Αντώνιος Ηπίτης
| Αντώνιος Θεοδώρου Ηπίτης | |
|---|---|
 Ο Αντώνιος Ηπίτης ως εύελπις | |
| Γέννηση | 1854 Αθήνα, Αττική |
| Θάνατος | 1927 |
| Χώρα | Ελλάδα  |
| Κλάδος | Στρατός Ξηράς |
| Βαθμός | Συνταγματάρχης |
| Μάχες/πόλεμοι | Ελληνοτουρκικός Πόλεμος (1897), Βαλκανικοί Πόλεμοι |
| Συγγενείς | Θεόδωρος Ηπίτης ( πατέρας ) Ιωάννης Ηπίτης ( αδελφός ) |
| Ιδιότητα | συγγραφέας |
| δεδομένα () | |
Ο Αντώνιος Ηπίτης (1854-1927) ήταν Έλληνας στρατιωτικός, καθηγητής της Σχολής Ευελπίδων και συγγραφέας.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ηπίτης γεννήθηκε το 1854 στην Αθήνα από οικογένεια με καταγωγή από την περιοχή της Ηπείρου. Πατέρας του ήταν ο επίσης αξιωματικός Θεόδωρος Ηπίτης, παππούς του ήταν ο ιατρός Πέτρος Ηπίτης, ενώ ο αδελφός του Ιωάννης ήταν αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού[1].
Δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ηπίτης εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων[2] από την οποία εξήλθε ως ανθυπολοχαγός Πυροβολικού. Υπηρέτησε στο στράτευμα επί 28 χρόνια μέχρι το 1906, όταν και αποστρατεύτηκε για να ασχοληθεί με το συγγραφικό του έργο, έχοντας ενδιάμεσα λάβει μέρος στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897[1]. Το 1912, όταν ξέσπασε ο Πρώτος Βαλκανικός Πόλεμος, ανακλήθηκε στην ενεργό δράση ως έφεδρος εξ αποστρατείας και ανέλαβε τη διοίκηση ανεξάρτητης ταξιαρχίας[3] η οποία συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις στα μέτωπα της Δυτικής Μακεδονίας και της Ηπείρου.
Όταν η εμπόλεμη περίοδος τελείωσε, αποστρατεύτηκε με το βαθμό του συνταγματάρχη Πυροβολικού[1][3]. Δίδαξε στη Σχολή Ευελπίδων καθώς και στο στρατιωτικό σχολείο των υπαξιωματικών τα μαθήματα της Πολεμικής Τέχνης και της Στρατιωτικής Τεχνολογίας. Παράλληλα, ο Ηπίτης ήταν δωρητής του A΄ Πειραματικού Γυμνασίου Αθηνών, ενώ ο δρόμος που στεγάζεται το κτίριο φέρει το όνομά του[4]. Απεβίωσε το 1927 σε ηλικία 73 ετών.
Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ηπίτης, πέραν της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας ασχολήθηκε με τη συγγραφή βιβλίων και λεξικών[5]. Διακρίθηκε κυρίως για τη συγγραφή τετράτομου ελληνογαλλικού (μαζί με το συμπλήρωμα) και τρίτομου (μαζί με το συμπλήρωμα) γαλλοελληνικού λεξικού, τα οποία κατά τα τέλη της δεκαετία του '20, θεωρούνταν ως τα αρτιότερα στο είδους τους[3].
- Τακτική τριών όπλων
- Μαθήματα στρατιωτικής τεχνολογίας
- Λεξικόν γαλλοελληνικόν και ελληνογαλλικόν επιστημονικών και τεχνικών όρων (Αθήνα 1895 τόμοι 1ος και 2ος, 1898 τόμος 3ος)
- Λεξιλόγιον ελληνογαλλικόν (παράρτημα του Γαλλοελληνικού Λεξικού επιστημονικών και τεχνικών όρων, 1898)
- Λεξικόν ελληνογαλλικόν (και γαλλοελληνικόν) της λαλουμένης Ελληνικής γλώσσης (ήτοι καθαρευούσης και δημώδους), τόμ. Α΄-Γ΄. Αθήνα: Εκ του Τυπογραφείου Π. Α. Πετράκου, 1908-1910.
- Λεξικόν γαλλοελληνικόν, τόμ. Α΄-Β΄. Αθήνα: Εκ του Τυπογραφείου Π. Α. Πετράκου, 1911-1912.
- Συμπλήρωμα του ελληνογαλλικού Λεξικού της λαλουμένης ελληνικής γλώσσης. Αθήνα: Εκ του Τυπογραφείου Π. Α. Πετράκου, 1920.
- Συμπλήρωμα του γαλλοελληνικού Λεξικού. Αθήνα: Εκ του Τυπογραφείου Π. Α. Πετράκου, 1920.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Σύγχρονος Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, τόμος ενδέκατος, σελ. 384.
- ↑ «Φωτογραφικό Υλικό Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2014.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Μεγάλη Στρατιωτικὴ καὶ Ναυτικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία. Tόμος Τρίτος: Δαβατηνός–Ἰωσήφ. Ἀθήναι: Ἔκδοσις Μεγάλης Στρατιωτικῆς καὶ Ναυτικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας. 1929, σελ. 447. OCLC 31255024.
- ↑ Το όνομα Ηπίτης και η γενική του.
- ↑ Ηπίτης, Α. (28 Απριλίου 1913). «Λεξικόν Ελληνογαλλικόν και Γαλλοελληνικόν, Α.Ηπίτη». Εφημερίδα ΑΘΗΝΑΙ (196): σελ. 3. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2021-11-08. https://web.archive.org/web/20211108202943/https://srv-web1.parliament.gr/main.asp?current=10297444. Ανακτήθηκε στις 2021-11-08.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Φωτογραφικό Υλικό Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων Αρχειοθετήθηκε 2014-08-31 στο Wayback Machine.
- Καθημερινή:Το όνομα Ηπίτης και η γενική του
|