Πίκρης Ρεθύμνης
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Συντεταγμένες: 35°20′40″N 24°37′33″E / 35.34444°N 24.62583°E
| Πίκρης | |
|---|---|
 | |
| Διοίκηση | |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Περιφέρεια | Κρήτης |
| Περιφερειακή Ενότητα | Ρεθύμνης |
| Δήμος | Ρεθύμνης |
| Δημοτική Ενότητα | Αρκαδίου |
| Γεωγραφία | |
| Γεωγραφικό διαμέρισμα | Κρήτη |
| Νομός | Ρεθύμνης |
Ο Πίκρης είναι οικισμός της Κοινότητας Αμνάτου του Δήμου Ρεθύμνης[1] στην Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνου της Κρήτης με πληθυσμό 55 κατοίκων σύμφωνα με την απογραφή του 2011[2]. Βρίσκεται σε υψόμετρο 160 μέτρων και απέχει 18 χλμ. από το Ρέθυμνο.
Προέλευση ονόματος - ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Για την προέλευση του ονόματος λένε ότι έμενε εδώ ένας πατέρας με 9 γιούς. Ένα Σάββατο πέθανε ο ένας και το επόμενο ο άλλος μέχρι που έχασε όλα τα παιδιά του. Όσοι πήγαιναν να τον συλλυπηθούν έλεγαν πάμε στου πικραμένου. Έτσι έμεινε το όνομα Πίκρι ή Πίκρης.
Το 1583 είχε 170 κατοίκους, το 1881 στο δήμο Αμνάτου με 165 Χριστιανούς και 11 Τούρκους, ενώ το 1900 με 178 κατοίκους.
Το 1920 ήταν έδρα δήμου με 131 κατοίκους, το 1928 στην κοινότητα Αμνάτου με 145 κατοίκους. 1961 (151), 1971 (111), 1981 (121), 1991 (80), 2001 (64).
Εκκλησιαστική υπαγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η εκκλησία του χωριού, η ενοριακή, είναι αφιερωμένη στην Αγία Παρασκευή. Υπάρχουν και άλλες όμως εκκλησίες όπως της Αγίας Κυριακής, της Αγίας Φωτεινής. Εκκλησιαστικά υπάγεται στην Στ΄ Αρχιερατική Περιφέρεια της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, της Εκκλησίας της Κρήτης.
Αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εδώ υφίσταται επίσης η σπουδαία έπαυλη του Ενετού άρχοντα Κλόντιο (1610).
Από αυτό το χωριό κατάγεται και ο λυράρης Βασίλης Καλαϊτζάκης ή Πήλινος.
Επίσης ο Αδάμ Παπαδάκης, ήρως της ολοκαυτώσεως του Αρκαδιού το 1866.[3]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Τοπική Κοινότητα Αμνάτου | Αμνάτου | Δήμος». www.rethymno.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαρτίου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2022.
- ↑ «ΦΕΚ αποτελεσμάτων ΜΟΝΙΜΟΥ πληθυσμού», σελ. 10887 (σελ. 413 του pdf)
- ↑ Αφιέρωμα: Χωριό Πίκρης του Γιώργου Λινοξυλάκη
| |||||||||||||||||