Εμανουέλ ντε Γκρουσί
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Εμανουέλ ντε Γκρουσί | |
|---|---|
.jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Emmanuel de Grouchy (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 23 Οκτωβρίου 1766[1][2][3] Παρίσι |
| Θάνατος | 29 Μαΐου 1847[1][2][4] Σαιντ-Ετιέν |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ και Grave of Grouchy |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Γαλλικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[2] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός στρατιωτικός στρατιώτης[5] |
| Περίοδος ακμής | 1779 |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Henriette Ernestine de Grouchy[6] |
| Γονείς | François Jacques de Grouchy[7] |
| Αδέλφια | Sophie de Condorcet |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | Στρατάρχης της Αυτοκρατορίας/στρατός ξηράς |
| Πόλεμοι/μάχες | Ναπολεόντειοι Πόλεμοι |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Μέλος της Βουλής των Ομοτίμων της Γαλλίας Λόρδος της Γαλλίας στρατιωτικός κυβερνήτης του Στρασβούργου |
| Βραβεύσεις | Μεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής Στρατάρχης της Αυτοκρατορίας Ταξιάρχης του Βασιλικού και Στρατιωτικού Τάγματος του Αγίου Λουδοβίκου Στρατάρχης της Γαλλίας Ονόματα χαραγμένα στην Αψίδα του Θριάμβου |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Εμμανουέλ, μαρκήσιος του Γκρουσύ (Emmanuel, marquis de Grouchy, Εμμανυέλ στα γαλλικά) (23 Οκτωβρίου 1766 – 29 Μαΐου 1847), ήταν Στρατάρχης της Γαλλίας.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Καταγόταν από πλούσια οικογένεια ευγενών. Ακολούθησε στρατιωτική σταδιοδρομία, στο σώμα του ιππικού. Το 1786 έγινε υπολοχαγός της Εθνοφρουράς. Υπηρέτησε στο στρατό της Επανάστασης, στο κεντρικό μέτωπο αρχικά, και κατόπιν στις Άλπεις. Το 1792 έγινε ταξίαρχος, ενώ την επόμενη χρονιά εστάλη με τον επαναστατικό στρατό να καταστείλει την εξέγερση στη Βανδέα. Όντας μαρκήσιος, προερχόταν από την αριστοκρατία, με συνέπεια τον Οκτώβριο του 1793 να αποταχθεί από το στρατό, αλλά το 1794 επαναφέρθηκε στην ενεργό υπηρεσία. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά προαχθείς σε υποστράτηγο, έγινε αρχηγός του επιτελείου στη στρατιά της Δύσης κατά την περίοδο 1795-1796. Στην εκστρατευτική δύναμη που πήγε στην Ιρλανδία την περίοδο 1796-1797 ήταν υποδιοικητής. Κατά την ιταλική εκστρατεία ήταν αρχηγός του επιτελείου του Μορώ, τραυματίστηκε δε και συνελήφθη αιχμάλωτος το 1799.
Απελευθερώθηκε, πολέμησε με το γαλλικό στρατό στη Γερμανία και, το 1801, πήρε τη θέση του επιθεωρητή των έφιππων στρατευμάτων. Υπηρετώντας στη Μεγάλη Στρατιά, πολέμησε στην Αυστρία το 1805, στην Πρωσία και στην Πολωνία το 1806 και 1807. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες, στην δε μάχη του Εϋλάου τραυματίστηκε.
Επίσης πολέμησε στην Ισπανία (1808), όπου ήταν διοικητής της έφιππης στρατιάς και στρατιωτικός διοικητής της Μαδρίτης. Έγινε διοικητής των Ακροβολιστών το 1809, αφού ο γαλλικός στρατός είχε καταγάγει σημαντικές νίκες στο Ράαπ (Ουγγαρία) και στο Βαγκράμ.
Ο Ναπολέων Α΄ Βοναπάρτης τον πήρε μαζί του στη μοιραία εκστρατεία στη Ρωσία, ως διοικητή εφεδρικής δύναμης ιππικού. Διακρίθηκε στη μάχη του Μποροντίνο, στην ανάσχεση των Κοζάκων, κερδίζοντας τον έπαινο του Ναπολέοντα, ο οποίος όμως δεν ικανοποίησε το αίτημά του να μετατεθεί στο πεζικό, όπου οι προαγωγές ήταν ευκολότερες. Τέθηκε επικεφαλής της Ιερής Ίλης κατά την υποχώρηση της Μεγάλης Στρατιάς. Το 1814, στην εκστρατεία της Γαλλίας ήταν επικεφαλής του ιππικού της Μεγάλης Στρατιάς.
Πολέμησε στη Νότιο Γαλλία, στον πόλεμο των Εκατό Ημερών. Αιχμαλωτίστηκε από τις δυνάμεις του ο δούκας του Ανγκουλέμ. Ο Ναπολέων τον προήγαγε σε στρατάρχη. Μετά τη μάχη στα βόρεια του Λινύ, στο Βέλγιο, τον διέταξε να πλήξει τον, υπό τον Μπλύχερ, πρωσικό στρατό, που είχε ήδη ηττηθεί με απώλειες 12.000 νεκρούς και 8.500 τραυματίες. Στόχος: να αποτραπεί η συνένωση Μπλύχερ - Ουέλινγκτον. Δεν κατάφερε να χτυπήσει τους Πρώσους, επιδεικνύοντας μια αδράνεια που από πολλούς ιστορικούς έχει χαρακτηριστεί ύποπτη. Ξανάφερε εντούτοις χωρίς απώλειες το στρατό του στο Παρίσι.
Με την παλινόρθωση για δεύτερη φορά των Βουρβόνων το 1815, αναγκάστηκε να φύγει στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Φιλαδέλφεια συγκεκριμένα. Ο βασιλιάς τον αμνήστευσε το 1819 και την επόμενη χρονιά ο Γκρουσύ ξαναγύρισε στη Γαλλία. Του ξαναδόθηκε ο βαθμός του στρατάρχη το 1831.
Τιμητικές διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το όνομά του είναι χαραγμένο στην Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι (Βόρειος πυλώνας, Στήλη 4).
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb10723933z. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 3,0 3,1 «Emmanuel Grouchy de». (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. LH//1210/49.
- ↑ «Benezit Dictionary of Artists» (Αγγλικά) Oxford University Press. 2006. B00079748. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017. ISBN-13 978-0-19-977378-7.
- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jo20221147321. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ 7,0 7,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Το λήμμα βασίζεται σε κείμενο των Ιωάννη Μανσόλα και Άγγελου Δαλασσηνού
- Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, τόμος 18, σελ. 270
- Ξ. Μπαλωτή «Η μάχη του Βατερλώ» (Περιοδικό «Ιστορικά Θέματα», τεύχος 45, Νοέμβριος 2005)
|
