Σπήλαιο Αγίου Γεωργίου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σπήλαιο Αγίου Γεωργίου
Χάρτης
Είδοςσπήλαιο
Γεωγραφικές συντεταγμένες40°59′59″N 22°52′13″E
Διοικητική υπαγωγήΔήμος Κιλκίς
ΤοποθεσίαΚιλκίς
ΧώραΕλλάδα

Το Σπήλαιο του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται στους πρόποδες του Λόφου του Αγίου Γεωργίου του Κιλκίς. Η επιφάνεια του ξεπερνά τα 1.000 τετραγωνικά μέτρα και έχει δύο επίπεδα. Η υγρασία του παραμένει σταθερή στο 95% και η θερμοκρασία του δεν ξεπερνά τους 15 με 17 βαθμούς Κελσίου[1]. Αποτελείται από ασβεστολιθικά πετρώματα και χρονολογούνται 235 εκατομμύρια χρόνια πριν. Η δημιουργία του σπηλαίου άρχισε όταν το νερό της βροχής κατάφερε να περάσει μέσα στα πετρώματα ελευθερώνοντας διοξείδιο του άνθρακα με αποτέλεσμα τη διάβρωση του πετρώματος από την όξινη δράση του. Έτσι με το νερό της βροχής ασβεστίτης εγκαθίσταται στο σπήλαιο, ο οποίος είναι βασικό υλικό των σχηματισμών του σπηλαίου. Το μεγαλύτερο μέρος από τους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες καταστράφηκε από ανθρώπους που έμπαιναν και έσπαζαν κομμάτια, όπως τεχνίτες που έσπαγαν και χρησιμοποιούσαν τον διάκοσμο του σπηλαίου για επενδύσεις συντριβανιών, τζακιών κ.ά. Το μήκος των επισκέψιμων διαδρόμων είναι μόλις 300 μέτρα.[2]

Χαρακτηριστικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο σταλακτιτικός και σταλαγμιτικός διάκοσμος στις οροφές και στα δάπεδα στα σπήλαια δημιουργείται καθώς δεν υπάρχει ρεύμα αέρος, λόγω του τινάγματος και σκορπίσματος των σταγόνων του νερού που πέφτει στο έδαφος. Οι επισκέψιμοι θάλαμοι είναι έξι με διαδρόμους 300 μέτρων συνολικά.

Εντός του σπηλαίου βρέθηκαν οστά απολιθωμένων ζώων και αυτό υποδηλώνει την ζωή στο σπήλαιο της στικτή ύαινα των σπηλαίων, της αλεπούς (Vulpes vulpes), της νυφίτσας Mustela putorius robusta), των ιππίδων (Equus hydruntinus και E. caballus cf. germanicus), των βοοειδών (Bos primigenius), των ελαφοειδών (Cervus elaphus), καθώς και των μικροθηλαστικών (τρωκτικά – rodentia, εντομοφάγα – Insectivora και χειρόπτερα – Chiroptera, νυχτερίδες). Ουσιαστικά το σπήλαιο αποτελούσε φωλιά των υαινών και αυτό φαίνεται από την ύπαρξη οστών νεαρών ατόμων, τα υπόλοιπα ζώα κυρίως τα φυτοφάγα μεταφέρονταν εκεί ως τροφή ή απλά παγιδεύονταν και πέθαιναν στο σπήλαιο[3]. Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε τυχαία γύρω στο 1925. Η πρώτη χαρτογράφησή του έγινε από την Άννα Πετροχείλου το 1930 ενώ το 1986 έγινε επισκέψιμο ύστερα από εργασίες εννέα ετών.[4].

Μετά από σύγχρονες επιστημονικές έρευνες που έγιναν από Τσέχους επιστήμονες στο σπήλαιο του Κιλκίς ανακαλύφθηκε πως το κλίμα του μπορεί να θεραπεύσει παθήσεις όπως το παιδικό άσθμα και δερματολογικές παθήσεις προερχόμενες από μολύνσεις και αλλεργίες. Αντίστοιχα σπήλαια με θεραπευτικές ιδιότητες βρίσκονται σε Τσεχία και Ρωσία και είναι επισκέψιμα.[1].

Ένα μεγάλο μέρος από τους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες καταστράφηκε από ανθρώπους που έμπαιναν και έσπαζαν κομμάτια και σήμερα είναι ορατές οι μεγάλες καταστροφές των προηγούμενων ετών.[5]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]