Καρλ Ρότζερς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Καρλ Ρότζερς
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Carl Ransom Rogers (Αγγλικά)
Γέννηση8  Ιανουαρίου 1902[1][2][3]
Όουκ Παρκ
Θάνατος4  Φεβρουαρίου 1987[1][2][3]
Λα Χόγια
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[4][5]
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν στο Μάντισον
Teachers College
Θεολογικό Ιεροδιδασκαλείο Ένωση
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταψυχοθεραπευτής
ψυχολόγος
μη μυθοπλαστικός συγγραφέας
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο του Σικάγου
Επηρεάστηκε απόOtto Rank
Οικογένεια
ΤέκναNatalie Rogers[6]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΠρόεδρος της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας (1947)[7]
ΒραβεύσειςΟυμανιστής της χρονιάς (1964)
βραβείο Διακεκριμένης Επιστημονικής Συνεισφοράς στην Ψυχολογία της Αμερικάνικης Ομοσπονδίας Ψυχολογίας (1962)
μέλος στην Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών
επίτιμος διδάκτωρ του πανεπιστημίου του Λέιντεν (1975)[8]
Ιστότοπος
www.nrogers.com/index.html
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Καρλ Ρότζερς γεννήθηκε στο Σικάγο το 1902. Οι γονείς του ήταν αγρότες και αυστηρά θρησκευόμενοι μεθοδιστές. Από αυτούς κληρονόμησε το αυστηρά πειθαρχημένο πρακτικό και διερευνητικό του πνεύμα. Αρχικά, ασχολήθηκε με τη γεωργία και έπειτα έκανε τις πρώτες σπουδές του με αντικείμενο τη θεολογία, μιας και ο προορισμός του ήταν να γίνει ιερωμένος. Ανακαλύπτοντας, όμως, την υποκρισία και την ανελευθερία του Σεμιναρίου, στο οποίο φοιτούσε, εγκατέλειψε αυτά τα σχέδια και στράφηκε στην ψυχολογία [9].

Σπουδές και βασικές ιδέες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απέκτησε διδακτορικό στην κλινική ψυχολογία και εκπροσωπεί την ανθρωπιστική ψυχολογία[10]. Στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο Clinical treatment of the problem child (1939), είναι φανερές οι βασικές ιδέες της φιλοσοφικής του τοποθέτησης. Σ' αυτές βασίστηκε και η ψυχοθεραπευτική του θεωρία.

Η θεωρία του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Rogers πιστεύει ότι ο οργανισμός και ο εαυτός καθορίζουν τη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Ο οργανισμός είναι ο χώρος που περιέχει τις εμπειρίες μας, η ολότητα των οποίων ονομάζεται φαινομενολογικό πεδίο και είναι το προσωπικό σύστημα αναφορών του ατόμου. Κάθε άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τους συνανθρώπους του μέσω της ενσυναίσθησης (ψυχικής ταύτισης). Ο εαυτός είναι το διαφοροποιημένο τμήμα του φαινομενολογικού πεδίου όπου εμπεριέχονται οι αντιλήψεις, οι αξίες και οι σκοποί. Αλλάζει συνεχώς με βάση τις εμπειρίες που αποκτά στην επαφή με το περιβάλλον, το οποίο συμβάλλει στην ενεργοποίηση (την εγγενή τάση του οργανισμού να ενεργοποιεί τις ικανότητες του ώστε να ζει καλύτερα) ή την αυτοπραγμάτωση [11] (την επίτευξη προσωπικής αρμονίας και γαλήνης).

Το τέλος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πέθανε το 1987 ενώ ήταν υποψήφιος για το Νόμπελ Ειρήνης, γεγονός που δεν είχε πληροφορηθεί.

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2014.
  2. 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11922394r. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. 3,0 3,1 3,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Carl-R-Rogers. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11922394r. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  5. CONOR.SI. 8920419.
  6. www.nrogers.com/Biographies.html. Ανακτήθηκε στις 10  Σεπτεμβρίου 2020.
  7. www.apa.org/about/governance/president/former-presidents.
  8. www.universiteitleiden.nl/en/about-us/facts-and-figures/laureates.
  9. «Carl Rogers». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2012. 
  10. «Ανθρωπιστική ψυχολογία Καρλ Ρότζερς». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2012. 
  11. Θεωρία προσωπικότητας του Carl Rogers

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Γρηγόρης Α. Ποταμιάνος & Συνεργάτες, Θεωρίες προσωπικότητας και κλινική πρακτική, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2010
  • Στέλλα Βοσνιάδου, Εισαγωγή στη ψυχολογία, Τόμος Β, Gutenberg, Αθήνα, 2007