Γεώργιος Γλαράκης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γεώργιος Γλαράκης
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Γεώργιος Γλαράκης (Ελληνικά)
Γέννηση1789
Χίος
Θάνατος22 Οκτωβρίου 1855
Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςνέα ελληνική γλώσσα
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Οικογένεια
ΤέκναΑριστείδης Γλαράκης
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΥπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας
Υπουργός Εσωτερικών της Ελλάδας
Υπουργός Ναυτικών της Ελλάδας
Υπουργός Εκκλησιαστικών της Ελλάδας και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως
μέλος της Γερουσίας της Ελλάδας
πληρεξούσιος
Υπουργός Παιδείας της Ελλάδας
Νομάρχης Αχαΐας και Ήλιδος
ΒραβεύσειςΤαξιάρχης του Σωτήρος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Γεώργιος Γλαράκης (1789-1855) ήταν Έλληνας λόγιος, ιατρός, φιλόσοφος και πολιτικός, εκλεγμένος πληρεξούσιος σε τρεις εθνοσυνελεύσεις, αρκετές φορές υπουργός και κρατικός λειτουργός σε πολλές θέσεις του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

Προς τιμήν του, το 8ο και 9ο δημοτικό σχολείο Πατρών, φέρουν την επωνυμία Σχολικό συγκρότημα Γλαράκη.

Νεανικά χρόνια και σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στη Χίο το 1789. Ο Κωνσταντίνος Άμαντος αναφέρει ότι ήταν γιος του ιερέα Ανδρέα Γλάρου όπου με τον καιρό το επώνυμο παραφράστηκε σε Γλαράκης.[1] Αποφοίτησε από την περιώνυμη Σχολή της Χίου όπου αργότερα δίδαξε για λίγο μαθηματικά και φυσική[2]. Στη συνέχεια εργάστηκε στην Κωνσταντινούπολη ως εμποροϋπάλληλος παρακολουθώντας συγχρόνως πανεπιστημιακά μαθήματα.[1] Με την οικονομική ενίσχυση της κοινότητας της Χίου πήγε στο Γκέτινγκεν όπου σπούδασε ιατρική[1] και αναγορεύθηκε διδάκτορας[3] και έπειτα εγκαταστάθηκε στη Βιέννη όπου έκανε πρακτική άσκηση σε νοσοκομεία.[3] Στη Βιέννη συνδέθηκε με τον κύκλο των Ελλήνων λογίων που ζούσαν εκεί και συνεργάστηκε για λίγο στο περιοδικό Ερμής ο Λόγιος. Τα γραπτά του επαινέθηκαν από τον Αδαμάντιο Κοραή και τον Κων. Βαρδαλάχο[3] Το 1820 επέστρεψε στην τουρκοκρατούμενη Χίο διδάσκοντας στη Σχολή της Χίου και να ασκήσει την επιστήμη του [3], κάτι που κράτησε λίγο γιατί με το ξέσπασμα της Ελληνικής επανάστασης (1821) και την Σφαγή της Χίου (1822) αναγκάστηκε να μεταβεί στην ηπειρωτική Ελλάδα. Εθεωρείτο κορυφαίος ιατρός της εποχής του.[4] Υπήρξε από τους πρωτεργάτες για την ίδρυση του Πανεπιστημίου Αθηνών (1837)[3] και διετέλεσε πρόεδρος της Αρχαιολογικής Εταιρείας (1849-1955)[3]

Ελληνική Επανάσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πήρε αμέσως μέρος στην Ελληνική Επανάσταση μόλις αυτή ξέσπασε.[3] [5]Στη συνέλευση του Άστρους ήταν υπεύθυνος για την σύνταξη του καταστατικού χάρτη μαζί με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και τον Στέφανο Κανέλλο. Στη συνέχεια ανέλαβε γενικός γραμματέας του υπουργείου εσωτερικών .[3]

Περίοδος Καποδίστρια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με την άφιξη του Καποδίστρια διορίστηκε υπουργός εξωτερικών και ναυτικών και το 1832 έγινε νομάρχης Αχαΐας.[5][6] Διετέλεσε μέλος της Επιθεωρητικής Επιτροπής του σχεδίου αναθεώρησης του «Προσωρινού Πολιτεύματος της Ελλάδας» (Απρίλιος 1823), γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών (Απρίλιος 1823-Μάιος 1825) και επικεφαλής του ίδιου υπουργείου (Μάιος 1825-Αύγουστος 1826), μετά το θάνατο του Γρηγορίου Παπαφλέσσα, γενικός γραμματέας της Διοικητικής Επιτροπής της Ελλάδας (Αύγουστος 1826-Απρίλιος 1827), πληρεξούσιος στην Γ' Εθνοσυνέλευση Τροιζήνας του 1827, μέλος της Επιτροπής Συντάξεως του Πολιτικού Συντάγματος της Ελλάδας (1827), γενικός γραμματέας της Αντικυβερνητικής Επιτροπής της Ελλάδας (Απρίλιος-Μάιος του 1827), γραμματέας της Επικρατείας επί των Εξωτερικών και των Ναυτικών (Μάιος 1827-Ιανουάριος 1828), μέλος του Συμβουλίου περί Συμβιβασμού (1827-1828), υγειονόμος Αίγινας, ιατρός του εκεί ορφανοτροφείου και διοικητής Πόρου τη διετία 1828-1830, και πάλι γραμματέας της Επικρατείας επί των Εξωτερικών και του Εμπορικού Ναυτικού από τις 8 Ιουλίου του 1831 μέχρι τις 25 Ιανουαρίου του 1833.[7] και πληρεξούσιος Παροίκων Χίου στην Ε' Εθνική Συνέλευση (1831-1832).

Περίοδος βασιλείας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η υπογραφή του Γεωργίου Γλαράκη σε έγγραφο,1835, Γενικά Αρχεία Κράτους, Πάτρα.

Μετά την εγκαθίδρυση της βασιλείας διετέλεσε νομάρχης Αχαΐας και Ήλιδας το 1835-1836.[8] Θεωρούνταν ένας από τους ηγέτες του Ρωσικού κόμματος, μαζί με τους Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ανδρέα Μεταξά και Μιχαήλ Σούτσο. Σε μυστική έκθεσή του ο Γάλλος πρέσβης Πισκατορύ τον χαρακτήρισε ως εμπαθή και επικίνδυνο ρωσόφιλο. Με την αποκάλυψη της ύπαρξης της Φιλορθοδόξου Εταιρίας απομακρύνθηκε από τα δημόσια αξιώματα, καθώς η εταιρία αυτή θεωρήθηκε αντικαθεστωτική.[9] Με δική του εισήγηση ως γραμματέα (υπουργού) εκκλησιαστικών και δημοσίου εκπαιδεύσεως καθιερώθηκε το 1838 ο "ετήσιος εἰς τὸ διηνεκές" εορτασμός της 25ης Μαρτίου ως εθνικής επετείου της επανάστασης του 1821.[10]Για τις εθνικές υπηρεσίες του κατατάχθηκε στην Α' τάξη των Πολιτικών Αγωνιστών και τιμήθηκε με το Αργυρούν Αριστείον του Αγώνος και τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Σωτήρος.[3] Από το 1839 έως το 1843 έζησε στην Αθήνα όπου εργάστηκε ως γιατρός. Το 1847 διετέλεσε υπουργός εξωτερικών[11] σε ανασχηματισμό της Κυβέρνηση Ιωάννη Κωλέττη και το 1849, στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κανάρη, υπουργός εσωτερικών.[6] Χρημάτισε πληρεξούσιος στην Εθνική Συνέλευση της 3ης Σεπτεμβρίου (1843) και στη συνέχεια γερουσιαστής (1845-1855). Την περίοδο 1848-1855 διετέλεσε πρόεδρος της αρχαιολογικής εταιρείας.[5]

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 22 Οκτωβρίου 1855.[12]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Άμαντος, Κωνσταντίνος (1953). Άρθρα και Λόγοι: Αναμνηστικός τόμος. Φ. Βουκουρής. σελ. 45. 
  2. ↑ Polyzōidēs, A. (1874–75). Τα Νεοελληνικά. ήτοι τα κατά την Ελλάδα κυριωτέρα συμβάντα και η κατάστασις της Ελληνικής Παιδείας. Αθήνα: τυπογραφείο Ιλισος. σελ. 242. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 3,8 Πάπυρος, Λαρούς Μπριτάνικα (1993). Εγκυκλοπάιδεια. Αθήνα: Πάπυρος. σελ. 287 Τόμος 18. 
  4. ↑ «Ο θάνατος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Λίγο πριν πεθάνει συγχώρεσε ακόμη και τον υπουργό που ήθελε την καταδίκη του. Ποιες ήταν οι τελευταίες ώρες του Γέρου». ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. 3 Φεβρουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 1 Αυγούστου 2022. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Βιογραφικό του Γεώργιου Γλαράκη Αρχειοθετήθηκε 2012-03-05 στο Wayback Machine., από τη σελίδα της επίσημης ιστοσελίδας της "εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας"
  6. ↑ 6,0 6,1 Βιογραφικό του Γεωργίου Γλαράκη, ανακτήθηκε από τη σελίδα της Ιατρικής Εταιρείας Χίου
  7. ↑ Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ.44.
  8. ↑ Τριανταφύλλου, Κώστας (1995). Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών. Πάτρα. σελ. 434. 
  9. ↑ Θανάσης Χρήστου, Αν. Καθηγητής Νεότερης & Σύγχρονης Ιστορίας Πανεπιστημίου Πελοποννήσου (3 Οκτωβρίου 2017). «Η «Φιλορθόδοξος Εταιρεία» αναλαμβάνει δράση». Πεμπτουσία. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2020. 
  10. ↑ Σήμερα .gr, Σαν. «Ο πρώτος εορτασμός της 25ης Μαρτίου». Σαν Σήμερα .gr. Ανακτήθηκε στις 1 Αυγούστου 2022. 
  11. ↑ από 17 Απριλίου 1849 έως 12 Δεκεμβρίου 1849 Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ.44
  12. ↑ Πρακτικά, της Γερουσίας (1855). Πρακτικά των Συνεδριάσεων της Γερουσίας Περίοδος Δ - Σύνοδος Β. Αθήνα: Δημόσιο Τυπογραφείο. σελ. 740. αναφέρεται "αποβιώσαντος προχθές" και η αγόρευση στην γερουσία ήταν την 24η Οκτωβρίου 1855. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, τ.15
  • Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα 2000, σελ.44

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γεώργιος_Γλαράκης&oldid=9911123"