Ο προσευχόμενος παις
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Ο προσευχόμενος παις | |
|---|---|
 o προσευχόμενος παις | |
| Ονομασία | Ο προσευχόμενος παις |
| Έτος δημιουργίας | 3ος αι. π.Χ. |
| Διαστάσεις | 128 εκ. |
| Μουσείο | Άλτες Μουζέουμ, Βερολίνο |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα | |
Ο προσευχόμενος παις είναι μπρούτζινο έργο κλασικής τέχνης που φιλοξενείται στα Αρχαιολογικά Μουσεία του Βερολίνου. Αντίγραφο του αγάλματος, χωρίς όμως χέρια, βρίσκεται στη Μαρκιανή Βιβλιοθήκη της Βενετίας. Είναι δημοφιλέστατο έργο τέχνης, συγκρίσιμο με την Αφροδίτη της Μήλου. Σύγχρονα αντίγραφά του υπάρχουν σε δημόσιους χώρους και πλατείες της Ευρώπης.
Ιστορία του ευρήματος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το άγαλμα βρέθηκε στα τέλη του 15ου αιώνα στη Ρόδο. Έλειπαν τα χέρια και το αριστερό πόδι, ενώ ήταν επιφανειακά διαβρωμένο. Συντηρήθηκε το 1558 στη Βενετία, όπου και συγκολλήθηκε το αριστερό του πόδι, το οποίο είχε στο μεταξύ βρεθεί. Το 1576 μεταφέρθηκε από τη Βενετία στη Αγγλία, και από εκεί στη Γαλλία, όπου ξανά συντηρήθηκε το 1651-1655 και προστέθηκαν τα χέρια. Προστέθηκαν επίσης οι οφθαλμοί και διορθώθηκε μια ρωγμή. Περιήλθε στην ιδιοκτησία του Νικολά Φουκέ (Nicolas Fouquet) και ήταν μέρος της συλλογής του στην έπαυλή του στο Βω-λε-Βικόντ (Vaux-le-Vicomte). Ο γιος του Φουκέ το πούλησε στον πρίγκηπα Ευγένιο της Αυστρίας (Prinz Eugen) έναντι δεκαοκτώ χιλιάδων γαλλικών φράγκων. Μετά τον θάνατο του πρίγκηπα Ευγένιου, το άγαλμα πέρασε στα χέρια ενός έμπορου από τη Βενετία, ονόματι Αντόνιο Μαρία Ζανέττι, ο οποίος το μεταπώλησε στον πρίγκηπα Βέντσελ Λίχτενσταϊν έναντι πεντακοσίων δουκάτων. Ξανά συντηρήθηκε στη Βιέννη και φινιρίστηκε με μελανό βερνίκι. Μετά από μακρά αλληλογραφία πέρασε στην ιδιοκτησία του Φρειδερίκου Β΄ της Πρωσίας και τοποθετήθηκε το 1747 στο παλάτι Σανσουσί. Λόγω των καιρικών συνθηκών άρχισε ξανά να αλλοιώνεται η επιφάνειά του, και γι' αυτό μεταφέρθηκε το 1786 στο κρατικό κάστρο του Βερολίνου. Για άλλη μια φορά συντηρήθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα στο Βερολίνο, κατακτήθηκε στη συνέχεια από τον Ναπολέοντα και μπήκε στο Μουσείο του Λούβρου. Τέθηκε σε δημοπρασία και αγοράστηκε από κάποιον Ελβετό. Τελικά, ο ιδιοκτήτης του το 1830 το κληροδότησε στα Αρχαιολογικά Μουσεία του Βερολίνου, όπου και φιλοξενείται μέχρι σήμερα.
Ιστορική τοποθέτηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Είναι έργο εργαστηρίου της Ρόδου και χρονολογείται στους κλασικούς χρόνους.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Kaiserlich Deutsches Archäologisches Institut (1887). Jahrbuch des Kaiserlich Deutschen Archäologischen Instituts. Berlin: G. Reimer. σελίδες 14-27. Ανακτήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2012.
- Στέφανι Γκέρλαχ (2002). Der Betende Knabe - Ein Werk aus dem Alten Museum - Antikensammlung - Staatliche Museen zu Berlin Preußischer Kulturbesitz, Berlin-Mitte - Museumsinsel. Ανακτήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2012.
- U. Rohnstock (1998). Der "Betende Knabe" in Berlin: Restaurierungsgeschichte einer antiken Großbronze, ISSN 0933-4017. Ανακτήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2012.[νεκρός σύνδεσμος]