Μάχη της Πίνδου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μάχη της Πίνδου
Μέρος του Ελληνοϊταλικού πολέμου του Β' Π.Π.
Πολεμικό θέατρο του Ελληνοϊταλικού Πολέμου
Χρονολογία28 Οκτωβρίου - 13 Νοεμβρίου, 1940
ΤόποςΠίνδος
40°05′20″N 20°55′31″E / 40.08889°N 20.92528°E / 40.08889; 20.92528Συντεταγμένες: 40°05′20″N 20°55′31″E / 40.08889°N 20.92528°E / 40.08889; 20.92528
ΈκβασηΑμυντική Νίκη της Ελλάδας
  • Αποτυχία της Ιταλικής επίθεσης
  • Ελληνική αντεπίθεση
Αντιμαχόμενοι
Ηγετικά πρόσωπα
Στρατηγός Μάριο Τζιρότι
Συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης
Αντιστράτηγος Βασίλειος Βραχνός

Η Μάχη της Πίνδου (28 Οκτωβρίου-13 Νοεμβρίου 1940) υπήρξε, μαζί με την Μάχη Ελαίας - Καλαμά, από τις αποφασιστικές ένοπλες συμπλοκές των πρώτων ημερών του Ελληνοϊταλικού πολέμου (1940-1941) που απέκοψαν την ιταλική εισβολή στο ελληνικό έδαφος.

Δυνάμεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι ελληνικές δυνάμεις που υπερασπίζονταν τον τομέα της Πίνδου ήταν το Απόσπασμα Πίνδου, υπό τον συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δαβάκη, που αριθμούσε 2.000 άνδρες και με αποστολή να αμυνθεί στην γραμμή: όρος Σμόλικας-Μόλικας-Καστάνιανη-Κιάφα-Καταφύκι. Οι Ιταλοί παρέταξαν την 3η Μεραρχία αλπινιστών «Τζούλια», δύναμης 10.800 ανδρών. Αποστολή της ήταν να κινηθεί μέσω των ορεινών διαβάσεων προς το Μέτσοβο.

Η σύγκρουση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ιταλική επίθεση εκδηλώθηκε στις 05.00 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940. Τα ελληνικά τμήματα του κεντρικού τομέα αναγκάστηκαν αρχικά να συμπτυχθούν το ίδιο απόγευμα στην γραμμή Πάτωμα-Μούκα-Επάνω Αρένα, ενώ τα υπόλοιπα τμήματα διατήρησαν τις θέσεις τους. Τις επόμενες ημέρες η ιταλική επίθεση εκδηλώθηκε με σφοδρότητα: το Απόσπασμα Πίνδου, μετά από σκληρό αγώνα και αντίξοες καιρικές συνθήκες και απέναντι σε αριθμητικά υπέρτερο αντίπαλο αναγκάστηκε να συμπτυχθεί στη γραμμή Σαμαρίνα-Κούτσουρο-Τσούκα.

Την 1η Νοεμβρίου το ελληνικό στρατηγείο έδωσε εντολή στην Ι Μεραρχία, που είχε στο μεταξύ προωθηθεί στη θέση Επταχώρι, να καταλάβει τις προσφάτως καταληφθείσες θέσεις των ιταλικών μονάδων. Η αντεπίθεση εκδηλώθηκε την 07.00 π.μ. εναντίον του αριστερού πλευρού της μεραρχίας Τζούλια. Παρόλο που η αντεπίθεση ήταν περιορισμένη το ίδιο βράδυ το μέτωπο σταθεροποιήθηκε και το ηθικό της ελληνικής πλευράς αναπτερώθηκε. Την επόμενη ημέρα οι δυνάμεις της Ι Μεραρχίας κατέλαβαν το ύψωμα Ταμπούρι και το χωριό Φούρκα, αποκόπτοντας έτσι τα ιταλικά τμήματα που είχαν προωθηθεί νότια, ενώ το απόγευμα η ελληνική ταξιαρχία ιππικού ανακατέλαβε τη Σαμαρίνα.

Από τις 4 ως τις 6 Νοεμβρίου, η επίθεση της Ι Μεραρχίας συνεχίστηκε ακόμη πιο έντονη. Η επίλεκτη Μεραρχία Τζούλια υποχωρούσε σε όλο το μήκος της γραμμής, και ενώ μεγάλο τμήμα της κινδύνευε να περικυκλωθεί. Τις επόμενες ημέρες οι ιταλικές δυνάμεις υποχώρησαν προς Κόνιτσα. Η ελληνική προέλαση συνεχίστηκε και στις 13 Νοεμβρίου, έφτασε στην ελληνοαλβανική μεθόριο.

Απολογισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η νίκη στην Πίνδο απέτρεψε τον κίνδυνο αποκοπής των ελληνικών δυνάμεων που βρίσκονταν στην Ήπειρο και την Δυτική Μακεδονία. Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η συμβολή των κατοίκων των χωριών της περιοχής, ανδρών και γυναικών, που ενίσχυσαν συστηματικά το έργο του ελληνικού στρατού στην μεταφορά τροφίμων και πολεμοφοδίων προς την πρώτη γραμμή.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Εμείς οι Έλληνες. Σκάι 2008. Πολεμική Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας. ISBN 9789606845161.