Λάζαρ Αρσενίεβιτς
| Λάζαρ Αρσενίεβιτς | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1793[1][2][3] Αραντζέλοβατς |
| Θάνατος | 27 Ιανουαρίου 1869 ή 1869[4] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Σερβικά[5] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιστορικός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | υπουργός δικαιοσύνης |
Ο Λάζαρ Αρσενίεβιτς (σερβικά: Лазар Арсенијевић), (Μπούκοβικ 1793 - Βελιγράδι 27 Ιανουαρίου 1869) ήταν ιστορικός της Σερβίας και πολιτικός.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν μορφωμένος και κατά τη διάρκεια της πρώτης σερβικής εξέγερσης μαθητής του σχολείου που ιδρύθηκε από τον Γιοβάν Τζούκοβιτς. Καθηγητής του εκεί ήταν ο Λάζαρ Βοΐνοβιτς (1783-1812).
Μετά την αποτυχία της εξέγερσης το 1813 πήγε στην εξορία όπου έζησε στο Νίβισαντ της τότε Αυστροουγγαρίας και στη συνέχεια τη Ρωσία όπου έζησε πάνω από δέκα χρόνια. Στην εξορία ήταν και οι εξέχοντες ηγέτες των Σέρβων ανταρτών όπως ο Καραγιώργης, ο Λούκα Λαζάρεβιτς, ο Βούλομ Ίλιτς, ο Σάβα Φιλίποβιτς και άλλοι, και δίδασκαν Σέρβους πρόσφυγες.
Επέστρεψε στη Σερβία το 1827 και άρχισε τη δημόσια υπηρεσία. Πρώτα υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις στο Ποζάρεβατς, στο Κλάδοβο, στο Κραγκούγιεβατς, το Βελιγράδι και το Σμεντέρεβο. Μετά την δυναστική αναταραχή στη Σερβία το 1842 ανέβηκε με ταχείς ρυθμούς στη δημόσια υπηρεσία. Μέλος του συμβουλίου έγινε το 1842 και διπλωματικός αντιπρόσωπος στην Κωνσταντινούπολη (1846 - 1847), υπουργός παιδείας και δικαιοσύνης (1848), εκ νέου υπουργός παιδείας (1852 - 1854). Το 1858 η νέα δυναστική αναταραχή στη Σερβία είχε αρνητική επίδραση στην πολιτική του σταδιοδρομία. Μετά από μια σύντομη κράτηση στην φυλακή με άλλους συμβούλους της κυβέρνησης στο στρατιωτικό νοσοκομείο στο Βελιγράδι αποσύρθηκε από την πολιτική το 1858.
Στη συνέχεια αφιερώθηκε στη συγγραφή απομνημονευμάτων (1858-1864) και του Γκαρασάνιν. Στην ιστοριογραφία άφησε μόνο ένα έργο του που έγραψε μετά τη συνταξιοδότηση του, την ιστορία της σερβικής εξέγερσης. Η σημασία της εργασίας του είναι ότι το έγραψε χρησιμοποιώντας πολλές αυθεντικές ιστορικές πηγές και υλικό. Ταυτόχρονα, η ακλόνητη αγάπη του για τον Καραγιώργη και η έντονη πολεμική στάση απέναντι σε ορισμένα ιστορικά στοιχεία και συγγραφείς (ο Βουκ Κάρατζιτς για παράδειγμα) οδηγούν στην υπόθεση ότι το έργο του περιέχει πολλά στοιχεία από υλικό πολιτικών. Το έργο του αυτό εκδόθηκε πρώτη φορά το 1898, και δεύτερη έκδοση το 1899. Εκτός από αυτό το έργο έγραψε ένα άρθρο για τον Καραγιώργη που εκδόθηκε το 1854 .
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
 
|
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Лазар Арсенијевић της Σερβικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες). |
|
- ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) CERL Thesaurus. Consortium of European Research Libraries. cnp01927174. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 16292157x.
- ↑ 3,0 3,1 CONOR.SR. 33546599.
- ↑ www
.idref .fr /160954959. - ↑ «Identifiants et Référentiels». (Γαλλικά) IdRef. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2020.