Κάρολος Γ΄ της Γαλλίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κάρολος Γ' ο Απλός
Περίοδος3 Ιανουαρίου 898 - 30 Ιουνίου 922
Στέψη28 Ιανουαρίου 893
Αβαείο του Σαιν Ρεμί, Ρενς, Γαλλία
ΠροκάτοχοςΕύδης Α΄ της Γαλλίας
ΔιάδοχοςΡοβέρτος Α΄ της Γαλλίας
Γέννηση17 Σεπτεμβρίου 879
Θάνατος7 Οκτωβρίου 929 (50 ετών)
Περόν, Δυτική Φραγκία
ΣύζυγοςΦρεδερόνη
Έντζιφου της Αγγλίας
ΕπίγονοιΛουδοβίκος Δ΄ της Γαλλίας
Γκιζέλα
Χιλδεγάρδη
κ.α.
ΟίκοςΔυναστεία των Καρολιδών
ΠατέραςΛουδοβίκος Β΄ ο Τραυλός
ΜητέραΑδελαΐδα των Παρισίων
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Κάρολος Γ΄ της Γαλλίας ή Κάρολος ο Απλός (γαλλικά: Charles III le Simple, 17 Σεπτεμβρίου 879 – 7 Οκτωβρίου 929) μέλος του Οίκου των Καρολιδών ήταν Βασιλεύς των Δυτικών Φράγκων (898 - 922) και της Λοθαριγγίας (911 - 919/923). Ο Κάρολος ο Απλός ήταν υστερότοκος γιος του βασιλιά Λουδοβίκου Γ΄ του τραυλού με τη δεύτερη σύζυγο του Αδελαΐδα των Παρισίων.[1]

Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν πέθανε ο μεγαλύτερος ετεροθαλής αδελφός του Καρλομάνος Β΄ (884) η αριστοκρατία δεν άφησε τον Κάρολο να τον διαδεχτεί, νέος βασιλιάς εξελέγη ο ξάδελφος του Κάρολος ο Παχύς.[2][3] Ο Κάρολος ο Παχύς εξαιρετικά αντιδημοφιλής εκθρονίστηκε τον Νοέμβριο του 887 και πέθανε τον Ιανουάριο του 888, δεν είναι γνωστό αν η ανατροπή του στη Δυτική Φραγκία έγινε γνωστή πριν τον θάνατό του. Η αριστοκρατία αρνήθηκε για άλλη μια φορά να στέψει βασιλιά τον Κάρολο, εξελέγη ο ήρωας της πολιορκίας των Παρισίων (885-886) Εύδης Α΄ της Γαλλίας μέλος του Οίκου των Ροβερτιδών, άλλη μια ομάδα υποστήριζε τον Γουίδων Γ΄ του Σπολέτο. Ο μικρός Κάρολος τέθηκε στην προστασία του Δούκα Ρανούλφος Β΄ του Πουατιέ, προσπάθησε να διεκδικήσει τον θρόνο για τον εαυτό του αλλά τελικά έκλεισε ειρήνη με τον Εύδη.

Βασιλιάς των Δυτικών Φράγκων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κάρολος στέφτηκε βασιλιάς των Δυτικών Φράγκων σε ηλικία 14 ετών στον Καθεδρικό Ναό της Ρενς σε ηλικία 14 ετών (893), ανέβηκε στον θρόνο όμως μετά τον θάνατο του Εύδη (898).[4] Μια ομάδα από Βίκινγκ με αρχηγό τον Ρόλλο πολιόρκησε το Παρίσι και τη Σαρτρ. Ο Κάρολος ο Απλός αποφάσισε να συνθηκολογήσει με τον Ρόλλο, ακολούθησε η "Συνθήκη του Σαιν-Κλαιρ-συρ-Επτ" με την οποία δημιουργήθηκε το Δουκάτο της Νορμανδίας. Σε αντάλλαγμα για την πίστη των Βίκινγκ ο Κάρολος τους παραχώρησε όλη τη γη από τον ποταμό Έπτ μέχρι τη θάλασσα όπως επίσης και το Δουκάτο της Βρετάνης, μια ανεξάρτητη κομητεία που η Δυτική Φραγκία προσπάθησε ανεπιτυχώς να κατακτήσει. Ο Ρόλλο βαπτίστηκε χριστιανός και παντρεύτηκε την κόρη του Καρόλου Γκιζέλα.[5] Ο τελευταίος Καρολίδης βασιλιάς στην Ανατολική Φραγκία Λουδοβίκος το Παιδί πέθανε πρόωρα (911) και τον διαδέχθηκε ο Κορράδος Α΄ της Γερμανίας, η Λοθαριγγία δήλωσε ωστόσο υποταγή στον Κάρολο και διασπάστηκε από την υπόλοιπη χώρα.[6] Ο Κάρολος ο Απλός προσπάθησε πολλά χρόνια να κερδίσει την υποστήριξη των Λοθαρριγγείων, παντρεύτηκε τον Απρίλιο του 907 τη Φρεδερόνη, μια γυναίκα από τη Λοθαριγγία και πάντρεψε την ανεψιά του Κουνιγκούντα της Γαλλίας με τη Βίγκερικ της Λοθαριγγίας (909).[7] Υπερασπίστηκε με επιτυχία τη Λοθαριγγία από τις επιθέσεις του Κορράδου Α΄.[8] Η Λοθαριγγία κατακτήθηκε οριστικά από την Ανατολική Φραγκία (925).

Εξέγερση ευγενών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δηνάριο του Καρόλου Γ΄ του Απλού.

Η βασίλισσα Φρεδερόνη απεβίωσε (10 Φεβρουαρίου 917), είχε αποκτήσει έξι κόρες, δεν είχε γιο και η διαδοχή είναι αβέβαιη.[9] Ο Κάρολος ο Απλός παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Έντζιφου της Αγγλίας, κόρη του Εδουάρδου του Πρεσβύτερου με την οποία απέκτησε τον γιο και διάδοχο του Λουδοβίκο Δ΄. Η μεγάλη εύνοια που έδειξε ο Κάρολος Γ΄ σε έναν μικρό ευγενή τον Άγκανο, συγγενή της Φρεδερόνης προκάλεσε σκληρή αντίδραση από την αριστοκρατία, έφτασε στο σημείο να του δώσει μοναστήρια που ήταν δώρα άλλων βαρόνων. Ο Γιλβέρτος της Λωρραίνης στράφηκε εναντίον του και ορκίστηκε πίστη στον Γερμανό βασιλιά Ερρίκο τον Ορνιθοθήρα.[10] Δεν έχασε όλους τους οπαδούς του ωστόσο στη Λοθαριγγία επειδή ο Βίγκερικ της Λοθαριγγίας τον υποστήριζε. Οι εξαγριωμένοι ευγενείς με την εύνοια του στον Άγκανο τελικά τον αιχμαλώτισαν, ελευθερώθηκε ύστερα από διαπραγματεύσεις με τον αρχιεπίσκοπο της Ρεμς.[11] Οι ευγενείς εξεγέρθηκαν με αρχηγό τον Ροβέρτο της Ροβέρτο της Νευστρίας (922) που στέφτηκε βασιλιάς ως Ροβέρτος Α΄ της Γαλλίας, ο Κάρολος δραπέτευσε στη Λοθαριγγία. Ο Κάρολος έχασε τον πιο πιστό του οπαδό τον Έρβες του Ρεμς (2 Ιουλίου 922) που διαδέχθηκε τον Φούλκων (900). Ο Κάρολος επέστρεψε με Νορμανδικό στρατό αλλά ηττήθηκε στη "μάχη του Σουασσόν" (15 Ιουνίου 923), στην ίδια μάχη έπεσε ο Ροβέρτος Α΄.[12] Ο Κάρολος ο Απλός φυλακίστηκε από τον Ερβέρτο Β΄ του Βερμαντουά, στη Δυτική Φραγκία τον διαδέχθηκε ο γαμπρός του Ροβέρτου Ροδόλφος της Γαλλίας.[13][14] Μετά την αιχμαλωσία του Καρόλου η σύζυγος του Έντζιφου με τον γιο τους Λουδοβίκο Δ΄ δραπέτευσαν στην Αγγλία.[15] Ο γιος του Λουδοβίκος θα ανακηρυχτεί αργότερα βασιλιάς ως Λουδοβίκος Δ΄ της Γαλλίας.[16]

Ιστορικό υπόβαθρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η αυτοκρατορία των Καρολιδών.

Ο Καρλομάν Β΄ των Δυτικών Φράγκων πέθανε πρόωρα χωρίς να αποκτήσει γιο (6 Δεκεμβρίου 884), ο μικρότερος ετεροθαλής αδελφός του, ο μελλοντικός Κάρολος ο Απλός ήταν μόλις 5 ετών. Ο ξάδελφος τους Κάρολος ο Παχύς ήδη Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και βασιλιάς των Ανατολικών Φράγκων, κλήθηκε από τους ευγενείς των Δυτικών Φράγκων να ανέβει στον θρόνο. Ο Κάρολος ο Παχύς προσπάθησε να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τους Βίκινγκ χωρίς επιτυχία, ύστερα από 3 χρόνια εκθρονίστηκε από τη "Δίαιτα του Τρίμπουρ" (887).[17] Με το βασίλειο υπό την απειλή επιδρομέων οι Γάλλοι ευγενείς απέρριψαν ξανά τον Κάρολο τον Απλό επειδή εξακολουθούσε να είναι ανήλικος, ο Εύδης των Ροβερτιδών επελέγη για να αντιμετωπίσει τους επιδρομείς που είχαν αρχηγό τον Ρόλλο. Ο Κάρολος ο Απλός με τη βοήθεια του αρχιεπισκόπου Φούλκων του Ρεμς προσπάθησε να κερδίσει τον θρόνο αλλά μάταια (893), ανακηρύχτηκε βασιλιάς μόνο όταν ο Εύδης Α΄ από το νεκροκρέβατο τον όρισε διάδοχο (897). Με τον θάνατο του Εύδη τον Ιανουάριο του 898 ο Κάρολος Γ΄ ανέβηκε επίσημα στον θρόνο των Δυτικών Φράγκων. Ο βασικός στόχος του Καρόλου Γ΄ αμέσως μετά την άνοδό του ήταν να κατακτήσει τη Λοθαριγγία την οποία επιθυμούσαν οι βασιλείς των Δυτικών Φράγκων από την εποχή του Καρόλου του Φαλακρού. Η Λοθαριγγία ήταν η πατρίδα των προγόνων του, ο Καρλομάγνος και οι υπόλοιποι προπάτορες του οι Πεπινίδες κατάγονταν από αυτή την περιοχή.

Με τη Συνθήκη του Βερντέν (843) η Λοθαριγγία πέρασε στη Μέση Φραγκία η οποία διαλύθηκε σύντομα, στη συνέχεια διεκδικήθηκε από την Ανατολική και τη Δυτική Φραγκία. Ο βασιλιάς των Ανατολικών Φράγκων Αρνούλφος της Καρινθίας την παραχώρησε στον νόθο του γιο Ζβέντιμπολντ (895) που μισήθηκε σύντομα από τους κατοίκους. Ο κόμης Ρέγκιναρ Β΄ του Αινώ κάλεσε στη Λοθαριγγία τον Κάρολο τον Απλό, επιτέθηκε στο Άαχεν, κατέλαβε τα ανάκτορα του Καρλομάγνου στο Ναϊμέχεν και επέστρεψε στη Γαλλία.΄Όταν πέθανε πρόωρα τον Σεπτέμβριο του 911 ο τελευταίος Καρολίδης βασιλιάς των Ανατολικών Φράγκων Λουδοβίκος το Παιδί η αριστοκρατία της Λοθαρραγγίας κάλεσε ξανά τον Κάρολο τον Απλό. Τον Νοέμβριο του 911 ο Κάρολος Γ΄ στέφτηκε βασιλιάς της Λοθαριγγίας, η συνεχής απουσία του από την περιοχή ενόχλησε έντονα τους ευγενείς της Λοθαριγγίας, οι Γάλλοι ευγενείς το είδαν σαν προσβολή.[18] Ο Φλοντόαρντ γράφει ότι οι Λοθαρίγγειοι ενοχλήθηκαν έντονα επειδή οι Ούγγροι απειλούσαν την περιοχή τους και ο Κάρολος ο Απλός αρνήθηκε να βαδίσει με στρατό εναντίον τους. Η δυσαρέσκεια έγινε επανάσταση όταν αποπειράθηκε να διώξει τη θεία του ηγουμένη Ροχίλδη και πεθερά του Ούγου του Μέγα από το "αβαείο του Τσελ", ήθελε να την αντικαταστήσει με τον ευνοούμενο του Άγκανο, συγγενή της πρώτης συζύγου του.[19]

Έκπτωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κάρολος Γ΄ ο Απλός, σε έργο του 19ου αιώνα.

Την περίοδο 920-922 ο Κάρολος Γ΄ βρέθηκε σε μεγάλες ταραχές αν και είχε υπογράψει με τον Ερρίκο τον Ορνιθοθήρα τη "Συνθήκη της Βόννης" (7 Νοεμβρίου 921). Το μέτωπο του ήταν διπλό, στράφηκαν εναντίον του ο Γιλβέρτος της Λωρραίνης όσο και ο Ούγος ο Μέγας που ενοχλήθηκε από τη συμπεριφορά απέναντι στην πεθερά του. Οι ευγενείς των Δυτικών Φράγκων τον κήρυξαν έκπτωτο και δραπέτευσε τον Ιούνιο του 922 στη Λοθαριγγία, διάδοχος του στον θρόνο των Δυτικών Φράγκων ήταν ο Ροβέρτος, κόμης των Παρισίων, αδελφός του Εύδη Α΄ και πατέρας του Ούγου του Μέγα.[20] Ο Κάρολος ο Απλός επέστρεψε σύντομα στη Γαλλία για να ανακτήσει τον θρόνο του, με τον στρατό του από τη Λοθαριγγία συναντήθηκε με τον στρατό του Ροβέρτου Α΄ τον Ιούνιο του 923 στην Σουασσόν. Ο Ρίτσερους γράφει ότι ο Ροβέρτος Α΄ σκοτώθηκε στη μάχη από τον κόμη Φούλμπερτ ή τον ίδιο τον Κάρολο τον Απλό, ο στρατός του Καρόλου ωστόσο ηττήθηκε και ο ίδιος δραπέτευσε.[21] Διάδοχος του Ροβέρτου Α΄ στον θρόνο των Δυτικών Φράγκων εξελέγη ο Ροδόλφος της Γαλλίας, η στέψη του έγινε στη Σουασσόν (13 Ιουλίου 923). Το ίδιο καλοκαίρι ο Κάρολος ο Απλός αιχμαλωτίστηκε από τον Ερβέρτο Β΄ των Βερμαντουά, επίσης γαμπρό του Ροβέρτου Α΄ στο Σατώ-Τιερί. Ο Ερρίκος Α΄ ο Ορνιθοθήρας εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση για να κατακτήσει τη Λοθαριγγία, ο δούκας Γιλβέρτος παντρεύτηκε την κόρη του Γερβέργη της Σαξονίας.[22] Ο ταπεινωμένος Κάρολος μεταφέρθηκε από το Σατώ-Τιερί στο Περόν (924) όπου και πέθανε (7 Οκτωβρίου 929), τάφηκε στο τοπικό μοναστήρι. Ο νόμιμος Καρολίδης διάδοχος ήταν ο γιος του Λουδοβίκος αλλά ο Ροδόλφος διατήρησε τον θρόνο μέχρι τον θάνατο του στην Οσέρ (15 Ιανουαείοτ 936), τάφηκε στο Αβαείο του Σαίντ Κολόμπους στη Σενς.[23] Ο Ροδόλφος δεν άφησε απογόνους, η αριστοκρατία ύστερα από πολλούς δισταγμούς αποφάσισε να καλέσει τον Λουδοβίκο Δ΄ να ορκιστεί νέος βασιλιάς των Δυτικών Φράγκων, ευχαρίστησε τον Ούγο τον Μέγα για την αποφασιστική του στήριξη.

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με την πρώτη σύζυγο του Φρεδερόνη τον Μάιο του 907 απέκτησε:[24]

Με τη δεύτερη σύζυγο του Έντζιφου της Αγγλίας (919) απέκτησε:[31]

Από μη νόμιμες σχέσεις είχε τέκνα:

  • (νόθα) Αρνούλφ, Ντρόγκον, Ρορικόν, Αλπαΐς.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), σ. 1
  2. ↑ The Annals of Flodoard of Reims, 9919–966, ed. & trans. Steven Fanning; Bernard S. Bachrach (Toronto: University of Toronto Press, 2011), σ.15
  3. ↑ Pierre Riche, The Carolingians; A Family who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 216
  4. ↑ Michel Parisse, "Lotharingia", The New Cambridge Medieval History, III: c. 900–c. 1024, ed. Timothy Reuter (Cambridge: Cambridge University Press, 2005), 313–15
  5. ↑ Ordericus Vitalis [1075 – c.?1142 CE], trans. Thomas Forester, The Ecclesiastical History of England and Normandy, Volume 1 (London: H.G. Bohn, 1853), 379-81. More-recent discussion of critical sourcing in Leah Shopkow, "Dudo of St.-Quentin and His Patrons", in Thomas E. Burman et al., Religion, Text, and Society in Medieval Spain and Northern Europe: Essays in Honor of J.N. Hillgarth (Toronto: Pontifical Institute of Mediaeval Studies, 2002), 307-11
  6. ↑ Michel Parisse, "Lotharingia", The New Cambridge Medieval History, III: c. 900–c. 1024, ed. Timothy Reuter (Cambridge: Cambridge University Press, 2005), 313–15
  7. ↑ Bradbury, J. (2007). The Capetians: Kings of France 987–1328. Bloomsbury Publishing. σ. 34
  8. ↑ Cambridge Medieval History, Vol. III—Germany and the Western Empire, eds. H. M. Gwatking; J. P. Whitney, et al. (New York: The Macmillan Company, 1922), σ. 74
  9. ↑ Genealogi? Comitum Flandri?, Witgeri Genealogica Arnulfi Comitis MGH SS IX, σ. 303
  10. ↑ Michel Parisse, "Lotharingia", The New Cambridge Medieval History, III: c. 900–c. 1024, ed. Timothy Reuter (Cambridge: Cambridge University Press, 2005), 313–15
  11. ↑ Pierre Riche, The Carolingians; A Family who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 250
  12. ↑ Michel Parisse, "Lotharingia", The New Cambridge Medieval History, III: c. 900–c. 1024, ed. Timothy Reuter (Cambridge: Cambridge University Press, 2005), 313–15
  13. ↑ Jean Dunbabin, "West Francia: The Kingdom", The New Cambridge Medieval History, III: c. 900–c. 1024, ed. Timothy Reuter (Cambridge: Cambridge University Press, 2005), 378–79.
  14. ↑ The Annals of Flodoard of Reims, 9919–966, ed. & trans. Steven Fanning; Bernard S. Bachrach (Toronto: University of Toronto Press, 2011), σ.16
  15. ↑ Depreux 2002, σσ. 128–129
  16. ↑ The Annals of Flodoard of Reims, 9919–966, ed. & trans. Steven Fanning; Bernard S. Bachrach (Toronto: University of Toronto Press, 2011), σ. 17
  17. ↑ Depreux 2002, σσ. 128–129
  18. ↑ Isaia 2009, σ. 82
  19. ↑ Depreux 2002, σσ. 131–132
  20. ↑ Depreux 2002, σ. 129
  21. ↑ Richer de Reims: Gallica Histoire de son temps Βιβλίο 1, σ. 87
  22. ↑ Isaia 2009, σ. 87.
  23. ↑ Toussaint-Duplessis: Annales de Paris. Jusqu'au regne de Hugues Capet, 1753, σ. 201
  24. ↑ Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), σ. 1
  25. ↑ Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), σ. 1
  26. ↑ Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), σ. 1
  27. ↑ Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), σ. 1
  28. ↑ Orderic Vitalis, The Ecclesiastical History of Orderic Vitalis, ed. Marjorie Chibnall, Volume II, Books III And IV (Oxford: The Clarendon Press, 1993), σ. 9
  29. ↑ Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), σ. 1
  30. ↑ Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), σ. 1
  31. ↑ Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), σ. 1
  32. ↑ Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), σ. 1

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984)
  • Jean Dunbabin, "West Francia: The Kingdom", The New Cambridge Medieval History, III: c. 900–c. 1024, ed. Timothy Reuter (Cambridge: Cambridge University Press, 2005)
  • Jim Bradbury, The Capetians; Kings of France 987–1328 (New York; London: Hambledon Continuum, 2007)
  • John E. Morby, "The Sobriquets of Medieval European Princes", Canadian Journal of History, 13:1 (1978)
  • Pierre Riché, The Carolingians; A Family who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993)
Καθιερωμένοι όροι


Κάρολος Γ΄ της Γαλλίας
Γέννηση: 17 Σεπτεμβρίου 879 Θάνατος: 7 Οκτωβρίου 929
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Εύδης Α΄ 		Βασιλιάς των Δυτικών Φράγκων

30 Ιανουαρίου 898 - 30 Ιουνίου 922 		Διάδοχος
Ροβέρτος Α΄
Προκάτοχος
Λουδοβίκος το Παιδί 		Βασιλιάς της Λοθαριγγίας

911 - 923 		Διάδοχος
Γιλβέρτος της Λωρραίνης
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κάρολος_Γ΄_της_Γαλλίας&oldid=10381187"