Πλατεία Τιενανμέν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 39°54′12″N 116°23′30″E / 39.90333°N 116.39167°E / 39.90333; 116.39167

Πλατεία Τιενανμέν
天安門廣場
Χάρτης
Είδοςπλατεία
Γεωγραφικές συντεταγμένες39°54′16″N 116°23′29″E
Διοικητική υπαγωγήDonghuamen Subdistrict[1]
ΧώραΛαϊκή Δημοκρατία της Κίνας[2]
Έναρξη κατασκευής1417
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)
Πανοραμική φωτογραφία της πλατείας Τιενανμέν

Η πλατεία Τιενανμέν βρίσκεται στο κέντρο του Πεκίνου στην Κίνα, νότια απο την Απαγορευμένη Πόλη. Το όνομά της έχει συνδεθεί με αρκετά σημαντικά πολιτικά γεγονότα καθώς και με μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας. Εκτός Κίνας είναι κυρίως γνωστή για τα γεγονότα του 1989 και την Σφαγή της Πλατείας Τιενανμέν.

Το συνολικό της εμβαδόν αγγίζει τα 440.000 τετραγωνικά μέτρα, κάνοντάς την την μεγαλύτερη πλατεία του κόσμου.

Έξω από την Κίνα, η πλατεία είναι γνωστή για την ένοπλη καταστολή των φιλοδημοκρατικών διαμαρτυριών στην πλατεία Τιενανμέν τον Ιούνιο του 1989.[3][4][5]

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πλατεία Τιενανμέν στις αρχές του 20ου αιώνα, φωτογραφημένη από την πύλη Ζενγκγιανγκμέν (πύλη Τσιανμέν), με την Πύλη της Κίνας, η οποία αφαιρέθηκε το 1954 και αντικαταστάθηκε με το μαυσωλείο του Μάο Τσετσούνγκ. Ο "διάδρομος με τα χίλια βήματα" είναι ορατός πίσω από την Πύλη της Κίνας, ενώ η πύλη Τιενανμέν βρίσκεται σε απόσταση.

Η Τιενανμέν (= Πύλη της Ουράνιας Ειρήνης), μια πύλη στο τείχος της Αυτοκρατορικής Πόλης, χτίστηκε το 1415 κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Μινγκ. Τον 17ο αιώνα, οι μάχες μεταξύ των αντάρτικων δυνάμεων του Λι Ζιτσένγκ και των δυνάμεων της δυναστείας Τσινγκ προκάλεσε μεγάλες βλάβες στη πύλη. Η πλατεία Τιενανμέν σχεδιάστηκε και χτίστηκε το 1651. Από τότε έχει διευρυνθεί και το μέγεθος της έχει τετραπλασιαστεί από τη δεκαετία του 1950.[6][7]

Κοντά στο κέντρο της πλατείας βρισκόταν η «Πύλη των μεγάλων Μινγκ», η νότια πύλη προς την Αυτοκρατορική Πόλη, που μετονομάστηκε σε «Μεγάλη Πύλη των Τσινγκ» κατά τη διάρκεια της δυναστείας Τσινγκ, και σε «Πύλη της Κίνας» κατά την δημοκρατική εποχή. Σε αντίθεση με τις άλλες πύλες στο Πεκίνο, όπως τις Τιενανμέν και Ζενγκγιανγκμέν, ήταν μια καθαρά τελετουργική πύλη, με τρεις αψίδες. Αυτή η πύλη είχε ένα ειδικό καθεστώς ως "Πύλη του Έθνους", όπως προκύπτει από τις διαδοχικές αλλαγές ονόματος. Συνήθως παρέμενε κλειστή, εκτός απ'όταν περνούσε ο Αυτοκράτορας. Η κυκλοφορία του κοινού είχε εκτραπεί σε πύλες στα δυτικά και ανατολική άκρα της πλατείας. Εξαιτίας αυτής της εκτροπής στην κίνηση, στα περίχωρα της περιφραγμένης πλατείας σχηματίστηκε μια πολυσύχναστη αγορά προς τη νότια πύλη.

Εικόνα από την πλατεία Τιενανμέν κατά την πορεία διαμαρτυρίας στις 4 Μαΐου 1919

Το 1860, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Πολέμου του Οπίου, όταν τα Βρετανικά και γαλλικά στρατεύματα εισέβαλαν στο Πεκίνο, έστησαν στρατόπεδο κοντά στην πύλη και πέρασε σκέψη ακόμα και για κάψιμο της πλατείας. Αποφάσισαν τελικά να αφήσουν την Απαγορευμένη Πόλη απείραχτη και να κάψουν το Παλιό Θερινό Παλάτι. Ο αυτοκράτορας Σιανφένγκ τελικά συμφώνησε να αφήσει τις ξένες δυνάμεις να σταθμεύσουν στρατεύματα στη περιοχή, ενώ αργότερα δημιουργήθηκαν στην περιοχή και πρεσβείες. Όταν οι δυνάμεις της Οκταεθνούς συμμαχίας πολιόρκησαν το Πεκίνο κατά την Εξέγερση των Μπόξερ το 1900, προκάλεσαν ζημιές σε γραφεία και έκαψαν διάφορα υπουργεία. Μετά το τέλος της Εξέγερσης των Μπόξερ, η περιοχή έγινε χώρος συγκέντρωσης των στρατιωτικών δυνάμεων των ξένων χωρών.

Το 1954, η Πύλη της Κίνας κατεδαφίστηκε, επιτρέποντας τη διεύρυνση της πλατείας. Το Νοέμβριο του 1958, ξεκίνησαν έργα επέκτασης της πλατείας, τα οποία ολοκληρώθηκαν τον Αύγουστο του 1959. Αυτό ακολούθησε το όραμα του Μάο Τσετούνγκ που στόχευε στην διεύρυνση της πλατείας, προοριζόμενη να στεγάσει πάνω από 500.000 άτομα. Σε αυτή τη διαδικασία, ένας μεγάλος αριθμός κατοικιών και άλλων κτιρίων κατεδαφίστηκαν.[8] Στη νότια άκρη, ανεγέρθηκε το Μνημείο των Ηρώων του Λαού. Ταυτόχρονα, ως μέρος των Δέκα Μεγάλων Κτιρίων που κατασκευάστηκαν μεταξύ του 1958 και το 1959 για τον εορτασμό της δεκαετούς επετείου της λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, χτίστηκε το Μέγαρο του Λαού και το Επαναστατικό Ιστορικό Μουσείο (σήμερα είναι γνωστό με την ονομασία Εθνικό Μουσείο της Κίνας) στη δυτική και ανατολική πλευρά της πλατείας, αντίστοιχα.[8]

Για την πρώτη δεκαετία της ΛΔΚ, κάθε Εθνική Ημέρα (1 Οκτωβρίου) σημαδεύτηκε από μια μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στην Πλατεία Τιενανμέν, σε συνειδητή εξομοίωση των ετήσιων Σοβιετικών εορτασμών για τις επετείους της Μπολσεβίκικης Επανάστασης. Μετά την καταστροφή του Μεγάλου Άλματος προς τα Εμπρός, το ΚΚΚ αποφάσισε να μειώσει το κόστος και να διεξάγει μια μικρότερη γιορτή για την Εθνική Ημέρα μαζί με μια μεγάλη γιορτή με στρατιωτική παρέλαση κάθε 10 χρόνια. Ωστόσο, το χάος της Πολιτιστικής Επανάστασης απέτρεψε μεγάλους εορτασμούς το 1969. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1979, το ΚΚΚ αποφάσισε να μην διεξάγει μια μεγάλη γιορτή, επειδή ο Ντενγκ Τσιαοπίνγκ εδραίωνε την εξουσία του και η Κίνα βρισκόταν τελευταία σε πόλεμο στα σύνορα με το Βιετνάμ. Από το 1984, με την βελτίωση και σταθεροποίηση της κατάστασης, η ΛΔΚ πραγματοποίησε στρατιωτική παρέλαση για πρώτη φορά από το 1959. Η σφαγή στην Πλατεία Τιενανμέν απέτρεψε κάθε εορτασμό για τον Οκτώβριο του 1989, αλλά έλαβαν χώρα στρατιωτικές παρελάσεις το 1999 και το 2009, για τον εορτασμό της 50ής και 60ής επετείου από την ίδρυση της ΛΔΚ. Στις 8 Μαΐου, 2015, μια στρατιωτική παρέλαση διεξήχθη για να γιορτάσουμε την 70η επέτειο από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Το 1971, ανεγέρθηκαν μεγάλα μνημεία προς τιμήν των Καρλ Μαρξ, Φρίντριχ Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν, Σουν Γιατ-Σεν και Μάο Τσετούνγκ, τα οποία σκαλίστηκαν από τον καλλιτέχνη Γκε Σιαογκουάνγκ. Το 1980, με την υποβάθμιση της πολιτικής ιδεολογίας μετά τον θάνατο του Μάο, τα πορτρέτα αφαιρέθηκαν και επανατοποθετούνταν μόνο κατά την Ημέρα της Εργασίας (1 Μαΐου) και την Εθνική Ημέρα. Το 1988, η ηγεσία του ΚΚΚ αποφάσισε να εμφανίζει μόνο τα πορτραίτα των Σουν και Μάο, μόνο σε εθνικές αργίες.

Το έτος μετά τον θάνατο του Μάο το 1976, ανεγέρθηκε μαυσωλείο προς τιμήν του στο χώρο της πρώην Πύλης της Κίνας, πάνω στον κεντρικό άξονα βορρά-νότου της πλατείας. Σε σχέση με αυτό το έργο, η πλατεία διευρύνθηκε για να γίνει πλήρως ορθογώνια και να είναι σε θέση να φιλοξενήσει 600.000 άτομα.[8]

Το αστικό περιβάλλον της πλατείας άλλαξε κατά τη δεκαετία του 1990 με την κατασκευή του Εθνικού Μεγάλου Θεάτρου στην περιοχή και την επέκταση του Εθνικού Μουσείου.[8]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 3894. Ανακτήθηκε στις 31  Ιουλίου 2018.
  2. ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. Ανακτήθηκε στις 30  Ιουλίου 2018.
  3. ↑ Miles, James (2 Ιουνίου 2009). «Tiananmen killings: Were the media right?». BBC News. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2010. 
  4. ↑ Wong, Jan (1997) Red China Blues, Random House, p. 278, (ISBN 0385482329).
  5. ↑ «Tiananmen Square protest death toll 'was 10,000'». BBC News. 23 Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2019. 
  6. ↑ Safra, J. (Ed.). (2003). Tiananmen Square. In New Encyclopædia Britannica, The (15th ed., Chicago: Vol. 11). Encyclopædia Britannica INC. p. 752. Britannica Online version
  7. ↑ «Tiananmen Square». Britannica Concise Encyclopedia. 2007. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2008. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Li, M. Lilliam; Dray-Novey, Alison J.; Kong, Haili (2007) Beijing: From Imperial Capital to Olympic City, Palgrave, (ISBN 978-1-4039-6473-1)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Tiananmen Square στο Wikimedia Commons


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πλατεία_Τιενανμέν&oldid=9976224"