Ιόνιτς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ιόνιτς
ΣυγγραφέαςΆντον Παύλοβιτς Τσέχωφ
ΤίτλοςИоныч
ΓλώσσαΡωσικά
Ημερομηνία δημιουργίας1898
Ημερομηνία δημοσίευσηςΣεπτέμβριος 1898
LΤ ID5015867
Δημοσιεύθηκε στοNiva

Ιόνιτς, (Ионыч) είναι ο τίτλος ενός διηγήματος του Άντον Τσέχωφ, γραμμένο το 1898. Η πρώτη του μετάφραση στα ελληνικά έγινε από τον Βασίλη Ντινόπουλο, το 1990.

Ο Τσέχωφ την δεκαετία του 1890

Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το διήγημα εξελίσσεται στη τσαρική Ρωσία, στα τέλη του 19ου αιώνα.

Ο Ντμίτρι Ιόνιτς, γιατρός σε μια ρωσική επαρχία, φιλοξενείται από την οικογένεια Τουρκίν, τα μέλη της οποίας θεωρούνται τα πιο μορφωμένα και ταλαντούχα άτομα της περιοχής. Με την επίσκεψή του στο σπίτι των Τουρκίν, ο Ιόνιτς έχει την ευκαιρία να απολαύσει την τέχνη σε όλο το μεγαλείο της μετριότητας και της κενότητας της και να βιώσει από πρώτο χέρι την υποκριτική στάση της μεγαλοαστικής τάξης απέναντι στην αξία της. Η οικογένεια επιθυμεί να επιδείξει την κοινωνική της υπόσταση, υπηρετώντας τις συμβάσεις της αριστοκρατίας της εποχής, υπό την επίφαση της τέχνης. Ο Ιόνιτς φεύγει εντυπωσιασμένος από τους Τουρκίν, όχι λόγω του καλλιτεχνικού θεάματος, αλλα εξαιτίας της ομορφιάς της δεκαοκτάχρονης κόρης , Αικατερίνα Ιβάνοβνα. Στο εξής, ο πρωταγωνιστής επισκέπτεται συχνά την οικογένεια, για να δει την κοπέλα, με αφορμή ένα ιατρικό πρόβλημα της μητέρας της (Βέρα Ιωσήφοβνα). Έπειτα από μια ερωτική εξομολόγησή του στο δεκαοκτάχρονο κορίτσι και αφού γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης του νεανικού ενθουσιασμού, της τσαχπινιάς της μικρής, αποφασίζει να της κάνει πρόταση γάμου. Η Αικατερίνα αρνείται την πρόταση, προβάλλοντας τις καλλιτεχνικές τις φιλοδοξίες ως αποτρεπτικό παράγοντα.

Ύστερα από αυτήν την εξέλιξη, ο Ιόνιτς προσγειώνεται βίαια στην καθημερινότητα, στους ανιαρούς ρυθμούς της ρουτίνας του, η οποία μοιάζει δέκα φορές πιο πληκτική μετά την επαφή του με τη νεανική ελευθερία που του προσέφερε η ερωτική του εμπειρία. Με το πέρασμα των χρόνων και αφού η επαφή των δύο κεντρικών προσώπων είχε πια περιοριστεί στο ελάχιστο, ο Ιόνιτς πηγαίνει για μία τελευταία φορά στους Τουρκίν και έρχεται για τελευταία φορά σε επαφή με την Αικατερίνα Ιωσήφοβνα, η οποία δείχνει διαθέσεις ευγνωμοσύνης για την πρώιμη αγάπη του πρωταγωνιστή. Το πλαίσιο του χώρου και η οπτική επαφή μεταφέρουν τον Ιόνιτς στο χρονότοπο της πρώτης συνάντησης με το δεκαοκτάχρονο τότε κορίτσι. Τα συναισθήματά του όμως δεν είναι τα ίδια με εκείνα του παρελθόντος και αυτό δεν οφείλεται στα διαφορέτικα χαρακτηριστικά της κοπέλας.

Μετά τη βίαιη ρήξη του εγωισμού του με την απόρριψη της πρότασης γάμου έμαθε να επιβιώνει ελαχιστοποιώντας την έκθεσή του σε περιττά τραύματα, έμαθε να ζει με έναν πεζό ορθολογισμό, στις διατάξεις του οποίου, οποιαδήποτε συναισθηματική επιλογή θα αποτελούσε μεγάλο ρίσκο. Ο Ιόνιτς όμως δεν επιθυμούσε πλέον κάτι τέτοιο. Σταμάτησε να οραματίζεται το ιδεατό του έρωτα, όταν μυήθηκε στην ηθική των μικροαστών, όταν συμβιβάστηκε με αυτήν και αφού αποδέχτηκε τη νίκη της.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]