Δημήτρης Κεχαΐδης
| Δημήτρης Κεχαΐδης | |
|---|---|
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Δημήτρης Κεχαΐδης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1933[1] Τρίκαλα |
| Θάνατος | 15 Δεκεμβρίου 2005 Αθήνα |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο Ζωγράφου |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Σπουδές | Νομική Σχολή ΕΚΠΑ |
| Ιδιότητα | θεατρικός συγγραφέας |
| Σύζυγος | Ελένη Χαβιαρά |
| Σημαντικά έργα | Δάφνες και Πικροδάφνες, Με δύναμη από την Κηφισιά, Το τάβλι και Το πανηγύρι |
Ο Δημήτρης Κεχαΐδης (Τρίκαλα 1933 - Αθήνα, 16 Δεκεμβρίου 2005) ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου.[2]
Η μεγαλύτερη προσφορά του συγγραφέα στο ελληνικό θέατρο είναι η απεγκλώβιση της θεματογραφίας από την ηθογραφία, και η έξοδος προς τα σύγχρονα ρεύματα του ρεαλισμού και του υπαρξιακού προβληματισμού.[3]
Ο Δημήτρης Κεχαΐδης γεννήθηκε στα Τρίκαλα, αλλά πέρασε τα νεανικά του χρόνια στο Βόλο. Όταν εισήχθη στην Νομική σχολή του Πανεπιστημίου των Αθηνών, εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα. Αν και δεν ήταν θεατρόφιλος, όντας ακόμα φοιτητής της Νομικής, πήγε το 1956, τυχαία, και με δισταγμό να δει την παράσταση του Θεάτρου Τέχνης, του Κάρολου Κουν, «Μίλα μου σαν την βροχή», που αποτελούνταν από πέντε μονόπρακτα του Τενεσί Ουίλιαμς.
Η επίδραση και των έργων αλλά και της παράστασής τους από τον Κάρολο Κουν ήταν καταλυτική για τον Κεχαΐδη. Μέσα σε διάστημα πέντε μηνών, έγραψε τα δυο πρώτα μονόπρακτά του, - «Μακρινό λυπητερό τραγούδι» και «Παιχνίδια στις αλυκές», και τα έδωσε στον Κουν, ο οποίος όχι μόνο τα δέχτηκε αλλά και τα ανέβασε αμέσως (τον Ιούνιο του 1957) στο θέατρό του. Οι κριτικές ήταν θετικές και αυτό τον ενθάρρυνε να συνεχίσει την συγγραφή θεατρικών έργων. Το 1959 έγραψε το δίπρακτο «Ο μεγάλος περίπατος».
Το 1960 έγραψε το μονόπρακτο «Προάστειο Νέου Φαλήρου» το οποίο πρωτο-δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού του Γιάννη Μπακογιαννόπουλου «Θέατρο - Κινηματογράφος» τον Απρίλιο του 1960 και πρωτοπαρουσιάστηκε στην τηλεόραση μέσα από την κρατική συχνότητα, αναθεωρημένο από τον ίδιο τον συγγραφέα, το 1988 σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα. Το 1964 έγραψε και παρουσίασε και πάλι από το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν», «Το Πανηγύρι» και τα δίδυμα μονόπρακτα «Η βέρα» και «Το τάβλι» (1974).
Το 1979 έγραψε σε συνεργασία με την σύζυγό του, Ελένη Χαβιαρά , την μεγαλύτερη επιτυχία τους, το «Δάφνες και Πικροδάφνες», που πρωτο-ανέβηκαν και πάλι από τον Κάρολο Κουν. Το τελευταίο ολοκληρωμένο έργο του, το «Με δύναμη από την Κηφισιά» το έγραψε και πάλι με την Ελένη Χαβιαρά, και έγινε εξίσου μεγάλη επιτυχία, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε το 1995 από τον Λευτέρη Βογιατζή στον θίασό του, «Νέα Σκηνή».
Το τελευταίο ολοκληρωμένο δημιούργημά του, ήταν το κωμικοτραγικό σκετς, «Κατάστασις μη αναστρέψιμος» - (ένας αρρωστομανής συχνάζει για καφέ στα κυλικεία των νοσοκομείων για να είναι κοντά σε περίπτωση που του συμβεί κάτι -) - που γράφτηκε το 1998 και παρουσιάστηκε αμέσως από την θεατρική ομάδα «Θέατρο των καιρών», μαζί με άλλα μικρά μονόπρακτα Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων, στην παράσταση «Εντός σχεδίου (;)». [4]Έκτοτε, το μικρό αυτό νούμερο έχει αποτελέσει μέρος αρκετών θεατρικών παραστάσεων.
Το τελευταίο θεατρικό του έργο - ανολοκλήρωτο, όμως - ήταν ένα έργο που έγραφε μόνος του, με τίτλο «Σ' αγαπώσυνέχεια» [5]
Παράλληλες ενασχολήσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- 1961 Γράφει το σενάριο της κινηματογραφικής ταινίας «Για σένα αγάπη μου», σε σκηνοθεσία Γιώργου Διζικιρίκη η οποία περιείχε και τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι[6]
- 1961 Συνεργασία στην διαμόρφωση και περιγραφή του ντοκιμαντέρ «Ψαράδες και ψαρέματα», με θέμα τη ζωή των ψαράδων της Μυτιλήνης.[7]
- 1963 Συμμετέχει στην συγγραφή της σπονδυλωτής κινηματογραφικής κωμωδίας «Ζητείται τίμιος». Η ταινία αποτελείται από τέσσερεις ιστορίες την μία εκ των οποίων έγραψε ο Κεχαΐδης. Τις υπόλοιπες έγραψαν οι Νίκος Τσιφόρος, Ναπολέων Ελευθερίου και Βασίλης Ανδρεόπουλος[8]
Θεατρικές Παραστάσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατάλογος με τις θεατρικές παραστάσεις των θεατρικών έργων του Κεχαΐδη
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Trove. 1207481. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ https://www.rizospastis.gr/story.do?id=3161445«[...]Το έργο του αγαπήθηκε από τους ανθρώπους του θεάτρου, τους κριτικούς, που σχεδόν ομοφώνως επικρότησαν το έργο του, πιστεύοντας πολλοί ότι αποτελούσε ορόσημο που σηματοδότησε την έξοδο του ελληνικού θεάτρου από την ηθογραφία, μέσα στο οποίο είχαμε μείνει αποκλεισμένοι για περισσότερο από εβδομήντα χρόνια, αλλά και από το κοινό. Υπήρξε ο συγγραφέας που αποπειράθηκε να μιλήσει για τη μοναξιά, σαν καθοριστικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης, σε γλώσσα εξαιρετικά αληθινή, οικεία, άμεση, πειστική. Οι χαρακτήρες των περισσότερων έργων του είναι οι πλέον αντιπροσωπευτικοί αυτών που συναντούμε στην Ελλάδα. Είναι οι χαρακτήρες των ανθρώπων της νεοελληνικής πραγματικότητας των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, πραγματικότητα που χάραξε βαθιά τη μνήμη και τη νοοτροπία και των επόμενων γενιών. Χαρακτήρες λαϊκοί, οικείοι, αυθεντικοί, άνθρωποι που αναζητούν μια καλύτερη ζωή, καταφεύγοντας στην ονειροπόληση, στις φαντασιώσεις, αλλά και σε ανταγωνισμούς, παραγοντισμούς, ακόμα και αθλιότητες.»
- ↑ Όλγα Ανδρεαδάκη «Ο Δημήτρης Κεχαίδης και το έργο του», από το http://digital.lib.auth.gr/record/76145/files/arc-2007-34637.pdf?version=1
- ↑ http://totetartokoudouni.blogspot.com/2013/04/blog-post_11.html
- ↑ https://www.tanea.gr/2005/12/16/lifearts/culture/efyge-o-poiitis-twn-mikrwn-pragmatwn/
- ↑ https://ellinikoskinimatografos.gr/gia-sena-tin-agapi-mou/
- ↑ Συνδυάζοντας το ενδελεχές ανθρωπολογικό βλέμμα με μια ευφάνταστη ποιητική ορμή, ο καρπός της συνεργασίας ανάμεσα σε κάποιες από τις πιο εμβληματικές μορφές της διανόησης στη μεταπολεμική Ελλάδα (Δημήτρης Κεχαΐδης, Γιάννης Μπακογιαννόπουλος, Σταύρος Τορνές, Ροβήρος Μανθούλης, κ.ά.) είναι ένα σπάνιο, ανεκτίμητο τεκμήριο των τεχνικών ψαρέματος στα ανοιχτά της Λέσβου, αλλά και ενός τρόπου ζωής που δεν υπάρχει πια.https://www.syros-agenda.gr/8o-diethnes-festival-kinimatografou-syrou-2020/
- ↑ https://www.karagianniskaratzopoulos.com/tainies/komodia/item/127-zitite-timios[νεκρός σύνδεσμος]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Όλγα Ανδρεαδάκη «Ο Δημήτρης Κεχαίδης και το έργο του»,[1]
- Ζωή Βερβεροπούλου, «Σταθμοί και οδόσημα στη δραματουργία του Δημήτρη Κεχαΐδη», περιοδικό ΘΕΥΘ 13 (Ιούνιος 2021), σσ. 119-124.
|