Ελένη Αυλωνίτου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ελένη Αυλωνίτου
Βουλευτής Β' Αθηνών του Ελληνικού Κοινοβουλίου
Περίοδος
27 Μαρτίου 2014 – 11 Ιουνίου 2019
Προσωπικά στοιχεία
ΕθνότηταΕλληνική
Πολιτικό κόμμαΣυνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς
ΣπουδέςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα
Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα στο Μπλούμιγκτον[1]
ΕπάγγελμαΕρευνήτρια εργοφυσιολόγος
Πρωταθλήτρια κολύμβησης
Αξίωμαδημοτικός σύμβουλος και μέλος της Βουλής των Ελλήνων
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Ελένη Αυλωνίτου (22 Οκτωβρίου 1958) είναι Ελληνίδα πρωταθλήτρια στην κολύμβηση, ερευνήτρια εργοφυσιολόγος, και πολιτικός. Είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στη Β΄ Αθήνας.[2]

Κολύμβηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ελένη Αυλωνίτου γεννήθηκε στην Αθήνα. Ξεκίνησε την κολύμβηση σε ηλικία 10 ετών στον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο Αθηνών, ένα από τα αρχαιότερα αθλητικά σωματεία της χώρας. Η έναρξη της αθλητικής της παρουσίας συνέπεσε με την ανάληψη της ομάδας κολύμβησης του Εθνικού από τον φημισμένο προπονητή Γιώργο Μπία. Μέσα στον πρώτο χρόνο στις πισίνες η Ελένη Αυλωνίτου σημείωσε 3 φορές πανελλήνιο ρεκόρ στην ηλικιακή κατηγορία της (κορασίδων Β΄) στα 100 μ. ύπτιο. Το 1971, σε ηλικία 13 ετών (κατηγορία κορασίδων Α΄), η Ελένη Αυλωνίτου σημείωσε για πρώτη φορά εθνικό ρεκόρ γυναικών (100 μ. ύπτιο και 800 μ. ελευθέρας). Τον Μάρτιο 1972, με προπονητή το Γιώργο Μπία, η Ελένη Αυλωνίτου έγινε η πρώτη Ελληνίδα κολυμβήτρια που εξασφάλισε την πρόκριση σε Ολυμπιακούς αγώνες[3]. Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου σε 4 αγωνίσματα (200 μ. και 400 μ. μικτή ατομική, 400 μ. και 800 μ. ελευθέρας).[4] Εκείνη τη χρονιά ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου την ανακήρυξε καλύτερη κολυμβήτρια του 1972. Το 1973 ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου ανακήρυξε την Ελένη Αυλωνίτου κορυφαία αθλήτρια της χρονιάς.[5] Αφού διέκοψε την κολύμβηση γιά ένα χρόνο το 1976, επανήλθε με επιτυχία στην αγωνιστική δράση το 1977, βελτιώνοντας τα πανελλήνια ρεκόρ της 12 φορές ως το 1980.[6][7]

Συνολικά η Αυλωνίτου σημείωσε 121 πανελλήνια ρεκόρ σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες (3-1969, 13-1970, 29-1971, 42-1972, 21-1973, 1-1974, 4-1977, 1-1978, 7-1979) σε 7 ατομικά αγωνίσματα (100 μ., 200 μ., 400 μ. και 800 μ. ελευθέρας, 200 μ. και 400 μ. μικτή ατομική και 100 μ. ύπτιο) και 2 ομαδικά (4 Χ 100 μ. ελευθέρας και 4 Χ 100 μ. μικτή ομαδική). Στο Εθνικό πρωτάθλημα κατέκτησε 35 μετάλλια (28 χρυσά, 6 αργυρά, 1 χάλκινο). Στους Βαλκανικούς Ανδρών - Γυναικών συγκέντρωσε 14 μετάλλια (7 χρυσά, 4 αργυρά, 3 χάλκινα) και σημείωσε Βαλκανικά ρεκόρ σε 4 ατομικά αγωνίσματα (400 μ. και 800 μ. ελευθέρας, 200 μ. και 400 μ. μικτή ατομική).[6]

Η Αυλωνίτου είχε σημαντική επίδραση στην Ελληνική κολύμβηση, αποτελώντας αθλητικό πρότυπο της γενιάς της.[6] Η ασυνήθιστη γιά την εποχή εικόνα μιάς νεαρής κοπέλας που κέρδιζε χρυσά μετάλλια σε διεθνείς αγώνες προκάλεσε σημαντικό ενδιαφέρον για την κολύμβηση, που μέχρι τότε ήταν κάπως «αριστοκρατικό» άθλημα στην Ελλάδα. Αν και η ίδια κυριάρχησε στην Ελληνική γυναικεία κολύμβηση μέχρι το 1980 που αποσύρθηκε, την ακολούθησε μιά σειρά από κορυφαίες Ελληνίδες κολυμβήτριες. Η Βιβή Πρωτόπαππα, επίσης του Εθνικού ΓΣ με προπονητή τον Γιώργο Μπία, καθώς και η Σοφία Δάρα και αργότερα η Έλλη Ρουσσάκη του Ολυμπιακού ΣΦΠ διατήρησαν ζωηρό το ενδιαφέρον γιά τη κολύμβηση μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν η κολύμβηση είχε γίνει πια διαδεδομένο άθλημα στην Ελλάδα.

Ερευνήτρια εργοφυσιολόγος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1980 η Ελένη Αυλωνίτου αποφοίτησε από τα ΤΕΦΑΑ του Πανεπιστημίου Αθηνών και αποσύρθηκε από την αγωνιστική κολύμβηση για να συνεχίσει τις σπουδές της στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα και έλαβε Master of Science στη φυσική αγωγή το 1983 και διδακτορικό PhD στην εργοφυσιολογία, με δεύτερη ειδικότητα την ενδοκρινολογία και βιοχημεία της άσκησης το 1988.[2]

Το 1988 ανέλαβε θέση ερευνήτριας εργοφυσιολόγου στο Εθνικό Κέντρο Αθλητικών Ερευνών του ΟΑΚΑ, στην οποία έμεινε μέχρι το 2013. Ακόμα κατείχε τις εξής συμβουλευτικές και διδακτικές θέσεις[2]:

Το 1995 ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου απένειμε στην Ελένη Αυλωνίτου τιμητική διάκριση γιά την επιστημονική και συγγραφική προσφορά της στον αθλητισμό.[8]

Συγγραφέας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ελένη Αυλωνίτου είναι συγγαφέας δύο επιστημονικών βιβλίων που διδάσκονται στο πανεπιστήμιο, «Αθλητικές επιδόσεις στην κολύμβηση» (1991, 2000)[9] και «Γυναίκα και Άθληση» (1993).[10]

Αθλητικογράφος και τηλεπαρουσιάστρια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 2001 ως το 2008 η Ελένη Αυλωνίτου διατηρούσε την τακτική εβδομαδιαία αθλητική στήλη «Η Ματιά της Ελένης» στην εφημερίδα Η Αυγή.

Το 2001 και 2002 η Ελένη Αυλωνίτου παρουσίαζε την εβδομαδιαία αθλητική εκπομπή «Αθλητισμός με την Ελένη» στο τοπικό κανάλι της Αθήνας Seven.[11]

Αθλητική διοίκηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ελένη Αυλωνίτου είναι δραστήριο μέλος της Ελληνικής Ένωσης Συμμετασχόντων σε Ολυμπιακούς Αγώνες και έχει υπάρξει μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου στα διαστήματα 1992-1996 και 2002-2010.

Το 2013 η Ελένη Αυλωνίτου εκλέχτηκε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου Αθηνών, του οποίου υπήρξε αθλήτρια.[12] Τον Ιανουάριο 2016 η Ελένη Αυλωνίτου εκλέχτηκε Πρόεδρος του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου Αθηνών.[13]

Πολιτική δραστηριότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα φοιτητικά της χρόνια τη δεκαετία του 1980 η Ελένη Αυλωνίτου ήταν μέλος της Πανσπουδαστικής ΣΚ.

Το 1989 έγινε μέλος του ενιαίου Συνασπισμού, μετέχοντας στο αθλητικό τμήμα. Μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ από τον ενιαίο Συνασπισμό το 1991, η Ελένη Αυλωνίτου παρέμεινε στον «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου». To 1996 ήταν υποψήφια στις βουλευτικές εκλογές στη Β΄ Αθήνας. Το 2000 εκλέχτηκε στη Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του Συνασπισμού.[14]

Το 2002 η Ελένη Αυλωνίτου ήταν υποψήφια νομαρχιακή σύμβουλος Αθήνας με τον συνδυασμό «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ – ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ» του Μανώλη Γλέζου.[15]

Το 2004 η Αυλωνίτου υποστήριξε τη συμμετοχή του Συνασπισμού στον ΣΥΡΙΖΑ και την ίδια χρονιά ήταν πάλι υποψήφια στις βουλευτικές εκλογές στη Β΄ Αθήνας με τον ΣΥΡΙΖΑ.[16]

Το 2006 και το 2010 η Ελένη Αυλωνίτου ήταν υποψήφια δήμαρχος στο Γαλάτσι, επικεφαλής της Αριστερής Δημοτικής Κίνησης «ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΔΡΑΣΗ». Και τις δύο φορές εκλέχτηκε δημοτική σύμβουλος.[17][18] Στις δύο θητείες της δραστηριοποιήθηκε ιδιαίτερα στον αγώνα για την αποτροπή της μετατροπής του Ολυμπιακού Αθλητικού Κέντρου Γαλατσίου (Παλαί) σε εμπορικό κέντρο.[19]

Το 2012 η Αυλωνίτου έθεσε πάλι υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές στη Β΄ Αθήνας με τον ΣΥΡΙΖΑ και στις εκλογές του Ιουνίου ήταν πρώτη επιλαχούσα. Τον Μάρτιο 2014, μετά την παραίτηση της Ρένας Δούρου από το κοινοβούλιο για να διεκδικήσει τη θέση Περιφερειάρχη Αττικής στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου, η Ελένη Αυλωνίτου ανέλαβε την βουλευτική της έδρα.[20]

Η Αυλωνίτου επανεξελέγη στη Β΄ Αθήνας στις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και του Σεπτεμβρίου 2015.

Η Ελένη Αυλωνίτου είναι μέλος της Διαρκούς Επιτροπής Εθνικής Αμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων και της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων του Ελληνικού κοινοβουλίου.[1]

Κριτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2012 η Ελένη Αυλωνίτου δέχτηκε έντονη κριτική με αφορμή το συμβάν που συνέβη ανάμεσα σε αυτή και τον διευθυντή του Εθνικού Κέντρου Αθλητικών Ερευνών Σταύρο Χάτζο. Ο κ. Χάτζος μήνυσε την Ελένη Αυλωνίτου για χειροδικία εις βάρος του και υπόθεση έφτασε στη Βουλή για την άρση ή μη της ασυλίας της κ. Αυλωνίτου.Μετά την ψηφοφορία που ακολούθησε το αποτέλεσμα για την άρση της ασυλίας της ήταν αρνητικό.[21][22]

Ακόμα μία κριτική που υπέστη η κ. Αυλωνίτου ήταν αυτή από τον Μένιο Φουρθιώτη όταν η ίδια έκανε δημόσια δήλωση ότι το κανάλι του είχε λάβει χρήματα από την λίστα Πέτσα. Μετά την δήλωση αυτή ακολούθησαν μηνύσεις εις βάρος της Ελένης Αυλωνίτου από τον παρουσιαστή για ψευδή μετάδοση ειδήσεων.Η υπόθεση λύθηκε σε συνεννόηση με τον Διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος Χολαργού. Στη συνέχεια η κ. Αυλωνίτου κατέθεσε αγωγή εναντίον του κ. Φουρθιώτη και των καναλιών του. [23][24]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Ανακτήθηκε στις 22  Αυγούστου 2019.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «Βιογραφικά Στοιχεία - Ελένη Βασιλείου Αυλωνίτου». www.hellenicparliament.gr. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2016. 
  3. ↑ [Φύλλο εφημερίδας "Αθλητική Φωνή", της Δευτέρας 6 Μαρτίου 1972, σελ. 6: "Η Ελένη Αυλωνίτου εδημιούργησε 6 νέες επιδόσεις γυναικών - νεανίδων"]
  4. ↑ «Eleni Avlonitou Bio, Stats, and Results». Olympics at Sports-Reference.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2016. 
  5. ↑ Αντώνης, Πουλίδης (1993). Οι καλύτεροι του '93. Αθήνα: ΠΣΑΤ. σελ. 7. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Λινάρδος, Πέτρος· Σκύφτας, Φάνης (1993). 100 Χρυσά Χρόνια Προσφοράς στον Αθλητισμό - Εθνικός Γυμναστικός Σύλλογος. Αθήνα: Εθνικός Γυμναστικός Σύλλογος. σελ. 273, 285-289, 327. 
  7. ↑ Σκιαδάς, Ελευθέριος (1998). Γυναικείος Αθλητισμός στη Σύγχρονη Ελλάδα. Αθήνα: Πανελλήνιο Αθλητικό Σωματείο «Η Καλλιπάτειρα». σελ. 198. ISBN 960-85466-9-9. 
  8. ↑ Σκύφτας, Φάνης· Βοτζάκης, Σήφης (1995). Οι Καλύτεροι του '94. Αθήνα: ΠΣΑΤ. σελ. 2, 17. 
  9. ↑ Αυλωνίτου, Ελένη (2000). Αθλητικές επιδόσεις στην κολύμβηση. College of Sport Sciences Press. ISBN 960-90556-0-5. 
  10. ↑ Αυλωνίτου, Ελένη (1993). Γυναίκα και Άθληση. εκδόσεις Τζιάς. ISBN 960-220-481-8. 
  11. ↑ «:: ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ... ΑΛΛΑ ::». kathimerini.gr. 22 Μαρτίου 2003. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2016. 
  12. ↑ «Διοίκηση | Εθνικός Γυμναστικός Σύλλογος». ethnikosgs.gr. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2016. 
  13. ↑ Χολίδης, Κώστας (1 Φεβρουαρίου 2016). «:: Η Αυλωνίτου νέα πρόεδρος στον Εθνικό Γ.Σ. ::». sport24.gr. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2016. 
  14. ↑ «syn.gr | 3ο Συνέδριο ΣΥΝ: Αποτελέσματα για την εκλογή νέας ΚΠΕ & Εξελεγκτικής». www.syn.gr. 3 Ιουλίου 2000. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2016. 
  15. ↑ «:: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ - Ενεργοί Πολίτες ::». ionianet.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2014. 
  16. ↑ «Υποψήφιοι Βουλευτές Συνασπισμού - Εκλογές 2004» (PDF). www.syn.gr. Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 24 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2016. 
  17. ↑ «:: Αποτελέσματα δημοτικών εκλογών 2006 - Δήμος Γαλατσίου ::». ekloges.ypes.gr. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2014. 
  18. ↑ «Αποτελέσματα Δημοτικών Εκλογών 2010 - Δήμος Γαλατσίου». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2014.  Αρχειοθετήθηκε 2017-07-20 στο Wayback Machine., Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Προσπελάστηκε στις 2016-06-25
  19. ↑ Κόλλια, Ελευθερία (26 Ιανουαρίου 2008). «:: Φουντώνει η μάχη του Γαλατσίου ::». tovima.gr. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2016. 
  20. ↑ «Ορκωμοσία Ελ. Αυλωνίτου». www.avgi.gr. Εφημερίδα Αυγή. 28 Μαρτίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2016. 
  21. ↑ Παναγιωτίδου, Όλγα (22 Φεβρουαρίου 2017). «Όχι στην άρση της ασυλίας Αυλωνίτου - Καββαδά είπε η Βουλή». CNN.gr. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2021. 
  22. ↑ «Χοντρό επεισόδιο στο ΟΑΚΑ με κατάληξη στο νοσοκομείο!». Sportdog.gr - Αθλητικά Νέα | Ειδήσεις | Sport. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2021. 
  23. ↑ Theory, Big Web (6 Απριλίου 2021). «Η Αυλωνίτου περνά στην αντεπίθεση με αγωγή και μήνυση κατά του Φουρθιώτη». Documento. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2021. 
  24. ↑ «Μήνυση Φουρθιώτη στην πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Ελένη Αυλωνίτου – Η κατηγορία για λεφτά από τη «λίστα Πέτσα»». Newsbeast.gr. 26 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2021. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ελένη_Αυλωνίτου&oldid=10478226"