Εθνική Επανάσταση (Γαλλία)

Την ονομασία "Εθνική Επανάσταση", (Révolution Nationale - προφέρεται Ρεβολυσιόν Νασιονάλ), έφερε το κίνημα που εξάγγειλε ο στρατάρχης Φιλίπ Πεταίν στις 10 Ιουλίου του 1940 , όταν το Γαλλικό Κοινοβούλιο του παραχώρησε απόλυτες εξουσίες αναλαμβάνοντας πρόεδρος, μετά την παραίτηση του Πωλ Ρεϊνώ.

Υπό την ονομασία αυτή φερόταν ουσιαστικά το ιδεολογικό υπόβαθρο της αναγκαιότητας της εθνικής συσπείρωσης των Γάλλων μετά τα δραματικά γεγονότα που είχαν προηγηθεί και τα οποία κατέληξαν στη συνομολόγηση της ανακωχής και συνθηκολόγησης πρώτα με τους Γερμανούς, στις 22 Ιουνίου του 1940, και δύο ημέρες αργότερα με τους Ιταλούς.
Βασική ιδέα και σύνθημα αυτής της Εθνικής Επανάστασης ήταν η ρήση "Εργασία, Οικογένεια, Πατρίδα όπου γύρω από τις έννοιες αυτές στρεφόταν και όλο το κυβερνητικό πρόγραμμα του Φ. Πεταίν. Οι απόλυτες όμως εξουσίες, εκτελεστικές και δικαστικές, που του παραχωρήθηκαν πολύ γρήγορα μετέβαλαν την κατάσταση σ΄ ένα απολυταρχικό καθεστώς που δεν υπήρξε προηγούμενο σε έκτροπα διώξεων, εκτός της περιόδου της Γαλλικής Επανάστασης, ούτε επί εποχών των λεγομένων απόλυτων μοναρχιών.

Είναι γεγονός πως οποιοσδήποτε λαός αν βρεθεί, ανεξάρτητα αιτιών, κάτω από ιδιαίτερες πιέσεις και ειδικότερα σε θέματα που αγγίζουν ελευθερία, αξιοπρέπεια, οικονομία, κ.λπ. να παρουσιάζει μια ιδιαίτερη εθνική έξαρση προς αποτίναξη των όποιων πιέσεων, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κατακριτέα. Εν προκειμένω το "καθεστώς Βισύ" όπως ονομάστηκε από την πόλη που κατέστησε έδρα της κυβέρνησής του ο Πεταίν και του " Γαλλικού Κράτους", όπως συστάθηκε τότε η Γαλλία, θα μπορούσε να δικαιολογήσει απόλυτα τα μέτρα που έλαβε προωθώντας παραδοσιακές αξίες, όπως το τρίπτυχο του συνθήματος, αν πραγματικός στόχος θα ήταν η συνέχεια της αντίστασης ή τουλάχιστον, υπό την πίεση της συνθηκολόγησης, μιας απόλυτης ουδετερότητας.
Στη πράξη όμως και στην έκταση που συνέβησαν οι διώξεις κάθε ανεπιθύμητου ή ακόμα και υποθετικά αντιφρονούντα απεδείχθη ότι στόχος συνέχιζε να ήταν η πολιτική του κατευνασμού, αυτή τη φορά στο πάθος του γαλλικού λαού καθώς και η συνεργασία που ζήτησε ο Χίτλερ, έναντι της οποίας αποκλείονταν οποιεσδήποτε αντιδράσεις.

Έτσι έφθασε η κυβέρνηση του Βισύ να μείνει στην ιστορία με το στίγμα του αυταρχισμού, της ξενοφοβίας, του αντισημιτισμού, και άλλων μορφών ρατσισμού, πολιτικού ρεβανσισμού και κομμουνιστοφοβίας καταδιώκοντας μετανάστες, κομμουνιστές, πολιτικούς αντιπάλους της Γ' Γαλλικής Δημοκρατίας, Εβραίους, Μασόνους, κ.ά. κοινωνικές τάξεις, για τις διώξεις των οποίων και συστήθηκαν ειδικά έκτακτα δικαστήρια και στρατοδικεία με πρωτοφανείς στερήσεις νομικών δικαιωμάτων που έμειναν παροιμιώδεις στα νομικά χρονικά ως "έκτακτες δικαστικές εξουσίες του Βισύ".

Πηγές

• "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.14ος, σελ.379.
• "Ιστορία του 20ου Αιώνος" (6 τόμοι) Έκδ. Παρνελ - Χρυσός Τύπος Αθήνα 1979, τομ.4ος, σελ.1739.