Βαρναβίτες

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Οι Βαρναβίτες είναι μοναστικό τάγμα ιερομονάχων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, που ιδρύθηκε τον 16ο αιώνα. Η αρχική ονομασία του τάγματος ήταν «Κληρικοί του Αγίου Παύλου».

Η ίδρυση και η ιστορία του τάγματος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Βαρναβίτες αποτελούν το δεύτερο αρχαιότερο τάγμα «κοινοβίου ιερέων» (clerici regulares) μετά τους Θεατίνους, καθώς ιδρύθηκαν στο Μιλάνο της Ιταλίας το 1530 από τρεις Ιταλούς ευγενείς: τον Αντώνιο Μάριο Ζακκαρία (μετέπειτα άγιο), τον Βαρθολομαίο Φερράρι και τον καρδινάλιο Ιάκωβο Αντώνιο Μορίγια[1]. Η περιοχή τότε υπέφερε από τους πολέμους μεταξύ του Καρόλου Ε΄ και του Φραγκίσκου Α΄, και ο Ζακκαρία συνειδητοποίησε την ανάγκη για μία ριζική ανανέωση της Εκκλησίας στη Λομβαρδία, που ταλανιζόταν από συνηθισμένα προβλήματα της εποχής εκείνης: επισκοπές χωρίς επίσκοπο, κληρικοί με ανεπαρκείς θεολογικές γνώσεις και παρακμάζουσες μονές και κοινόβια[2].

Το τάγμα αναγνωρίσθηκε επισήμως από τον Πάπα Κλήμη Ζ΄ το 1533. Η εποχή της ιδρύσεως και το καταστατικό του το κατατάσσουν στα τάγματα που συνδέονται με την Αντιμεταρρύθμιση[1]. Η αγιότητα του Ζακκαρία ώθησε πολλούς ανθρώπους να αναθεωρήσουν τις ζωές τους, αλλά και πολλούς άλλους να του αντιταχθούν: Δύο φορές το κοινόβιο υπέστη διοικητικές έρευνες για ατασθαλίες, αλλά και τις δύο φορές αθωώθηκε.

Η αρχική ονομασία του τάγματος ήταν «Κληρικοί του Αγίου Παύλου» (Clerici Regulares Sancti Pauli), ονομάσθηκαν όμως «Βαρναβίτες» επειδή το 1538 τους δόθηκε ως κύρια έδρα τους το μεγάλο παλαιό μοναστήρι του Αγίου Βαρνάβα, δίπλα στα τείχη της πόλεως του Μιλάνου, έδρα την οποία διατηρούν μέχρι σήμερα[3]. Μετά τον θάνατο του Αντωνίου Ζακκαρία το 1539, το τάγμα προστατεύθηκε και ευνοήθηκε από τον αρχιεπίσκοπο του Μιλάνου Κάρολο Μπορρομέο, και αργότερα από τον Φραγκίσκο της Σαλ εξαιτίας του επιτυχημένου ιεραποστολικού έργου στην Άνω Ιταλία. Ο Κάρολος Μπορρομέο προήδρευσε το 1579 της επιτροπής που συνέταξε το καταστατικό του τάγματος.

Το Τάγμα άρχισε ποιμαντική δραστηριότητα στους εργαζόμενους και στα μοναστήρια. Στις αρχές του 17ου αιώνα οι Βαρναβίτες εισήλθαν βαθμιαία στο δύσκολο πεδίο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων – όπου η εργασία τους υπήρξε σημαντικότατη. Εισχώρησαν στη Γαλλία επί βασιλείας του Ερρίκου Δ΄ το 1608 και στην Αυστρία επί Φερδινάνδου Β΄, το 1626.[3] Τον 18ο αιώνα άρχισαν ιεραποστολές στην Κίνα και στη Βραζιλία. Σήμερα δραστηριοποιούνται σε 16 χώρες. Ανάμεσα σε αυτές συγκαταλέγεται και το Αφγανιστάν, όπου διοικούν την ρωμαιοκαθολική ιεραποστολή από το 1933, με διακοπή μόνο επί του καθεστώτος των Ταλιμπάν.

Το σημερινό καταστατικό του τάγματος τροποποιήθηκε για τελευταία φορά το 1983, για να ανταποκριθεί στις αλλαγές που επέβαλε η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού. Υπάρχει μία γυναικεία συνδεδεμένη οργάνωση, οι «Αγγελικές Αδελφές του Αγίου Παύλου», που ιδρύθηκε επίσης από τον Αντώνιο Ζακκαρία (το 1535), καθώς και μία συνδεδεμένη οργάνωση για τους λαϊκούς. Στη δεκαετία του 1960 το καθαυτό τάγμα περιελάμβανε περί τα 600 μέλη.

Από τις 24 Ιουλίου 2012 γενικός καθηγούμενος του Τάγματος είναι ένας Βραζιλιανός, ο Francisco Chagas Santos da Silva[4].

Σημαίνοντες Βαρναβίτες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τρεις Βαρναβίτες στην ιστορία έχουν ανακηρυχθεί άγιοι της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας: ο εκ των ιδρυτών της Αντώνιος Μαρία Ζαχαρίας (Antonio Maria Zaccaria), ο Αλέξανδρος Σαούλι (1534-1592) και ο Φραγκίσκος Μπιάνκι (1743-1815). Ο Βιντσέντζο Σανγκερμάνο (1758-1819) υπήρξε ιεραπόστολος στη Βιρμανία και συνέγραψε πολλά βιβλία για τον βιρμανικό λαό[5]. Ο Ιωάννης Μπελλαρίνι (1552-1630) ήταν αξιόλογος θεολόγος και συνέγραψε αρκετά έργα, μεταξύ των οποίων ένα σημαντικό για τη Σύνοδο του Τριδέντου.


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 Tondini di Quarenghi, Cesario: «Barnabites», στην Catholic Encyclopedia, τόμος 2, Robert Appleton Company, Νέα Υόρκη 1907
  2. «"Barnabite Fathers", Barnabite Fathers USA». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2014. 
  3. 3,0 3,1 Schaff, Philip: «Barnabites» στη The New Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge, τόμος I: Aachen-Basilians, σελ. 488, Baker Book House, Grand Rapids, Michigan 1951
  4. «Barnabiti.It». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Φεβρουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2014. 
  5. «The Burmese Empire a Hundred Years Ago, as Described by Father Sangermano, with an Introduction and Notes by John Jardine». World Digital Library. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2013. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]