Βόμβα νυχτερίδας

Η Βόμβα της Νυχτερίδας

Η φράση Βόμβα Νυχτερίδας (Bat Bomb) αναφέρεται στην πρόταση για μια πολεμική επιχείρηση στις ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η επιχείρηση θα χρησιμοποιούσε νυχτερίδες, που θα έφεραν μικροσκοπικές εμπρηστικές βόμβες πάνω από την Ιαπωνία, δημιουργώντας έτσι βόμβες νυχτερίδων. Τέσσερα βιολογικά χαρακτηριστικά των νυχτερίδων έδωσαν ελπίδες στην επίτευξη αυτού του τρελού σχεδίου:

1. Οι νυχτερίδες υπάρχουν σε μεγάλους αριθμούς (στο Τέξας των ΗΠΑ, τα σπήλαια προσφέρουν κατοικία σε εκατομμύρια νυχτερίδες).
2. Μπορούν να σηκώσουν βάρος πέραν του δικού τους κατά την πτήση τους (τα θηλυκά κουβαλούν τα μικρά τους και μερικές περιπτώσεις δίδυμα).
3. Οι νυχτερίδες πέφτουν σε χειμερία νάρκη και όσο βρίσκονται σε αυτήν, δεν απαιτούν τροφή ή κάποιου είδους "συντήρηση".
4. Πετούν στο σκοτάδι και βρίσκουν σκοτεινά μέρη (όπως εύφλεκτα κτίρια) για καταφύγιο κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Το σχέδιο προέβλεπε την εξαπόλυση νυχτερίδων φορτωμένων με βόμβες κατά τη νύχτα, πάνω από βιομηχανικούς στόχους στην Ιαπωνία. Οι νυχτερίδες πετώντας θα εξαπλώνονταν ευρέως και την αυγή θα κρύβονταν σε κτίρια και, αμέσως μετά, ενσωματωμένα χρονόμετρα θα πυροδοτούσαν τις βόμβες, προκαλώντας εκτεταμένες πυρκαγιές και χάος. Η ιδέα των βομβών νυχτερίδας προήλθε από τον Χειρουργό Οδοντίατρο, Λάιτλ Σ. Άνταμς (Lytle S. Adams), που την παρέδωσε στον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο του 1942, όπου και εγκρίθηκε από τον Πρόεδρο Φράνκλιν Ρούσβελτ. Ο Άνταμς στρατολογήθηκε για να πραγματοποιήσει έρευνα και να βρει κατάλληλη ποσότητα νυχτερίδων.

Λεπτομέρειες της επιχείρησης

Έως τον Μάρτιο του 1943 είχε επιλεγεί το κατάλληλο είδος νυχτερίδας. Η επιχείρηση θεωρήθηκε σοβαρή και ο Λούις Φίζερ (Louis Fieser), ο εφευρέτης των στρατιωτικών ναπάλμ, κατασκεύασε εμπρηστικές συσκευές που θα φέρονταν από τις νυχτερίδες. Επίσης, σχεδιάστηκε ένας φορέας των νυχτερίδων, που έμοιαζε με περίβλημα βόμβας. Περιλάμβανε 26 σειρές μικρότερων χωρισμάτων, όπου υπήρχαν διαμερίσματα στα οποία μπορούσαν να χωρέσουν 40 νυχτερίδες. Οι φορείς των νυχτερίδων θα ρίχνονταν από 5000 πόδια (1525 μέτρα). Τότε, τα μικρότερα χωρίσματα θα αποκολλούνταν και το καθένα θα έφερε ένα μικρό αλεξίπτωτο, το οποίο θα άνοιγε στο 1000 πόδια (305 μέτρα). Είχε θεωρηθεί, αρχικά, πως το σχέδιο θα περιλάμβανε την πτήση δέκα βομβαρδιστικών B-24, που θα πετούσαν από την Αλάσκα και καθένα από αυτά θα μετέφερε εκατό φορείς, που θα περιείχαν νυχτερίδες, που με τη σειρά τους έφεραν βόμβες και έτσι θα ήταν δυνατή η εξαπόλυση περίπου ενός εκατομμυρίου νυχτερίδων πάνω από το στόχο - τις βιομηχανικές πόλεις των ακτών της Οζάκα. Πριν την πραγματοποίηση οποιασδήποτε επιχείρησης, έλαβε χώρα μία σειρά δοκιμών προς αναζήτηση απαντήσεων σε διάφορα λειτουργικά ζητήματα. Σε ένα συμβάν η Βοηθητική Στρατιωτική Βάση Αέρος (Auxiliary Army Air Base) στην Κάρλσμπαντ του Νέου Μεξικό, πήρε φωτιά, όταν οπλισμένες νυχτερίδες "ελευθερώθηκαν" κατά λάθος. Μετά από αυτό, η επιχείρηση εκχωρήθηκε στο Αμερικάνικο Ναυτικό, τον Αύγουστο του 1943, που τη μετονόμασε σε Επιχείρηση Ακτίνα-Χ (Project X-Ray) και μετά πέρασε στους Πεζοναύτες τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους. Οι πεζοναύτες μετέφεραν την επιχείρηση στο Αεροπορικό Σταθμό Πεζοναυτών (Marine Corps Air Station) στο Ελ Σέντρο της Καλιφόρνια. Μετά από πειράματα και λειτουργικές διευθετήσεις, η καθοριστική δοκιμή έλαβε χώρα σε ένα αντίγραφο Ιαπωνικής πόλης που φτιάχτηκε από την Υπηρεσία Χημικού Πολέμου (Chemical Warfare Service) στην περιοχή δοκιμών της (Dugway Proving Grounds) στη Γιούτα.

Οι παρατηρητές της δοκιμής αυτής έδωσαν αισιόδοξες κρίσεις γι' αυτήν. Ο επικεφαλής της εμπρηστικής δοκιμής στο Ντάγκουεϊ (Dugway), έγραψε: "Ικανοποιητικός αριθμός καταστροφικών πυρκαγιών μπορεί να σταματήσει, ανεξάρτητα από το εξαιρετικά μικρό μέγεθος των μονάδων. Το βασικό πλεονέκτημα των μονάδων φαίνεται να είναι η τοποθέτησή τους στο εσωτερικό των εχθρικών κτιρίων χωρίς τη γνώση των ιδιοκτητών ή των φυλάκων, με αποτέλεσμα να μπορεί η πυρκαγιά να εδραιωθεί πριν γίνει αντιληπτή" . Ο παρατηρητής της Επιτροπής Ερευνών Εθνικής Άμυνας (National Defense Research Committee) δήλωσε: "Συμπεραίνεται ότι η Ακτίνα-Χ είναι ένα αποτελεσματικό όπλο" και στην αναφορά του αρχιχημικού γινόταν λόγος για το ότι από άποψη βάρους η Ακτίνα-Χ είναι πιο αποτελεσματική από τις καθιερωμένες εμπρηστικές βόμβες που χρησιμοποιούνταν εκείνη την περίοδο. "Με άλλα λόγια, οι κανονικές βόμβες θα δώσουν πιθανώς 167 με 400 πυρκαγιές ανά φορτίο βόμβας / βομβαρδιστικού ενώ η Ακτίνα-Χ θα δώσει 3625 με 4748 πυρκαγιές".

Περισσότερες δοκιμές προγραμματίστηκαν για το καλοκαίρι του 1944 αλλά το πρόγραμμα ακυρώθηκε από τον Ναύαρχο του Στόλου, Έρνεστ Τζ. Κινγκ, όταν άκουσε ότι δε θα είναι επιχειρησιακά έτοιμο έως τα μέσα του 1945. Μέχρι τότε, εκτιμάται ότι ξοδεύτηκαν 2 εκατομμύρια δολλάρια στην επιχείρηση. Πιστεύεται ότι η ανάπτυξη της βόμβας νυχτερίδας προχωρούσε πολύ αργά και έμεινε πίσω από την προοπτική γρήγορης λήξης του πολέμου, που παρείχε η επιχείρηση της ανάπτυξης της Ατομικής Βόμβας.

Ο Δρ. Άνταμς παρατήρησε ότι οι βόμβες νυχτερίδας θα ήταν αποτελεσματικές χωρίς τα ολέθρια αποτελέσματα της ατομικής βόμβας. Του αποδίδεται η φράση:

• Φανταστείτε χιλιάδες πυρκαγιές να ξεσπούν ταυτόχρονα πάνω από έναν κύκλο 40 μιλίων σε διάμετρο για κάθε βόμβα που εξαπολύεται. Η Ιαπωνία θα είχε ερημωθεί με ελάχιστες απώλειες ζωών. ("Think of thousands of fires breaking out simultaneously over a circle of forty miles in diameter for every bomb dropped. Japan could have been devastated, yet with small loss of life."

Αναφορές

• Jack Couffer (1992). Bat Bomb: World War II's Other Secret Weapon. University of Texas Press. ISBN 0-292-70790-8.  (Αγγλικά)