Πύλη:Κινηματογράφος/Ατάκες/Αρχείο
Λαυρέντης Διανέλλος: Πριν σε βρω, αγαπούσες μια κοπέλα. Τώρα όμως πρέπει να την ξεχάσεις.
Θανάσης Βέγγος: Μα τι λες πατέρα; Εδώ ένα συνάχι και κάνει τον κύκλο του. Πόσο μάλλον ο έρωτας που είναι και βαρύ καρδιακό νόσημα...
Γεωργία Βασιλειάδου: Κοντά μου, οι νεαροί θα έχουν όλα τα ροκφόρ.
Μπραντ Πιτ: The things you own end up owning you. (Τελικά καταλήγεις να ανήκεις στα πράγματα που σου ανήκουν.)
Βίβιαν Λι: After all, tomorrow is another day! (Στο κάτω κάτω, αύριο είναι μια καινούργια μέρα!)
Νίκος Ρίζος: Και είναι μεγάλη η αδερφή σου;
Βασίλης Αυλωνίτης: Ε, δεν είναι και σαν την Πελοπόννησο...
Δημήτρης Παπαμιχαήλ: Κοιμάσαι;
Γιώργος Τσιτσόπουλος: Όχι. Δεν μπορώ να κοιμηθώ...
Δημήτρης Παπαμιχαήλ: Σκέφτεσαι το κορίτσι σου;
Γιώργος Τσιτσόπουλος: Όχι! Έφαγα πολύ πεπόνι...
Ζαν Ρενώ: The rifle is the first thing you learn, because it lets you keep your distance from the client. The closer you get to being a pro, the closer you can get to the client. The knife, for example, is the last thing you learn.
(Η καραμπίνα είναι το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις, γιατί σου επιτρέπει να κρατάς τις αποστάσεις σου από τον πελάτη. Όσο πιο κοντά έρχεσαι στο να γίνεις επαγγελματίας, τόσο πιο κοντά έρχεσαι και στον πελάτη. Το μαχαίρι, για παράδειγμα, το μαθαίνεις τελευταίο.)
Ρένα Βλαχοπούλου: Δεν αίσθάνομαι καλά. Νιώθω ένα σφίξιμο, ένα σούβλισμα, την καρδιά μου να σπαρταράει σα λιθρίνι...
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Ναι, γιατρέ, με ακούτε; Νιώθει ένα σφίξιμο, ένα σούβλισμα, την καρδιά της να σπαρταράει σα μπαρμπούνι...
Ρένα Βλαχοπούλου: Λιθρίνι!
Σταύρος Ξενίδης: Καθίστε κύριε.
Άγγελος Μαυρόπουλος: Όχι! Δεν κάθομαι! Έχω νεύρα εγώ!
Ντίνος Ηλιόπουλος: Δε μου λέτε, τα νεύρα τα έχετε σε μέρος που σας εμποδίζουνε να καθίσετε;
Φιλόσοφος βενζινάς: Έτσι είναι Βάγγο μου η ευτυχία. Ένα είδος κλειδαριάς, που άμα χάσεις το κλειδί κάθεσαι απ' έξω και μπανίζεις από την κλειδαρότρυπα.
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Αυτά τα ψάρια είναι φρεσκότατα. Ξέρω εγώ από αυτά. Ο πατέρας μου πάστωνε ψάρια. Ήτανε, που λέμε, πάστωρ...
(Δίνουν στο Βέγγο ένα κλουβί με δυο πουλιά)
Κυρία: Πολύδωρε να τα πας πίσω στο κατάστημα που τ' αγόρασσα. Το ένα από τα δυο δε μιλάει καθόλου.
Θανάσης Βέγγος: Ε, θα είναι ο σύζυγος φαίνεται...
Γουϊνόνα Ράιντερ: I know what it's like to want to die. How it hurts to smile. How you try to fit in but you can't. How you hurt yourself on the outside to try to kill the thing on the inside.
Ξέρω πως είναι να θέλεις να πεθάνεις. Πόσο πονάει να χαμογελάς. Πώς προσπαθείς να ταιριάξεις με τους άλλους αλλά δεν μπορείς. Πώς προκαλείς εξωτερικό πόνο στον εαυτό σου για να σκοτώσεις αυτό το πράγμα μέσα σου.
(Κοιτώντας ένα κάδρο)
Νίκος Σταυρίδης: Ρε συ, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός είναι αυτός;
Γιάννης Γκιωνάκης: Τσου! Έλληνας είναι!
Όντρεϊ Χέπμπορν: Είναι εντάξει! Δεν είσαι, γάτε? Κακομοίρη γάτε! Καημένε αλήτη! Καημένε αλήτη χωρίς όνομα! Κατά τη γνώμη μου δεν έχω το δικαίωμα να του δώσω ένα. Δεν ανήκουμε ο ένας στον άλλο.
Γκιγιόμ Κανέ: Το να είσαι ενήλικος σημαίνει να έχεις ένα ταχύμετρο με όριο το 210 και να μην οδηγείς ποτέ με περισσότερα από 60.