Δημήτρης Δημητριάδης (συγγραφέας)

Δημήτρης Δημητριάδης
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Δημήτρης Δημητριάδης (Ελληνικά)
Γέννηση	1944 Θεσσαλονίκη
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Σπουδές	INSAS
Ιδιότητα	μεταφραστής, δραματουργός και συγγραφέας

Ο Δημήτρης Δημητριάδης (1944) είναι Έλληνας συγγραφέας, θεατρικός συγγραφέας και μεταφραστής.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944. Το 1963, με υποτροφία του βελγικού κράτους, σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο στις Βρυξέλλες, στο Εθνικό Ινστιτούτο Τεχνών Θεάματος (INSAS). Το 1966 έγραψε, αρχικά στα γαλλικά, το πρώτο θεατρικό του έργο, Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά, το οποίο ανέβηκε στο Παρίσι λίγο μετά τα γεγονότα του Μάη του ‘68, στο Théâtre de la Commune d’Aubervilliers, από τον κορυφαίο Γάλλο σκηνοθέτη Patrice Chéreau, με τον ίδιο τον Chéreau να ερμηνεύει τον βασιλιά του έργου.

Το 1978 δημοσιεύεται το πρώτο του πεζογράφημα Πεθαίνω σαν χώρα και προκαλεί σάλο, παραμένοντας μέχρι σήμερα ένα κείμενο-ορόσημο για τον ελληνικό νεωτερισμό. Έγραψε τότε γι’ αυτό στην εφημερίδα Le Monde ο συγγραφέας, μεταφραστής και ελληνιστής Μισέλ Βόλκοβιτς: «Η Ιστορία της Λογοτεχνίας σηματοδοτείται, κατά καιρούς, από κάποια μοναχικά έργα, που μια τελειότητα στην έκφραση της απελπισίας ή της φρίκης τα κάνει να λάμπουν σαν μαύρα διαμάντια. Το Πεθαίνω σαν χώρα ανήκει σε αυτήν την εντυπωσιακή οικογένεια. Γίνεται να βυθιστούμε πιο βαθιά απ’ όσο αυτό το βιβλίο στα έγκατα του ανθρώπου;» Το έργο συγκαταλέγεται στα εκατό καλύτερα ελληνικά βιβλία.

Από το 1971, ο Δημητριάδης ασχολείται επαγγελματικά και με τη μετάφραση. Μετέφρασε Ζαν Ζενέ, Ζαν Πολ Σαρτρ, Μορίς Μπλανσό, Ζωρζ Μπατάιγ, Κώστα Αξελό, Βίτολντ Γκομπρόβιτς, Μολιέρο, Μισέλ Μπιτόρ, Σαίξπηρ, Μαργκερίτ Ντυράς, Ζωρζ Κουρτελέν, Μωρίς Μαίτερλινκ, Ονορέ ντε Μπαλζάκ, Μπερνάρ-Μαρί Κολτές, Σάμιουελ Μπέκετ, Τένεσι Ουίλιαμς κ.ά. καθώς και αρχαίο δράμα: Αριστοφάνη (Λυσιστράτη), Αισχύλο (Ορέστεια, Προμηθέας Δεσμώτης), Σοφοκλή (Αντιγόνη, Οιδίπους επί Κολωνώ) και Ευριπίδη (Φοίνισσες, Ιππόλυτος, Ελένη, Ιφιγένεια εν Ταύροις).

Το 2003 οι τόμοι 1 και 7 του έργου Η Ανθρωπωδία: Μια ατελής χιλιετία βραβεύτηκαν με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος.

Το 2010, ο Δημητριάδης ήταν το τιμώμενο πρόσωπο στο περίφημο παρισινό θέατρο Odéon-Théâtre de l’Europe, το οποίο, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Olivier Py, τον αναγόρευσε Σύγχρονο Ευρωπαίο Συγγραφέα της Χρονιάς. Στο πλαίσιο του αφιερώματος παρουσιάστηκαν το Πεθαίνω σαν χώρα, σε σκηνοθεσία του Μιχαήλ Μαρμαρινού, Η ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή σε σκηνοθεσία Caterina Gozzi και δόθηκε η πρεμιέρα του (ανέκδοτου τότε ακόμη στα ελληνικά) έργου Ο κυκλισμός του τετραγώνου σε σκηνοθεσία Giorgio Barberio Corsetti (παγκόσμια πρεμιέρα).

Τον Οκτώβριο 2011 του απονεμήθηκε το μετάλλιο Chevalier dans l'ordre des Arts et des Lettres. Η απονομή έγινε, μετά από απόφαση τού τότε υπουργού Πολιτισμού της Γαλλίας Frédéric Mitterand, στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, από τον Γάλλο πρέσβη Christophe Farnaud.

Παράλληλα, από τον Ιανουάριο έως το Μάιο του 2013 πραγματοποιήθηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση μεγάλο αφιέρωμα, που περιελάμβανε μια σειρά εκδηλώσεων με αναλόγια έργων του, καθώς και αναμεταδόσεις από το κανάλι France Culture.

Στο Festival της Avignon (επίσημο πρόγραμμα) παραστάθηκε το καλοκαίρι του 2014 Ο Κυκλισμός του τετραγώνου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά. Στο ίδιο Festival, το 2015, στην Opéra Grand Avignon, ανέβηκε η Ομηριάδα, σε μουσική Martin Romberg με την ORCHESTRE RÉGIONAL AVIGNON-PROVENCE.

Επίσης, από το 2021 ανήκει στο διοικητικό συμβούλιο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Τα τελευταία χρόνια ο Δημητριάδης έχει επενδύσει σε σεμινάρια με νέους συγγραφείς, ηθοποιούς και σκηνοθέτες ακολουθώντας την εσωτερική ανάγκη του για έμπνευση, ενθουσιασμό και επικοινωνία με την νεότερη γενιά.

Εργογραφία

Ο Δημήτρης Δημητριάδης έχει δοκιμαστεί σε όλα τα είδη του λόγου. Με χρονολογική σειρά έκδοσης και ανά είδος:

Πρωτότυπα έργα

Θέατρο

• Η τιμή της ανταρσίας στη μαύρη αγορά: Πρόταση θεατρικού έργου (Άκμων, 1981 – Νεφέλη, 2005)
• Η νέα εκκλησία του αίματος: Μία θεατρική ανάσταση (Άγρα, 1983)
• Το ύψωμα (Άγρα, 1989)
• Η άγνωστη αρμονία του άλλου αιώνα (Άγρα, 1992)
• Η αρχή της ζωής (Άγρα, 1995)
• Η ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή (Θέατρο του Νότου, 2000 – Ίνδικτος, 2008 – Νεφέλη, 2019)
• Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι [Ήττα, Μνήμη, Μετάνοια, Τέχνη, Λήθη] (Άγρα, 2001 – Σαιξπηρικόν, 2011)
• Διαδικασίες διακανονισμού διαφορών (Ανατολικός, 2003 – Ίνδικτος 2009)
• Insenso: Όπερα (Ίνδικτος, 2007 – Σαιξπηρικόν, 2013)
• Ομηριάδα: Τρίπτυχο [Οδυσσέας/Ιθάκη/Όμηρος] (University Studio Press, 2004 – University Studio Press, 2006 – Ίνδικτος, 2007)
• Χρύσιππος (Ίνδικτος, 2008 – Νεφέλη, 2019)
• Το άγγιγμα του βυθού (Ίνδικτος, 2008)
• Τόκος (Νέα Σκηνή, 2010)
• Ό,τι πιο πολύ ποθείς: Λόγια χωρίς πράξεις (Διάπυρον, 2011)
• Ο ευαγγελισμός της Κασσάνδρας: Γεννητικό Άγγελμα (Σαιξπηρικόν, 2012)
• Ο αιώνιος στρατός: Ένας θεατρικός μύθος (Διάπυρον, 2012)
• Φαέθων (Σαιξπηρικόν, 2013)
• Η εκκένωση (Σαιξπηρικόν, 2013)
• Ο κυκλισμός του τετραγώνου (Νεφέλη, 2013)
• Πολιτισμός: Μία κοσμική τραγωδία (Poema, 2013)
• Stroheim: Un film muet (Σαιξπηρικόν, 2015)
• Τρωάς: Τρίδυμο (Νεφέλη, 2015)
• Θερισμός (Νεφέλη, 2017)
• Ο γύρος του κόμπου: Σικελική τραγωδία (Νεφέλη, 2017)
• Η άνθρωπος: Choral (Σαιξπηρικόν, 2017)
• Τα δώρα της νύχτας (Νεφέλη, 2019)
• Τάνταλος (περ. ΧΑΡΤΗΣ 21, 2021)

Πεζογραφία

• Πεθαίνω σαν χώρα (περ. AUSBLICKE 34-35, 1978 – Λέσχη, 1979 – Άγρα, 1980 – Σαιξπηρικόν, 2010)
• Η ανθρωπωδία: Η ανάθεση. Προοίμιο σε μία χιλιετία (Άγρα, 1986)
• Η ανθρωπωδία: Μια ατελής χιλιετία 1 (Καστανιώτης, 2002)
• Η ανθρωπωδία: Μια ατελής χιλιετία 7 (Καστανιώτης, 2002)
• Η μεταφορά (Άγρα, 2007)
• Κηδεύω α΄: Εκπνοή (Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, 2007 – Σαιξπηρικόν, 2008)
• Κηδεύω β΄: Ανάβλεμμα (Σαιξπηρικόν, 2011)
• Κηδεύω γ΄: Χερετισμός (Σαιξπηρικόν, 2011)
• Η ανθρωπωδία: Μια ατελής χιλιετία 5 (Σμίλη, 2016)
• Η ανθρωπωδία: Μια ατελής χιλιετία 2 [Απόσπασμα] (περ. ΧΑΡΤΗΣ 1, 2019)
• Η ανθρωπωδία: Μια ατελής χιλιετία 3 & 9 (Ιανός, 2021)

Ποίηση

• Κατάλογοι 1-4 (Άγρα, 1980)
• Κατάλογοι 5-8: Οι σκηνές του μαρτυρίου (Άγρα, 1986)
• Κατάλογοι 9: Οι Ορισμοί (Άγρα, 1994)
• Κατάλογοι 10-12 (Άγρα, 2001)
• Κατάλογοι 13-14: Πένθη (Ίνδικτος, 2007)
• Προς αυτή την αλόγιστη κατεύθυνση (μαζί με τον Γ. Αλισάνογλου) (Σαιξπηρικόν, 2014)
• Κατάλογοι 1-14 (Το Ροδακιό, 2018)
• Κατάλογοι 15-21 Α΄ (Υποκείμενο, 2019)
• Κατάλογοι 22-32 Β΄ (Υποκείμενο, 2020)
• Κατάλογοι 33-37 (περ. ΧΑΡΤΗΣ 25, 2021)

Δοκίμιο

• Η απόρρητη αλήθεια του κόσμου (περ. ΧΑΡΤΗΣ 14, 1985 – Άγρα 1985)
• Το πέρασμα στην άλλη όχθη: Συζητήσεις με τον Γιώργο Καλιεντζίδη (Άγρα, 2005)
• Εμείς και οι Έλληνες Αρχειοθετήθηκε 2022-01-22 στο Wayback Machine. (ΤΑ ΝΕΑ, ένθετο «Πρόσωπα», 20.05.2000 – Άγρα, 2005 – Σαιξπηρικόν, 2020)
• Η εμπράγματη φαντασία: Μία πολύπλευρη συνεύρεση (Ίνδικτος, 2007)
• Le Théâtre en écrit (Les Solitaires Intempestifs, 2009)
• Ο πόνος ως πόλη (περ. ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ 92, 2011 – Σαιξπηρικόν, 2011)
• Περί πίστεως: Εμείς (και) οι Δαιμονισμένοι (Σαιξπηρικόν, 2012)
• Το απρόσβατο Αρχειοθετήθηκε 2022-01-22 στο Wayback Machine. (μαζί με τον Θ. Αποστόλου) (Alloglotta, 2013)
• Το βδέλυγμα [Κείμενα δημοσιευμένα σε Lifo, Athens Review of Books, Το Βήμα κ.ά.] (Τοποβόρος, 2018)
• Η μετάφραση ως καταστροφή - Το τέλος της σκηνοθεσίας (Σαιξπηρικόν, 2022)

Μεταφράσεις

Η λίστα είναι αλφαβητική και αφορά τις εκδομένες αυτοτελώς σε βιβλίο μεταφράσεις.

Θέατρο

• Beckett, Samuel: Περιμένοντας τον Γκοντό (Μπάστας-Πλέσσας, 1995)
• Genet, Jean: Οι δούλες (Νεφέλη, 2005)
• Genet, Jean: Το μπαλκόνι (Κρύσταλλο, 1986 – Ύψιλον, 1999)
• Guillery, Jean-Michel: Μαρκήσιος ντε Σαντ και Ιουλιέττα (Εξάντας, 1994)
• Koltès, Bernard-Marie: Ρομπέρτο Τσούκκο – Ταμπατάμπα – Ένα υπόστεγο, στη δύση (Άγρα, 1992)
• Koltès, Bernard-Marie: Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι (Άγρα, 1990)
• Maeterlinck, Maurice: Εσωτερικό (Νεφέλη, 2005)
• Molière: Ντον Ζουάν (Εθνικό Θέατρο, 2000 – Νεφέλη, 2015)
• Molière: Ο μισάνθρωπος (Εθνικό Θέατρο, 1993)
• Shakespeare, William: Μακμπέθ (Σαιξπηρικόν, 2007)
• Shakespeare, William: Οθέλλος (Εστία, 1991, Νεφέλη, 2019)
• Αισχύλος: Ορέστεια (Σμίλη, 2005)
• Αισχύλος: Προμηθέας Δεσμώτης (Νεφέλη, 2019)
• Αριστοφάνης: Λυσιστράτη (Νεφέλη, 2016)
• Ευριπίδης: Ελένη (Ολκός, 1996 – Νεφέλη, 2014)
• Σοφοκλής: Αντιγόνη (Νεφέλη, 2019)
• Σοφοκλής: Οιδίπους επι Κολωνώ (Νεφέλη, 2017)

Πεζογραφία

• Balzac, Honoré de: Το άγνωστο αριστούργημα (Άγρα, 1983)
• Bataille, Georges: Η ιστορία του ματιού (Άγρα, 1980)
• Bataille, Georges: Μαντάμ Εντουαρντά (Άγρα, 1981)

• Blanchot, Maurice: Εκείνος που δεν με συντρόφευε (Σμίλη, 2004)
• Blanchot, Maurice: Η τρέλα της ημέρας (Άγρα, 1984)
• Blanchot, Maurice: Θωμάς ο σκοτεινός (Σμίλη, 2004)
• Blanchot, Maurice: Ο τελευταίος άνθρωπος (Άγρα, 1994)
• Drieu-La Rochelle, Pierre: Το φθίνον φως (Σαιξπηρικόν, 2019)
• Duras, Marguerite: Ο άνδρας που καθόταν στον διάδρομο (Άγρα, 1987)
• Genet, Jean: Η Παναγία των λουλουδιών (Εξάντας, 1976)
• Genet, Jean: Το ημερολόγιο ενός κλέφτη (Εξάντας, 1975)
• Gombrowicz, Witold: Η πορνογραφία (Ηριδανός, 1987 – Νεφέλη, 2001)
• Green, Julien: Ο άλλος ύπνος (Ίνδικτος, 2008)
• Malraux, André: Ο πειρασμός της Δύσης (Εξάντας, 1974)
• Nerval, Gérard de: Αυρηλία ή το όνειρο και η ζωή (Άγρα, 1989)
• Ponge, Francis: Το σαπούνι (Αντίποδες, 2019)

Δοκίμιο

• Bataille, Georges: Η εσωτερική εμπειρία (Πλέθρον, 2018)
• Blanchot, Maurice: Ο χώρος της λογοτεχνίας (Εξάντας, 1980 – Πλέθρον, 2018)
• Butor, Michel: Θεσσαλονίκη 1990 (Άγρα, 1990)
• Cioran, Emil Mihai: Ο πειρασμός του υπάρχειν (Scripta, 2007)
• Robbe-Grillet, Alain: Φύση, ανθρωπισμός, τραγωδία (Alloglotta, 2012)
• Sartre, Jean-Paul: Πολιτικά και αυτοβιογραφικά κείμενα (Εξάντας, 1975)
• Αξελός, Κώστας: Ο Ηράκλειτος και η φιλοσοφία (Εξάντας, 1976 - Εστία, 2022)

Μεταφράσεις έργων του

Η λίστα περιλαμβάνει όλες τις μεταφράσεις που έχουν εκδοθεί είτε αυτοτελώς είτε σε έντυπα. Εξαιρείται από τη λίστα η πολύγλωσση, ψηφιακή έκδοση της Ομηριάδας από το Atelier Européen de la Traduction (2006) σε Αγγλικά, Αραβικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Ρουμάνικα και Ρώσικα.

Αλβανικά

• Vdes siç vdes një vend [Πεθαίνω σαν χώρα] (Eleana Zhako), Zenit (2015)
• Apokalipsi i Kasandrës [O Ευαγγελισμός τής Κασσάνδρας] (Eleana Zhako), Albas (2019)

Αραβικά

• التحـول [Η μεταφορά] (Khaled Raouf), Αιγυπτιακό Εθνικό Κέντρο Μετάφρασης (2015)
• أموت وطنا [Πεθαίνω σαν χώρα] (Khaled Raouf), Αιγυπτιακό Εθνικό Κέντρο Μετάφρασης (2016)

Γαλλικά

• Le Vertige des animaux avant l'abatage [Η ζάλη των ζώων πριν την σφαγή] (Olivier Goetz, Armando Llamas), Les Solitaires Intempestifs (2002)
• Lethe [Λήθη] (Dominique Grandmont), La Lettre volée (2002)
• Je meurs comme un pays [Πεθαίνω σαν χώρα] (Michel Volkovitch), Les Solitaires Intempestifs (2005)
• Chrysippe [Χρύσιππος] (Michel Volkovitch), Les Solitaires Intempestifs (2009)
• Phaéton [Φαέθων] (Michel Volkovitch), Les Solitaires Intempestifs (2009)
• La ronde du carré [Ο κυκλισμός τού τετραγώνου] (Claudine Galea, Δήμητρα Κονδυλάκη), Les Solitaires Intempestifs (2009)
• Insenso/Stroheim (Robert Davreux, Constantin Bobas), Espaces34 (2009)
• Homériade [Ομηριάδα] (Michel Volkovitch), Les Solitaires Intempestifs (2009)
• Le théâtre en écrit, Les Solitaires Intempestifs (2009)
• Catalogues 1-4 [Κατάλογοι 1-4] (Robert Longueville, Dimitris Dimitriadis), La Lettre volée (2010)
• Dévastation [Η εκκένωση] (Michel Volkovitch), Espaces34 (2016).
• Lycaon [Λυκάων] στο: Eloge de l'érection suivi de Lycaon, apologie du désir, Le Bord de l’Eau (2016)
• Ton plus extrême désir [Ο,τι πιο πολύ ποθείς] (Michel Volkovitch), Le miel des anges (2017)
• L'annonce faite à Cassandre [Ο Ευαγγελισμός τής Κασσάνδρας] (Michel Volkovitch), Le miel des anges (2018)
• Le tour du nœud [Ο γύρος τού κόμπου] (Michel Volkovitch), Le miel des anges (2019)
• Semence [Τόκος] (Michel Volkovitch), Le miel des anges (2020)

Γερμανικά

• Ich sterbe als Land [Πεθαίνω σαν χώρα] (Dieter Klemm), LETTRE INTERNATIONAL 54 (2001)
• Das Vergessen [Λήθη] (Hans Eideneier), LETTRE INTERNATIONAL 64 (2004)
• Lethe/Der Anfang des Lebens/Chrysippos/Verfahren zur Vermittlung bei Verstimmungen [Λήθη/Η αρχή της ζωής/Διαδικασίες διακανονισμού διαφορών/Χρύσιππος] (Torsten Israel), Theater der Zeit (2007)
• Transport [Η μεταφορά] (Dieter Klemm), LETTRE INTERNATIONAL 83 (2008)

Γεωργιανά

• ვკვდეტ როგორც ქვეყანა [Πεθαίνω σαν χώρα] (Tatia Mtvarelidze), Κρατικό Πανεπιστήμιο Τιφλίδας, Σειρά «Λόγος» (2015)

Δανέζικα

• Jeg dør som et land [Πεθαίνω σαν χώρα] (Σωτήρης Σουλιώτης), Det Poetiske Bureaus Forlag (2018)

Ισπανικά

• La vuelta al nudo/Olvido [Ο Γύρος τού κόμπου/Λήθη] (Cristina Mayorga, Alfonso Silván), Teatro del Astillero, Colección Dramaturgia Contemporánea (2004)

Ιταλικά

• Muoio come un paese [Πεθαίνω σαν χώρα] (Dimitri Milopulos, Barbara Nativi), HYSTRIO 2 (2004)
• Lo stordimento degli animali prima del macello [Η ζάλη των ζώων πριν την σφαγή] (Maurizio de Rosa), HYSTRIO 2 (2004)

Καταλανικά

• Moro com a país [Πεθαίνω σαν χώρα] (Joan Casas), Arola Editors (2014)

Πορτογαλικά

• A vertigem dos animais antes do abate/Morro como país/Procedimentos de regularização de diferenças/O.I.H. [Η ζάλη των ζώων πριν την σφαγή/Πεθαίνω σαν χώρα/Διαδικασίες διακανονισμού διαφορών/Ομηριάδα] (José António Costa Ideias), Artistas Unidos, Livrinhos de Teatro (2006)
• Oblivio [Λήθη] (José António Costa Ideias), ARTISTAS UNIDOS 19 (2007)
• A Circularidade do Quadrado [Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου] (José António Costa Ideias), Artistas Unidos, Livrinhos de Teatro (2016)
• Obstrução e outras peças [Απόφραξη/Τάνταλος/Τήλεφος/Λυκάων] (José António Costa Ideias), Artistas Unidos, Livrinhos de Teatro (2021)

Ρουμάνικα

• Soluţii la solicitări solidare [Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών] (Elena Lazăr), Omonia (2004).

Παραστάσεις

Πρωτότυπα έργα

Σε χρονολογική σειρά.

• Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά 1968: Παρίσι, Theatre d’ Aubervilliers, Theatre de Sartrouville (Patrice Chéreau) – 2021: Απαράμιλλον (Δημήτρης Μπαμπίλης).
• Πεθαίνω σαν χώρα 1989: Ρόδον (Στέλιος Κρασανάκης) – 2002: Φλωρεντία, Teatro de la Limonaia (Maurizio Donadoni) – 2003: Παρίσι, Théâtre du Rond-Point (Yannis Kokkos) – 2003: Μιλάνο, Piccolo Teatro (Flavio Ambrosini) – 2007: Φεστιβάλ Αθηνών (Μιχαήλ Μαρμαρινός) – 2008-2009: Παρίσι, Theatre de Bobigny (Anne Dimitriadis) – 11/04/2010: μεταδόθηκε από την France-Culture (Cedric Aussir) – 2013: Βαρκελώνη, Teatro Nacional de Catalonia (Albert Arribas)
• Λήθη 1998: Παρίσι, Petit-Odeon (Jean-Christophe Bailly) – 2000: Παρίσι, Bobigny (Anne Dimitriadis) – 2002: Θέατρο Αττις (Θεόδωρος Τερζόπουλος) – 11/04/2010: μεταδόθηκε από την France-Culture (Cedric Aussir) – 2011-12: Θέατρο Πορεία (Δημήτρης Τάρλοου).
• Η αρχή της ζωής 1995: Θέατρο του Νότου (Στέφανος Λαζαρίδης) – 18/04/2010: μεταδόθηκε από την France-Culture (Marcel Bozonnet) [μετάφραση: Μαρία Ευσταθιάδη-Eric da Silva].
• Η ζάλη των ζώων πριν την σφαγή 2000: Θέατρο του Νότου (Γιάννης Χουβαρδάς) – 2010: Odéon, Théâtre de l’ Europe (Caterina Gozzi) – 02/05/2010: μεταδόθηκε από την France-Culture – 2014: Αυλαία (Δημήτρης Μπίτος).
• Διαδικασίες διακανονισμού διαφορών 2003: Θέατρο του Νότου (Γιώργος Λάνθιμος) – 2004: Ακτίς Αελίου (Νίκος Σακαλίδης) – 2016: Επί Κολωνώ (Ζωρζίνα Τουμάκα).
• Ομηριάδα 2003-2006: DameBlanche (Χρύσα Καψούλη) – 2008: Theatre National d’ Orleans (Caterina Gozzi) – 2015: Le Carre du Temple (Charles d’ Oiron).
• Insenso 2007: Πύργος Μπαζαίου (Στέλιος Κρασανάκης) – 2012: Φεστιβάλ Αθηνών (Μιχαήλ Μαρμαρινός) – 2003: Νίξον (Εμμανουήλ Κουτσουρέλης) – 2014: Θέατρο Πορεία (Δαμιανός Κωνσταντινίδης) – 2016: Grotowski Institute (Πέτρος Σεβαστίκογλου).
• Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας 2009: Δελφοί, DameBlanche (Χρύσα Καψούλη) – 2015: Grotowski Institute (Ιώ Βουλγαράκη) – 2018: Μπάγκειον (Θάνος Σαμαράς) – 2020: μεταδόθηκε από την France-Culture σε συνεργασία με το Theatre de la Ville.
• Ο κυκλισμός του τετραγώνου 2010: Odeon-Theatre de l’ Europe (Giorgio Barberio Corsetti) – 2013: Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Δημήτρης Καραντζάς).
• Τόκος 2010: Φεστιβάλ Αθηνών (Λευτέρης Βογιατζής).
• Η εκκένωση 2013: Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών [Αναλόγιο] (Γιάννης Κόκκος) – 2015: Comedie Française [Αναλόγιο] (Nazim Budjenah) – 2016: Comedie Française [Αναλόγιο] (Eric Ruf) – 2018: Comedie Française, Le Vieux-Colombier (Marceau Deschamps-Segura).
• Πολιτισμός 2013: Bijou de Kant, ΙΜΚ (Γιάννης Σκουρλέτης).
• Φαέθων 2015: Θέατρο Οδού Κυκλάδων (Δημήτρης Καραντζάς) – 2019: Λαογραφικό και Εθνολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης (Θάνος Νίκας).
• Stroheim 2015: Από Μηχανής Θέατρο (Σταμάτης Φασουλής).
• Τέχνη 2016: Bios (Δημήτρης Τσιάμης).
• Η Άνθρωπος 2017: Teatr Zar (Simona Sala, Jarosław Fret) με τίτλο MEDEAS. ON GETTING ACROSS.
• Τρωάς 2016: Teatr Andra (Αλεξάνδρα Καζάζου) – 2017: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Σάββας Στρούμπος) – 2018: Collide Theatre Λονδίνο (Έμιλυ Λουίζου).
• Ο γύρος του κόμπου 2017: Tempus Verum/Εν Αθήναις (Γιώργος Δούλος).
• Θερισμός 2017: Εθνικό Θέατρο (Δημήτρης Τάρλοου).
• Χρύσιππος 2019: Φεστιβάλ Αθηνών (Θάνος Σαμαράς).
• Τέχνη 2020: Βίλα Καπαντζή (Στέλιος Βραχνής).
• Πεθαίνω σαν χώρα 2021: Αρχαιολογικός χώρος Αιανής, Κοζάνη (Στέλιος Βραχνής).
• Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας 2021: Θέατρο Αμαλία - 2022: Μπενσουσάν χαν (Στέλιος Βραχνής)

Μεταφράσεις

Σημειώνονται μόνο οι πρεμιέρες, ανά θεατρική σεζόν.

• 1981-1982: Μολιέρος, Ο μισάνθρωπος (για το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο, σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά)
• 1984-1985: Jean Genet, Το μπαλκόνι (για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά)
• 1986-1987: Ευριπίδης, Φοίνισσες (για το Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά)
• 1988 (θερινή): Μολιέρος, Ντον Ζουάν (για το Δη.Πε.Θε. Καλαμάτας, σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά)
• 1989 (θερινή): Ευριπίδης, Ιππόλυτος (για το Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά)
• 1990-1991: Tennesse Williams, Η νύχτα της ιγκουάνα (για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά)
• 1991-1992: William Shakespeare, Οθέλλος (για το Θέατρο του Νότου, σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά)
• 1994-1995: Georges Courteline, Η κουνημένη αχλαδιά (για το Θέατρο του Νότου, σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά)
• 1996 (θερινή): Ευριπίδης, Ελένη (για το Θέατρο του Νότου, σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά)
• 2001 (θερινή): Αισχύλος, Ορέστεια [Αγαμέμνων. Χοηφόροι. Ευμενίδες] (για το Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία Γιάννη Κόκκου)
• 2005-2006: Jean Genet, Οι δούλες (για το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή)
• 2016 (θερινή): Αριστοφάνης, Λυσιστράτη (για το Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού)
• 2017 (θερινή): Σοφοκλής, Οιδίπους επί Κολωνώ (για το Φεστιβάλ Αθηνών, σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη)
• 2018-2019: Σοφοκλής, Αντιγόνη (για την Ομάδα «Σημείο Μηδέν», σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου)
• 2019 (θερινή): Αισχύλος, Προμηθέας δεσμώτης (για το Δη.Πε.Θε. Πάτρας, σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη)

Ντοκιμαντέρ

Στις 9 Μαρτίου 2011 προβλήθηκε από τη σειρά «Παρασκήνιο», ντοκιμαντέρ για τον συγγραφέα, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Δημήτρης Δημητριάδης στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.