Γιάννης Ιωαννίδης (στέλεχος ΚΚΕ)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γιάννης Ιωαννίδης
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση24  Οκτωβρίου 1900
Μπουργκάς
Θάνατος1967
Βουκουρέστι
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςνέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΚομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και Παλλαϊκό Μέτωπο
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Λάρισας)
Για άλλες χρήσεις, δείτε: Γιάννης Ιωαννίδης.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης (1900-1967) ήταν ηγετικό στέλεχος και βουλευτής του ΚΚΕ, αντιστασιακός, οργανωτικός γραμματέας του ΚΚΕ την περίοδο της Κατοχής, εθνοσύμβουλος Βόλου στη ΠΕΕΑ μέλος της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης και της ηγεσίας του ΔΣΕ.

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γιάννης Ιωαννίδης γεννήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 1900 στον Πύργο (Μπουργκάς) της Ανατολικής Ρωμυλίας (σήμερα στη Βουλγαρία) και είχε άλλα 5 αδέλφια. Ο πατέρας του έκανε διάφορες περιστασιακές δουλειές προσπαθώντας να ζήσει την πολυμελή οικογένειά του και στο τέλος άνοιξε ένα μικρό καφενεδάκι. Στην Ελλάδα ήρθε μαζί με την οικογένειά του στις αρχές του 1907 και εγκαταστάθηκε αρχικά στο Βόλο, έπειτα στον Αλμυρό (1909) και ξαναγύρισε στο Βόλο το 1911.[1]

Στο σχολείο πήγε μέχρι την 6η Δημοτικού. Από 8 χρονών αναγκάστηκε να δουλέψει για να βοηθήσει την οικογένειά του. Δούλεψε σε μπακάλικο, σε μανάβικο, σε καπνοπωλείο και σε κουρείο όπου και καταστάλαξε 13 χρονών το 1913. Τον Ιανουάριο του 1920 έγινε μέλος του ΣΕΚΕ και του ανατέθηκε δουλειά στην νεολαία του κόμματος. Μέχρι το 1928 ήταν χαμηλόβαθμο στέλεχος του κόμματος.[2]

Σαν κουρέας δούλεψε για 15 χρόνια μέχρι το 1928, όταν η ΚΕ του ΚΚΕ τον τοποθέτησε στην καθοδήγηση της Κομματικής Οργάνωσης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Από τότε πέρασε ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του κόμματος.[3] Το 1928 νοσηλεύτηκε στη Σοβιετική Ένωση για θεραπεία από τη φυματίωση που έπασχε.[4]

Στην ηγεσία του ΚΚΕ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη θέση του καθοδηγητή της Κ.Ο Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης θα παραμείνει μέχρι τον Μάρτιο του 1931. Την περίοδο 1929-31 το ΚΚΕ ταλανιζόταν από την φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές με αντιμαχόμενες ομάδες τη Δεξιά πτέρυγα με επικεφαλής τον τότε Γραμματέα του ΚΚΕ, Ανδρόνικο Χαϊτά και Ευτυχιάδη και την Αριστερή με επικεφαλής τους συνδικαλιστές Σιάντο-Θέο. Στα τέλη Μάρτη του 1931 πήγε στη Θεσσαλονίκη αντιπρόσωπος της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ), για να δει την κατάσταση του κόμματος, καθαίρεσε την Περιφερειακή Επιτροπή και διόρισε άλλη με Γραμματέα τον Ιωαννίδη.[5]

Επίσης τον Μάρτιο του 1931 ο Νίκος Ζαχαριάδης από τη Μόσχα, με εντολή της Κ.Δ., ζήτησε από τον Ιωαννίδη να συντάξει λίστα με τα άτομα που συμμετείχαν στην φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές. Αν και ο ίδιος συμμετείχε ενεργά στη φραξιονιστική πάλη[6] συνέταξε μια λίστα με 38 άτομα που πήγαν στη Μόσχα για να λογοδοτήσουν, αφήνοντας όμως τον εαυτό του απέξω.[7]

Αμέσως μετά κατεβαίνει στην Αθήνα και γίνεται μέλος της Κ.Ε και του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, που είχε διοριστεί το Νοέμβριο του 1931 από την Κομμουνιστική Διεθνή με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη. Θα σπουδάσει στις κομματικές σχολές ΚUΤV[8] στη Μόσχα και θα γίνει μέλος του μπολσεβίκικου κόμματος, του ΚΚΣΕ. Μαζί με τον Πέτρο Ρούσο θα αποτελέσουν την πλέον έμπιστη ομάδα του Ζαχαριάδη (και οι τρεις ήταν μέλη του ΚΚΣΕ) που θα καθορίζει τη γραμμή του κόμματος. Το κομματικό του ψευδώνυμο ήταν «μπάκακας».[6]

Τον Ιούνιο του 1932 παντρεύτηκε τη Δόμνα Παπάζογλου, μέλος του ΚΚΕ και πρώην σύζυγο του Γιώργου Κολοζώφ, πρώην γραμματέα της ΟΚΝΕ και μέλος της Κ.Ε του ΚΚΕ, ο οποίος τον Απρίλιο του 1931 είχε αποδράσει από τις φυλακές Συγγρού και είχε καταφύγει στη Σοβιετική Ένωση, όπου και τα ίχνη του χάθηκαν την περίοδο των σταλινικών εκκαθαρίσεων.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης εξελέγη βουλευτής του ΚΚΕ το 1932 με το Ενιαίο Μέτωπο Εργατών - Αγροτών και το 1936 με το Παλλαϊκό Μέτωπο στην εκλογική περιφέρεια της Λάρισας και τις δύο φορές.

Στην Ακροναυπλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1936, την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, ο Ιωαννίδης ήταν από τα πρώτα στελέχη του ΚΚΕ που συνελήφθηκαν και εκτοπίστηκε το 1937 στην Ακροναυπλία. Εκεί ήταν ηγετικό στέλεχος της καθοδήγησης (Γραμματέας Κομματικής Επιτροπής Ακροναυπλίας). Ορισμένες, όχι ευνοϊκές, μαρτυρίες υπάρχουν για την πολιτική καθοδήγησης του Ιωαννίδη στην Ακροναυπλία.[6][9][10] Στις 29 Οκτωβρίου 1940 ο Ιωαννίδης μαζί με τον Κώστα Θέο, εκ μέρους των συγκρατούμενών τους, υπέγραψαν ένα υπόμνημα προς τη μεταξική κυβέρνηση ζητώντας όλοι οι κομμουνιστές πολιτικοί κρατούμενοι της Ακροναυπλία να πολεμήσουν στην πρώτη γραμμή, αλλά η κυβέρνηση απέρριψε το αίτημά τους.[11]

Από την Ακροναυπλία ο Ιωαννίδης ως υπεύθυνος καθοδηγητής των έγκλειστων κομμουνιστών στήριξε την κατασκευασμένη από την Ασφάλεια Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ (ΠΔ) και κατήγγειλε την καθαρή Παλιά Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ (ΠΚΕ).[12] Το λάθος του αυτό το απέδωσε στο ότι ο Γιάννης Μιχαηλίδης κατόρθωσε να τον παραπλανήσει με κάποια γράμματα του Ζαχαριάδη που είχε στην κατοχή του.[13] Όταν οι Ακροναυπλιώτες και ο Ιωαννίδης κατάλαβαν τον προδοτικό ρόλο της ΠΔ την κατήγγειλαν με γράμμα που έστειλαν στη λεγόμενη Νέα Κεντρική Επιτροπή και δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη της 1ης Σεπτέμβρη 1941.[14]

Κατηγορίες για ματαίωση απόδρασης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Απρίλιο του 1941, λίγο πριν την κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς, αναφέρεται ότι ο Ιωαννίδης ματαίωσε την απόδρασή των φυλακισμένων στην Ακροναυπλία (περίπου 600 άτομα) την τελευταία στιγμή (με αφορμή μιας ισχυρής έκρηξης στη περιοχή), φοβούμενος την καταστολή των μεταξικών δεσμοφυλάκων και Ιταλών στρατιωτών[15], σε αντίθεση με τις ομαδικές αποδράσεις κομμουνιστών που έγιναν από άλλους τόπους κράτησης και εξορίας, όπως στη Φολέγανδρο, Κίμωλο, Γαύδο, Ανάφη.[16] Αντίθετα σε άλλες περιοχές όπως στην Ανάφη, η απόπειρα απόδρασης απέτυχε και οι κατηγορούμενοι μεταφέρθηκαν στις Φυλακές Θεσσαλονίκης όπου αργότερα εκτελέστηκαν ή στον Άι Στράτη όπου δολοφονήθηκαν τρεις εξόριστοι που προσπάθησαν να αποδράσουν.[17][18] Ο Γιάννης Μανούσακας, έγκλειστος τότε στην Ακροναυπλία, αναφέρει:

"Καλά-καλά λοιπόν το ήξερε ο Ιωαννίδης και τα άλλα μέλη της ηγεσίας ότι ο διοικητής έλεγε ψέματα. Μα το ψέμα του διοικητή εξυπηρετούσε την απόφαση που είχανε πάρει, να παραμείνουμε εκεί μέσα. Η καθοδήγησή μας είχε μεταμορφωθεί σε μια τεράστια στρουθοκάμηλο όσο οι Γερμανοί μας ζύγωναν".[19]

Οι Ακροναυπλιώτες που εκτελέστηκαν στην κατοχή σύμφωνα με εκτιμήσεις ήταν 304.[20] Κατά την άποψη των Μανούσακα, Φλούντζη, Χαριτόπουλου και άλλων, ο Ιωαννίδης και η εκεί ηγεσία, αποκομμένοι για χρόνια από την πολιτική πραγματικότητα, πίστευαν ότι οι Γερμανοί θα τους απελευθέρωναν βάσει της Γερμανοσοβιετικής συμφωνίας Ρίμπεντροπ-Μολότωφ.[21] Ο Θανάσης Χατζής αναφέρει ότι ο Ιωαννίδης έτρεφε ελπίδες για απελευθέρωση μέσω διαπραγματεύσεων με το μεταξικό καθεστώς.[22] Αντίθετα ο Βασίλης Μπαρτζιώτας αναφέρει ότι η απόφαση του Ιωαννίδη ήταν σωστή, καθώς όταν έγινε η έκρηξη είχανε να αντιμετωπίσουν "70 και πάνω χωροφύλακες οπλισμένους".

Τελικά πολλοί πολιτικοί κρατούμενοι της Ακροναυπλίας πέθαναν από πείνα (Θόδωρος Μάγγος[23], Ευριπίδης Ωρολογάς, Γιάννης Σιδερίδης[24] κ.α) ή εκτελέστηκαν αργότερα από τους Γερμανούς και Ιταλούς στη διάρκεια της Κατοχής (Βασίλης Βερβέρης, Παντελής Πουλιόπουλος, Ναπολέων Σουκατζίδης, Στέλιος Σκλάβαινας, Νίκος Νεγρεπόντης κ.α).

Κατοχή - Αντίσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με εντολή του Ιωαννίδη[25] ο Ανδρέας Τσίπας, που είχε αποφυλακιστεί τον Ιούνιο του 1941 από τις φυλακές της Ακροναυπλίας σαν σλαβομακεδόνας[26], θα γίνει γραμματέας της Νέας Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, τον Ιούλιο του 1941, όταν αυτή ανασυστάθηκε και στελεχώθηκε από τους πρώτους κομμουνιστές που απέδρασαν από τους τόπους κράτησής τους. Η επιλογή του Ανδρέα Τσίπα ήταν αποτυχημένη και λίγο αργότερα θα απομακρυνθεί από την ηγεσία του κόμματος λόγω καταφανούς ανικανότητας.[27] Τον Δεκέμβρη του 1941 γραμματέας της ΚΕ θα αναλάβει ο Γιώργης Σιάντος.[28]

Απόδραση από το Σανατόριο της Πέτρας και επάνοδος στην ηγεσία του ΚΚΕ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1942 ο Ιωαννίδης μαζί με 17 άλλους φυματικούς από την Ακροναυπλία μεταφέρθηκε στο σανατόριο της Πέτρας στον Όλυμπο για νοσηλεία.[29] Ο Ιωαννίδης φεύγοντας από την Ακροναυπλία θα χρίσει στην ηγεσία της εκεί καθοδήγησης τον Βασίλη Μπαρτζιώτα. Στην Πέτρα Πιερίας τον Ιούλιο του 1942, στην περίοδο της γερμανικής κατοχής, ο Ιωαννίδης θα αποδράσει από το σανατόριο μαζί με άλλα 12 άτομα με τη βοήθεια της οργάνωσης του ΕΑΜ Κατερίνης. Με δική του όμως απόφαση παρέμειναν οι υπόλοιποι 18 κρατούμενοι στο σανατόριο, αν και υπήρχε η δυνατότητα να αποδράσουν όλοι, και εκτελέστηκαν λίγο αργότερα στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη. Την ηθική ευθύνη για την εκτέλεση των 18 αγωνιστών φέρει ο Ιωαννίδης σύμφωνα με διάφορες πηγές[30].

Μετά την απόδραση ο Ιωαννίδης θα κατέβει στην Αθήνα, θα μπει στη Νέα Κεντρική Επιτροπή και στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ και θα αποτελέσει μαζί με τον Γιώργη Σιάντο το ηγετικό δίδυμο του κόμματος. Ο Ιωαννίδης θα συγκεντρώσει στα χέρια του μεγάλες εξουσίες και θα γίνει ο πανίσχυρος Οργανωτικός Γραμματέας του ΚΚΕ. Σύμφωνα με τον Θανάση Χατζή "Ο πολύ στενός κύκλος γύρω από τον Ιωαννίδη κυριαρχεί στο κόμμα από τα μέσα του 1943".[31]

Ο Σιάντος μαζί με τον Ιωαννίδη θα οργανώσουν το ΚΚΕ και θα καθοδηγήσουν την οργανωτική γιγάντωση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ σε όλη την υπόλοιπη κατοχική περίοδο μέχρι και τον Μάη του 1945. Το φθινόπωρο του 1943 εγκαταστάθηκε μαζί με τον Σιάντο στην ορεινή Κεντρική Ελλάδα για να έχουν υπό την άμεση εποπτεία τους και τον ΕΛΑΣ. Στην 10η Ολομέλεια της Κ.Ε του ΚΚΕ (αρχές 1944) ο Θεόδωρος Μακρίδης πρότεινε να τεθεί ζήτημα απομάκρυνσης της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής από τα τμήματα του ΕΛΑΣ, θέση που δεν έγινε δεκτή[32] αντίθετα ο Ιωαννίδης θα τον εγκαλέσει λέγοντας του "Δεν έχεις δίκιο, παρασύρεσαι από το μίσος σου, η Αγγλία είναι δημοκρατική χώρα"[33].

Σχέσεις με τον Βελουχιώτη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την άνοιξη του 1944 το ηγετικό δίδυμο Σιάντος-Ιωαννίδης θα αποφασίσει να στείλει τον αρχικαπετάνιο του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη στην Πελοπόννησο, για να οργανώσει το εκεί αντάρτικο και θα τον κρατήσουν μακριά από τη Ρούμελη και την Αθήνα μέχρι την απελευθέρωση, τον Οκτώβριο του 1944. Οι σχέσεις του Ιωαννίδη με τον Άρη Βελουχιώτη δεν ήταν καλές ενώ στις "Αναμνήσεις" του εκφράζεται για τον Άρη απαξιωτικά: "Όμως, πάντα είχε το αλήτικο στοιχείο πάνω του" κλπ.

Πλαστό σύμφωνο στο Πετρίτσι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επί Κατοχής δημοσιεύτηκε το πλαστό "σύμφωνο στο Πετρίτσι" που έφερε μεταξύ άλλων την "υπογραφή" του Ιωαννίδη και υποτίθεται περιείχε συμφωνία του ΚΚΕ με το Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας (το πραγματικό όνομα ήταν Βουλγαρικό Κόμμα Εργατών) για εγκαθίδρυση Βαλκανικής Ένωσης Σοβιετικής Δημοκρατίας[34] το οποίο χρησιμοποιήθηκε ευρέως στην αντιεαμική προπαγάνδα, χωρίς όμως ιδιαίτερα αποτελέσματα.[35]

Σχέδιο για κατάληψη της Αθήνας το 1943[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1943 ο Ιωαννίδης ζήτησε στον Μακρίδη, να δημιουργήσει στρατιωτικό σχέδιο για τη κατάληψη της Αττικής που βρισκόταν επί Γερμανικής κυριαρχίας. Ο Μακρίδης θεώρησε ότι δεν έχει νόημα να αναπτύξει στρατιωτικό σχέδιο με άγνωστες δυνάμεις ενάντια σε άγνωστες δυνάμεις, καθώς θεωρούσε ανεδαφική την εκτίμηση του Π.Γ ότι ο πόλεμος θα τελειώσει γρήγορα, αλλά μετά από πίεση το δημιούργησε[36]. Όπως αναφέρει ο Ιωαννίδης : Από τα μέσα του 1943 εγώ είπα στον Θόδωρο, τον Μακρίδη να κάνει ένα σχέδιο κατάληψης των Αθηνών ... σχέδιο πολύ καλό που αν εμείς το χρησιμοποιούσαμε τον Δεκέμβρη θα... Αυτό σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς (Σ. Καλύβας) είναι ένα τεκμήριο ότι ο ΕΛΑΣ ήθελε να καταλάβει την εξουσία πραξικοπηματικά [37], ενώ άλλοι ιστορικοί δεν αποδέχονται αυτή την θεώρηση[38]. Σε κάθε περίπτωση αυτή η έκθεση χάθηκε και δε χρησιμοποιήθηκε στην Απελευθέρωση ή στα Δεκεμβριανά.

Δεκεμβριανά - Βάρκιζα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών ο Ιωαννίδης ήταν άρρωστος (εκτεταμένη δοθιήνωση) και νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Αρεταίειον[31] οπότε δεν ήταν στην πρώτη γραμμή των γεγονότων, την πρωτοβουλία της δράσης εκ μέρους του ΚΚΕ την είχε ο Σιάντος. Σε συνάντηση στις 7/12 μελών του Πολιτικού Γραφείου και της Κεντρικής Επιτροπής, ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Γιώργης Σιάντος έγινε αποδέκτης κριτικής του Ιωαννίδη (με την οποία συμφώνησαν τα υπόλοιπα μέλη) ότι παρασύρθηκε από τις διαθέσεις του εξαγριωμένου εαμικού πλήθους και ενέπλεξε τον ΕΛΑΣ στην σύγκρουση με τις Βρετανικές δυνάμεις και οδηγεί στη διάσπαση του μετώπου του ΕΑΜ.[39] Σε ιδιωτική συνάντηση με τον Ιωαννίδη, ο Μακρίδης επέμεινε ότι ο ΕΛΑΣ δύναται να διεξαγάγη αγώνα κατά των Βρετανικών στρατευμάτων μέσα σε δύο χρόνια και με μεγάλη επιτυχία [40] κάτι που ο Ιωαννίδης απέρριψε.

Μετά την ήττα και τη Συμφωνία της Βάρκιζας δέχτηκε μαζί με τον Σιάντο κριτική και περιορίστηκαν οι αρμοδιότητές του. Τον Μάιο του 1945 οι Σιάντος-Ιωαννίδης παραδίδουν τα ηνία του ΚΚΕ στον Ζαχαριάδη που μόλις είχε έρθει στην Ελλάδα, μετά την αποφυλάκισή του από το Νταχάου. Ο Ιωαννίδης πέρασε πλέον σε δευτερεύοντες θέσεις στην ηγεσία του ΚΚΕ.

Η περίοδος του εμφυλίου πολέμου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου θα γίνει μέλος της Προσωρινής Δημοκρατικής κυβέρνησης με πρόεδρο τον Μάρκο Βαφειάδη. Ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός εσωτερικών, καθώς και αρχηγός της Υπηρεσίας Στρατιωτικής Ασφάλειας (ΥΣΑ).

Ο Ιωαννίδης ήταν μαζί με τον Πέτρο Ρούσο επικεφαλής του κλιμακίου της ΚΕ του ΚΚΕ στο Βελιγράδι την περίοδο 1945-1948. Μετέβαινε τακτικά στο στρατόπεδο Μπούλκες [41] στην Γιουγκοσλαβία για την κομματική καθοδήγηση της ελληνικής κοινότητας. Ο κομματικός καθοδηγητής και πρόεδρος της εκεί κοινότητας ήταν ο Μιχάλης Πεχτασίδης ανηψιός της γυναίκας του Ιωαννίδη, Δόμνας Παπάζογλου και ο Περικλής Καλοδίκης (αδερφός του Σπύρου Καλοδίκη). Για τις δολοφονίες πολλών "διαφωνούντων" και ενάντιων στην ειρηνική γραμμή της καθοδήγησης του κόμματος (1945-1947) στο Μπούλκες, που εκτελέστηκαν με εντολή του Πεχτασίδη, όπως τελικά και του ίδιου του Πεχτασίδη, έχει κατηγορηθεί από πολλές πλευρές ο Ιωαννίδης.[42][43][44]

Στην 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ[45] στις 30-31 Γενάρη του 1949 στο Γράμμο, που διέγραψε τον Μ. Βαφειάδη, θα γίνει μέλος του Πολεμικού Συμβουλίου του ΔΣΕ με πρόεδρο τον Ζαχαριάδη. Στην τελευταία φάση του εμφυλίου πολέμου ήταν και πάλι στον πολύ στενό κύκλο του Ζαχαριάδη. Μετά την ήττα του ΔΣΕ, τον Αύγουστο του 1949, θα καταφύγει μαζί με την ηγεσία του ΚΚΕ στις ανατολικές χώρες.

Μετά τον εμφύλιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Νοέμβριο του 1952, η 3η Ευρεία Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ θα καθαιρέσει τον Ιωαννίδη από το ΠΓ του κόμματος και θα τον στείλουν στην Τασκένδη «για δουλειά στη βάση». Μετά το 8ο Συνέδριο του 1961 δεν επανεξελέγη στην ΚΕ στην οποία είχε παραμείνει αδιαλείπτως επί 33 χρόνια (1928-1961).[46] Στο υπόλοιπο διάστημα της ζωής του δεν διαδραμάτισε κάποιο ρόλο στα τεκταινόμενα του κόμματος.

Σε κείμενο που γράφτηκε στις ανατολικές χώρες, τον Ιούλιο του 1951, ο Γιάννης Ιωαννίδης κάνοντας την αυτοκριτική του γράφει[47]:

Βασικά κύρια και πρωταρχική αιτία όλων των αδυναμιών, ελλείψεων και λαθών που παρουσίασα στη δουλειά μου σ' όλη την περίοδο της πρώτης κατοχής είναι η σοβαρή ανεπάρκεια μου στην θεωρητική μαρξιστική - λενινιστική κατάρτιση. Ένας απαράδεκτος πρακτικισμός κυριαρχούσε στη δουλειά μου. Δεν μπόρεσα να επιβληθώ στον εαυτό μου πάνω στο ζήτημα αυτό. Δεν μπόρεσα να καταλάβω πόσο τρομερές συνέπειες θα είχε στην έκβαση της επανάστασης η ανεπάρκεια μου αυτή.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης πέθανε στο Βουκουρέστι τον Αύγουστο του 1967.

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Ιωαννίδης (1979), σελ. 25-27
  2. Ιωαννίδης (1979), σελ. 27-31
  3. Ιωαννίδης (1979), σελ. 27
  4. Κούσουλας (1971), σελ. 235
  5. Ιωαννίδης (1979), σελ. 50-55
  6. 6,0 6,1 6,2 Νεφελούδης (2007), σελ. 167-168
  7. Ροδάκης (2007), σελ. 52-53
  8. Ελεφάντης (1976), σελ. 140
  9. Μανούσακας (1978), σελ. 117-126
  10. Ιστορία της Αντίστασης 1940-45 (1979), σελ. 206-208
  11. Βουρνάς (1979) 15-16
  12. Γκουντουβάς (2019), σελ. 105-107 & Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41 (2015), σελ. 100-103
  13. Ιωαννίδης (1979), σελ. 70-71
  14. Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41 (2015), σελ. 104
  15. Ιωαννίδης (1979), σελ. 76 Ήταν και Ιταλοί και χωροφύλακες(..)θα σκότωναν εκεί καμιά πενηνταριά-εξηνταριά και τους άλλους θα τους πιάναν φυσικά
  16. Ιστορία της Αντίστασης 1940-45 (1979), σελ. 195-197, Γκριτζώνας (1985) & Χαριτόπουλος (2003), σελ.38
  17. Κώστα Μπόση: "ΑΗ ΣΤΡΑΤΗΣ, η μάχη της πείνας των πολιτικών εξορίστων στα 1941" ιστορικές εκδόσεις 1977, σελ 6 ήταν οι : N.Παπαδάτο, Π.Πέππα, Κ. Σκυτούδη
  18. Χατζής (1983),σελ. 96
  19. Μανούσακας (1978), σελ. 176-179
  20. Ρούσος (1976), Μπαρτζιώτας (1982), Ιστορία της Αντίστασης 1940-45 (1979)
  21. Μανούσακας (1978), σελ. 184
  22. Χατζής (1983),σελ. 99
  23. Ο γηραιός Θόδωρος Μάγγος ήταν παλιό στέλεχος του ΚΚΕ, μέλος της ΚΕ το 1922-23 και πολύ αγαπητός στους συντρόφους του που τον αποκαλούσαν Μπαρμπα-Θόδωρο
  24. Ο γιατρός Γιάννης Σιδερίδης ήταν άνδρας της ηρωικής Ηλέκτρας Αποστόλου που δολοφονήθηκε λίγο αργότερα
  25. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄τόμος (2012), σελ.380
  26. Ιστορία της Αντίστασης 1940-45 (1979), σελ.202 & Μανούσακας (1978), σελ. 196-197
  27. Ιστορία της Αντίστασης 1940-45 (1979) σελ. 199, Ρούσος (1976), σελ. 78
  28. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄τόμος (2012), σελ.399
  29. Μανούσακας (1978), σελ. 211-212
  30. Ιστορία της Αντίστασης 1940-45 (1979) σελ. 197, Γκριτζώνας (1985), σελ. 78
  31. 31,0 31,1 Χατζής (1983), σελ. 190
  32. Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία, τόμος 1, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2000, σελ. 338
  33. Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία, ό.π. σελ 180
  34. Παρασκευή 4 Απρίλη 2008 Προβοκάτορες και προβοκάτσιες (ή, η πλαστογραφία στην αστική πολιτική) εφημερίδα Ριζοσπάστης, ανακτήθηκε στις 20/2/2017
  35. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2018. 
  36. Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία, τόμος 1, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2000, σελ. 144-146
  37. Καλύβας, Στάθης Ν. "H επιλογή της βίαιης ρήξης", εφημερίδα Το Βήμα 5/12/2004
  38. Ηλίας Νικολακόπουλος (19-12-2009). «"Η επιστροφή των Βουρβόνων"». Τα Νέα. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-11-04. https://web.archive.org/web/20111104102457/http://www.tanea.gr/vivliodromio/?aid=4551934. Ανακτήθηκε στις 07-04-2020. 
  39. Χαραλαμπίδης (2014) σσ. 123
  40. Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία, ό.π. σελ 247
  41. Μπούλκες
  42. http://www.marxists.org/ellinika/odmaaa/apokatastasi_170588.htm.
  43. D. Eudes, (1976), σελ.322-324
  44. Δρίτσιος, (1983), σελ.45-47
  45. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' τόμος, (2012), σελ.603-607
  46. Φαράκος (1996), σελ.139
  47. Ιωαννίδης (1979)

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Γκουντουβάς Σωτήρης, "Το ΚΚΕ κατά την περίοδο 1939-41. Η Παλιά Κεντρική Επιτροπή και η Προσωρινή Διοίκηση" Διπλωματική Εργασία, Πάντειο, Αθήνα 2019.
  • Βουρνάς Τάσος (1980), Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, τόμος Β', εκδόσεις Αφων Τολίδη, Αθήνα.
  • Γκριτζώνας Κώστας (1985), Κόκκινοι δραπέτες 1920-1944, Εκδόσεις Γλάρος, Αθήνα.
  • Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (2012), Α' τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα.
  • Δρίτσιος Θωμάς (1983), Γιατί με σκοτώνεις σύντροφε, εκδόσεις Γλάρος, Αθήνα.
  • Ελεφάντης Άγγελος (1976), Η Επαγγελία της Αδύνατης Επανάστασης, εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα.
  • Ιστορία της Αντίστασης 1940-45 (1979), Εκδόσεις Αυλός, Αθήνα.
  • Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (2000), τόμος ΙΣΤ, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα.
  • Ιωαννίδης Γιάννης (1979), Αναμνήσεις, εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα.
  • Κούσουλας Δημ. Γ. (1971), "Επανάστασις και Ήττα", Η Ιστορία του Κ.Κ.Ε. 1918-1949, Εκδόσεις Καμπανά, Αθήναι.
  • Μανούσακας Γιάννης (1978), Ακροναυπλία (θρύλος και πραγματικότητα), εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ, Αθήνα.
  • Μπαρτζιώτας Βασίλης (1982), Και άστραψε φως η Ακροναυπλία, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα.
  • Νεφελούδης Βασίλης (2007), Ακτίνα Θ΄, εκδόσεις Εστίας, Αθήνα.
  • Ροδάκης Περικλής (2007), Νίκος Ζαχαριάδης, εκδόσεις Επικαιρότητα, Αθήνα.
  • Ρούσος Πέτρος (1976), Η Μεγάλη Πενταετία, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα.
  • Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41 (2015), εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα.
  • Φαράκος Γρηγορης (1996), "Δεκέμβρης του 44", εκδόσεις Φιλίστωρ, Αθήνα.
  • Χαριτόπουλος Διονύσης (2003), Άρης ο αρχηγός των ατάκτων, Εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα.
  • Χατζής Θανάσης (1983), Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε, εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ, Αθήνα.
  • Eudes Dominique (1975), Οι Καπετάνιοι, εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα.