Λαδίσλαος Δ΄ της Ουγγαρίας
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Λαδίσλαος Δ' | |
|---|---|
.jpg) | |
Βασιλιάς της Ουγγαρίας και της Κροατίας | |
| Προκάτοχος | Στέφανος Ε΄ |
| Διάδοχος | Ανδρέας Γ΄ |
| Γέννηση | 5 Αυγούστου 1262 |
| Θάνατος | 10 Ιουλίου 1290 |
| Σύζυγος | Ελισάβετ της Σικελίας |
| Οίκος | Αρπάντ |
| Πατέρας | Στέφανος Ε΄ |
| Μητέρα | Ελισάβετ η Κουμάνα |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Λαδίσλαος Δ΄ ο Κουμάνος (ουγγρικά: IV. László, 5 Αυγούστου 1262 – 10 Ιουλίου 1290) ήταν βασιλιάς της Ουγγαρίας από το 1272 έως τον θάνατό του το 1290.
Γιος και διάδοχος του βασιλιά Στεφάνου Ε΄ και της Ελισάβετ, κόρης του αρχηγού των Κουμάνων, που καταγόταν πιθανότατα από τη φυλή των Χαν, οι οποίοι προωθήθηκαν στην Ουγγαρία μετά την πίεση, που δέχθηκαν λόγω της επίθεσης των Μογγόλων. Σε ηλικία 10 ετών απήχθη στην Αυλή του πατέρα του από επαναστάτες. Μέχρι το 1277, η Αυλή του βρισκόταν σε συνεχείς επαναστάσεις και εμφύλιους πολέμους, στους οποίους η Κουμάνα μητέρα του προσπαθούσε να κρατήσει το επάνω χέρι. Αν και ωρίμασε πρόωρα, η φτωχή του εκπαίδευση τού δημιούργησε μία προσωπικότητα σκληρή και απερίσκεπτη.
Νυμφεύτηκε το 1272 την Ελισάβετ των Καπετιδών-Ανζού, κόρη του [Κάρολος ο Ανδεγαυός|Καρόλου Α΄]] της Σικελίας(-Νάπολης), μια πολιτική κίνηση του πατέρα του, Στεφάνου Ε΄.
Τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του υποτάχθηκε στο πλευρό της συζύγου δουλικά, ακολουθώντας την Ανδεγαυική πολιτική. Στην Ουγγαρία, άλλο μεγάλο τμήμα ήταν υπό την επιρροή των Γερμανών, αλλά και οι δύο πλευρές αποδεκατίστηκαν στους εμφύλιους πολέμους, που ακολούθησαν (1276 - 1278). Αυτό όμως δεν απέτρεψε τον Λαδίσλαο (1278), επικεφαλής 20.000 Ούγγρων και Κουμάνων σε συμμαχία με τον Αψβούργο αυτοκράτορα Ροδόλφο Α΄ στη μάχη του Μάρσφελντ, να συντρίψει τις δυνάμεις τού βασιλιά της Βοημίας Ότακαρ Β΄.
Συμμαχία του με τους Κουμάνους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έναν μήνα αργότερα, έφθασε στην αυλή του παπικό έγγραφο, σύμφωνα με το οποίο κατηγορείτο από τους γείτονές του, ότι ακολουθούσε τους δρόμους του παγανιστή Κουμάνου Κίνσφολκ, εγγονού του Ζαϊχάν Χαν, και υπέσκαπτε τον χριστιανισμό. Στην πραγματικότητα ο Λαδίσλαος δεν ήταν παγανιστής, αφού μέρος από τις λεηλασίες της μάχης του Μάρσφελντ τις αφιέρωσε στην κατασκευή Φραγκισκανικού ναού στην Μπρατισλάβα, αλλά δεν το έκανε από τη μεγάλη του ευλάβεια.
Ο Λαδίσλαος προσπάθησε να φέρει στην κοινή γνώμη την υποστήριξη στους Κουμάνους, από τους οποίους καταγόταν και ο ίδιος λόγω της μητέρας του. Η αυλή του ήταν πλαισιωμένη από Κουμάνους, φορούσε Κουμανικά ενδύματα και παραμελούσε την Ανδεγαυή σύζυγο του Ελισάβετ. Ο Πάπας Νικόλαος Δ΄ μετά από επανειλημμένες προειδοποιήσεις να αλλάξει την διαγωγή του, αποφάσισε Σταυροφορία εναντίον του.
Συγκρούσεις με τους Κουμάνους και δολοφονία του από αυτούς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τελικά εξαναγκάστηκε να συγκρουστεί από ανάγκη με τους Κουμάνους φίλους του, από τους οποίους συνετρίβη με τεράστιες απώλειες το 1282. Τα δύο επόμενα χρόνια η Ουγγαρία σπαρασσόταν από εμφυλίους και ο βασιλιάς, πότε έπαιρνε το μέρος της μιας πλευράς και πότε της άλλης. Η αριστοκρατία εδραίωνε συνεχώς τη δύναμή της. Το 1285, χωρίς Κουμανική υποστήριξη, απέκρουσε επίθεση της Χρυσής Ορδής του Νογκάι Χαν και κατά την οπισθοχώρησή τους φαίνεται ότι τους είχαν παγιδεύσει και λεηλατήσει. Η δημοτικότητά του ήταν τόσο χαμηλή, που οι Μογγόλοι φαίνεται ότι είχαν προσκληθεί από τους ίδιους τους εσωτερικούς εχθρούς τους. Το Δεκέμβριο του 1289, υπέγραψε καταστατικό ότι θα συνεχίσει τον αγώνα ενάντια στους βιομηχάνους της χώρας και τα ξένα συμφέροντα. Ωστόσο αποκεφαλίστηκε στο στρατόπεδο του Κάροσζεγκ από τους Κουμάνους που δεν είχαν ξεχάσει ποτέ ότι τους εγκατέλειψε.
Απεβίωσε άτεκνος και τον διαδέχθηκε ο εξάδελφος τού πατέρα του, βασιλιάς Ανδρέας Γ΄ της Ουγγαρίας, υιός του Στεφάνου του υστερότοκου και της Ενετής Τομαζίνας Μοροζίνι.
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νυμφεύτηκε το 1270 την Ελισάβετ των Καπετιδών-Ανζού, κόρη του Καρόλου Α΄ της Σικελίας. Δεν απέκτησαν απογόνους.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Simon of Kéza: The Deeds of the Hungarians (Edited and translated by László Veszprémy and Frank Schaer with a study by Jenő Szűcs) (1999). CEU Press. ISBN 963-9116-31-9.
- The Hungarian Illuminated Chronicle: Chronica de Gestis Hungarorum (Edited by Dezső Dercsényi) (1970). Corvina, Taplinger Publishing. ISBN 0-8008-4015-1.
|