Εκκλησία της Αγγλίας

Εκκλησία της Αγγλίας
Εκκλησία της Αγγλίας
Ανεξαρτησία	1534 (από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία)
Υπέρτατος Κυβερνήτης	Κάρολος Γ΄
Προκαθήμενος	Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι
Έδρα	Λονδίνο, Αγγλία
Επικράτεια	Αγγλία, Ουαλία, Νήσος του Μαν, Γιβραλτάρ, ηπειρωτική Ευρώπη
Πιστοί	1,7 εκατομμύρια
Δικτυακός τόπος	churchofengland.org

Η Εκκλησία της Αγγλίας (αγγλικά: Church of England) είναι η επίσημα καθιερωμένη χριστιανική Εκκλησία της Αγγλίας. Είναι η μητέρα εκκλησία της παγκόσμιας Αγγλικανικής κοινωνίας, και η παλαιότερη από τις 38 ανεξάρτητες εθνικές Αγγλικανικές εκκλησίες. Προκαθήμενός της είναι ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι.

Θεωρείται ταυτόχρονα «Καθολική» και «Μεταρρυθμισμένη». Μεταρρυθμισμένη καθώς έχει πολλές αρχές από την Προτεσταντική μεταρρύθμιση και καθώς επίσης δεν αποδέχεται την Παπική αυθεντία και την καθολική αντιμεταρρύθμιση. Καθολική καθώς θεωρεί πως είναι η συνέχεια της αποστολικής και της Καθολικής εκκλησίας και όχι καινούργια οργάνωση και επειδή δίνει έμφαση στη διδασκαλία της αρχαίας των Πατέρων εκκλησίας όπως διατυπώθηκε στα Σύμβολα της Πίστεως. Στις λειτουργίες της έχει κρατήσει περισσότερα στοιχεία του Καθολικού τελετουργικού από οποιαδήποτε άλλη εκκλησία που επηρεάστηκε από την Προτεσταντική μεταρρύθμιση.

Ιστορική αναφορά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο εκχριστιανισμός των Αγγλικών Νήσων πραγματοποιήθηκε περίπου τον 3ο αιώνα. Η Εκκλησία της Αγγλίας παρέμεινε υπό τον έλεγχο του Πάπα της Ρώμης μέχρι το 1534 οπότε ο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος Η΄ αποφάσισε τον διαχωρισμό της. Υπήρχαν προγενέστερα θεολογικά κινήματα που επιθυμούσαν τον διαχωρισμό της Εκκλησίας της Αγγλίας από την Καθολική εκκλησία. Τα κινήματα αυτά όμως απέκτησαν πολιτική υποστήριξη όταν ο Ερρίκος θέλησε να ακυρώσει τον γάμο του με την Αικατερίνη της Αραγονίας ώστε να μπορέσει να παντρευτεί την Άννα Μπολέιν. Ο Πάπας Κλήμης Ζ΄ αρνήθηκε να ακυρώσει τον γάμο και έτσι ο Ερρίκος αποφάσισε να αναλάβει την κεφαλή της Εκκλησίας της Αγγλίας. Αφορίστηκε από τον Πάπα Παύλο Γ΄.

Δόγμα και πρακτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κανονικό δίκαιο της Εκκλησίας της Αγγλίας αναγνωρίζει τις χριστιανικές γραφές ως πηγή του δόγματός της. Επιπλέον, αναγνωρίζει το δόγμα που προέρχεται από τις διδασκαλίες των Πατέρων της Εκκλησίας και των Οικουμενικών Συνόδων (καθώς και των Οικουμενικών Συμβόλων), στο βαθμό που συμφωνούν με τις γραφές. Αυτό το δόγμα εκφράζεται στα Τριάντα Εννέα Άρθρα της Θρησκείας, στο Βιβλίο της Κοινής Προσευχής και στο Τακτικό που περιέχει τις τελετές για τη χειροτόνηση των διακόνων, των ιερέων και των επισκόπων.^[2] Σε αντίθεση με άλλες παραδόσεις, η Εκκλησία της Αγγλίας δεν έχει κανέναν θεολόγο ο οποίος να μπορεί να θεωρηθεί ιδρυτής της. Ωστόσο, η επίκληση του Ρίτσαρντ Χούκερ στις γραφές, την εκκλησιαστική παράδοση και τον λόγο, ως πηγές εξουσίας, συνεχίζει να αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, την αγγλικανική ταυτότητα.^[3]

Ο δογματικός χαρακτήρας της Εκκλησίας της Αγγλίας σήμερα είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα του Ελισαβετιανού Διακανονισμού, ο οποίος προσπάθησε να δημιουργήσει μια ολοκληρωμένη μέση οδό μεταξύ του Ρωμαιοκαθολικισμού και του Προτεσταντισμού. Η Εκκλησία της Αγγλίας αναγνωρίζει την αρχή της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης, σύμφωνα με την οποία οι γραφές περιέχουν όλα τα πράγματα που είναι απαραίτητα για τη σωτηρία και είναι ο τελικός κριτής για δογματικά ζητήματα. Τα Τριάντα Εννέα Άρθρα είναι η μόνη επίσημη ομολογιακή δήλωση της Εκκλησίας. Αν και δεν είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα δόγματος, τα Άρθρα επισημαίνουν τα σημεία συμφωνίας με τις λουθηρανικές και μεταρρυθμιστικές θέσεις, ενώ διαφοροποιούν τον Αγγλικανισμό από τον Ρωμαιοκαθολικισμό και τον Αναβαπτισμό.^[3]

Ενώ υιοθέτησε ορισμένες θέσεις της προτεσταντικής Μεταρρύθμισης, η Εκκλησία της Αγγλίας διατήρησε επίσης Καθολικές παραδόσεις της πρώιμης εκκλησίας και τις διδασκαλίες των Πατέρων της Εκκλησίας, εκτός από εκείνες που κρίθηκαν αντίθετες με τις γραφές. Αποδέχτηκε τις αποφάσεις των πρώτων τεσσάρων Οικουμενικών Συνόδων σχετικά με την Αγία Τριάδα και την Ενσάρκωση. Η Εκκλησία της Αγγλίας διατήρησε επίσης την Καθολική Τάξη ιεραρχίας του κλήρου, η οποία προβλέπει χειροτόνηση επισκόπων, ιερέων και διακόνων. Υπήρξαν διαφορές απόψεων εντός της Εκκλησίας της Αγγλίας σχετικά με την αναγκαιότητα της ιεραρχίας αυτής. Αρκετοί τη θεώρησαν απαραίτητη και αναγκαία για τη σωστή διοίκηση της Εκκλησίας.^[3]

Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι οι πρώτοι πέντε αιώνες της δογματικής ανάπτυξης και της εκκλησιαστικής τάξης, όπως έχουν εγκριθεί, είναι ένα είδος κριτηρίου με το οποίο πρέπει να μετράται η αυθεντική καθολικότητα, ως ελάχιστη και επαρκής. Ο Αγγλικανισμός δεν προέκυψε ως αποτέλεσμα χαρισματικών ηγετών με συγκεκριμένα δόγματα. Η Βίβλος, τα Σύμβολα, η Αποστολική Τάξη και τα Μυστήρια διατηρήθηκαν αμετάβλητα από τον Καθολικισμό. Σύμφωνα με τον Ντάιρμεϊντ ΜακΚούλοχ, δεν προέκυψε καμία σημαντική δογματική εξέλιξη από την Αγγλική Μεταρρύθμιση. Η Μεταρρύθμιση στην Αγγλία παρότι αρχικά ασχολήθηκε έντονα με το δόγμα, ο Ελισαβετιανός Διακανονισμός προσπάθησε να σταματήσει τις δογματικές διαφωνίες.^[3]

Οι υποστηρικτές περαιτέρω αλλαγών, παρόλα αυτά, προσπάθησαν να αλλάξουν την Εκκλησιαστική Τάξη, τη θεολογία και τη λειτουργία. Δεν πέτυχαν όμως επειδή η Μοναρχία και η Εκκλησία αντιστάθηκαν, ενώ η πλειοψηφία του πληθυσμού αδιαφόρησε. Έτσι, «παρά τις αξιώσεις των ιδρυτών της Μεταρρύθμισης της Εκκλησίας, εκείνη είχε διατηρήσει έναν Καθολικό χαρακτήρα». Ο Ελισαβετιανός Διακανονισμός είχε δημιουργήσει μια προτεσταντική θεολογία, η οποία διατήρησε θεολογικό ενδιαφέρον για τον Καθολικισμό και είχε ως αποτέλεσμα την απόρριψη του δόγματος του απόλυτου προορισμού υπέρ των μυστηρίων και της αντικαλβινιστικής διδασκαλίας. Η ιστορία της Αγγλικής Μεταρρύθμισης είναι η ιστορία της υποχώρησης από την προτεσταντική προέλαση του 1550, η οποία δεν μπορούσε να προχωρήσει περαιτέρω στην Αγγλία λόγω της αντιπολίτευσης που είχε τις ρίζες της στο μεσαιωνικό παρελθόν και της έντονης αντίθεσης της Βασίλισσας Ελισάβετ Α΄.^[3]^[4]^[5]^[6]