Ευτυχία Πρίντζου
| Ευτυχία Πρίντζου | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1915 |
| Θάνατος | 1948 |
| Αιτία θανάτου | τραύμα από πυροβολισμό |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Σπουδές | Ζωσιμαία Σχολή |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας |
Η Ευτυχία Πρίντζου (1915-1948) ήταν φιλόλογος, στέλεχος της Εθνικής Αντίστασης, μέλος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στα Ιωάννινα. Καταδικάστηκε σε θάνατο από το έκτακτο Στρατοδικείο Ιωαννίνων και εκτελέστηκε στις 27 Ιουλίου 1948.
Βιογραφικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Ευτυχία Πρίντζου γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1915 και ήταν κόρη του Γιαννιώτη αρχίατρου Γιάννη Πρίντζου. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της στη Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων και σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά το πέρας των σπουδών της επέστρεψε στα Γιάννενα και διορίστηκε φιλόλογος στο Γυμνάσιο Θηλέων Ιωαννίνων. Παράλληλα, ασχολήθηκε με την οργάνωση της Ζωσιμαίας Βιβλιοθήκης Ιωαννίνων, όπου ανέλαβε και τη διεύθυνσή της.[1]
Στην διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρέτησε ως εθελόντρια νοσοκόμα κοντά στον πατέρα της, που τότε ήταν διευθυντής του στρατιωτικού νοσοκομείου Ιωαννίνων. Στην κατοχή οργανώθηκε στο ΕΑΜ και στη συνέχεια στο ΚΚΕ και εργάστηκε δραστήρια για τους σκοπούς της αντίστασης και της απελευθέρωσης. Για την αντιστασιακή της δράση, στα τέλη της κατοχής, συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς και μεταφέρεται στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη, με προορισμό το στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου. Όμως, λόγω της εσπευσμένης αποχώρησης των Γερμανών από την Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1944 δεν στάλθηκε στο Νταχάου, απελευθερώθηκε και επέστρεψε στα Γιάννενα.[1]
Μετά την απελευθέρωση, στο κλίμα του μεταβαρκιζιανού κράτους διώχτηκε για τη συμμετοχή της στο ΕΑΜ. Απολύθηκε από τη θέση της στο Γυμνάσιο, καθώς και από τη θέση της στη διεύθυνση της Ζωσιμαίας Βιβλιοθήκης.[2]
Υπόθεση Πρίντζου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Την άνοιξη του 1948 η Ευτυχία Πρίντζου συλλαμβάνεται και παραπέμπεται σε δίκη στο Έκτακτο Στρατοδικείο Ιωαννίνων με την κατηγορία της στρατολόγησης ανταρτών για το ΔΣΕ. Τότε ήταν γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής Ιωαννίνων του ΚΚΕ και μέλος του Γραφείου Περιοχής Ηπείρου.
Η πρώτη δίκη έγινε στις 15 Ιουνίου 1948 με κατηγορούμενους 10 άτομα και το Στρατοδικείο καταδίκασε 4 σε θάνατο, που εκτελέστηκαν στις 22 Ιουνίου 1948 και παρέπεμψε τους υπόλοιπους μαζί με την Ευτυχία Πρίντζου σε νέα δίκη.[2]
Στις 8 Ιουλίου 1948 άρχισε στην αίθουσα τελετών της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ιωαννίνων η δίκη του Έκτακτου Στρατοδικείου Ιωαννίνων που έμεινε στα χρονικά ως "υπόθεση Πρίντζου". Στη δίκη ήταν κατηγορούμενοι 117 πολίτες (μέλη και συμπαθούντες του ΚΚΕ και της ΕΠΟΝ) για παράβαση του Α.Ν 509 και του Γ' Ψηφίσματος, δηλαδή για την "προσπάθεια βιαίας ανατροπής του υπάρχοντος κοινωνικού καθεστώτος". Τα επιβαρυντικά στοιχεία για τους κατηγορούμενους ήταν ανεπαρκή (διανομή προκηρύξεων και έρανοι), η κατηγορία δεν αποδείχθηκε στο δικαστήριο, αλλά παρόλα αυτά καταδικάστηκαν σε θάνατο 48 κατηγορούμενοι μαζί με την Ευτυχία Πρίντζου, ανάμεσά τους και 4 ανήλικοι μαθητές Γυμνασίου. Η απόφαση του στρατοδικείου εκδόθηκε τα μεσάνυχτα της 23ης Ιουλίου 1948. Τα τελευταία λόγια της Ευτυχίας Πρίντζου ήταν:
"Εύχομαι να είμαι το τελευταίο θύμα αυτή της αδελφοσφαγής και η αγάπη και η ειρήνη να βασιλέψει στην πατρίδα μας".[2]
Απο τους 48 καταδικασθέντες εκτελέστηκαν τελικά οι 16. Ένας από τους στρατοδίκες ήταν ο τότε λοχαγός Στυλιανός Παττακός.
Ο Δικηγορικός Σύλλογος Ιωαννίνων, ο μητροπολίτης Σπυρίδων και φορείς των Ιωαννίνων παρά τις προσπάθειές τους δεν κατάφεραν να αποτρέψουν τις εκτελέσεις που έγιναν μέσα στη δίνη του εμφυλίου πολέμου. Εκείνες τις μέρες διεξαγόταν μερικά χιλιόμετρα μακριά από τα Γιάννενα η μάχη της βόρειας Πίνδου, η μεγαλύτερη μάχη του εμφυλίου πολέμου.[3]
Η Ευτυχία Πρίντζου μαζί με 4 άλλους καταδικασθέντες εκτελέστηκε στο Σταυράκι Ιωαννίνων στις 27 Ιουλίου 1948. Οι υπόλοιποι καταδικασθέντες εκτελέστηκαν σε δύο ομάδες στις 9 και 10 Αυγούστου 1948. Οι 16 εκτελέσεις συντάραξαν όχι μόνο τη Γιαννιώτικη κοινωνία, αλλά και όλη τη χώρα.
Μετά θάνατον[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1983 το δημοτικό συμβούλιο Ιωαννίνων αποφάσισε κατά πλειοψηφία (αποχώρησε η παράταξη της δεξιάς αντιπολίτευσης) να στήσει ένα μνημείο στον τόπο της εκτέλεσης, τη φιλοτέχνηση του οποίου ανέλαβε ο γλύπτης Κώστας Καζάκος.[4] Επίσης, ένας δρόμος των Ιωαννίνων μετονομάστηκε σε οδό Ευτυχίας Πρίντζου και η ποιήτρια Άννα Μπουρατζή-Θώδα έγραψε ένα ποίημα για την Ευτυχία Πρίντζου.
Κάθε χρόνο, τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο στο μνημείο που έχει στηθεί στο Σταυράκι Ιωαννίνων γίνονται εκδηλώσεις στη μνήμη των εκτελεσθέντων.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Εργολάβος (1988)
- ↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ Α' τόμος(2012), σελ.590-592
- ↑ http://www.agon.gr/news/121/ARTICLE/18275/2012-08-25.html
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- "Η δίκη της Πρίντζου και οι εκτελεσμένοι των Ιωαννίνων", Σπύρος Εργολάβος, Εκδ. ΣΟΚΟΛΗΣ, Αθήνα 1988
- Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012