Αλεξάντερ Σαμσόνοβ
| Αλεξάντερ Σαμσόνοβ | |
|---|---|
 Ο Στρατηγός Αλεξάντερ Σαμσόνοβ (1913) | |
| Γέννηση | 14 Νοεμβρίου 1859 Κυβερνείο της Χερσώνας, Ρωσική Αυτοκρατορία (νυν Ουκρανία) |
| Θάνατος | 30 Αυγούστου 1914 Βίλλενμπεργκ, Ανατολική Πρωσία |
| Χώρα |  Ρωσική Αυτοκρατορία |
| Βαθμός | Στρατηγός |
| Διοικήσεις | Ρωσικός Αυτοκρατορικός Στρατός |
| Μάχες/πόλεμοι | Εξέγερση των Μπόξερ Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος Α' Παγκόσμιος Πόλεμος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Αλεξάντερ Βασίλγεβιτς Σαμσόνοβ (ρωσ. Алекса́ндр Васи́льевич Самсо́нов) ήταν αξιωματικός ιππικού στον Ρωσικό Αυτοκρατορικό Στρατό και Στρατηγός στα πλαίσια του Ρωσοϊαπωνικού Πολέμου και του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Βιογραφικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Σαμσόνοβ γεννήθηκε στο Κυβερνείο της Χερσώνας (νυν Ουκρανία) στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Μετά την αποφοίτηση από το Σώμα Δόκιμων του Βλαδίμηρου του Κιέβου και τη Σχολή Ιππικού Νικολάεβ, τάχθηκε στον Ρωσικό Αυτοκρατορικό Στρατό στην ηλικία των 18 ετών και υπηρέτησε στο 12ο Σύνταγμα Ουσάρων.
Ο Σαμσόνοβ συμμετείχε στον πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία (1877-1878). Μετά τον πόλεμο φοίτησε στην Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου στην Αγία Πετρούπολη.[1] Στις 4 Νοεμβρίου 1888 ορίστηκε ανώτερος βοηθός στο επιτελείο της 20ης Μεραρχίας Πεζικού και από τις 10 Ιουλίου 1885 υπηρέτησε ως Ανώτερος Υπασπιστής Επιτελείου στη Μεραρχία Γρεναδιέρων του Καυκάσου. Από τις 11 Μαρτίου 1890 μέχρι τις 26 Ιουλίου 1896 υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις στη Στρατιωτική Περιοχή της Βαρσοβίας. Έγινε Φρούραρχος στη Σχολή Ιππικού στο Ελισαβετγκράντ. Κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης των Μπόξερς (1900), ο Σαμσόνοβ διοικούσε μια μονάδα ιππικού.
Κατά τη διάρκεια του Ρωσοϊαπωνικού Πολέμου (1904-1905), ο Σαμσόνοβ ήταν διοικητής μιας ταξιαρχίας ιππικού της Σιβηρικής Μεραρχίας Κοζάκων. Προήχθη στη θέση του Διοικητή όλων των ρωσικών δυνάμεων ιππικού στο 1ο Σιβηρικό Σώμα Στρατού μετά την ήττα των Ρώσων στη μάχη του Τελίσσου. Οι δυνάμεις του προστάτευαν τα άκρα της ρωσικής παράταξης στη μάχη του Λιαογιάνγκ.[1] Κατά τη διάρκεια αυτών των συγκρούσεων, ο Σαμσόνοβ έλαβε τη φήμη ενεργού και επιτυχημένου ηγέτη, αλλά μερικοί ιστορικοί επικρίνουν τις στρατηγικές ικανότητες του. Μετά τη μάχη του Μουκντέν, το 1905, κατηγόρησε τον Στρατηγό Πάβελ φον Ρεννενκάμπφ ότι δεν προσέφερε την κατάλληλη βοήθεια κατά τη διάρκεια της μάχης - αυτό το γεγονός έκανε τους δύο αξιωματικούς εχθρούς.
Το 1906, ο Σαμσόνοβ ορίστηκε Αρχηγός Επιτελείου στη Στρατιωτική Περιοχή της Βαρσοβίας και το 1909 έγινε Στρατηγός-Κυβερνήτης του Ρωσικού Τουρκεστάν και Διοικητής της Στρατιωτικής Περιοχής του Τουρκεστάν. [1] Ήταν επίσης Αταμάνος των Κοζάκων του Σεμιρέτσιγιε.
Κατά την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Σαμσόνοβ ανέλαβε τη διοίκηση της 2ης Στρατιάς, η οποία ανέλαβε την εισβολή στην Ανατολική Πρωσία. Προωθήθηκε αργά στα βορειοδυτικά της Ανατολικής Πρωσίας, σε μια προσπάθεια να ενωθεί με τις δυνάμεις του Στρατηγού Ρέννενκαμπφ, οι οποίες είχαν προωθηθεί από τα νοτιοανατολικά. Ωστόσο, η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των δύο στρατιών δυσκόλευε τη συνεργασία.
Ο Στρατηγός (μετέπειτα Αρχιστράτηγος) Πάουλ φον Χίντενμπουργκ και ο Στρατηγός Έριχ Λούντεντορφ, οι οποίοι αντικατέστησαν στο Ανατολικό Μέτωπο τον Στρατηγό Μαξιμιλιάν φον Πρίττβιτς, συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις του Σαμσόνοβ στις 22 Αυγούστου. Για έξι μέρες, οι Ρώσοι είχαν το πλεονέκτημα χάρη στην αριθμητική υπεροχή τους, ωστόσο, μέχρι τις 29 Αυγούστου, οι Γερμανοί απέκοψαν τις ασύρματες επικοινωνίες των Ρώσων,[2] και περικύκλωσαν τη 2η Στρατιά του Σαμσόνοβ στα δάση μεταξύ του Άλλενσταϊν και του Βίλλενμπεργκ (στα πλαίσια της μάχης του Τάτενμπεργκ).
Ο Στρατηγός Σαμσόνοβ προσπάθησε να υποφύγει, αλλά η στρατιά του περικυκλώθηκε από τους Γερμανούς. Η 8η Γερμανική Στρατιά σκότωσε ή αιχμαλώτισε τους περισσότερους στρατιώτες του Σαμσόνοβ - μονάχα 10.000 από τους 150.000 Ρώσους στρατιώτες κατάφεραν να ξεφύγουν από τον κλοιό. Ο Σαμσόνοβ, μη αντέχοντας να μεταφέρει την είδηση της ντροπιαστικής ήττας στον Τσάρο Νικόλαο Β', αυτοκτόνησε στις 30 Αυγούστου 1914 κοντά στο Βίλλενμπεργκ. Το σώμα του εντοπίστηκε από Γερμανούς κατάσκοπους, έχοντας μια σφαίρα στο κεφάλι και ένα πιστόλι στο χέρι του.[3][4] Το 1916, το σώμα του μεταδόθηκε από τους Γερμανούς στη σύζυγο του Σαμσόνοβ μέσω του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού.
Παράσημα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τάγμα της Αγίας Άννας Δ' Τάξεως (1877)
Τάγμα του Αγίου Στανισλάβου Γ' Τάξεως (1880)- Τάγμα της Αγίας Άννας Γ' Τάξεως (1885)
- Τάγμα του Αγίου Στανισλάβου Β' Τάξεως (1889)
- Τάγμα της Αγίας Άννας Β' Τάξεως (1892)
Τάγμα του Αγίου Βλαδιμήρου Δ' Τάξεως (1896)- Τάγμα του Αγίου Βλαδιμήρου Γ' Τάξεως (1900)
- Τάγμα του Αγίου Στανισλάβου Β' Τάξεως με Ξίφη (1904)
- Τάγμα της Αγίας Άννας Α' Τάξεως (1905)
- Χρυσό Ξίφος Δι' Ανδρείας (1906)
- Τάγμα του Αγίου Βλαδιμήρου Β' Τάξεως (1906)
Τάγμα του Αγίου Γεωργίου Δ' Τάξεως (1907)
Τάγμα του Λευκού Αετού με Ξίφη (1909)
Τάγμα του Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι (1913)
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Παραπομπές
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Kowner, Historical Dictionary of the Russo-Japanese War, σελ. 341-342.
- ↑ David Kahn, The Codebreakers - The Story of Secret Writing, 1967, ISBN 978-0-684-83130-5, Κεφ. 16.
- ↑ Who's Who: Alexander Samsonov Biography
- ↑ Biography Αρχειοθετήθηκε 2008-12-01 στο Wayback Machine. (Γερμανικά)
- Βιβλιογραφία
- Connaughton, R.M (1988). The War of the Rising Sun and the Tumbling Bear—A Military History of the Russo-Japanese War 1904–5, London, ISBN 0-415-00906-5.
- Jukes, Geoffry. The Russo-Japanese War 1904–1905. Osprey Essential Histories. (2002). ISBN 978-1-84176-446-7.
- Warner, Denis & Peggy. The Tide at Sunrise, A History of the Russo-Japanese War 1904–1905. (1975). ISBN 0-7146-5256-3.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Alexander Samsonov στο Wikimedia Commons
|