Λουκιανός του Μονακό

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Λουκιανός
Περίοδος11 Οκτωβρίου 1505 – 22 Αυγούστου 1523
ΠροκάτοχοςΙωάννης Β΄
ΔιάδοχοςΟνώριος Α΄
Γέννησηπερ. 1487
Μονακό
Θάνατος22 Αυγούστου 1523
Μονακό
ΣύζυγοςΙωάννα του Ποντεβέ-Καμπανέ
ΕπίγονοιΟνώριος
(και τουλάχιστον άλλοι 4)
ΟίκοςΓκριμάλντι
ΠατέραςΛαμβέρτος του Μονακό
ΜητέραΚλαυδία του Μονακό
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολικισμός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π  σ  ε )

Ο Λουκιανός (γαλλικά: Lucien) ήταν ο Λόρδος του Μονακό από τις 11 Οκτωβρίου 1505 μέχρι τις 22 Αυγούστου 1523.[1][2] Οι γονείς του ήταν ο Λαμβέρτος του Μονακό (1420–1494) και η Κλαυδία του Μονακό (1451–1515).[1][2]

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λουκιανός, ζηλεύοντας και φιλοδοξώντας τα αξιώματα του αδελφού του, Ιωάννη Β΄, τον δολοφόνησε στις 11 Οκτωβρίου 1505.[1] Η άνοδός του ως Λόρδος του Μονακό προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στο εσωτερικό.[1] Στις 13 Μαΐου 1506 αναγκάστηκε να βρει καταφύγιο στον Κάρολο Γ΄ της Σαβοΐας, ο οποίος χωρίς να αποφανθεί για την αθωότητα ή την ενοχή του Λουκιανού, του απένειμε συγχωροχάρτι, προκειμένου να υπάρξει ύφεση των αντιδράσεων εναντίον του.[1][2]

Με την ανάληψη των καθηκόντων του Λουκιανού, το Μονακό ξεκίνησε να λαμβάνει πολλούς πρόσφυγες από τη Γένοβα, η οποία είχε προηγουμένως ελευθερωθεί από τη γαλλική κατοχή.[1] Με αφορμή την φιλοξενία τους εκεί, ο Δόγης της Γένοβας επιτέθηκε στα τέλη του 1506 με 14.000 άντρες για να καταλάβει το Μονακό και να το προσαρτήσει στη Δημοκρατία της Γένοβας.[1][2]

Η πολιορκία του Μονακό από τους Γενοβέζους κράτησε περίπου πέντε μήνες, μέχρι τον Μάρτιο του 1507, όταν με μεσολάβηση της Γαλλίας και της Ισπανίας τα στρατεύματα αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν.[1] Αποτέλεσμα της πολιορκίας ήταν η καταστροφή μεγάλου μέρους των φρουρίων της πόλης και του λιμανιού της.[1][2]

Ο Λουκιανός, μετέπειτα, εντάχθηκε στο γαλλικό στρατό και πολέμησε στη μάχη του Ριβαρόλο.[1] Μετά την τελική νίκη των Γάλλων εισήλθε στις 29 Απριλίου 1507 μαζί με τον Βασιλιά Λουδοβίκο ΙΒ΄ της Γαλλίας στην πόλη της Γένοβας.[1][2]

Οι φιλοδοξίες, όμως, του Λουδοβίκου ΙΒ΄ τον οδήγησαν σε σημείο να φυλακίσει τον Λουκιανό, προκειμένου να παραδοθεί το Μονακό στην κυριαρχία του. Ο Λουκιανός ελευθερώθηκε το Μάιο του 1508 από το Δούκα του Μιλάνου με την καταβολή 4.000 δουκάτων.[1][2]

Το 1515 ο Λουκιανός απέκτησε τα φεουδαρχικά δικαιώματα της πόλης Μεντόν, τα οποία διατήρησε το Μονακό μέχρι το 19ο αιώνα.[2][3]

Στις 22 Αυγούστου 1523 ο Λουκιανός δολοφονήθηκε από τον ανιψιό του, Βαρθολομαίο Ντορία, στο Παλάτι του Μονακό.[4][1] Ο Αντρέα Ντόρια, ξάδελφος του Βαρθολομαίου και ναύαρχος της Γένοβας, θεωρείται ότι είχε γνώση της δολοφονίας, χωρίς ωστόσο να επιβεβαιώνεται κάτι τέτοιο.[2]

Τον Λουκιανό τον διαδέχτηκε ο νεώτερος γιος του Ονώριος.[1][2]

Απόγονοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 25 Σεπτεμβρίου 1514 ο Λουκιανός παντρεύτηκε την Ιωάννα του Ποντεβέ-Καμπανέ.[1] Μαζί της απέκτησε τουλάχιστον πέντε παιδιά:[5]

  • Φραγκίσκος
  • Κλαυδία
  • Λαμβέρτος
  • Ρενιέ
  • Ονώριος

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]