Δίκη του Πολυτεχνείου

Η Δίκη του Πολυτεχνείου (16 Οκτωβρίου - 30 Δεκεμβρίου 1975) ήταν ακροαματική διαδικασία που διεξήχθη στη δικαστική αίθουσα των Φυλακών Κορυδαλλού, ενώπιον του πενταμελούς εφετείου Αθηνών, με κατηγορούμενους 32 στελέχη της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 για εγκλήματα που σύμφωνα με το κατηγορητήριο, διέπραξαν κατά την Εξέγερση του Πολυτεχνείου (15 Νοεμβρίου - 17 Νοεμβρίου 1973) αλλά και τις μέρες που ακολούθησαν, καθότι το τότε καθεστώς, προκειμένου να αντιμετωπίσει την έκκρυθμη κατάσταση που είχε δημιουργηθεί στη χώρα, κήρυξε στρατιωτικό νόμο, με συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους αρκετοί πολίτες, όχι μόνο στο χώρο εντός ή πέριξ του Ε.Μ.Π. αλλά και σε απομακρυσμένες περιοχές της Αθήνας, έως και αρκετές ημέρες μετά τα συμβάντα της εξέγερσης^[1].

Πρόεδρος του Πενταμελούς Εφετείου ήταν ο εφέτης Ιωάννης Κουσουλός και μέλη οι εφέτες Κωνσταντίνος Καινούργιος, Παναγιώτης Καλκαβούρας, Γεώργιος Μαρκουλάκης, και Α. Σακελλαριάδης. Εισαγγελέας της έδρας ήταν ο Νικόλαος Γανώσης.

Ενστάσεις των κατηγορουμένων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ηγέτης της Χούντας τη στιγμή των γεγονότων, αμφισβήτησε με ένστασή του την αρμοδιότητα του δικαστηρίου να κρίνει τις πράξεις του, ισχυριζόμενος, ότι, ως (δήθεν) πρόεδρος της Δημοκρατίας (τίτλος τον οποίο ο ίδιος είχε αποδώσει στον εαυτό του) ήταν "ανεύθυνος άρχων". Το δικαστήριο απέρριψε την ένστασή του με το αιτιολογικό ότι η κυβέρνησή του είχε προέλθει κατόπιν πραξικοπήματος, οπότε ήταν παράνομη και ως εκ τούτου δεν προστατευόταν ο ίδιος από τις διατάξεις περί "ανευθύνου".

Οι ποινές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έπειτα από συνολικά 2,5 μήνες διάρκεια κατά την οποία κατέθεσαν περισσότεροι από 350 μάρτυρες και 6μερη σύσκεψη, ο πρόεδρος του δικαστηρίου ανακοίνωσε τις ποινές σε βάρος είκοσι από τους κατηγορούμενους, ενώ απάλλαξε τους υπόλοιπους δώδεκα.

Δημήτριος Ιωαννίδης (επικεφαλής της στρατιωτικής αστυνομίας - ΕΣΑ την εποχή της εξέγερσης): 7 φορές ισόβια για ηθική αυτουργία σε 7 ανθρωποκτονίες από πρόθεση και 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε 38 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση διάπραξης κακουργημάτων, καθώς και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Γεώργιος Παπαδόπουλος (εν ενεργεία δικτάτορας την εποχή της εξέγερσης): 25 χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες από πρόθεση και απόπειρες ανθρωποκτονιών, καθώς και δεκαετής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Σταύρος Βαρνάβας (αντιστράτηγος ε.α.): 3 φορές ισόβια για ηθική αυτουργία σε 3 ανθρωποκτονίες από πρόθεση και 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε 17 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση διάπραξης κακουργημάτων, καθώς και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Νικόλαος Ντερτιλής (ταξίαρχος ε.α.): Ισόβια κάθειρξη και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για ανθρωποκτονία από πρόθεση του φοιτητή Μυρογιάννη.
Άλλοι τέσσερις ανώτατοι αξιωματικοί καταδικάστηκαν σε 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε συνολικά 12 ανθρωποκτονίες και 56 απόπειρες ανθρωποκτονιών, καθώς και σε δεκαετή στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων.
Άλλοι 12 κατηγορούμενοι τιμωρήθηκαν με ελαφρύτερες ποινές, από 5 μήνες έως 10 χρόνια κάθειρξη για διάφορες κατηγορίες, κυρίως για ηθική αυτουργία σε επικίνδυνες σωματικές βλάβες. (Για ποινές μικρότερες του ενός έτους υπήρχε δικαίωμα εξαγοράς).