Πεπίνος Β΄ της Ακουιτανίας
| Πεπίνος Β΄ της Ακουιτανίας | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Pépin II (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 823 (περίπου)[1] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία[2] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | λατινική γλώσσα[2] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης[1] |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Πεπίνος Α΄ της Ακουιτανίας[1] και Ινγκελτρούδη του Μαντριέ[1] |
| Αδέλφια | Κάρολος, αρχιεπίσκοπος Μάιντζ[3] (Ροτρούδη)[3] (Χιλδεγάρδη)[3] |
| Οικογένεια | Δυναστεία των Καρολιδών[1] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Βασιλέας των Φράγκων |
Ο Πεπίνος Β΄ της Ακουιτανίας ή Πεπίνος ο Νεότερος (γαλλικά: Pépin II d'Aquitaine, 823 - μετά το 864), Βασιλιάς της Ακουιτανίας (838 - 864) ήταν μεγαλύτερος γιος του Πεπίνου Α΄ της Ακουιτανίας και της Ινγκελτρούδης, εγγονός του αυτοκράτορα Λουδοβίκου του Ευσεβούς. Εξελέγη βασιλιάς από τους ευγενείς της Ακουιτανίας αμέσως μετά τον θάνατο του πατέρα του (838), ήθελαν να κρατήσουν την ανεξαρτησία τους από την κεντρική εξουσία. Ο παππούς του Λουδοβίκος ο Ευσεβής αποφάσισε να δώσει την Ακουιτανία στον θείο του και μικρότερο ετεροθαλή αδελφό του πατέρα του Κάρολο τον Φαλακρό, ήταν 15 ετών όσο ο μικρός Πεπίνος. Ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής είχε εκθρονίσει τον γιο του Πεπίνο Α΄ από το βασίλειο της Ακουιτανίας λόγω εξέγερσης με τα αδέλφια του (832), ακολούθησε την ίδια τακτική με τον γιο του Πεπίνο Β΄ (838). Ο Πεπίνος Β΄ βρέθηκε αμέσως σε σύγκρουση με τον ετεροθαλή θείο του αλλά ο παππούς του τον αποκλήρωσε σε δύο διαδοχικές Συνόδους.
Ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής ζήτησε από τους Ακουιτανούς να του στείλουν τον μικρό Πεπίνο στο Άαχεν για να του διδάξει τις μεθόδους διακυβέρνησης αλλά εκείνοι το αρνήθηκαν. Ο Πεπίνος Β΄ είχε τον πλήρη έλεγχο στην Ακουιτανία μέχρι την εποχή που συμμάχησε με τον μεγαλύτερο θείο του Λοθάριο Α΄ (841), την προηγούμενη χρονιά (840) ο αυτοκράτορας παππούς του πέθανε σε ηλικία 62 ετών. Ο Πεπίνος Β΄ νίκησε τον Κάρολο τον Φαλακρό αλλά στη συνέχεια ο Λοθάριος Α΄ που είχε κληρονομήσει τη Μέση Φραγκία συνετρίβη από τον τρίτο αδελφό του Λουδοβίκο τον Γερμανικό που είχε κληρονομήσει την Ανατολική Φραγκία. Ο Πεπίνος Β΄ επέστρεψε την Ακουιτανία και συνέχισε τις συγκρούσεις με τον Κάρολο τον Φαλακρό για την κυριαρχία της Ακουιτανίας. Με τη Συνθήκη του Βερντέν που ακολούθησε όταν τα αδέλφια του πατέρα του έκλεισαν μεταξύ τους ειρήνη (843) η Ακουιτανία πέρασε στον Κάρολο τον Φαλακρό.
Συμμαχία με Βίκινγκ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Πεπίνος Β΄ έκανε το μοιραίο λάθος να ζητήσει τη βοήθεια του αρχηγού των Βίκινγκ Όσκαρ Γιαρλ, τον οδήγησε από τον Γαρούνα στην Τουλούζη και του έδωσε την ευκαιρία να λεηλατήσει τη γη. Ο Πεπίνος υποδέχτηκε θερμά τον Σεγκίν του Μπορντώ (845) που είχε αποστατήσει από τον αυτοκράτορα και τον διόρισε δούκα της Γασκώνης, τον βοήθησε στον πόλεμο που έκανε με τον Σάντσο Β΄ της Γασκώνης που είχε συγκρουστεί με τον πατέρα του Πεπίνο Α΄. Ο Κάρολος ο Φαλακρός ηττήθηκε (845) και η πρωτεύουσα της Ακουιτανίας Μπορντώ πέρασε στα χέρια του Όσκαρ Γιαρλ με τη βοήθεια των δυσαρεστημένων κατοίκων που ήταν οπαδοί του Πεπίνου Β΄ ή Εβραίοι. Οι κάτοικοι άρχισαν σταδιακά να αντιπαθούν τον Πεπίνο Β΄ χάρη στην αποστροφή του από τον Χριστιανισμό προς την Παγανιστική θρησκεία του Όσκαρ, στην ηδονή, το υπερβολικό μεθύσι και την ακόλαστη ζωή, τελικά τον εγκατέλειψαν ολοκληρωτικά (848). Ο μικρότερος αδελφός του Πεπίνου Β΄ αρχιεπίσκοπος Κάρολος του Μάιντς διεκδίκησε και αυτός με τη σειρά του τον τίτλο του βασιλιά της Ακουιτανίας για τον εαυτό του.
Η βασιλεία του Πεπίνου Β΄ στην Ακουιτανία έληξε άδοξα όταν τον συνέλαβε ο αντίπαλος του πατέρα του Σάντσο Β΄ (852), τον διαδέχθηκε σαν Δούκας της Ακουιτανίας υπό την υποτέλεια του Καρόλου του Φαλακρού. Ο Πεπίνος Β΄ συνελήφθη και φυλακίστηκε στο μοναστήρι του Σαιν-Μεντάρ στο Σουασόν. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός που βρισκόταν σε πόλεμο με τον Κάρολο τον Φαλακρό έστειλε τον γιο του Λουδοβίκο τον Νεότερο να διεκδικήσει την Ακουιτανία, βάδισε μέχρι τη Λιμόζ αλλά επέστρεψε ανατολικά (855). Ο Πεπίνος Β΄ βρήκε την ευκαιρία να δραπετεύσει (854), επανήλθε στην Ακουιτανία και αποκαταστάθηκε στα περισσότερα εδάφη και εξουσίες του. Την εποχή που ο Κάρολος ο Φαλακρός ήταν απασχολημένος σε πόλεμο εναντίον του Πεπίνου Β΄ οι Βίκινγκ λεηλάτησαν άγρια όλη την Κοιλάδα του Λίγηρα και τις πόλεις Πουατιέ, Ανγκουλέμ, Περιγκέ, Λιμόζ, Κλερμόν-Φεράν και Μπουρζ. Ο Πεπίνος εν τω μεταξύ απαρνήθηκε πλήρως τον χριστιανισμό και λάτρευε την ειδωλολατρεία "χωρίς καμιά διαφορά με τους Βίκινγκ".[4][5][6] Σε νέα επίθεση από τους Βίκινγκ στην Τουλούζη ενώθηκε ξανά μαζί τους (864) αλλά συνελήφθη, με το "Έδικτο του Πιστρ" μεταφέρθηκε στο Σανλίς, όπου έμεινε οριστικά φυλακισμένος ως τον θάνατο του.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 281-283. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
- ↑ 2,0 2,1 «Identifiants et Référentiels». (Γαλλικά) IdRef. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2020.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 278-281. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
- ↑ "Pepin II of Aquitaine," The Routledge Companion to Medieval Warfare, Jim Bradbury, ed. (Routledge, 2004), σ. 72
- ↑ Archibald Ross Lewis (1965), The Development of Southern French and Catalan Society, 718–1050 (Austin: University of Texas Press), σσ. 100–101
- ↑ Edward Peters (1970), The Shadow King: Rex inutilis in Medieval Law and Literature, 751–1327 (New Haven: Yale University Press), σσ. 67–68
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Archibald Ross Lewis (1965), The Development of Southern French and Catalan Society, 718–1050 (Austin: University of Texas Press)
- Edward Peters (1970), The Shadow King: Rex inutilis in Medieval Law and Literature, 751–1327 (New Haven: Yale University Press)
|