Γοδεφρείδος Β΄ Βιλλεαρδουίνος
| Γοδεφρείδος Β΄ Βιλλεαρδουίνος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1195 (περίπου)[1][2][3] ή 1194[4] |
| Θάνατος | 1246 (περίπου)[1][5][6] ή 1245[2][3] |
| Τόπος ταφής | Ανδραβίδα[7][4] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης[7] ηγεμόνας[8] |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Αγνή του Κουρτεναί[9] |
| Γονείς | Γοδεφρείδος Α΄ Βιλλεαρδουίνος[7][8][4] και Elisabeth (de Chappes) |
| Αδέλφια | Γουλιέλμος Β΄ Βιλλεαρδουίνος |
| Οικογένεια | Οίκος των Βιλλεαρδουίνων[10][1][7] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Πρίγκιπας της Αχαΐας[1][11][3] |
| Θυρεός | |
 | |
Ο Γοδεφρείδος Β΄ Βιλλεαρδουίνος (γαλλικά: Geoffroy II de Villehardouin, 1195 - 1246) 3ος Πρίγκιπας της Αχαΐας (1229 - 1246) από τον Οίκο των Βιλλεαρδουίνων ήταν ο μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Γοδεφρείδου Α΄ Βιλλεαρδουίνου και της Ελισάβετ ντε Σαπ.[12][13] Από την πρώτη χρονιά της ηγεμονίας του έγινε ισχυρό και σεβαστό πρόσωπο· οι ισχυρότεροι Φράγκοι ευγενείς ήρθαν στην Αχαΐα για να μπουν στην υπηρεσία του.[14] Ο Γοδεφρείδος ανέβηκε στο πριγκιπάτο σαν ο ισχυρότερος υποτελής της Λατινικής Αυτοκρατορίας. Οι Φράγκοι, που συμμετείχαν στην Δ΄ Σταυροφορία και ανέλαβαν στη συνέχεια την διοίκηση των Λατινικών κρατών, σταδιακά διέκοψαν τους δεσμούς τους με την Κωνσταντινούπολη.[15] Ο Γοδεφρείδος Β΄ επισκέφτηκε τρεις φορές τον Λατίνο αυτοκράτορα και σαν αμοιβή για τις υπηρεσίες του στη Λατινική Αυτοκρατορία πήρε δώρο από τον Βαλδουίνο Β΄ της Κωνσταντινούπολης την Εύβοια.[16][17] Κυβέρνησε σαν ανθρωπιστής και δίκαιος πρίγκιπας, πάντοτε προσπαθώντας να κερδίσει την υποστήριξη των υπηκόων του.[18]
Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο πατέρας του ήταν ένας από τους ηγέτες της Δ΄ Σταυροφορίας (1199) και είχε ακολουθήσει την κατάκτηση του μεγαλύτερου τμήματος της Πελοποννήσου από τους Λατίνους. Ο ίδιος είχε κληρονομήσει το πριγκιπάτο της Αχαΐας μετά τον θάνατο του πρώτου πρίγκιπα Γουλιέλμου Α΄ Σαμπλίτη.[19] Ο νέος πρίγκιπας κάλεσε αμέσως στην Πελοπόννησο τη σύζυγό του Ελισάβετ και τον γιο τους Γοδεφρείδο από την Καμπανία· η οικογένεια εγκαταστάθηκε σε κάστρα στη Σπάρτη και στην Καλαμάτα.[20][21] Ο νεαρός Γοδεφρείδος νυμφεύτηκε την Αγνή ντε Κουρτεναί (1217), κόρη του Λατίνου αυτοκράτορα Πέτρου Β΄ από τον Οίκο του Κουρτεναί, πλάγιο κλάδο του Οίκου των Καπετιδών.[22][23] Ο Γοδεφρείδος Β΄ διαδέχθηκε τον πατέρα του σε ηλικία 35 ετών και είχε στην διάθεση του 80 ιππότες, που ζούσαν πολυτελή ζωή χάρη στη γενναιοδωρία του.[24]
Άνοδος στον θρόνο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πριν την άνοδό του στην ηγεμονία, είχε προηγηθεί η πτώση του Βασιλείου της Θεσσαλονίκης (1224). Αυτό έφερε σύγκρουση ανάμεσα στην κεντρική Λατινική αυτοκρατορία και τα Σταυροφορικά κράτη της Πελοποννήσου.[25][26] Ο Βυζαντινός "αυτοκράτορας" της Θεσσαλονίκης Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας ηττήθηκε τον Απρίλιο του 1240 στην Μάχη της Κλοκοτνίτσας από τον Βούλγαρο τσάρο Ιβάν Ασέν Β΄ και αυτή η ήττα ανακούφισε τον Γοδεφρείδο Β΄ από τον κίνδυνο να αποκτήσει ο Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας μεγάλη ισχύ.[27][28] Ο Γοδεφρείδος Β΄ είχε καλές σχέσεις με τους Έλληνες γείτονες, που έφεραν ειρήνη και ευημερία στο πριγκιπάτο. Έστελνε συχνά απεσταλμένους στις αυλές των βαρόνων, για να τους πληροφορήσει για τον τρόπο διακυβέρνησης και τους τρόπους να υποτάξουν τους επαναστάτες.[29][30]
Προς τους Έλληνες υπηκόους του ο Γοδεφρείδος φέρθηκε με σύνεση και διπλωματικότητα και, ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του, απάλλαξε τον κατώτερο ορθόδοξο κλήρο από τους φόρους. Τον Ιούλιο του 1237 παραχώρησε στο Τευτονικό Τάγμα ένα νοσοκομείο στην Ανδραβίδα.
Σύγκρουση με την εκκλησία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του συγκρούστηκε με την Καθολική εκκλησία. Έκτισε το φρούριο Χλεμούτσι κοντά στη Γλαρέντζα και μεγάλωσε σημαντικά τα εδάφη του Πριγκιπάτου επεκτείνοντάς το μέχρι την Εύβοια. Είχε υποτελείς του τον Μιχαήλ Δούκα του Δεσποτάτου της Ηπείρου και τον Παλατινό Κόμητα της Κεφαλληνίας και Ζακύνθου Ματθαίο Α΄ Ορσίνι. Τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του διαταράχθηκαν από τη ρήξη του με τον Λατινικό κλήρο της Πελοποννήσου. Ο Γοδεφρείδος επικαλέστηκε την άρνησή τους να τον βοηθήσουν στην ολοκλήρωση της κατάκτησης της Πελοποννήσου και έτσι δήμευσε τα εκκλησιαστικά κτήματα. Με τα χρήματα που συγκέντρωσε, έκτισε το μεγάλο φρούριο Χλεμούτσι (στο σημερινό Κάστρο της Ηλείας) κοντά στη Γλαρέντζα (τη σημερινή Κυλλήνη). Για αυτήν του την πράξη ο Γοδεφρείδος αφορίστηκε από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Το 1223, όμως, ο πάπας Ονώριος Γ΄ αναίρεσε τον αφορισμό και ο Γοδεφρείδος συμβιβάστηκε με τον κλήρο, που απαλλάχθηκε από κάθε φόρο. Ο ηγεμόνας κράτησε τους θησαυρούς και την κινητή περιουσία της εκκλησίας, αλλά ο ίδιος και οι βαρόνοι του αναλάμβαναν την υποχρέωση να πληρώνουν 1.000 υπέρπυρα κάθε χρόνο στον κλήρο.
Πόλεμοι με την Αυτοκρατορία της Νίκαιας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι μεγάλες οικονομικές δυνατότητες τού επέτρεψαν να στείλει χρήματα στον Ιωάννη του Μπριέν συμβασιλέα και κηδεμόνα του Βαλδουίνου Β΄ της Κωνσταντινούπολης.[31][32] Ο Αυτοκράτορας της Νίκαιας Ιωάννης Γ´ Δούκας Βατάτζης και ο Ιβάν Ασέν Β΄ της Βουλγαρίας, αφού συμφώνησαν να κυριεύσουν τη Λατινική αυτοκρατορία και να μοιράσουν τα εδάφη, επιτέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη.[33][34] Τότε ο Γοδεφρείδος Β΄ έστειλε υπέρ του Ιωάννη του Μπριέν 100 ιππότες, 300 πολιορκητές και 500 τοξότες και με την βοήθεια στόλου από τη Γένοβα, τη Βενετία και την Πίζα απέκρουσαν επιτυχώς την πολιορκία και έδιωξαν τους Έλληνες (1236).[35] Ως ανταμοιβή για τις πολύτιμες υπηρεσίες του, ο αυτοκράτορας τού πρόσφερε την επικυριαρχία τού Δουκάτου του Αρχιπελάγους, της Εύβοιας και της μαρκιωνίας της Βοδονίτσας. Τόση ήταν η φήμη και η αίγλη που απέκτησε ο ηγεμόνας της Αχαΐας, ώστε ο Δεσπότης της Ηπείρου Μιχαήλ Β΄ Κομνηνός Δούκας, καθώς και ο Ιταλός Παλατινός Κόμης της Κεφαλληνίας και Ζακύνθου Ματθαίος Α΄ Ορσίνι έγιναν εκούσια υποτελείς του.[36]
Ο Αυτοκράτορας της Νίκαιας επιτέθηκε ξανά στην Κωνσταντινούπολη (1238) και ο Γοδεφρείδος Β΄, σε συμμαχία με τους Βενετούς, πήγε άλλη μία φορά να την υπερασπιστεί.[37] Την επόμενη χρονιά δήλωσε την επιθυμία του να συμμετέχει σε Σταυροφορία που ανακήρυξε ο επικυρίαρχος του Θεοβάλδος Β΄ της Καμπανίας, αλλά ο Πάπας Γρηγόριος Θ΄ του ζήτησε να υπερασπιστεί την Κωνσταντινούπολη από τους Έλληνες.[38] Ο πάπας προχώρησε περισσότερο: τού έδωσε απαλλαγή για τους όρκους που είχε πάρει για τη συμμετοχή του σε Σταυροφορία στους Αγίους Τόπους, υπό τον όρο να υποστηρίξει δυναμικά την Λατινική αυτοκρατορία.[39] Το 1243 κυκλοφόρησαν ψευδείς πληροφορίες, ότι πέθανε ο κουνιάδος του Βαλδουίνος Β΄ της Κωνσταντινούπολης. Ο Γοδεφρείδος πήγε αμέσως στην Κωνσταντινούπολη, για να γίνει κηδεμόνας και να υπερασπιστεί τα κληρονομικά δικαιώματα τού ανιψιού του Φιλίππου του Κουρτεναί.[40][41]
Διαδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Γοδεφρείδος Β΄ πέθανε το 1246 και τάφηκε στην μονή της εκκλησίας του Αγίου Ιακώβου στην Ανδραβίδα.[42] Τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδελφός του Γουλιέλμος Β΄, ο κορυφαίος πρίγκιπας της Αχαΐας.
Με τη σύζυγό του Αγνή των Καπετιδών-Κουρτεναί, κόρη του Λατίνου αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης Πέτρου, δεν απέκτησε απογόνους.
Γενεαλογία Βιλλεαρδουίνων, πριγκίπων Αχαΐας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Γοδεφρείδος Α' 1210-1229 | |||||||||||||||||||||||
| Γοδεφρείδος Β' 1229-1246 | Γουλιέλμος Β' 1246-1278 | ||||||||||||||||||||||
| Ισαβέλλα 1289-1307 σύζ.Φλωρέντιος του Αινώ | Μαργαρίτα σύζ.Ισνάρντ ντε Σαμπράν | ||||||||||||||||||||||
| Ματθίλδη του Αινώ 1313-1318 | Ισαβέλλα ντε Σαμπράν | ||||||||||||||||||||||
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
- ↑ p24826.htm#i248254. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
- ↑ Cawley, Charles (2010-07-03). "Greece, Latin Lordships – Chapter 1: Achaia – B.: Princes of Achaia 1209-1278 (Villehardouin)"
- ↑ Longnon 1969, p. 242.
- ↑ Setton 1976, p. 56.
- ↑ Longnon 1969, p. 242.
- ↑ Longnon 1969, p. 242.
- ↑ Fine 1994, p. 614.
- ↑ Longnon 1969, p. 243.
- ↑ Fine 1994, pp. 69-72.
- ↑ Setton 1976, p. 49.
- ↑ Setton 1976, p. 49-50.
- ↑ Longnon 1969, p. 242.
- ↑ Fine 1994, p. 614.
- ↑ Longnon 1969, p. 242.
- ↑ Setton 1976, p. 56.
- ↑ Fine 1994, p. 119.
- ↑ Setton 1976, p. 56.
- ↑ Fine 1994, pp. 120., 614., 616.
- ↑ Longnon 1969, p. 243.
- ↑ Fine 1994, p. 122.
- ↑ Fine 1994, p. 614.
- ↑ Longnon 1969, p. 243.
- ↑ Longnon 1969, p. 243.
- ↑ Fine 1994, p. 613.
- ↑ Longnon 1969, p. 243.
- ↑ Longnon 1969, pp. 243., 846-847.
- ↑ Longnon 1969, p. 243.
- ↑ Longnon 1969, p. 243.
- ↑ Setton 1976, p. 63.
- ↑ Fine 1994, p. 614.
- ↑ Longnon 1969, p. 243.
- ↑ Cawley, Charles (2010-07-03). "Greece, Latin Lordships – Chapter 1: Achaia – B.: Princes of Achaia 1209-1278 (Villehardouin)"
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Fine, John V. A. (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. The University of Michigan Press.
- Longnon, Jean (1969). The Frankish States in Greece, 1204-1311. In: Setton, Kenneth M.; Wolff, Robert Lee; Hazard, Harry W. (1969); A History of the Crusades, Volume II: The Later Crusades, 1189-1311; The University of Wisconsin Press.
- Setton, Kenneth M. (1976). The Papacy and the Levant (1204-1571), Volume I: The Thirteenth and Fourteenth Centuries. The American Philosophical Society.
- Λήμμα Γοδεφρείδος Β΄ Βιλλεαρδουίνος, Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκδοτική Αθηνών.
