Μαγκλίτς (Μπάτσκι Πέτροβατς)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η Ευαγγελική εκκλησία της Μαγκλίτς
Για άλλες χρήσεις: Μαγκλίτς

Το Μαγκλίτς ή Μπούλκες (σερβικά: Маглић) είναι χωριό της Σερβίας. Διοικητικά ανήκει στον δήμο Μπάτσκι Πέτροβατς (Бачки Петровац) στην περιφέρεια Νότιας Μπάτσκα[1]. Σύμφωνα με την απογραφή του 2002 είχε 2.695 κατοίκους (σύμφωνα με την απογραφή του 1991 ήταν 2732 κάτοικοι)[2]. «Μπούλκες» ήταν η γερμανική και ουγγρική ονομασία του χωριού, ενώ οι Σέρβοι και πρώην Γιουγκοσλάβοι το ονόμαζαν «Μαγκλίτς».

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Μαγκλίτς άγνωστο πότε κατοικήθηκε πρώτη φορά, αναφέρεται ως οικισμός από τον μεσαίωνα. Αναφέρεται ξανά τον 18ο αιώνα όταν και ανήκε στο Βασίλειο της Ουγγαρίας με το όνομα "Μπούλκες", το 1554 αναφέρεται σε οθωμανικό φορολογικό κατάλογο του Ναχαγιέ Μπάτσκα. Το 1717 στα πλαίσια της Αυστροουγγαρίας αναφέρεται ως εγκαταλελειμμένος οικισμός και εκτάσεις, στον οποίο αργότερα εγκαταστάθηκαν συνοριοφύλακες. Μετά την κατάργηση της επαρχίας στρατιωτικών συνόρων το 1745 η περιοχή έγινε ιδιοκτησία του στέμματος. Το 1786 εποικίστηκε με Γερμανούς οι οποίοι ήταν αγρότες[3], τον 18ο και 19ο αιώνα γρήγορα μεγάλωσε και το 1900 είχε πάνω από 3000 κατοίκους.

Το Μαγκλίτς

Κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου οι κάτοικοι του χωριού, που ήταν Γερμανοί, τέθηκαν στην υπηρεσία των στρατευμάτων κατοχής. Στο τέλος του πολέμου, όταν αποσύρθηκαν οι εισβολείς, πολλοί κάτοικοί του απελάθηκαν στη Γερμανία. Όλα τα ακίνητα στην περιοχή και το χωριό κρατικοποιήθηκαν και έμεινε πάλι ακατοίκητο. Υπενθυμίζεται ότι μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ζούσαν πάνω από 300.000 Γερμανοί στη Βοϊβοντίνα.

Εγκατάσταση Ελλήνων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Μάιο του 1945 στο χωριό αυτό που είναι γνωστό στη σύγχρονη ελληνική ιστοριογραφία ως Μπούλκες, εγκαταστάθηκαν 4.650 Έλληνες πρόσφυγες του ελληνικού εμφυλίου, μέλη του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (καπετάνιοι, επίτροποι, διοικητές και αρχηγοί των κομμάτων)[4]. Στις Μπούλκες είχαν το καθεστώς ελληνικού εδάφους και ελληνικού δήμου, όπου εφαρμόζονταν η ελληνική νομοθεσία.[εκκρεμεί παραπομπή] Στην αρχή ήταν απλά ένα στρατόπεδο, αλλά αργότερα η ζωή ήταν περισσότερο οργανωμένη. Οι Έλληνες στο χωριό είχαν και δική τους εφημερίδα («Η Φωνή των Μπούλκες").

Στο Μπούλκες δολοφονήθηκε ο Μιχάλης Πεχτασίδης ο οποίος ήταν στέλεχος της ΟΠΛΑ στην Αθήνα και στάλθηκε στο Μπούλκες για να επιβάλει τη γραμμή του κόμματος. Ανέλαβε την διοίκηση και τα ηνία της Ελληνικής κοινότητας, αλλά και πρωτοστάτησε στις εκκαθαρίσεις όσων δεν ακολουθούσαν πιστά την κομματική γραμμή. Τελικά και ο ίδιος δολοφονήθηκε με εντολή του Νίκου Ζαχαριάδη.[5]

Το 1949 μετά την Κομινφόρμ υπήρξε διαφωνία μεταξύ των Ελλήνων κομμουνιστών και το γιουγκοσλαβικό κομμουνιστικό κόμμα έδωσε την επιλογή σε όσους διαφωνούν μαζί του να φύγουν από τις Μπούλκες. Αναφέρεται ότι 800 Έλληνες επέστρεψαν στη Μακεδονία και ελάχιστοι έμειναν στη Σερβία. Για ακόμα μία φορά το χωριό έμεινε έρημο.

Μετά τους Έλληνες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο τέλος του 1949 εποικίστηκε πάλι με ανθρώπους από το Βανάτο, από άλλα μέρη της Βοϊβοντίνας, της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, και τη Λίκα, ξαναπαίρνοντας το παλιό του όνομα Μαγκλίτς.

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Маглић (Бачки Петровац) Poštanski Brojevi | Cybo[νεκρός σύνδεσμος]
  2. [Књига 9, Становништво, упоредни преглед броја становника 1948, 1953, 1961, 1971, 1981, 1991, 2002, подаци по насељима, Републички завод за статистику Αρχειοθετήθηκε 2017-03-24 στο Wayback Machine., Београд, мај 2004, ISBN 86-84433-14-9]
  3. «Бачки Петровац». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2014. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2014. 
  4. Μίλαν Ρίστοβιτς «Το πείραμα Μπούλκες» σ. εκδ. Κυριακίδη Αφοί, 2006 ISBN 960-343-977-4
  5. https://www.kathimerini.gr/society/840452/petaxan-poly-kosmo-sta-pigadia/

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]