Ανώτατος Ηγέτης της Βόρειας Κορέας

Η ηγεσία της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας ασκείται κυρίως από τον Κιμ Γιονγκ-ουν, ο οποίος κατέχει τέσσερα αξιώματα, ως Πρώτος Γραμματέας του Εργατικού Κόμματος, Πρόεδρος της Κεντρικής Στρατιωτικής Επιτροπής, Πρώτος Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Άμυνας και Ανώτατος Διοικητής του Κορεατικού Λαϊκού Στρατού, αποτελώντας ουσιαστικά τον «ανώτατο ηγέτη» της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πριν από την ανακήρυξη του κράτους της Βόρειας Κορέας, η Σοβιετική Ένωση είχε ιδρύσει το 1946 την Προσωρινή Λαϊκή Επιτροπή για τη Βόρεια Κορέα ως de facto κυβέρνηση στη ζώνη κατοχής τους. Πρόεδρός της ήταν Κιμ Ιλ Σουνγκ.

Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1948, το κράτος της Βόρειας Κορέας, που ονομάζεται Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας (ΛΔΚ), ανακηρύχθηκε υπό την ηγεσία του Κιμ Ιλ Σουνγκ που ανέλαβε τις κυβερνητικές λειτουργίες από την Προσωρινή Λαϊκή Επιτροπή.

Μετά το θάνατο του Κιμ Ιλ Σουνγκ, ο γιος του Κιμ Γιονγκ Ιλ, απέκτησε την εξουσία ως Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Άμυνας και Γενικός Γραμματέας του κόμματος μέχρι το θάνατό του στις 17 Δεκεμβρίου 2011.^[1]^[2]

Ο σημερινός ηγέτης είναι ο γιος του Κιμ Γιονγκ Ιλ, ο Κιμ Γιονγκ-ουν, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία της χώρας μετά το θάνατο του πατέρα του.^[3]

Ανώτατη ηγεσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πιο σημαντική θέση στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας από την ίδρυσή της στις 9 Σεπτεμβρίου του 1948, είναι αυτή του επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος. Από το 1948 ως το 1966, ο επικεφαλής του κόμματος είχε τον τίτλο του «Προέδρου», από το 1966 ως το 2011 του «Γενικού Γραμματέα» και από το 2011 του «Πρώτου Γραμματέα». To Εργατικό Κόμμα της Κορέας είναι το μόνο νόμιμο κόμμα της χώρας, καθώς τα υπόλοιπα δύο κόμματα που υπάρχουν είναι υποχείρια του Εργατικού, ενώ ο ηγέτης του ασκεί απόλυτο έλεγχο σε όλα τα θέματα της διακυβέρνησης της χώρας. Η κυβέρνηση χρησιμοποιείται κυρίως ως μεταβιβαστικό όργανο του Κόμματος.^[4]

Επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1993, ο Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Άμυνας, κατέχει την ανώτατη διοίκηση του Κορεατικού Λαϊκού Στρατού, δηλαδή των ενόπλων δυνάμεων της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας.

Άλλοι ηγέτες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχηγός του κράτους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο επίσημος αρχηγός του κράτους ήταν αρχικά ο πρόεδρος της Μόνιμης Επιτροπής της Ανώτατης Λαϊκής Συνέλευσης. Στις 28 Δεκεμβρίου του 1972 ο αρχηγός του κόμματος και πρωθυπουργός Κιμ Ιλ Σουνγκ αυτοανακηρύχθηκε «Πρόεδρος της Λαοκρατικής Δημοκρατίας». Κατείχε το αξίωμα αυτό μέχρι το θάνατό του στις 8 Ιουλίου 1994, όταν ανακηρύχθηκε από το καθεστώς «Αιώνιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας». Από τότε και επίσημα πλέον όλες οι λειτουργίες του αρχηγού του κράτους έχουν ανατεθεί στον Πρόεδρο του Προεδρείου της Ανώτατης Λαϊκής Συνέλευσης.^[5]^[6]

Επικεφαλής του κοινοβουλίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πρόεδρος της Ανώτατης Λαϊκής Συνέλευσης προεδρεύει στις συνεδρίες της Ανώτατης Λαϊκής Συνέλευσης, η οποία αποτελεί το νομοθετικό σώμα της Βόρειας Κορέας.

Επικεφαλής της κυβέρνησης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επικεφαλής της κυβέρνησης είναι ο Πρωθυπουργός, ο οποίος προΐσταται του Υπουργικού Συμβουλίου, το οποίο στο παρελθόν είχε την ονομασία «Συμβούλιο Διοίκησης».

Ηγεσία της εκτελεστικής εξουσίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1997, ο Πρόεδρος της Ανώτατης Λαϊκής Συνέλευσης, ο Πρωθυπουργός και ο Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Άμυνας έχουν σχηματίσει επίσημα μια τριανδρία που ηγείται του εκτελεστικού κλάδου, με εξουσίες που ισοδυναμούν με το ένα τρίτο των αρμοδιοτήτων ενός προέδρου σε άλλα προεδρικά συστήματα. Ο Πρόεδρος της Ανώτατης Λαϊκής Συνέλευσης είναι αρμόδιος για τις εξωτερικές υποθέσεις και δέχεται τα διαπιστευτήρια των πρέσβεων, ο Πρωθυπουργός χειρίζεται την εσωτερική πολιτική και ο Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Άμυνας ηγείται των ενόπλων δυνάμεων. Στην πράξη, ωστόσο, η πραγματική εξουσία ασκείται από τον Πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Άμυνας (ο οποίος είναι επίσης ηγέτης του Εργατικού Κόμματος), αξίωμα που συνταγματικά ορίζεται ως η «υψηλότερη θέση στο κράτος».