Η νύχτα των σαλτιμπάγκων

Η νύχτα των σαλτιμπάγκων ; Gycklarnas afton
Σκηνοθεσία	Ίνγκμαρ Μπέργκμαν
Παραγωγή	Ρούνε Βάλντεκραντζ
Σενάριο	Ίνγκμαρ Μπέργκμαν
Πρωταγωνιστές	Άκε Γκρόνμπεργκ, Χάριετ Άντερσον, Χάσσε Έκμαν
Μουσική	Καρλ-Μπίργκερ Μπλόμνταχλ
Φωτογραφία	Χίλντινγκ Μπλαντχ, Σβεν Νίκβιστ
Εταιρεία παραγωγής	AB Sandrew-Produktion
Πρώτη προβολή	1953
Διάρκεια	92 λεπτά
Προέλευση	Σουηδία
Γλώσσα	Σουηδικά
	δεδομένα (π • σ • ε )

Η νύχτα των σαλτιμπάγκων (Gycklarnas Afton) είναι ένα σουηδικό φίλμ του 1953 σε σκηνοθεσία Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ο οποίος έγραψε και το σενάριο της ταινίας. Η ταινία ήταν μια αποτυχία, όταν βγήκε το 1953, αλλά θεωρείται ως ένα αριστούργημα σήμερα και ένα από τα καλύτερα του Μπέργκμαν. Στη λίστα του βρετανικού περιοδικού Empire, κατατάσσεται στις καλύτερες 500 ταινίες της ιστορίας και είναι στη θέση 300.^[1]

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

1900 στη Σουηδία. 'Ενας αξιοθρήνητος θίασος σταθμεύει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, όπου ο Alberti, αρχηγός του θιάσου, εγκατέλειψε τη γυναίκα του και τα παιδιά του τρία χρόνια πριν. Απελπισμένοι από τις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες και την απώλεια των ρούχων τους κατά τη διάρκεια μια καταιγίδας, ο Alberti και η Anne, η καινούρια του σύντροφος, θα ικετεύσουν το διευθυντή του τοπικού θεάτρου να τους δώσει κοστούμια. Το τσίρκο ετοιμάζεται να δώσει παράσταση, η οποία όμως διακόπτεται πριν καλά-καλά ξεκινήσει με την άφιξη της αστυνομίας.

Αψηφώντας τη ζήλια της Anne, ο Alberti αποφασίζει να επισκεφτεί την παλιά του σύζυγο και τα παιδιά του. Για να πάρει εκδίκηση, η Anne δίνεται στο Franz, έναν κυνικό ηθοποιό, με αντάλλαγμα ένα κόσμημα χωρίς αξία. Ανακαλύπτοντας την απιστία της Anne, ο Alberti προκαλεί τον Franz ο οποίος τον χτυπά αλύπητα και τον εξευτελίζει μπροστά σε όλο το τσίρκο και τους θεατές. Ταπεινωμένος, ο Alberti απομονώνεται στο κάρο του και αποπειράται να αυτοκτονήσει, χωρίς επιτυχία.

Τις πρώτες πρωινές ώρες, το καραβάνι ξαναπαίρνει το δρόμο του. Ο Frost, ο κλόουν, αφηγείται ένα παράξενο όνειρο όπου μικραίνει ολοένα για να μπει τελικά στην κοιλιά της γυναίκας του. Η Anne γυρίζει κοντά στον Alberti και του απευθύνει ένα λυπημένο χαμόγελο.