Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου Σεπτέμβριος 1950

Τέταρτη κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου
	Βασιλευομένη Δημοκρατία
Ημερομηνία σχηματισμού	13 Σεπτεμβρίου 1950
Ημερομηνία διάλυσης	3 Νοεμβρίου 1950
Πρόσωπα και δομές
Αρχηγός Κράτους	Παύλος Α΄ της Ελλάδας
Πρόεδρος Κυβέρνησης	Σοφοκλής Βενιζέλος
Αντιπρόεδρος Κυβέρνησης	Κωνσταντίνος Τσαλδάρης - Γεώργιος Παπανδρέου
Συνολικός αριθμός Μελών	31
Συμμετέχοντα κόμματα	Κόμμα Φιλελευθέρων - Λαϊκόν Κόμμα -Κόμμα Γεωργίου Παπανδρέου
Κατάσταση στο νομοθετικό σώμα	Κυβέρνηση συνεργασίας κομμάτων 160 / 250
Ιστορία
Εκλογές	Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1950
Θητεία νομοθετικού σώματος	30 Μαρτίου 1950 - 30 Ιουλίου 1951 Α΄ Κοινοβουλευτική περίοδος
Προηγούμενη	Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου Αύγουστος 1950
Διάδοχη	Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου Νοέμβριος 1950

Η Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου Σεπτεμβρίου 1950 (Σεπτέμβριος - Νοέμβριος 1950) σχηματίστηκε αμέσως μετά την παραίτηση της προηγούμενης κυβέρνησης, με την συμμετοχή αυτή τη φορά και του Λαϊκού κόμματος, συγκεντρώνοντας μια ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Όμως, το σκάνδαλο του ΟΛΠ^[1]που ξέσπασε εκείνες τις ημέρες, υπονόμευσε την συνοχή της κυβέρνησης, η οποία οδηγήθηκε και πάλι σε παραίτηση.^[2]

Σύνθεση υπουργικού συμβουλίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

^[3]

«Πρωθυπουργός» - («Πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου») : Σοφοκλής Βενιζέλος

«Αντιπρόεδρος κυβέρνησης» : Κωνσταντίνος Τσαλδάρης Λαϊκό Κόμμα
«Αντιπρόεδρος κυβέρνησης» : Γεώργιος Παπανδρέου Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΔΣΚ)

«Υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου : Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ»: Εμμανουήλ Κοθρής Κόμμα Φιλελευθέρων

«Επί των Εξωτερικών υπουργός» : Σοφοκλής Βενιζέλος Κόμμα Φιλελευθέρων
«Επί των Εξωτερικών Μόνιμος υφυπουργός» : Ιωάννης Πολίτης εξωκοινοβουλευτικός
«Επί του Τύπου και Πληροφοριών υπουργός» : Κωνσταντίνος Ροδόπουλος Λαϊκό
«Επί της Εθνικής Αμύνης υπουργός» : Κωνσταντίνος Καραμανλής Λαϊκό
«Επί των Εσωτερικών υπουργός» : Δημήτριος Γιαννόπουλος Λαϊκό Κόμμα
«Επί της Δικαιοσύνης υπουργός» : Ηλίας Λαγάκος (ΔΣΚ)
«Επί της Δημοσίας Τάξεως υπουργός» : Αύγουστος Θεολογίτης (ΔΣΚ)
«Επί της Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων υπουργός» : Νικόλαος Μπακόπουλος Κόμμα Φιλελευθέρων
«Επί του Συντονισμού υπουργός» : Στέφανος Χ. Στεφανόπουλος Λαϊκό
«Επί του Συντονισμού Μόνιμος Υπηρεσιακός υφυπουργός»^[4]: Κωνσταντίνος Α. Δοξιάδης εξωκοινοβουλευτικός
«Επί της Εθνικής Οικονομίας υπουργός» : Ευάγγελος Αβέρωφ Κόμμα Φιλελευθέρων
«Επί των Οικονομικών υπουργός» : Σταύρος Κωστόπουλος Κόμμα Φιλελευθέρων
«Επί των Οικονομικών υφυπουργός» : Ιωάννης Γιαννόπουλος(ΔΣΚ)
«Επί των Δημοσίων έργων υπουργός» : Ναπολέων Ζέρβας Κόμμα Φιλελευθέρων
«Επί των Μεταφορών υπουργός» : Νικόλαος Έξαρχος (ΔΣΚ)
«Επί της Γεωργίας υπουργός» : Ανδρέας Λαμπρόπουλος (ΔΣΚ)
«Επί των Ταχυδρομείων, Τηλεγράφων και Τηλεφώνων υπουργός» : Κωνσταντίνος Καλκάνης Λαϊκό
«Επί της Υγιεινής υπουργός» : Αλέξανδρος Κωστόπουλος (ΔΣΚ)
«Επί της Κοινωνικής Προνοίας υπουργός»: Φωκίων Ζαΐμης Κόμμα Φιλελευθέρων
«Επί της Κοινωνικής Προνοίας υφυπουργός»: Στυλιανός Χούτας Κόμμα Φιλελευθέρων
«Επί της Οικισμού και Ανοικοδομήσεως υπουργός» : Φωκίων Ζαΐμης
«Επί της Οικισμού και Ανοικοδομήσεως υφυπουργός» : Στυλιανός Χούτας
«Επί του Εφοδιασμού και Διανομών υπουργός»: Ευάγγελος Αβέρωφ
«Επί του Εφοδιασμού και Διανομών υφυπουργός» : Κοσμάς Αλεξανδρίδης Κόμμα Φιλελευθέρων
«Επί της Εργασίας υπουργός» : Μιλτιάδης Μαντάς Λαϊκό
«Επί της Εμπορικής Ναυτιλίας υπουργός : Παναγιώτης Καντζιάς Λαϊκό
«Υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου : Επί των Στρατιωτικών υφυπουργός» : Γεώργιος Λαζανάς Λαϊκό
«Υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου : Επί των Ναυτικών υφυπουργός» : Θεόδωρος Δεσύλλας Λαϊκό
«Υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου : Επί της Αεροπορίας υφυπουργός» : Αναστάσιος Βγενόπουλος (ΔΣΚ)

«Υπουργός - Γενικός Διοικητής Βορείου Ελλάδος» : Λεωνίδας Ιασωνίδης Κόμμα Φιλελευθέρων
«Υφυπουργός ^[5]- Γενικός Διοικητής Βορείου Ελλάδος» : Νικόλαος Τερζόγλου (από 22 Σεπτεμβρίου) Κόμμα Φιλελευθέρων

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ Το σκάνδαλο αφορούσε στην κατάχρηση 7,5 δισεκατομμυρίων δραχμών από πολιτικούς παράγοντες, κυριώτερος των οποίων ήταν το στέλεχος του Λαϊκού κόμματος, Νικόλαος Δενδρινέλλης. Στο σκάνδαλο εμπλεκόταν και ο γιος του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, Αθανάσιος (ό.π., σελ. 162)
↑ Κατερίνα Δέδε: « Η ανάδυση του Κέντρου στη μεταπολεμική Ελλάδα: η Εθνική Προοδευτική Ένωσις Κέντρου του Νικόλαου Πλαστήρα», Διδακτορική διατριβή για το Πανεπιστήμιο Πελλοπονήσου, 2013, σελ. 161-162 [1]
↑ «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης», http://www.ggk.gov.gr/?p=1118
↑ Η θέση συστάθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1950 και αποτελούσε την ανώτατη βαθμίδα της υπαλληλικής ιεραρχίας του Υπουργείου. (ΦΕΚ Α223 /1950)
↑ Η θέση του Υφυπουργού συστάθηκε με τον Α.Ν. 1497 λόγω «κατεπειγούσης και αναποφεύκτου ανάγκης», (ΦΕΚ Α209/ 1950) και είχε χρονική διάρκεια έξι μήνες, θητεία η οποία αν κρινόταν αναγκαίο μπορούσε να παραταθεί για ακόμα έξι μήνες. Τα καθήκοντα του Υφυπουργού κανονίζονταν από τον Υπουργό.

Αυτό το λήμμα σχετικά με την Πολιτική επιστήμη ή την Πολιτική χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

[1] Το σκάνδαλο αφορούσε στην κατάχρηση 7,5 δισεκατομμυρίων δραχμών από πολιτικούς παράγοντες, κυριώτερος των οποίων ήταν το στέλεχος του Λαϊκού κόμματος, Νικόλαος Δενδρινέλλης. Στο σκάνδαλο εμπλεκόταν και ο γιος του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, Αθανάσιος (ό.π., σελ. 162)

[2] Κατερίνα Δέδε: « Η ανάδυση του Κέντρου στη μεταπολεμική Ελλάδα: η Εθνική Προοδευτική Ένωσις Κέντρου του Νικόλαου Πλαστήρα», Διδακτορική διατριβή για το Πανεπιστήμιο Πελλοπονήσου, 2013, σελ. 161-162 [1]

[3] «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης», http://www.ggk.gov.gr/?p=1118

[4] Η θέση συστάθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1950 και αποτελούσε την ανώτατη βαθμίδα της υπαλληλικής ιεραρχίας του Υπουργείου. (ΦΕΚ Α223 /1950)

[5] Η θέση του Υφυπουργού συστάθηκε με τον Α.Ν. 1497 λόγω «κατεπειγούσης και αναποφεύκτου ανάγκης», (ΦΕΚ Α209/ 1950) και είχε χρονική διάρκεια έξι μήνες, θητεία η οποία αν κρινόταν αναγκαίο μπορούσε να παραταθεί για ακόμα έξι μήνες. Τα καθήκοντα του Υφυπουργού κανονίζονταν από τον Υπουργό.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]