Νεόφυτος Αντιοχείας
| Νεόφυτος Αντιοχείας | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Θάνατος | 1686 |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | χριστιανός ιερέας |
| Συγγενείς | Ευθύμιος Γ΄ Αντιοχείας (θείος) |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Αντιοχείας (1673–1682) |
Ο Νεόφυτος (εκ Χίου) διετέλεσε Πατριάρχης Αντιοχείας από το 1672 ως το 1682.
Καταγόταν από τη Χίο, αλλά μαθήτευσε κοντά σε Ιησουΐτες στη Δαμασκό[1]. Ήταν ανηψιός του προηγούμενου Πατριάρχη Ευθύμιου Γ' και ορίστηκε εφημέριος στο Χαλέπι της Συρίας επί Πατριαρχείας του Μακαρίου Γ΄. Το 1672 εξελέγη επίσκοπος Χάμα.
Μετά το θάνατο του Μακαρίου Γ΄ το 1672, ο ανηψιός του Κωνσταντίνος εξελέγη Πατριάρχης σε ηλικία μικρότερη των είκοσι ετών με τη βοήθεια του Κυβερνήτη της Δαμασκού. Χειροτονήθηκε επίσκοπος και πήρε το όνομα Κύριλλος[2]. Η εκλογή του όμως δεν αναγνωρίστηκε από πολλούς επισκόπους, μεταξύ των οποίων και ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων, οι οποίοι την θεώρησαν άκυρη, καθώς ο Κωνσταντίνος δεν ήταν σε ηλικία νόμιμη για να χειροτονηθεί στον τρίτο βαθμό της ιεροσύνης. Η μερίδα αυτή υποστήριξε τον Νεόφυτο, ο οποίος μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, όπου τον Νοέμβριο του 1672 απέσπασε φιρμάνι από τον Σουλτάνο Μωάμεθ Δ΄, καθώς και απόφαση ορισμού του από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Διονύσιο Δ΄[3]. Επρόκειτο για την πρώτη παρέμβαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στον θρόνο της Αντιόχειας[1].
Ο Νεόφυτος πάντως δεν αναγνωρίστηκε ως Πατριάρχης από το σύνολο των πιστών, οι οποίοι διασπάστηκαν σε δύο φατρίες, οι οποίες κατόρθωναν, έναντι χρηματικού ανταλλάγματος, να αποσπούν εναλλάξ την εύνοια της Υψηλής Πύλης. Έτσι, ο Κύριλλος απέσπασε τρεις φορές επίσημη αναγνώριση και ο Νεόφυτος δύο[2]. Η διαμάχη μεταξύ των δύο διεκδικητών του θρόνου διήρκεσε εννιά χρόνια, ως το 1682, οπότε ο Νεόφυτος αποφάσισε να αποσυρθεί υπό το βάρος των χρεών του, αφήνοντας τον Κύριλλο ως Πατριάρχη. Ο Νεόφυτος παραιτήθηκε και από την επισκοπή της Χάμα και εξελέγη επίσκοπος Λαττάκειας, διατηρώντας και τον τίτλο του επίτιμου Πατριάρχη. Πέθανε το 1686[4].
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Masters, Bruce (2004). Cambridge University Press, επιμ. Christians and Jews in the Ottoman Arab World: The Roots of Sectarianism. σελίδες 83–84. ISBN 978-0-521-00582-1.
- ↑ 2,0 2,1 Skaff, Elias (1993). The place of the Patriarchs of Antioch in Church History. Sophia Press. σελίδες 305ss.
- ↑ Αποστολόπουλος, Δημήτρης Γ. (1987). Η Νομική Συναγωγή Του Δοσιθέου. Μία Πηγή Και Ένα Τεκμήριο. Αθήνα: Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών. σελ. 153.
- ↑ Raheb, Abdallah (1981). Conception of the Union in the Orthodox Patriarchate of Antioch (1622 - 1672) (PDF). Βηρυτός. σελ. 323. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουνίου 2010.