Μιχαήλο Ράσιτς
| Μιχαήλο Ράσιτς | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 13 Ιουνίου 1858 Αλέξινατς |
| Θάνατος | 17 Φεβρουαρίου 1932 Βελιγράδι |
| Τόπος ταφής | Νέο Κοιμητήριο Βελιγραδίου |
| Χώρα πολιτογράφησης | Πριγκιπάτο της Σερβίας Βασίλειο της Σερβίας Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Σερβικά[1] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός Υπουργός Άμυνας[2] |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός |
| Πόλεμοι/μάχες | Βαλκανικοί Πόλεμοι και Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Υπουργός Άμυνας |
Ο Μιχαήλο Ράσιτς (σερβικά: Михаило Рашић) (Αλέκσινατς 13 Ιουνίου 1858 - Βελιγράδι 17 Φεβρουαρίου 1932) ήταν πολιτικός και στρατιωτικός της Σερβίας και της Γιουγκοσλαβίας. Υπουργός Άμυνας του Βασιλείου της Σερβίας κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, μετά το τέλος του πολέμου στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας συνέχισε ως υπουργός άμυνας.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν γιος του Πέταρ δικαστικού υπάλληλου και της Κατερίνας. Δημοτικό σχολείο και δύο έτη από το γυμνάσιο πήγε στο Αλέκσινατς κι έπειτα συνέχισε στο Βελιγράδι όπου μετακόμισε στη θεία του. Εντάχθηκε στο στρατό ως δόκιμος στην 11 κλάση της σχολή πυροβολικού στις 20 Σεπτεμβρίου 1874. Η εκπαίδευσή του έληξε τον Σεπτέμβριο του 1880[3][4].
Παντρεύτηκε τη Λιποσάβα Ισαΐλοβιτς και απέκτησαν 3 γιους και τρεις κόρες[4]. Ο γιος του Σβέτοβαρ ήταν δικηγόρος και διπλωμάτης. Η κόρη του Έλενα ήταν παντρεμένη με τον Στρατηγό Ντράγκομιρ Στογιάνοβιτς ή δεύτερη κόρη του παντρεύτηκε τον Ντραγκολούμπ Πέτροβιτς και η τρίτη τον βιομήχανο Βλαντιμίρ Τζόρτζεβιτς. Ο εγγονός της Δημήτριε Τζόρτζεβιτς ήταν καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στη Σάντα Μπάρμπαρα από το 1970 έως το 1991[5][6][7].
Πήρε μέρος στους Σερβοτουρκικούς πολέμους του 1876-1878 με την ταξιαρχία της Σουμανδίας. Με τη λήξη του πολέμου και στις 1 Δεκεμβρίου 1878 επέστρεψε για να συνεχίσει την εκπαίδευσή του που διακόπηκε το 1876. Μετά την αποφοίτησή του τον Σεπτέμβριο 1880 επέστρεψε ως αξιωματικός στην ίδια μονάδα[4][7].
Αργότερα πήγε στη Γερμανία για εκπαίδευση, με την επιστροφή του από τη Γερμανία, τον Φεβρουάριο του 1883, επιδίωξε να υπηρετήσει στο στρατιωτικό τεχνολογικό ινστιτούτο. Από τον Απρίλιο του 1884 ήταν υπασπιστής του στρατιωτικού ινστιτούτου. Το 1886 ήταν επικεφαλής της νεοσύστατης μονάδας τηλεγραφικών αποσπάσεων. Από τον Απρίλιο του 1887 διορίστηκε υπάλληλος του βασιλιά Μίλαν Ομπρένοβιτς. Κατείχε αυτή τη θέση μέχρι τις 21 Φεβρουάριου 1889 όταν προήχθη σε υπασπιστή του πρίγκιπα Αλέξανδρου. Εκτός από αυτά τα καθήκοντα, το 1890 - 1892 ήταν ο διοικητής του πρώτου συντάγματος υπαξιωματικών πυροβολικού του Δούναβη. Και από τον Σεπτέμβριο του 1892 προσωρινός διοικητής της σχολής πυροβολικού και μέλος της επιτροπής πυροβολικού από το Νοέμβριο του 1892[4][7].
Υπασπιστής του βασιλιά παρέμεινε μέχρι τον Αύγουστο του 1893 όταν διορίστηκε στρατάρχης των ανακτόρων και παρέμεινε σε αυτή τη θέση σχεδόν επτά χρόνια μέχρι τον Φεβρουάριο του 1900 όταν και διορίστηκε διοικητής του συντάγματος πυροβολικού Μοράβα. Από τον Απρίλιο 1902 έως το 1905 ήταν διοικητής της Σουμανδίας. Το ίδιο διάστημα ήταν επιθεωρητής πυροβολικού του υπουργείου κι επίτροπος των συνοριακών διαφορών με την Τουρκία. Μετά από μια μακρά επίσημη επίσκεψη στη Γαλλία τον Φεβρουάριο του 1911 αποστρατεύτηκε κατόπιν αιτήσεώς του[4][7].
Κατά τη διάρκεια του Α΄ βαλκανικού πολέμου γύρισε στην ενεργό υπηρεσία και διορίστηκε διοικητής του τμήματος του Δούναβη. Στις 20 Οκτωβρίου 1912 αποστρατεύτηκε και πάλι με το βαθμό του στρατηγού. Έπειτα ανακαλείτε στην ενεργό δράση ως διοικητής τμήματος στους πολέμους του 1912 και 1913. Μετά την ολοκλήρωση του πολέμου διορίστηκε διοικητής των στρατιωτικών σχολών και πρόεδρος του στρατιωτικού δικαστηρίου. Σε αυτές τις θέσεις παρέμεινε μέχρι την κήρυξη του πολέμου της Αυστροουγγαρίας στη Σερβία όταν και διορίστηκε διοικητής στο μέτωπο. Με τη μονάδα του διατάχθηκε να υποχωρήση και έφτασε μέσω Αλβανίας στην Κέρκυρα τον Ιανουάριο του 1916. Στην Κέρκυρα διορίστηκε διοικητής της μονάδας Τιμόσκε. Εκπρόσωπος της ανώτατης διοίκησης του Σερβικού στρατού και της ανώτατης διοίκησης του γαλλικού στρατού διορίσθηκε τον Φεβρουάριο του 1916[4].
Τον Ιούνιο του 1917 λόγω των οργανωτικών αλλαγών στο γαλλικό στρατό διορίστηκε σε νέα θέση, επικεφαλής της σερβικής στρατιωτικής αποστολής στη Γαλλία. Με την ιδιότητα αυτή ήταν ο εκπρόσωπος του σερβικού στρατού στους τους άλλους συμμάχους. Κατά το δεύτερο εξάμηνο του 1917 ως μέλος της αποστολής πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες με το έργο της ανάδευσης και τη συλλογή εθελοντών. Σε αυτή τη θέση ήταν μέχρι τον Φεβρουάριο του 1918 όταν επέστρεψε στη Γαλλία ως επικεφαλής της στρατιωτικής αποστολής.
Στην κυβέρνηση του Νίκολα Πάσιτς διορίστηκε Υπουργός του πολέμου στις 24 Ιουνίου 1918 μια θέση που παρέμεινε μέχρι το 30 Μάρτιο του 1919 σε τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις όταν και παραιτήθηκε.
Πέθανε στο σπίτι της οικογένειάς του 17 Φεβρουάριου 1932 και θάφτηκε στο νέο κοιμητήριο[3].
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js2016907151. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2022.
- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js2016907151. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ 3,0 3,1 «Јуче је умро генерал Михаило Рашић - Сахрана ће бити данас у 2 сата». Политика. 18/2/1932. http://serbia-forum.mi.sanu.ac.rs/wb/?action=getbook&bookkey=9542#page/5/mode/1up.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 Милић Милићевић; Љубодраг Поповић (2003). Генерали Војске Кнежевнине и Краљевине Србије. Војноиздавачки завод. σελίδες 207–212. ISBN 86-335-0142-2.
- ↑ «Димитрије ЂОРЂЕВИЋ». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2013.
- ↑ Serb Expat Group Honors UCSB Historian Dimitrije Djordjevic
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Миле С. Бјелајац (2004). Генерали и адмирали Краљевине Југославије 1918-1941. Институт за новију историју Србије, Београд. σελ. 263. ISBN 86-7005-039-0.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Милић Милићевић; Љубодраг Поповић (2003). Генерали Војске Кнежевнине и Краљевине Србије. Војноиздавачки завод. σελίδες 207–212. ISBN 86-335-0142-2.
- Миле С. Бјелајац (2004). Генерали и адмирали Краљевине Југославије 1918-1941. Институт за новију историју Србије, Београд. σελ. 263. ISBN 86-7005-039-0.
|