Ανίτκαμπιρ

Ανίτκαμπιρ
Anıtkabir
Είδος	μαυσωλείο, εθνικό μουσείο, μνημείο και μνημείο
Αρχιτεκτονική	Second national architectural movement
Διεύθυνση	Mebusevleri Mahallesi, Anıt Caddesi, 06570 Çankaya, Ankara
Γεωγραφικές συντεταγμένες	39°55′30″N 32°50′13″E
Διοικητική υπαγωγή	Τσάνκαγια και Άγκυρα
Τοποθεσία	Άγκυρα
Χώρα	Τουρκία
Έναρξη κατασκευής	Οκτώβριος 1953
Ολοκλήρωση	10  Νοεμβρίου 1953
Ύψος	17 μέτρα
Υλικά	σκυρόδεμα, travertine και μάρμαρο
Αρχιτέκτονας	Emin Halid Onat και Orhan Arda
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Το Ανίτκαμπιρ ή Ανούτκαμπιρ (τουρκικά Anıtkabir, κυριολεκτική σημασία: "αναμνηστικός τάφος") είναι το μαυσωλείο του Μουσταφά Κεμάλ, του ηγέτη της τουρκικής επανάστασης και ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας. Βρίσκεται στην Άγκυρα, στο τέταρτο Ανίττεπε. Σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Εμίν Ονάτ και Ορχάν Αρντά, που κέρδισαν τον διαγωνισμό της τουρκικής κυβέρνησης το 1941 για ένα «μνημειακό μαυσωλείο» για τον Ατατούρκ, με συνολικά 48 διεθνείς προτάσεις.

Εκεί, βρίσκεται και η τελευταία κατοικία του Ισμέτ Ινονού (İsmet İnönü), του δεύτερου Προέδρου της Τουρκίας, ο οποίος ενταφιάστηκε εκεί μετά το θάνατό του, το 1973. Ο τάφος του βρίσκεται απέναντι από του Ατατούρκ, στην άλλη πλευρά του χώρου.

Το μαυσωλείο απεικονίζεται σε πολλά τουρκικά χαρτονομίσματα κατά τις δεκαετίες 1966-1987 και 1997-2009.

Επισκέπτες

Στις 10 Νοεμβρίου 2007, στην 69η επέτειο θανάτου του Ατατούρκ, επισκέφτηκαν το μαυσωλείο 546.620 άτομα, από τα οποία τα 2.420 ήταν από άλλη χώρα, δημιουργώντας ρεκόρ επισκέψεων. Στους πρώτους 11 μήνες του 2007, επισκέφτηκαν το μνημείο περισσότεροι από 11.000.000 επισκέπτες, υπερβαίνοντας το συνολικό αριθμό επισκεπτών των προηγούμενων χρόνων λειτουργίας του. Το 2006, το επισκέφτηκαν 8.150.000 άτομα ενώ το 2005, μόλις 3.800.000.

Στις 10 Νοεμβρίου 2013, το επισκέφτηκαν 1.089.615, δημιουργώντας νέο ρεκόρ. Στις 29 Οκτωβρίου 2013, που είναι η ημερομηνία ιδρύσεως της Τουρκικής Δημοκρατίας, 438.451 άτομα επισκέφτηκαν το μαυσωλείο, που αποτελεί σημαντικό αριθμό καθημερινών επισκέψεων. Στις 10 Νοεμβρίου 2012, ο πληθυσμός των επισκεπτών ήταν 413.568 άτομα.

Αρχιτεκτονικές ιδιότητες

Η περίοδος της τουρκικής αρχιτεκτονικής στο διάστημα 1940-1950, έχει καθοριστεί από τους ιστορικούς, ως η Δεύτερη Εθνική Αρχιτεκτονική Επανάσταση. Τα χαρακτηριστικά της είναι τα μνημειώδη, συμμετρικά, αρχαϊκά κτήρια, με μεγάλη έμφαση στις λεπτομέρειες και τεχνική της κατασκευής. Το μαυσωλείο, εμφανίζει αυτά τα χαρακτηριστικά και θεωρείται από πολλούς το ιδανικότερο έργο της εποχής. Ακόμη, το Ανίτκαμπιρ, έχει εμφανή χαρακτηριστικά της Σελτζουκικής και Οθωμανικής αρχιτεκτονικής και διακόσμησης. Για παράδειγμα, το πρόστεγο των πύργων και η Αίθουσα των Τιμών είναι Σελτζουκικής διακόσμησης.

Χάρτης του Μαυσωλείου

Κατασκευή

Ο χώρος που επιλέχθηκε για την ανόρθωση του Ανίτκαμπιρ, ήταν γνωστός ως Ρασάττεπε ("Λόφος Παρακολούθησης"), που κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού ήταν κεντρικό σημείο της Άγκυρας, από το οποίο μπορούσες να δεις όλα τα μέρη της πόλης. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές, στην περιοχή, ανέδειξαν μνημεία που ανήκουν στο Φρυγικό πολιτισμό, τα οποία μεταφέρθηκαν και τοποθετήθηκαν με προσοχή στο Μουσείο Ανατολικών Πολιτισμών, που βρίσκεται στην Άγκυρα. Η κατασκευή του, που κράτησε 9 χρόνια και χωρίστηκε σε 4 μέρη, ξεκίνησε στις 9 Οκτωβρίου 1944.

Το πρώτο μέρος της κατασκευής, που περιελάμβανε την ανασκαφή και την ανακατασκευή του τοίχους του "Δρόμου των Λεόντων", ξεκίνησε στις 9 Οκτωβρίου 1944 και ολοκληρώθηκε το 1945. Το δεύτερο μέρος, περιελάμβανε το μαυσωλείο και τα βοηθητικά του κτήρια, ξεκίνησε στις 29 Σεπτεμβρίου 1946 και ολοκληρώθηκε στις 8 Αυγούστου 1950. Σε αυτό το μέρος, τα προβλήματα που σχετίζονταν με την τοιχοποιία του μαυσωλείου απαιτούσαν τη κατασκευή καλύτερων θεμελίων. Στα τέλη του 1947, ολοκληρώθηκε το έργο των θεμελίων, που ενισχύθηκε με ατσάλι ώστε τα 11 μέτρα θεμέλια, να είναι άθικτα από οποιαδήποτε ανωμαλία του εδάφους. Οι κεντρικοί πύργοι, το μεγαλύτερο μέρος του κύριου οδικού δικτύου, η εμφύτευση του χώρου και τα σημαντικότερα μέρη του αρδευτικού συστήματος, ολοκληρώθηκαν την εποχή αυτή. Το τρίτο μέρος, περιελάμβανε το σχεδιασμό και την κατασκευή των δρόμων που κατέληγαν στο μαυσωλείο, το υψηλότερο επίπεδο του πέτρινου πεζόδρομου, την τοποθέτηση της μεγάλης ταφικής πλάκας, της ηλεκτροδότησης, της υδραυλικής ενσωμάτωσης και της θέρμανσης. Το τέταρτο και τελευταίο μέρος, ήταν η κατασκευή της Αίθουσας των Τιμών, του θησαυροφυλακίου κάτω από την επένδυση της και την περιμετρική διακόσμηση της, η οποία ολοκληρώθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 1953.

Αναθεώρηση αρχικών σχεδίων

Το σχέδιο του Ανίτκαμπιρ, αρχικά, είχε θολωτή οροφή πάνω από το μαυσωλείο που στηριζόταν από περιμετρικούς κίονες. Στις 4 Δεκεμβρίου 1951, η Κυβέρνηση ζήτησε από τους αρχιτέκτονες να μικρύνουν την κατασκευή, χαμηλώνοντας την 28 μέτρων οροφή της Αίθουσας των Τιμών. Αφού το ζήτημα συζητήθηκε, οι αρχιτέκτονες αποφάσισαν ότι ήταν δυνατόν, αντιθέτως, να καλύψουν την οροφή με ενισχυμένο τσιμέντο. Αυτή η αλλαγή, άλλαξε το βάρος της οροφής και ελαχιστοποίησε συγκεκριμένα κατασκευαστικά ρίσκα.

Εξωτερικές αλλαγές

Όλα τα πετρώματα και τα μάρμαρα, που χρησιμοποιήθηκαν, προέρχονταν από διαφορετικά μέρη της Τουρκίας. Οι τραβερτίνες χρησιμοποιήθηκαν για εξωτερική επένδυση ενώ τα μάρμαρα για την εσωτερική επένδυση της Αίθουσας των Τιμών. Άσπρη τραβερτίνα χρησιμοποιήθηκε, επίσης, για τα γλυπτά (φιγούρες λιονταριών) και για τους κίονες, που προήλθε από την Καισάρεια. Οι ταβερτίνες στο εσωτερικό των πύργων, προήλθαν από το Πολατλί και από το Μαλουκιόι. Οι κόκκινες και οι μαύρες τραβερτίνες που χρησιμοποιήθηκαν για το πλακόστρωτο και το πάτωμα των πύργων, προήλθαν από την Καισάρεια. Οι κίτρινες τραβερτίνες προήλθαν από το Τσανκιρί και χρησιμοποιήθηκαν για το κτήριο "Ανακουφίσεις της νίκης", για τους εξωτερικούς τοίχους της αίθουσας των τιμών και για τους περιμετρικούς κίονες του χώρου. Το κόκκινο, μαύρο και άσπρο μάρμαρο που χρησιμοποιήθηκε για το πάτωμα της, προήλθε από την επαρχία Χατάι , από τα Άδανα, και από τα Δαρδανέλια. Για τους εξωτερικούς τοίχους, το τιγρέ μάρμαρο από το Αφιόν και το πράσινο μάρμαρο από το Μπιλετσίκ. Η σαρκοφάγος, μια μονολιθική ταφική πλάκα που ζυγίζει 40 τόνους, προήλθε από τα Άδανα και το άσπρο μάρμαρο που καλύπτει τα πλάγια της σαρκοφάγου από το Αφιόν.

Διαρρύθμιση

Υπάρχουν 4 κύριοι χώροι στο Ανίτκαμπιρ: Ο δρόμος των λιονταριών, Η πλατεία των τελετών, Αίθουσα της τιμής (στον οποίο βρίσκεται ο τάφος του Ατατούρκ), Πάρκο της Ειρήνης (που βρίσκεται το μνημείο).

Ο δρόμος των λιονταριών

Η προσέγγιση του μνημείου γίνεται μέσω ενός πεζοδρόμου, 262 μέτρων, που διακοσμείται και από τις δύο πλευρές του με 12 ζευγάρια λιονταριών λαξευμένα στο πρότυπο της αρχιτεκτονικής των Χετταίων, που εμπνεύστηκαν από τα αρχαιολογικά ευρήματα του χώρου. Στα 24 λιοντάρια, αντιπροσωπεύονται οι Ογούζοι Τούρκοι και έχουν τοποθετηθεί ώστε να εμπνέουν, ταυτοχρόνως, τη δύναμη και την ειρήνη. Ακόμη, υπάρχει ένα κενό, 5 εκατοστών, ανάμεσα στις πέτρες του πεζόδρομου, ώστε να προσφέρει χρόνο στους επισκέπτες να θαυμάσουν το τόπο και να αποδώσουν τον απαραίτητο σεβασμό.

Η πλατεία των τελετών

Βρίσκεται στο τέλος του δρόμου των λιονταριών. Έχει 129 μέτρα μήκος και 84 μέτρα πλάτος και έχει σχεδιαστεί ώστε να φιλοξενεί 15.000 άτομα. Το πάτωμα είναι διακοσμημένο με 373 χαλιά και κιλίμ (τουρκικά χαλιά) με σχέδια, και είναι φτιαγμένη από διαφορετικών χρωμάτων τραβερτίνες.

Αίθουσα της τιμής

Αποτελεί το σύμβολο του Ανίτκαμπιρ, καθώς εκεί στεγάζεται η τελευταία κατοικία του Ατατούρκ. Το κτίσμα είναι 41.65 μ. × 57.35 μ.  σε πλάτος και 17 μ. σε ύψος, με 14,4 μ. κίονες. Ο τάφος του Ατατούρκ είναι τοποθετημένος κάτω από την 40 τόνων συμβολική σαρκοφάγο στο πάτωμα της, και η σορός του Ατατούρκ είναι θαμμένη κάτω από αυτή σε ένα ειδικό δωμάτιο στο υπόγειο. Το ειδικό δωμάτιο είναι οκταγωνικό κτίσμα σε Σελτζουκικό και Οθωμανικό αρχιτεκτονικό στυλ, και η οροφή είναι σε σχήμα πυραμίδας, που διακοσμείται από χρυσό μωσαϊκό.

Πάρκο της Ειρήνης

Το πάρκο έχει ονομαστεί από την γνωστή φράση του Ατατούρκ "Ειρήνη στο σπίτι, ειρήνη στον κόσμο". Περιέχει περίπου 50.000 διακοσμητικά δέντρα, λουλούδια και θάμνους, σε 104 διαφορετικά είδη, που αποτελούν δωρεές 25 χωρών.