Πατριωτική Συμμαχία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πατριωτική Συμμαχία
ΠρόεδροςΔημήτρης Ζαφειρόπουλος
Ίδρυση2004
Διάλυση2007
Συγχώνευση τωνΧρυσή Αυγή κ.ά.
ΙδεολογίαΕθνικισμός
Αντικομμουνισμός
Ευρωσκεπτικισμός
Πολιτικό φάσμαΑκροδεξιά[1]
Ευρωπαϊκή προσχώρησηΕυρωπαϊκό Εθνικό Μέτωπο
Χρώματα     Μπλε
Πολιτικό σύστημα Ελλάδας
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Η Πατριωτική Συμμαχία (ΠΑΤΡΙ.Σ.) ήταν ακροδεξιό ελληνικό πολιτικό κόμμα. Ιδρύθηκε το 2004 από οργανώσεις και προσωπικότητες του εθνικιστικού χώρου. Έπαυσε τη λειτουργία του το 2007.

Η Πατριωτική Συμμαχία ήταν μέλος του Ευρωπαϊκού Εθνικού Μετώπου.[2]

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 21 Απριλίου 2004, επέτειο του πραξικοπήματος του 1967, η Χρυσή Αυγή, πρώην μέλη του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού και μικρότερες ακροδεξιές οργανώσεις ανακοίνωσαν την ίδρυση της Πατριωτικής Συμμαχίας. Στο εγχείρημα συμμετείχαν και προσωπικότητες του εθνικιστικού χώρου όπως ο Γιάννης Σχοινάς από το Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα και ο πρώην ευρωβουλευτή της Εθνικής Πολιτικής Ενώσεως, Σπύρος Ζουρνατζής.[3] Η Πατριωτική Συμμαχία αποσκοπούσε στη σύγκλιση εθνικοσοσιαλιστών και φιλοχουντικών δυνάμεων[4] και εμφανιζόταν ως διάδοχος της Χρυσής Αυγής.[3] Τα τρία από τα εννιά γραφεία της ήταν γραφεία της Χρυσής Αυγής, τα κεντρικά γραφεία της Αθήνας στέγαζαν το βιβλιοπωλείο της οργάνωσης,[5] ενώ επικεφαλής της ήταν ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος, στέλεχος της Χρυσής Αυγής[3] και εκδότης της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.[4]

Το κόμμα συμμετείχε στις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2004, όπου έλαβε 10.618 ψήφους (0,17%).[6]

Στις 18-19 Δεκεμβρίου 2004 πραγματοποιήθηκε το 1ο Συνέδριο του κόμματος. Τις εργασίες του συνεδρίου παρακολούθησαν στελέχη της ιταλικής Κοινωνική Εναλλακτική και του νεοναζιστικού Εθνικοδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας.[3]

Το 2005, ο Γενικός Γραμματέας της Χρυσής Αυγής, Νίκος Μιχαλολιάκος, ανακοίνωσε την παύση των αυτόνομων πολιτικών δραστηριοτήτων της οργάνωσης[7] και διακόπηκε η κυκλοφορία της ομώνυμης εφημερίδας,[5] προβάλλοντας ως λόγο την ενίσχυση της Πατριωτικής Συμμαχίας.[7] Ωστόσο, τον Ιανουάριο του 2007, η Χρυσή Αυγή απέσυρε την υποστήριξή της στην Πατριωτική Συμμαχία, η οποία έπαυσε τη δράση της, καθώς ο Ζαφειρόπουλος συστρατεύτηκε με τους νοσταλγούς της δικτατορίας που φιλοξενούνταν στον Ελεύθερο Κόσμο.[8] Η Χρυσή Αυγή ισχυρίστηκε πως η Πατριωτική Συμμαχία ξεκίνησε ως ένας εθνικιστικός φορέας και πως τελικά η συνεργασία με διάφορες προσωπικότητες, άσχετες μέχρι εκείνη τη στιγμή με την οργάνωση, οδήγησαν στην εξαγωγή ενός θολού ιδεολογικοπολιτικού τοπίου, το οποίο έπρεπε να παύσει.[εκκρεμεί παραπομπή]

Αποτελέσματα εκλογών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έτος Αρχηγός κόμματος Αριθμός ψήφων Ποσοστό ψήφων Έδρες Θέση Ομάδα
2004 Δημήτρης Ζαφειρόπουλος 10.618 0,17%
0 / 24
17η -

Κομματικά έντυπα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Πατριωτική Συμμαχία εξέδιδε την εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ψαρράς, Δημήτρης (2012). Η μαύρη βίβλος της Χρυσής Αυγής: Ντοκουμέντα από την ιστορία και τη δράση μιας ναζιστικής ομάδας. Αθήνα: Πόλις. 

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Χορεύοντας με τη σκληρή ακροδεξιά... Αρχειοθετήθηκε 2013-09-15 στο Wayback Machine. Καθημερινή
  2. Ο ΙΟΣ (25-09-2005). «Καλοκαίρι με τον Αδόλφο». Ελευθεροτυπία. http://www.iospress.gr/ios2005/ios20050925.htm. Ανακτήθηκε στις 19-08-2015. 
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 Βασίλης Νέδος (11-09-2005). «Το κλούβιο «αβγό του φιδιού»». Το Βήμα. http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=168197. Ανακτήθηκε στις 07-03-2014. 
  4. 4,0 4,1 Ψαρράς 2012, σελ. 154
  5. 5,0 5,1 Ο ΙΟΣ (13-05-2006). «Το δίκροκο αβγό του φιδιού». Ελευθεροτυπία. http://www.iospress.gr/mikro2006/mikro20060513.htm. Ανακτήθηκε στις 24-08-2014. 
  6. «Υπουργείο Εσωτερικών - Αποτελέσματα Ευρωεκλογών 2014». Υπουργείο Εσωτερικών. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Αυγούστου 2018. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2014. 
  7. 7,0 7,1 (Αγγλικά) Irene Koutelou, Former Junta leaders form alliance with Nazis, περιοδικό Searchlight, τεύχη 343-354, Anti-Nazi Initiative: Αθήνα, 2004, σελ. 34
  8. Ψαρράς 2012, σελ. 163-4