τελευταίο που διευθύνθηκε από τον Ρογκίρ φαν Ότερλου πριν από το θάνατό του από καρκίνο. Το 1998, ο Γκέραρντ Γιόλινγκ επιλέχθηκε εσωτερικά ως ο ολλανδός εκπρόσωπος και το "Shangri-La" επιλέχθηκε αργότερα ως ολλανδική συμμετοχή. Το τραγούδι τερμάτισε ένατο. Η Γιουστίνε Πελμελάι, μέλος των φωνητικών του τραγουδιού "Shangri-La", κέρδισε την επιλογή το 1989 με το τραγούδι "Blijf zoals je bent", που τερμάτισε στη 15η θέση. Το 1990, η χώρα εκπροσωπήθηκε από τις αδελφές Maywood με την μπαλάντα "Ik wil alles met je delen", τερματίζοντας και πάλι στη 15η θέση. Καθώς ο διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε στις 4 Μαΐου 1991, η Ολλανδία αποφάσισε να μην συμμετάσχει λόγω της Ημέρας Μνήμης των Νεκρών. Ο Χάμφρεϊ Κάμπελ κέρδισε την επιλογή του 1992 με το "Wijs μου de Weg", το οποίο τερμάτισε ένατο. Το 1993 και το 1994, το NOS αποφάσισε να επιλέξει εσωτερικά τον Ολλανδό καλλιτέχνη, και να χρησιμοποιήσει το Nationaal Songfestival για την επιλογή του τραγουδιού. Το 1993, η Ρουθ Γιάκοτ επιλέχθηκε ως καλλιτέχνης και το "Vrede" επιλέχθηκε ως η συμμετοχή, τερματίζοντας έκτο. Το 1994, η Βίλεκε Αλμπέρτι επιλέχθηκε με το τραγούδι "Waar is de zon?". Το τραγούδι τερμάτισε 23ο με τέσσερις πόντους και η Ολλανδία υποβιβάστηκε από το διαγωνισμό του 1995.

1996–2004: Μια δεκαετία καλών αποτελεσμάτων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Nationaal Songfestival επέστρεψε το 1996 με πέντε ημιτελικούς για να επιλέξει ένα τραγούδι για κάθε τραγουδιστή. Η Μαξίν και ο Φράνκλιν Μπράουν εκπροσώπησαν τη χώρα με το "De eerste keer". Το τραγούδι τερμάτισε έβδομο, μετά από σφάλμα. Ο Ντικ Μπέκερ, που συνυπέγραψε το "Ding-a-dong", έκανε το ντεμπούτο του ως μαέστρος. Το 1997, οι Mrs. Einstein, τις οποίες η γερμανική τηλεόραση ανέφερε αστεία ως Dutch Spice Grandmothers, εκπροσώπησαν την Ολλανδία με το "Niemand heeft nog tijd" που τερμάτισε 22ο με πέντε πόντους. Το "Alsof je bij me bent" της Nurlaila τερμάτισε δεύτερο στην προεπιλογή, αλλά κέρδισε το OGAE Second Chance Contest 1998.[3] Η υψηλότερη βαθμολογία συμμετοχής εκείνη την περίοδο ήταν το "Hemel en aarde" της Εντσίλια Ρόμπλεϊ: ηγήθηκε της ψηφοφορίας για ορισμένο χρονικό διάστημα της βραδιάς. Ήταν η τελευταία φορά που η Ολλανδία ήταν ηγέτης του πίνακα αποτελεσμάτων μέχρι το 2014. Το τραγούδι τερμάτισε τέταρτο, το καλύτερο αποτέλεσμα της Ολλανδίας από το 1975. Η Μαρλέιν κέρδισε τον ολλανδικό τελικό το 1999. Τερμάτισε στην 8η θέση με το τραγούδι "One Good Reason". Το 2000, το τραγούδι "No Goodbyes", το οποίο τραγούδησε η Λίντα Βάγκενμακερς, τερμάτισε στην 13η θέση. Το 2001, η Μιχέλ Κόρτενς και το τραγούδι της "Out on My Own", τερμάτισε 18η και η Ολλανδία δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής το 2002 λόγω κακών αποτελεσμάτων. Η Έστερ Χάρτ κέρδισε τον εθνικό τελικό το 2003 με την ίδια ομάδα γραφής με το 1999. Η Έστερ τερμάτισε στην 13η θέση. Η χώρα έστειλε το ανδρικό ντουέτο Re-Union το 2004 με το τραγούδι "Without You" και προκρίθηκε στον τελικό. Τερμάτισε στην 20η θέση με 11 βαθμούς.

2005–2012: Σερί μη προκρίσεων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2005, το "My Impossible Dream" της Γκλένις Γκρέις δεν κατάφερε να φτάσει στον μεγάλο τελικό. Οι Treble επίσης δεν προκρίθηκαν ένα χρόνο αργότερα, με το τραγούδι "Amambanda" στην Αθήνα. Το 2007, η Ρόμπλεϊ επέστρεψε με το τραγούδι "On Top of the World". Δεν μπορούσε να επαναλάβει την επιτυχία της το 1998 και δεν κατάφερε να προκριθεί. Το 2008, η Χιντ συμμετείχε με το τραγούδι "Your Heart Belongs to Me": δεν κατάφερε επίσης να προκριθεί. Το 2009, το "Shine" των De Toppers απέτυχε να προκριθεί. Ένα χρόνο μετά, η Σίνεκε επιλέχθηκε μέσω ενός εθνικού τελικού με το "Ik ben verliefd (Sha-la-lie)", τραγούδι αμιγώς στα ολλανδικά, το οποίο απέτυχε να προκριθεί στον τελικό. Οι 3JS είχαν τη χαμηλότερη βαθμολογία όλων των συμμετεχόντων στο διαγωνισμό του 2011 και η Γιόαν Φράνκα απέτυχε επίσης να προκριθεί το 2012. Η Ολλανδία έχασε τα τελευταία οκτώ χρόνια στη σειρά, καθιστώντας τη χώρα με τη μεγαλύτερη περίοδο μη προκρίσεων στο διαγωνισμό.

2013–σήμερα: σερί μη προκρίσεων και πέμπτη νίκη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σειρά διαδοχικών μη προκρίσεων από τη δεκαετία του 2000 ως τις αρχές της δεκαετίας του 2010 οδήγησε τον ολλανδικό ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό να ξανασκεφτεί τη στρατηγική τους, η οποία οδήγησε στην εσωτερική επιλογή της ροκ τραγουδίστριας Ανούκ το 2013. Η Ανούκ επέλεξε το τραγούδι "Birds" και τους τραγουδιστές φωνητικών και πήγε για να σπάσει το μακρύ σερί μη προκρίσεων της Ολλανδίας. Έδωσε στη χώρα το πρώτο αποτέλεσμα στην πρώτη δεκάδα από το 1999. Τα επόμενα χρόνια, η ολλανδική επιτροπή της Eurovision συνέχισε να επιλέγει τους καλλιτέχνες της εσωτερικά. Την επόμενη χρονιά, οι The Common Linnets (αποτελούμενοι από τους τραγουδιστές Ίλσε Ντελάνγκε και [[ Waylon]]) με το "Calm After the Storm" κέρδισαν τον ημιτελικό τους, τερματίζοντας δεύτεροι συνολικά. Μετά από τη μη πρόκριση της Τρίνκε Όστερχουϊς το 2015, οι Ολλανδοί κατέγραψαν τέσσερις διαδοχικές προκρίσεις με τον Ντάουε Μπομπ και τις O’G3NE να τερματίζουν και οι δύο στην 11η θέση στις αντίστοιχες εμφανίσεις τους, και ο Waylon που κατέλαβε την 18η θέση το 2018. Ο Ντάνκαν Λόρενς έφερε στη χώρα την 5η γενική νίκη της (ισοβαθμώντας στον αριθμό νικών με τη Γαλλία, το Λουξεμβούργο και το Ηνωμένο Βασίλειο) και την πρώτη νίκη σε 44 χρόνια με το τραγούδι του, "Arcade". Ως αποτέλεσμα της ακύρωσης του διαγωνισμού του 2020 λόγω της πανδημίας του COVID-19, ο Λόρενς έγινε ο νικητής της Eurovision με τη μεγαλύτερη διάρκεια της εξουσίας της νίκης, έχοντας τον τίτλο για δύο συνεχόμενα χρόνια. Ως ο συμμετέχων της διοργανώτριας χώρας, ο Ζανγκού Μακρόι με το "Birth of a New Age" προκρίθηκε αυτόματα για τον τελικό, τερματίζοντας στην 23η θέση με 11 βαθμούς, σημειώνοντας την πέμπτη φορά από το 2015 που η διοργανώτρια χώρα κατατάσσεται στην τελευταία πεντάδα. Ο Μακρόι είχε προηγουμένως επιλεγεί για να εκπροσωπήσει τη χώρα στην έκδοση του 2020 που ακυρώθηκε αργότερα με το "Grow". Για το διαγωνισμό του 2022, η S10 εκπροσώπησε τη χώρα με το "De diepte", η πρώτη συμμετοχή στα ολλανδικά μετά την Σίνεκε το 2010, η οποία τερμάτισε στην 11η θέση στον τελικό.

Το 2015 η συμμετοχή της Ολλανδίας ψηφίστηκε ως εκείνη με το χειρότερο ντύσιμο επί σκηνής στα βραβεία Barbara Dex Award και απέσπασε 1.324 βαθμούς, ανάμεσα σε 10 χώρες.

Χρονιές μη συμμετοχής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ολλανδία έχει χάσει μόνο τέσσερις διαγωνισμούς στην ιστορία της στη Eurovision. Η χώρα απουσίαζε τις χρονιές 1985 και 1991 λόγω της ημερομηνίας και των δύο διαγωνισμών που σύμπιπταν με την ολλανδική Ημέρας Μνήμης των Νεκρών,[4][5] και τις χρονιές 1995 και 2002 λόγω υποβιβασμού ως αποτέλεσμα των κακών αποτελεσμάτων της χώρας την προηγούμενη χρονιά.

Η Ολλανδία συμμετείχε το 2000. Όμως, στις 22:00 (Ώρα Κεντρικής Ευρώπης +2) το Σάββατο 13 Μαΐου, η εκπομπή ακυρώθηκε λόγω του δυστυχήματος των πυροτεχνημάτων στο Ενσέντε που συνέβη λίγες ώρες πριν.[6] Οι βαθμοί που δόθηκαν από την Ολλανδία, επιλέχθηκαν από την ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής, αφού δεν υπήρχε τηλεψηφοφορία λόγω της αποκοπής του προγράμματος.

Συμμετοχές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπόμνημα
1
 Νικητής
2
 Δεύτερη θέση
3
 Τρίτη θέση
Τελευταία θέση
X
 Αποχώρηση
†
 Ανερχόμενος
Χρονιά Καλλιτέχνης Τραγούδι Γλώσσα Τελικός Βαθμοί Ημιτελικός Βαθμοί
1956 Γιέτι Περλ[7] "De vogels van Holland" Ολλανδικά 2[β] —[β] Όχι ημιτελικοί
Κόρι Μπρόκεν "Voorgoed voorbij" Ολλανδικά 2[β]
1957 Κόρι Μπρόκεν "Net als toen" Ολλανδικά 1 31
1958 Κόρι Μπρόκεν "Heel de wereld" Ολλανδικά 9 1
1959 Τέντι Σόλτεν "Een beetje" Ολλανδικά 1 21
1960 Ρούντι Κάρελ[9] "Wat een geluk" Ολλανδικά 12 2
1961 Γκρέτε Κάουφελντ[10] "Wat een dag" Ολλανδικά 10 6
1962 De Spelbrekers[11] "Katinka" Ολλανδικά 13 0
1963 Άνι Πάλμεν[12] "Een speeldoos" Ολλανδικά 13 0
1964 Άνεκε Γκρενλόχ[13] "Jij bent mijn leven" Ολλανδικά 10 2
1965 Κόνι Βαντενμπός[14] "'t Is genoeg" Ολλανδικά 11 5
1966 Μίλι Σκοτ[15] "Fernando en Filippo" Ολλανδικά 15 2
1967 Τερέζ Στάινμετς[16] "Ring-dinge-ding" Ολλανδικά 14 2
1968 Ρόνι Τόμπερ[17] "Morgen" Ολλανδικά 16 1
1969 Λένι Κουρ "De troubadour" Ολλανδικά 1 18
1970 Hearts of Soul[18] "Waterman" Ολλανδικά 7 7
1971 Saskia & Serge[19] "Tijd" Ολλανδικά 6 85
1972 Σάντρα Ρίμερ[20] & Αντρές[21] "Als het om de liefde gaat" Ολλανδικά 4 106
1973 Μπεν Κράμερ[22] "De oude muzikant" Ολλανδικά 14 69
1974 Mouth & MacNeal[23] "I See a Star" Αγγλικά 3 15
1975 Teach-In "Ding-a-dong" Αγγλικά 1 152
1976 Σάντρα Ρίμερ "The Party's Over" Αγγλικά 9 56
1977 Χέντι Λέστερ[24] "De mallemolen" Ολλανδικά 12 35
1978 Harmony[25] "'t Is OK" Ολλανδικά 13 37
1979 Σάντρα Ρίμερ "Colorado" Ολλανδικά 12 51
1980 Μάγκι Μακνίλ "Amsterdam" Ολλανδικά 5 93
1981 Λίντα Ουίλιαμς[26] "Het is een wonder" Ολλανδικά 9 51
1982 Μπιλ βαν Ντάικ[27] "Jij en ik" Ολλανδικά 16 8
1983 Μπερναντέτ[28] "Sing Me a Song" Ολλανδικά, Αγγλικά 7 66
1984 Μαριμπέλ[29] "Ik hou van jou" Ολλανδικά 13 34
1985 Δε συμμετείχε
1986 Frizzle Sizzle[30] "Alles heeft ritme" Ολλανδικά 13 40
1987 Μάρτσα[31] "Rechtop in de wind" Ολλανδικά 5 83
1988 Γκέραρντ Γιόλινγκ[32] "Shangri-La" Ολλανδικά 9 70
1989 Γιουστίνε Πελμελάι[33] "Blijf zoals je bent" Ολλανδικά 15 45
1990 Maywood[34] "Ik wil alles met je delen" Ολλανδικά 15 25
1991 Δε συμμετείχε
1992 Χάμφρεϊ Κάμπελ[35] "Wijs me de weg" Ολλανδικά 9 67
1993 Ρουθ Γιάκοτ[36] "Vrede" Ολλανδικά 6 92 Kvalifikacija za Millstreet
1994 Βίλεκε Αλμπέρτι[37] "Waar is de zon?" Ολλανδικά 23 4 Όχι ημιτελικοί
1995 Δε συμμετείχε
1996 Μαξίν[38] & Φράνκλιν Μπράουν [39] "De eerste keer" Ολλανδικά 7 78 9 63
1997 Mrs. Einstein[40] "Niemand heeft nog tijd" Ολλανδικά 22 5 Όχι ημιτελικοί
1998 Εντσίλια Ρόμπλεϊ "Hemel en aarde" Ολλανδικά 4 150[γ]
1999 Μαρλέιν[41] "One Good Reason" Αγγλικά 8 71
2000 Λίντα Βάγκενμακερς[42] "No Goodbyes" Αγγλικά 13 40
2001 Μιχέλ Κόρτενς[43] "Out On My Own" Αγγλικά 18 16
2002 Δε συμμετείχε
2003 Έστερ Χαρτ[44] "One More Night" Αγγλικά 13 45
2004 Re-Union[45] "Without You" Αγγλικά 20 11 6 146
2005 Γκλένις Γκρέις[46] "My Impossible Dream" Αγγλικά Δεν προκρίθηκε 14 53
2006 Treble[47] "Amambanda" Τεχνητή, Αγγλικά 20 22
2007 Εντσίλια Ρόμπλεϊ "On Top of the World" Αγγλικά 21 38
2008 Χιντ[48] "Your Heart Belongs to Me" Αγγλικά 13 27
2009 De Toppers[49] "Shine" Αγγλικά 17 11
2010 Σίνεκε[50] "Ik ben verliefd (Sha-la-lie)" Ολλανδικά 14 29
2011 3JS[51] "Never Alone" Αγγλικά 19 13
2012 Γιόαν Φράνκα[52] "You and Me" Αγγλικά 15 35
2013 Anouk[53] "Birds" Αγγλικά 9 114 6 75
2014 The Common Linnets[54] "Calm After the Storm" Αγγλικά 2 238 1 150
2015 Τρίνκε Όστερχουϊς[55] "Walk Along" Αγγλικά Δεν προκρίθηκε 14 33
2016 Ντάουε Μπομπ[56] "Slow Down" Αγγλικά 11 153 5 197
2017 O’G3NE "Lights and Shadows" Αγγλικά 11 150 4 200
2018 Waylon "Outlaw in 'Em" Αγγλικά 18 121 7 174
2019 Ντάνκαν Λόρενς "Arcade" Αγγλικά 1 498 1 280
2020 Ζανγκού Μακρόι "Grow" Αγγλικά Ακυρώθηκε[α] X Διοργανώτρια χώρα[δ]
2021 Ζανγκού Μακρόι "Birth of a New Age" Αγγλικά, Σρανάν Τόνγκο 23 11
2022 S10 "De diepte" Ολλανδικά 11 171 2 221
2023 Μία Νικολάι και Ντιόν Κούπερ "Burning Daylight" Αγγλικά Δεν προκρίθηκε 13 7
2024 Γιόουστ Κλάιν "Europapa" Ολλανδικά Ανερχόμενος †

Ιστορικό ψηφοφορίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως το 2023, το ιστορικό ψηφοφορίας της Ολλανδίας έχει ως εξής:

Διοργανώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Κόρι Μπρόκεν, κάνοντας πρόβες για το Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 1976.

Τέσσερις φορές έχει κερδίσει η Ολλανδία τον διαγωνισμό και άλλες τόσες τον διοργάνωσε, όχι όμως αμέσως μετά τις νίκες της όπως ορίζουν οι κανονισμοί. Αυτό συνέβη το 1958, το 1970 (όπου μάλιστα επιλέχθηκε ανάμεσα στις τέσσερις χώρες που είχαν μοιραστεί το βραβείο του 1969) και το 1976. Το 1960, αν και νικήτρια της προηγούμενης χρονιάς, παραχώρησε τη διοργάνωση στο Λονδίνο, ενώ αντίθετα ανέλαβε η ίδια τη διοργάνωση του 1980, τη στιγμή που η νικήτρια χώρα της προηγούμενης χρονιάς (Ισραήλ), αρνήθηκε να διοργανώσει τη Eurovision υπό τις προϋποθέσεις της EBU και όχι τις δικές της.

Χρονιά Πόλη Τοποθεσία Παρουσιαστής Ref.
1958 Χίλφερσουμ Στούντιο AVRO Χάνι Λίπς [ε]
1970 Άμστερνταμ Congrescentrum Βίλι Ντόμπε
1976 Χάγη Congresgebouw Κόρι Μπρόκεν
1980 Μάρλους Φλούιτσμα [ζ]
2020 Ρότερνταμ Rotterdam Ahoy Σαντάλ Γιάνσεν, Εντσίλια Ρόμπλεϊ και Γιαν Σμιτ [α][57]
2021 Ρότερνταμ Rotterdam Ahoy Σαντάλ Γιάνσεν, Εντσίλια Ρόμπλεϊ, Γιαν Σμιτ και Νίκι ντε Γιάγκερ
[58]

Eurovision: Europe Shine a Light[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Περαιτέρω πληροφορίες: Eurovision: Europe Shine A Light

Στις 16 Μαΐου 2020, το Χίλφερσουμ φιλοξένησε το ζωντανό σόου Eurovision: Europe Shine A Light σαν αντικατάσταση του ακυρωμένου Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision 2020.[59] Το σόου παρουσίασαν οι Σαντάλ Γιάνσεν, Εντσίλια Ρόμπλεϊ και Γιαν Σμιτ.[60]

Χρονιά Πόλη Τοποθεσία Παρουσιαστής
2020 Χίλφερσουμ Studio 21 Σαντάλ Γιάνσεν, Εντσίλια Ρόμπλεϊ και Γιαν Σμιτ

Βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βραβεία Marcel Bezençon[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Περαιτέρω πληροφορίες: Βραβεία Marcel Bezençon
Χρονιά Κατηγορία Τραγούδι Σύνθεση
Στίχοι (σ) / Μουσική (μ) 		Ερμηνευτής Θέση Βαθμοί Διοργανώτρια πόλη Ref.
2003 Καλλιτεχνικό Βραβείο[η] "One More Night" Τιέρντ βαν Ζάνεν, Άλαν Μάικλ Έστερ Χαρτ 13 45 Ρίγα
[61]
2014 Καλλιτεχνικό Βραβείο[θ] "Calm After the Storm" Ίλσε ΝτεΛάνγκε, JB Μέιερς, Ρομπ Κρόσμπι,
Μάθιου Κρόσμπι, Τζέικ Έθεριτζ 		The Common Linnets 2 238 Κοπεγχάγη
[62]
Βραβείο Συνθέτη
[62]
2019 Βραβείο Τύπου "Arcade" Ντάνκαν ντε Μόορ, Γιόελ Χουέ, Βάουτερ Χάρντι, Γουίλ Νοξ Ντάνκαν Λόρενς 1 498 Τελ Αβίβ
[63]

Βραβείο Barbara Dex[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Περαιτέρω πληροφορίες: Βραβείο Barbara Dex
Χρονιά Ερμηνευτής Διοργανώτρια πόλη Ref.
2015 Τρίνκε Όστερχουϊς Βιέννη
[64]

Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε η Ολλανδία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στους τελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Χρονιά → 12 βαθμοί → 10 βαθμοί → 8 βαθμοί
1956–1974 Άλλο σύστημα ψηφοφορίας
1975 Λουξεμβούργο Ισραήλ Γαλλία
1976 Γαλλία Ηνωμένο Βασίλειο Μονακό
1977 Βέλγιο Ελλάδα Γαλλία
1978 Ισραήλ Μονακό Ελβετία
1979 Γαλλία Ισπανία Δανία
1980 Γερμανία Ελβετία Ελλάδα
1981 Ηνωμένο Βασίλειο Ιρλανδία Κύπρος
1982 Κύπρος Ελβετία Ισραήλ
1983 Ισραήλ Γερμανία Νορβηγία
1984 Γαλλία Σουηδία Βέλγιο
1985 Δε συμμετείχε
1986 Ελβετία Βέλγιο Λουξεμβούργο
1987 Ιρλανδία Γερμανία Φινλανδία
1988 Δανία Ελβετία Σουηδία
1989 Δανία Ελβετία Γιουγκοσλαβία
1990 Γαλλία Ιρλανδία Ιταλία
1991 Δε συμμετείχε
1992 Ιταλία Ιρλανδία Κύπρος
1993 Πορτογαλία Ιρλανδία Ελβετία
1994 Ιρλανδία Ουγγαρία Πολωνία
1995 Δε συμμετείχε
1996 Ιρλανδία Νορβηγία Σουηδία
1997 Ηνωμένο Βασίλειο Κύπρος Ρωσία
1998 Γερμανία Βέλγιο Μάλτα
1999 Γερμανία Βέλγιο Σουηδία
2000 Τουρκία Δανία Γερμανία
2001 Εσθονία Δανία Γαλλία
2002 Δε συμμετείχε
2003 Τουρκία Βέλγιο Αυστρία
2004 Τουρκία Σερβία και Μαυροβούνιο Κύπρος
2005 Τουρκία Ελλάδα Δανία
2006 Τουρκία Αρμενία Βοσνία και Ερζεγοβίνη
2007 Τουρκία Αρμενία Σερβία
2008 Αρμενία Τουρκία Σερβία
2009 Νορβηγία Αζερμπαϊτζάν Τουρκία
2010 Αρμενία Ισραήλ Τουρκία
2011 Δανία Σουηδία Βοσνία και Ερζεγοβίνη
2012 Σουηδία Σερβία Τουρκία
2013 Βέλγιο Δανία Μάλτα
2014 Αυστρία Νορβηγία Σουηδία
2015 Βέλγιο Σουηδία Αυστραλία
2016 Αυστραλία Κ.Ε.
Βέλγιο T. 		Σουηδία Κ.Ε.
Πολωνία T. 		Αυστρία Κ.Ε.
Αρμενία T.
2017 Πορτογαλία Κ.Ε.
Πορτογαλία T. 		Βουλγαρία Κ.Ε.
Βέλγιο T. 		Δανία Κ.Ε.
Βουλγαρία T.
2018 Γερμανία Κ.Ε.
Γερμανία T. 		Αυστρία Κ.Ε.
Ισραήλ T. 		Σουηδία Κ.Ε.
Δανία T.
2019 Σουηδία Κ.Ε.
Νορβηγία T. 		Ελβετία Κ.Ε.
Ιταλία T. 		Μάλτα Κ.Ε.
Σουηδία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021 Γαλλία Κ.Ε.
Γαλλία T. 		Ισλανδία Κ.Ε.
Ελλάδα T. 		Ρωσία Κ.Ε.
Ισλανδία T.
2022 Ελλάδα Κ.Ε.
Ουκρανία T. 		Ελβετία Κ.Ε.
Μολδαβία T. 		Πορτογαλία Κ.Ε.
Ηνωμένο Βασίλειο T.
2023 Σουηδία Κ.Ε.
Φινλανδία T. 		Φινλανδία Κ.Ε.
Βέλγιο T. 		Τσεχία Κ.Ε.
Σουηδία T.

Στους ημιτελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Έτος → 12 βαθμοί → 10 βαθμοί → 8 βαθμοί
1956–1995 Όχι ημιτελικοί
1996 Σουηδία Εσθονία Πολωνία
1997–2003 Όχι ημιτελικοί
2004 Σερβία και Μαυροβούνιο Κύπρος Βοσνία και Ερζεγοβίνη
2005 Δανία Ισραήλ Ρουμανία
2006 Αρμενία Τουρκία Βοσνία και Ερζεγοβίνη
2007 Τουρκία Σερβία Ουγγαρία
2008 Αρμενία Βέλγιο Ελλάδα
2009 Νορβηγία Ελλάδα Αζερμπαϊτζάν
2010 Ισραήλ Αρμενία Ιρλανδία
2011 Σουηδία Βοσνία και Ερζεγοβίνη Σλοβενία
2012 Σουηδία Σερβία Εσθονία
2013 Δανία Βέλγιο Ουκρανία
2014 Αρμενία Ουγγαρία Σουηδία
2015 Βέλγιο Ρωσία Εσθονία
2016 Κροατία Κ.Ε.
Αρμενία T. 		Κύπρος Κ.Ε.
Αυστρία T. 		Μάλτα Κ.Ε.
Ρωσία T.
2017 Βουλγαρία Κ.Ε.
Βουλγαρία T. 		Δανία Κ.Ε.
Ουγγαρία T. 		Αυστρία Κ.Ε.
Ρουμανία T.
2018 Σουηδία Κ.Ε.
Δανία T. 		Νορβηγία Κ.Ε.
Νορβηγία T. 		Σλοβενία Κ.Ε.
Ουγγαρία T.
2019 Σουηδία Κ.Ε.
Νορβηγία T. 		Μάλτα Κ.Ε.
Σουηδία T. 		Ελβετία Κ.Ε.
Ελβετία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021 Ρωσία Κ.Ε.
Μάλτα T. 		Βέλγιο Κ.Ε.
Ουκρανία T. 		Ισραήλ Κ.Ε.
Λιθουανία T.
2022 Ελλάδα Κ.Ε.
Ουκρανία T. 		Πορτογαλία Κ.Ε.
Μολδαβία T. 		Ουκρανία Κ.Ε.
Αρμενία T.
2023 Σουηδία Φινλανδία Ελβετία

Σχετική συμμετοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σχολιαστές και εκπρόσωποι βαθμών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με το πέρασμα του χρόνου ήταν διαθέσιμος ο σχολιασμός από τα κανάλια NOS/TROS με τη βοήθεια έμπειρων ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών παρουσιαστών, συμπεριλαμβανομένων των Βίλεμ Ντόις, Ίβο Νίε, Πιμ Γιάκομπς και άλλων. Ο Βίλεμ βαν Μπόισεκομ παρουσίαζε το διαγωνισμό για λογαριασμό της τηλεόρασης του NOS από το 1987 ως το 2005.[65] Η παρουσίαση σταμάτησε με την ανακοίνωση από τον ίδιο, τον Νοέμβριο του 2005, ότι σταματά τις παρουσιάσεις.[66] Αντικαταστάθηκε ως συν-σχολιαστής από τον Κόρναλτ Μάας, ο οποίος απολύθηκε στις 29 Ιουνίου 2010 επειδή προσέβαλε με σχόλια στο Twitter το Sieneke, τον Γιόραν βαν ντερ Σλουτ και το Κόμμα για την Ελευθερία (PVV).[67] Έπειτα από αυτό, ο DJ Ντάνιελ Ντέκερ, ο οποίος παρουσίαζε μαζί με τον Μάας, ανέλαβε παρουσιαστής μαζί με τον τραγουδιστή Γιαν Σμιτ. Το 2014 επανήλθε ο Μάας, αντικαθιστώντας ο ίδιος τώρα τον Ντέκερ μαζί με τον Σμιτ.

Χρονιά Σχολιαστής Δεύτερος σχολιαστής Εκπρόσωπος βαθμών Ref.
1956 Πιτ τε Νόιλ Όχι δεύτερος σχολιαστής N/A
1957 Βίλεμ Ντόις
1958 Σίμπε βαν ντερ Ζέε Πιτ τε Νόιλ
1959 Πιτ τε Νόιλ Σίμπε βαν ντερ Ζέε
1960
1961
1962 Βίλεμ Ντόις Γκερ Λούχτενμπουργκ (Lugtenburg)
1963 Πιμ Γιάκομπς
1964 Άγκιτ Σέρπουις (Ageeth Scherphuis)
1965 Τέντι Σόλτεν
1966
1967 Λέο Νέλισεν Έλεν Μπλάζερ
1968 Έλες Μπέργκερ Βίλεμ Ντόις
1969 Πιμ Γιάκομπς Λέο Νέλισεν
1970 Φλιπ βαν ντερ Σάλι
1971 Όχι εκπρόσωπος βαθμών
1972
1973
1974 Βίλεμ Ντόις Ντικ βαν Μπόμελ
1975
1976
1977 Άτι Ντάικμιστερ (Dijckmeester) Ραλφ Ίνμπαρ
1978 Βίλεμ Ντόις Ντικ βαν Μπόμελ
1979 Ίβο Νίχε
1980 Πιμ Γιάκομπς Φλιπ βαν ντερ Σάλι
1981
1982
1983 Βίλεμ Ντόις
1984 Ίβο Νίχε
1985 Γκέριτ ντεν Μπράμπερ Δε συμμετείχε
1986 Λέο βαν ντερ Γκουτ Γιοπ βαν Ζάιλ
1987 Βίλεμ βαν Μπόισεκομ Ραλφ Ίνμπαρ
1988 Γιοπ βαν Ος
1989
1990
1991 Όχι τηλεοπτική μετάδοση Δε συμμετείχε
1992 Βίλεμ βαν Μπόισεκομ Χέρμαν Σλάγκερ
1993 Γιοπ βαν Ος
1994
1995 Πολ ντε Λέου (Paul de Leeuw) Δε συμμετείχε
1996 Βίλεμ βαν Μπόισεκομ Μάργκα Μπουλτ
1997 Κόρι Μπρόκεν
1998 Κόνι Βαντενμπός
1999 Εντσίλια Ρόμπλεϊ
2000 Marlayne
2001
2002 Δε συμμετείχε
2003 Marlayne
2004 Κόρναλτ Μάας Έστερ Χαρτ
2005 Νάνσι Κούλεν
2006 Κόρναλτ Μάας Πολ ντε Λέου Πολ ντε Λέου
2007 Πολ ντε Λέου και Εντσίλια Ρόμπλεϊ
2008 Όχι δεύτερος σχολιαστής Έστερ Χαρτ
2009 Γιολάντε Σνάιντερ-Καμπάου (Yolanthe Sneijder-Cabau)
2010 Ντάνιελ Ντέκερ
2011 Γιαν Σμιτ Μάντι Χόιτς (Mandy Huydts)
2012 Βιβιέν βαν ντεν Άσεμ (Viviënne van den Assem)
2013 Κόρναλτ Μάας
2014 Κόρναλτ Μάας Τιμ Ντάουσμα
2015 Εντσίλια Ρόμπλεϊ
20161 Τράινκα Ούστερουις (Trijntje Oosterhuis)
2017 Ντάου Μπομπ (Douwe Bob)
2018 O’G3NE
2019 Έμμα Βόρτελβουρ (Emma Wortelboer)
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021 Κόρναλτ Μάας Σάντερ Λαντίνγκα Ρόμι Μόντεϊρο [68][69][70]
2022 Γιαν Σμιτ Κόρναλτ Μάας Ζανγκού Μακρόι [71] [72]
  1. ^ Ο Douwe Bob, εκπρόσωπος της Ολλανδίας στο διαγωνισμό του 2016, ήταν ο δεύτερος παρουσιαστής σε άλλη γλώσσα στον δεύτερο ημιτελικό.

Διευθυντές ορχηστρών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χρονιά Μαέστρος[ι] Μουσική διεύθυνση Σημ. Ref.
1956 Φερνάντο Πάγκι N/A [κ] [73]
1957 Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν
1958 Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν [λ]
1959 N/A
1960
1961
1962
1963 Έρικ Ρόμπινσον [κ]
1964 Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν
1965
1966
1967
1968
1969 Φρανς ντε Κοκ
1970 Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν [μ] [74]
1971 N/A
1972 Χάρι βαν Χουφ
1973
1974
1975
1976 Γιαν Στόιλεν
1977 N/A
1978
1979
1980 Ρογκίρ φαν Ότερλου Ρογκίρ φαν Ότερλου [75]
1981 N/A
1982
1983 Πιετ Σούερ
1984 Ρογκίρ φαν Ότερλου
1986 Χάρι βαν Χουφ
1987 Ρογκίρ φαν Ότερλου
1988 Χάρι βαν Χουφ
1989
1990
1992
1993
1994
1996 Ντικ Μπέκερ
1997
1998

Άλμπουμ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις και παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Ο διαγωνισμός του 2020 ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Τα πλήρη αποτελέσματα του πρώτου διαγωνισμού είναι άγνωστα, αφού μόνο ο νικητής ανακοινώθηκε. Η επίσημη ιστοσελίδα της Eurovision τοποθετεί όλα τα υπόλοιπα τραγούδια στη δεύτερη θέση.[8]
  3. ↑ Η Ισπανία είχε αρχικά δώσει 12 βαθμούς στο Ισραήλ και 10 στη Νορβηγία. Μετά τη μετάδοση αναγγέλθηκε ότι ο ισπανικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός κατέγραψε εσφαλμένα τις ψηφοφορίες και ότι η Γερμανία έπρεπε να έχει πάρει τους κορυφαίους βαθμούς - 12 βαθμούς - αντί να μην λάβει βαθμούς, όπως συνέβη. Το λάθος διορθώθηκε και η Γερμανία τέθηκε 7η, πάνω από τη Νορβηγία. Το Ισραήλ και η Νορβηγία έλαβαν δύο πόντους λιγότερα από ό, τι αρχικά και η Κροατία, η Μάλτα, η Πορτογαλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι Κάτω Χώρες, το Βέλγιο, η Εσθονία και η Τουρκία έλαβαν ένα βαθμό λιγότερο από ότι δόθηκε κατά τη διάρκεια της εκπομπής.
  4. ↑ Αν μια χώρα είχε κερδίσει την προηγούμενη χρονιά, δεν χρειάζεται να συμμετάσχει στους ημιτελικούς της επόμενης χρονιάς.
  5. ↑ Από εκείνη τη χρονιά, άρχισε να ισχύει ο κανόνας ότι μια νικήτρια χώρα μπορεί να διοργανώσει πρώτα τη Eurovision την επόμενη χρονιά.
  6. ↑ Η προηγούμενη νικήτρια χώρα, το Ισραήλ, απέρριψε την οργάνωση.
  7. ↑ Ψηφίστηκε από προηγούμενους νικητές
  8. ↑ Ψηφίστηκε από τους σχολιαστές
  9. ↑ Όλοι οι μαέστροι είναι Ολλανδοί εκτός αν έχουν σημαία
  10. ↑ 10,0 10,1 Ο μουσικός διευθυντής της διοργανώτριας χώρας.
  11. ↑ Ο βαν ντερ Λίντεν ήταν επίσης μαέστρος για τις συμμετοχές του Βελγίου, της Γερμανίας, του Λουξεμβούργου και της Σουηδίας.
  12. ↑ Ήταν επίσης μαέστρος για την Ιρλανδική συμμετοχή.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «AVRO en TROS worden samen AvroTros». nu.nl (στα Ολλανδικά). Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2013. 
  2. ↑ 2,0 2,1 van Tongeren, Mario (25 Ιανουαρίου 2009). «NOS quits Eurovision, Dutch participation goes on». Oikotimes. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2009. 
  3. ↑ «Second Chance 1998». sechuk.com. Ανακτήθηκε στις 21 Μαΐου 2020. 
  4. ↑ History - Eurovision Song Contest 1985 Αρχειοθετήθηκε 2008-09-26 στο Wayback Machine. Eurovision.tv
  5. ↑ History - Eurovision Song Contest 1991 Αρχειοθετήθηκε 2008-08-28 στο Wayback Machine. Eurovision.tv
  6. ↑ «Eurovisie Songfestival: Deze Eeuw - vandaagindemuziek.nl - Day to Day». www.vandaagindemuziek.nl. 
  7. ↑ (Jetty Paerl, 27 Μαΐου 1921 - 22 Αυγ. 2013)
  8. ↑ Barclay, Simon. The Complete and Independent Guide to the Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2010. Silverthorn Press. σελ. 24. ISBN 978-1-4457-8415-1.  Text "date17-6- 2010" ignored (βοήθεια)
  9. ↑ (Rudi Carrell, πραγμ. όνομα Rudolf Wijbrand Kesselaar, 19 Δεκ. 1934 - 7 Ιουλ. 2006)
  10. ↑ (Greetje Kauffeld, γ. 26 Νοεμ. 1939)
  11. ↑ Ντουέτο που αποτελείτο από τους Τέο Ρέκερς (Theo Rekkers, 24 Απρ. 1923 - 20 Απρ. 2012) και Ουγκ Κοκ (Huug Kok, 19 Φεβρ. 1918 - 27 Οκτ. 2011)
  12. ↑ (Annie Palmen, 19 Αυγ. 1926 - 15 Ιαν. 2000)
  13. ↑ (Anneke Grönloh, γ. 7 Ιουν. 1942)
  14. ↑ (Conny Vandenbos, 16 Ιαν. 1937 - 7 Απρ. 2002)
  15. ↑ (Milly Scott, με καταγωγή από Ολλανδία και Σουρινάμ, γενν. Marion Henriette Louise Molly, 29 Δεκ. 1933). Η πρώτη έγχρωμη τραγουδίστρια που πήρε μέρος στο διαγωνισμό της Eurovision.
  16. ↑ (Thérèse Steinmetz, γ. 17 Μαΐου 1933)
  17. ↑ (Ronnie Tober, γ. 21 Απρ. 1945)
  18. ↑ Συγκρότημα (1969-77 και από το 2010) με μέλη τις αδερφές Μπιάνκα (Bianca), Στέλλα (Stella, γ. 6 Αυγ. 1953) και Πατρίσια Μάσεν (Patricia Maessen 1952 - 15 Μαΐου 1996). Η Πατρίσια πέθανε από επιπλοκές εγκεφαλικού επεισοδίου.
  19. ↑ Ντουέτο αποτελούμενο από την τραγουδίστρια Τρούντι φαν ντεν Μπεργκ (Trudy van den Berg, γ. 23 Απρ. 1947) και τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Ρουντ Σχαπ (Ruud Schaap, γ. 22 Μαρτ. 1946)
  20. ↑ (Sandra Reemer, 17 Οκτ. 1950 - 6 Ιουν. 2017) (1η φορά)
  21. ↑ (Dries Holten, γ. 30 Ιαν. 1936 - θ. 15 Απρ. 2020)
  22. ↑ (Ben Cramer, γ 17 Φεβρ. 1947)
  23. ↑ Ντουέτο που συστάθηκε το 1971 αποτελούμενο από τον Big Mouth, κατά κόσμον Βίλεμ Νταν (Willem Duyn, 31 Μαρτ. 1937 - 4 Δεκ. 2004) και την Μάγκι Μακνίλ (Maggie MacNeal, γενν. ως Sjoukje van't Spijker, 5 Μαΐου 1950) (1η φορά)
  24. ↑ (Heddy Lester, κατά κόσμον Heddy Affolter, γ. 18 Ιουν. 1950)
  25. ↑ Συγκρότημα της ποπ, ενεργό τη δεκαετία του '70. Μέλη ήταν οι Ροζίνα Λόβαρς (Rosina Louwaars), Ντόναλντ Λίβελντ (Donald Lieveld) και Αμπ φαν Βάουντενμπεργκ (Ab van Woudenberg)
  26. ↑ (Linda Williams, γενν. ως Henriëtte Willems, 11 Ιουν. 1955)
  27. ↑ (Willem Edsger (Bill) van Dijk, γ. 22 Δεκ. 1947)
  28. ↑ (Bernadette Kraakman, γ. 1η Μαρτ. 1959)
  29. ↑ (Maribelle, γενν. ως Marie Kwakman, 4 Απρ. 1960)
  30. ↑ Κουαρτέτο που αποτελούσαν οι Κάριν Βλάσμπολμ (Karin Vlasblomγ. 10 Αυγ. 1967), Λόρα Βλάσμπλομ (Laura Vlasblom, γ. 8 Οκτ. 1968), Μάντι Χόιτς (Mandy Huydts (born April 9, , γ. 9 Απρ. 1969) και Μάριον Κέλερ (Marjon Keller, γ. 1η Ιουν. 1970). Διαλύθηκαν το 1990.
  31. ↑ (Marcha, γενν. Marga Groeneveld, 2 Ιουλ. 1956)
  32. ↑ (Gerard Joling, γ. 29 Απρ. 1960)
  33. ↑ (Justine Pelmelay, γ. 24 Σεπτ. 1958)
  34. ↑ Ντουέτο της δεκαετίας του ' 70 και του ' 80, διαλύθηκαν το 1995 αλλά επανενώθηκαν το 2013 για ορισμένες συναυλίες. Μέλη: Alice May (ψευδώνυμο της Alie (Aaltje) de Vries, γ. 20 Δεκ. 1954) και Caren Wood (ψευδώνυμο της Doetie (Doetje) de Vries) (γ. 24 Φεβρ. 1953)
  35. ↑ (Humphrey Campbell, 26 Φεβρ. 1958 - 25 Μαρτίου 2024)
  36. ↑ (Ruth Jacott, γ. 2 Σεπτ. 1960, από Σουρινάμ)
  37. ↑ (Willeke Alberti, κατά κόσμον Willy Albertina Verbrugge, γ. 3 Φεβρ. 1945)
  38. ↑ (Gonny Buurmeester, γ. 14 Οκτ. 1970)
  39. ↑ (Franklin Kroonenberg, γ. 11 Μαρτ. 1961)
  40. ↑ Συγκρότημα, με μέλη τις Saskia van Zutphen, Paulette Willemse, Suzanne Venneker (1988-1991, 1995-2006), Carolina Mout (1988-1990), Ellen van Harmelen (1991-1995), Ellen Pieters (1992-1993), Melline Mollerus (1993-1994), Marjolein Spijkers (1995-1999), Linda Snoeij (1995-1999), Joke van der Hoek (1998-1999, 2006-2010)
  41. ↑ (Marleen van den Broek, γ. 1η Ιουλ. 1971)
  42. ↑ (Linda Wagenmakers, γ. 30 Νοεμ. 1975)
  43. ↑ (Michelle Courtens, γ. 3 Αυγ. 1981)
  44. ↑ (Esther Katinka Hartkamp, γ. 3 Ιουν. 1970)
  45. ↑ Ολλανδο-ιταλικό βραχύβιο ντουέτο, με μέλη τους Πάουλ ντε Κόρτε (Paul de Corte, γ. 28 Φεβρ. 1979) και τον γεννημένο στην Ιταλία, Φαμπρίτσιο Πενίζι (Fabrizio Pennisi, γ. 29 Σεπτ. 1979)
  46. ↑ (Glennis Grace, πραγμ. όνομα Glenda Hulita Elisabeth Batta, γ. 19 Ιουν. 1978)
  47. ↑ Τρίο (ενεργό το 2002-10) αποτελούμενο από την Καρολίνε Χόφμαν (Caroline Hoffman, γ. 7 Μαρτ. 1975) και τις αδερφές Niña (γ. 24 Απρ. 1985) και Djem βαν Ντάικ (γ. 23 Ιαν. 1987)
  48. ↑ (Hind Laroussi Tahiri, γ. 3 Δεκ. 1984, από Μαροκινό πατέρα και Ολλανδή μητέρα)
  49. ↑ Συγκρότημα συσταθέν το 2005 με μέλη τους: Ρενέ Φρόγκερ (René Froger , γ. 5 Νοεμ. 1960), Γερούν βαν ντερ Μπομ (γ. 22 Ιουν. 1972), Γκέραρντ Γιόλινγκ (δεν εκπροσώπησε την Ολλανδία στο διαγωνισμό λόγω τραυματισμού του). Πρώην μέλος: Γκόρντον Χόικεροτ (Gordon Heuckeroth 2005-2011, γ. 6 Ιουλ. 1968)
  50. ↑ (Sieneke Peeters, γ. 1η Απρ. 1992)
  51. ↑ Συγκρότημα της ποπ που συστάθηκε το 2002 από τους Γιαν Ντούλες (Jan Dulles, πραγμ όνομα Jan Keuken, γ. 15 Ιαν. 1975), Γιαπ Κουάκμαν (Jaap Kwakman, γ. 20 Μαΐου 1977) και Γιαπ ντε Βίτε (πραγμ. όνομα Jaap Schilder, γ. 2 Ιουν. 1954, το 2013 αντικαταστάθηκε ως μέλος από τον Γιαν ντε Βίτε, an de Witte, ψευδώνυμο του Jan Schilder, γ. 1988)
  52. ↑ (Joan Franka, γενν. ως Ayten Kalan, 2 Απρ. 1990) από τούρκο πατέρα και ολλανδέζα μητέρα
  53. ↑ (Ανούκ Τέουβα, γ. 8 Απρ. 1975)
  54. ↑ Συγκρότημα που συστάθηκε το 2013 και στο διαγωνισμό εκπροσωπήθηκε από τους Ίλσε Ντελάνγκε (Ilse Annoeska de Lange, γ. 13 Μαΐου 1977) και Waylon (born πραγμ. όνομα Willem Bijkerk, γ. 20 Απρ. 1980)
  55. ↑ (Judith Katrijntje "Trijntje" Oosterhuis, γ. 5 Φεβρ. 1973)
  56. ↑ (Douwe Bob, γ. 12 Δεκ. 1992)
  57. ↑ https://eurovision.tv/official-ebu-statement-and-faq-eurovision-song-contest-2020-cancellation
  58. ↑ «Rotterdam returns as Eurovision Song Contest Host City in 2021». eurovision.tv. EBU. 16 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2020. 
  59. ↑ Granger, Anthony (1 Απριλίου 2020). «Eurovision: Europe Shine a Light To Be Broadcast Live From Hilversum». Eurovoix (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2020. 
  60. ↑ «Eurovision: Europe Shine A Light will bring audiences together on 16 May». Eurovision.tv. 31 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2020. 
  61. ↑ «Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  62. ↑ 62,0 62,1 «Winners of the Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. 11 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  63. ↑ «Here are the winners of the 2019 Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. 18 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  64. ↑ Adams, William Lee (9 Ιουλίου 2015). «Poll: Who was the worst dressed Barbara Dex Award winner?». Wiwibloggs. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  65. ↑ Dutch Commentators through the years
  66. ↑ Van Beusekom quits Eurovision role
  67. ↑ Maas get the sack
  68. ↑ «Romy Monteiro vervangt Duncan Laurence met puntentelling Eurovisie Songfestival | Eurovisie Songfestival». songfestival.nl (στα Ολλανδικά). Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2021. 
  69. ↑ NU.nl (7 Απριλίου 2021). «Sander Lantinga naast Cornald Maas als commentator Songfestival» (στα Ολλανδικά). Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2021. 
  70. ↑ «Eurovisie Songfestival 2021». BVN. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2021. 
  71. ↑ Farren, Neil (5 Ιανουαρίου 2022). «Netherlands: Jan Smit Returns As a Commentator for Eurovision 2022». Eurovoix. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2022. 
  72. ↑ @songfestival. «HELLO EUROPE! This year the amazing @jeangumacrooy will be our spokesperson and give the 12 points from The Netherlands during the #ESC2022. #eurovision» (Tweet) – μέσω Twitter.  Missing or empty |date= (help)
  73. ↑ Roxburgh, Gordon (2012). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume One: The 1950s and 1960s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 93–101. ISBN 978-1-84583-065-6. 
  74. ↑ Roxburgh, Gordon (2014). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Two: The 1970s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 142–168. ISBN 978-1-84583-093-9. 
  75. ↑ Roxburgh, Gordon (2016). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Three: The 1980s. Prestatyn: Telos Publishing. ISBN 978-1-84583-118-9. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Συμμετοχή_της_Ολλανδίας_στη_Eurovision&oldid=10496601"