Απολιναρισμός

Η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος απέκρουσε κατά κύριο λόγο τις αρειανικές κακοδοξίες για τη φυσική θεότητα του Χριστού και δεν έδειξε ιδιαίτερη ευαισθησία στο ζήτημα της ανθρωπότητας Του.

Εκείνος που αντιμετώπισε το ζήτημα της πληρότητας της ανθρωπότητας του Ιησού Χριστού ήταν ο Απολινάριος Λαοδικείας. Ως επίσκοπος Λαοδικείας της Συρίας συνδέθηκε φιλικά σχεδόν με όλους τους μεγάλους Πατέρες και Εκκλησιαστικούς συγγραφείς του Δ΄ αιώνα, οι οποίοι όχι μόνο τον τιμούσαν ως πρόσωπο αλλά και επηρεάστηκαν από το θεολογικό του έργο ή τους αντιαιρετικούς αγώνες του.

Το συγγραφικό του έργο υπήρξε σημαντικό, αλλά η καταδίκη της διδασκαλίας του δεν επέτρεψε τη διάσωσή του.

Η διδασκαλία του απολιναρισμού διαμορφώθηκε, ώστε να αντιμετωπίσει τους ακραίους αρειανόφρονες, που υποστήριζαν πως ο Λόγος του Θεού προσέλαβε μόνο ανθρώπινο σώμα χωρίς ψυχή, εφόσον τη θέση της ψυχής κατέλαβε ο Λόγος του Θεού. Ο Απολινάριος χρησιμοποίησε ώστε να τους αντιμετωπίσει, όπως εκείνοι, φιλοσοφικές κατηγορίες και αναζήτησε λύσεις στους νεοπλατωνικούς. Έτσι, η διδασκαλία διατυπώθηκε ως εξής:

Ο Υιός και Λόγος του Θεού κατά την ενανθρώπηση προσέλαβε μόνο το σώμα και την άλογη ψυχή του ανθρώπου, την θέση της λογικής ψυχής του κατέλαβε ο Λόγος του Θεού.

Η διδασκαλία αυτή τελικώς καταδικάστηκε από την Β' Οικουμενική Σύνοδο.