Οι «Νεκρικοί διάλογοι» είναι μια συλλογή από τριάντα διαλογικά στιγμιότυπα στη μορφή των Θεών διαλόγων και των Εταιρικών διαλόγων του Λουκιανού και το ίδιο φημισμένη μ΄ αυτούς, γιατί οι Νεκρικοί διάλογοι έχουν γίνει το πρότυπο για ένα ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος και με την ίδια μάλιστα ονομασία.
Πρόκειται για μια σειρά εξαιρετικών από κάθε άποψη διαλόγων, οι οποίοι με τις κωμικές στιγμές και σκηνές τους προκαλούν συχνά γέλιο - κι ας είναι οι τίτλοι τους τόσο απωθητικοί και η μόνιμη σκηνογραφία τους τόσο ανατριχιαστική. Ταυτόχρονα μας αφήνουν μια στυφή γεύση αναπόδραστης ματαιότητας για τον ανθρώπινο βίο.[2] Ανάμεσα στους νεκρούς, γνωστές προσωπικότητες, κάθε άλλο παρά αποκρουστικές είναι καθώς συζητούν μεταξύ τους και με τους αξιωματούχους του Άδη για τα φλέγοντα ζητήματα που τους συγκλόνιζαν όταν ζούσαν. Ο πλούτος, η φτώχεια, η υποκρισία των φιλοσόφων και των μάντεων, η δοξομανία και η κάθε λογής ματαιοδοξία, η κολακεία είναι τα κυριότερα που τους απασχολούν.
Στη Γαλλία ο Φρανσουά Φενελόν, o Μπερνάρ Λε Μποβιέ ντε Φοντενέλ (Fontenelle-1863) και ο Luc de Clapiers, marquis de Vauvenargues έγραψαν: «Dialoques des morts», συνεχίζοντας την καλλιέργεια του λογοτεχνικού είδους των λουκειάνειων Νεκρικών διαλόγων. Και στη Ρωσία ο πρώτος που μετέφρασε έναν Νεκρικό διάλογο ήταν ο ονομαστός επιστήμονας και συγγραφέας Μιχαήλ Λομονόσοφ(1711-1765).[3]
