Διχλωριούχο τιτάνιο
| Χλωριούχο(II) Τιτάνιο | |||
|---|---|---|---|
| |||
| Γενικά | |||
| Άλλες ονομασίες | Διχλωριούχο Τιτάνιο | ||
| Χημικά αναγνωριστικά | |||
| Μοριακή μάζα | 118.77 g/mol-1 | ||
| Αριθμός CAS | 10049-06-6 | ||
| SMILES | Ti+2].[Cl-].[Cl-] | ||
| InChI | InChI=1S/2ClH.Ti/h2*1H;/q;;+2/p-2 Y
Κλειδί: ZWYDDDAMNQQZHD-UHFFFAOYSA-L InChI=1/2ClH.Ti/h2*1H;/q;;+2/p-2 Key: ZWYDDDAMNQQZHD-NUQVWONBAH | ||
| PubChem CID | 66228 | ||
| Φυσικές ιδιότητες | |||
| Σημείο τήξης | 1035°C (1308K) | ||
| Σημείο βρασμού | 1500°C (1773K)[1] | ||
| Πυκνότητα | 3.13 g/cm3, | ||
| Χημικές ιδιότητες | |||
| Επικινδυνότητα | |||
| Εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά, τα δεδομένα αφορούν υλικά υπό κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος (25°C, 100 kPa). | |||
Το διχλωριούχο τιτάνιο είναι η χημική ένωση με τον τύπο TiCl2. Το μαύρο στερεό έχει μελετηθεί μόνο μέτρια, ίσως λόγω της υψηλής δραστικότητάς του.[2] Το διχλωριούχο τιτάνιο είναι ένας ισχυρός αναγωγικός παράγοντας: έχει υψηλή ελξη με το οξυγόνο και αντιδρά αμετάκλητα με το νερό παράγοντας H2. Η συνηθής παρασκευή του είναι με θερμική ανισοκατανομή του τριχλωριούχου τιτανίου στους 500°C. Η ισορροπία οδηγείται από την αστάθεια των πτητικών του τετραχλωριούχου τιτανίου:
- 2 TiCl3 → TiCl2 + TiCl4
Η μέθοδος είναι παρόμοια με την μετατροπή Τριχλωριούχου βαναδίου σε Διχλωριούχο βανάδιο και Τετραχλωριούχο βανάδιο.
Το διχλωριούχο τιτάνιο αποκρυσταλλώνεται ως η δομή του ιωδιούχου καδμίου. Έτσι, το τιτάνιο είναι οκταεδρικά συντονισμένα με τους 6 δεσμούς του χλωρίου[3][4].
Παραγωγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι μοριακές συμπλοκλές γνωστές ως TiCl2(chel)2, όπου το chel είναι DMPE ((CH3)2PCH2CH2P(CH3)2) και TMEDA ((CH3)2NCH2CH2N(CH3)2).[5].
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Lide, David R. (1998). Handbook of Chemistry and Physics (87 έκδοση). Boca Raton, FL: CRC Press. σελίδες 491. ISBN 0-8493-0594-2.
- ↑ Holleman, A. F.; Wiberg, E. "Inorganic Chemistry" Academic Press: San Diego, 2001. ISBN 0-12-352651-5.
- ↑ Gal'perin, E. L.; Sandler, R. A. (1962). «TiCI2». Kristallografiya 7: 217–19..
- ↑ Baenziger, N. C.; Rundle, R. E. (1948). «TiCI2». Acta Cryst. 1 (5): 274–274. doi:.
- ↑ Girolami, G. S.; Wilkinson, G.; Galas, A. M. R.; Thornton-Pett, M.; Hursthouse, M. B. (1985). «Synthesis and properties of the divalent 1,2-bis(dimethylphosphino)ethane (dmpe) complexes MCl2(dmpe)2 and MMe2(dmpe)2 (M = Ti, V, Cr, Mn, or Fe). X-Ray crystal structures of MCl2(dmpe)2 (M = Ti, V, or Cr), MnBr2(dmpe)2, TiMe1.3Cl0.7(dmpe)2, and CrMe2(dmpe)2». J. Chem. Soc., Dalton Transactions: 1339–1348.