Αθαμάνες
Οι Αθαμάνες ήταν αρχαία ελληνική φυλή που κατοικούσε στη νοτιοανατολική Αρχαία Ήπειρο και τη Δυτική Θεσσαλία. Αν και οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονταν ως Έλληνες, ο Στράβων και ο Εκαταίος ο Μιλήσιος τους θεωρούσαν βαρβάρους.[1] Η ύπαρξη του μύθου του Αθάμαντα και της Ινούς στη Φθιώτιδα δείχνει ότι οι Αθαμάνες εγκαταστάθηκαν εκεί πριν από το 1600 π.Χ.[2] Σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη, το 395 και το 355 π.Χ. οι Αθαμάνες ήταν ανεξάρτητη ημιβάρβαρη φυλή[3]) και περιστασιακά συμμαχούσαν με τους Αιτωλούς.[4]
Ως βασιλείς της Αθαμανίας αναφέρονται οι Θεόδορος Αθαμανίας, Αμύνανδρος και Σέλιπος.
Χρονολόγιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| 1330 Π.Χ. | Ο Αθάμας γίνεται βασιλιάς των Μινύων στη Βοιωτία. |
| 1300 Π.Χ. | Ο Αθάμας εξορίζεται από το βασίλειο του στη Βοιωτία πειθόμενος από έναν χρησμό που τον προστάζει να κατοικήσει σ’ ένα άγριο και ορεινό τόπο. Έτσι φτάνει στα βουνά της Πίνδου, όπου παντρεύεται την Θεμιστώ, κόρη του Υψέα και της Κρέουσας και γίνεται ο ιδρυτής της Αθαμανίας και Πατριάρχης των Αθαμάνων. |
| 1100 Π.Χ. | Οι εισβολείς Δωριείς είναι ανίκανοι να κατακτήσουν τους Αθαμάνες που είναι άγριοι πολεμιστές. |
| 1050 Π.Χ. | Η Αθαμανία διαιρείται σε τέσσερις (4) επικράτειες, την Ηρακλεία, την Αργιθέα, την Τετραφυλλία, και την Χαλκίδα. |
| 500 Π.Χ. | Οι Αθαμάνες αναγνωρίζονται ως Έλληνες από τον Πλάτωνα: Οι έκγονοι του Αθάμαντος, Έλληνες γάρ. - Οι Αθαμάνες γίνονται σύμμαχοι των Σπαρτιατών. |
| 395 Π.Χ. | Οι Αθαμάνες διαλύουν την συμμαχία τους με την Σπάρτη και γίνονται σύμμαχοι των Αθηναίων, των Βοιωτών, των Θεσσαλών, και άλλων. |
| 375 Π.Χ. | Οι Αθαμάνες συμμετέχουν στη 2η Αθηναϊκή Συμμαχία. |
| 355 Π.Χ. | Οι Αθαμάνες γίνονται σύμμαχοι των Μακεδόνων, και των Θεσσαλών εναντίον των Φωκααίων στον 3ο Ιερό Πόλεμο. |
| 323 Π.Χ. | Οι Αθαμάνες γίνονται σύμμαχοι των Αθηναίων εναντίον των Μακεδόνων. |
| 281–272 Π.Χ. | Ο Βασιλιάς Πύρρος_της_Ηπείρου κατακτά τους Αθαμάνες. |
| 250 Π.Χ. | Ο Βασιλιάς Θεόδωρος των Αθαμάνων χτίζει τη πόλη της Θεοδωρίας (τη σημερινή Θεοδωριάνα). |
| 220–178 Π.Χ. | Βασιλεύει ο Βασιλιάς Αμύνανδρος, η χρυσή εποχή των Αθαμάνων. |
| 191 Π.Χ. | Η Αθαμανία κατακτάται από τους Μακεδόνες. Ο Βασιλιάς Αμύνανδρος καταφεύγει στην Αμβρακία μαζί με τη Βασίλισσα Απάμεια και τα παιδιά τους. |
| 190/189 Π.Χ. (Χειμώνας) | Ο Βασιλιάς Αμύνανδρος επιστρέφει κι ελευθερώνει την Αθαμανία από τους Μακεδόνες. |
| 178 Π.Χ. | Ο Βασιλιάς Σέλιπος, ο τελευταίος Βασιλιάς των Αθαμάνων, αντιστέκεται ηρωικά στους Ρωμαίους. Η πόλη της Σελιπιάνας, που πιθανότατα χτίστηκε πολύ αργότερα από τον θάνατο του, ονομάστηκε προς τιμή του κι έτσι το αρχαίο όνομα του επιβιώνει ακέραιο στη πόλη του για περισσότερο από δύο χιλιετηρίδες μέχρι και το 1930 όταν η ονομασία της μέσω προεδρικού διατάγματος αλλάζει σε Καταφύλι, μια ονομασία που προέρχεται από έναν βράχο (το Καταφύλιον) πάνω στο οποίο ο Βασιλιάς Σέλιπος είχε χτίσει το παλάτι του. |
| 168 Π.Χ. | Οι Ρωμαϊκές Λεγεώνες του Αιμίλιου Παύλου καταστρέφουν τις πόλεις της Αθαμανίας. |
| 165 Π.Χ. | Το Κοινό των Αθαμάνων αφιερώνει μια σειρά από μπρούτζινα αγάλματα στο Μαντείο των Δελφών προς τιμήν του άρχοντα Κάσσανδρου του Μενεσθέα (που δεν πρέπει να συγχέεται με τον Κάσσανδρο του Αντίπατρου της Μακεδονίας). |
| 164–63 Π.Χ. | Το Κοινό των Αθαμάνων διαλύεται, με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού να μεταναστεύει στην Αιτωλία τη Θεσσαλία, και την Ήπειρο. Μόνον λίγοι Αθαμάνες παραμένουν στη περιοχή μέχρι τη σύγχρονή εποχή, αλλά οι πόλεις τους, που σήμερα έχουν παρακμάσει σε μικρά χωριουδάκια, συνεχίζουν να διατηρούν ανέπαφες τις αρχαίες ονομασίες τους. |
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Rigsby 1996, "Teos", p. 297; Christopoulos & Bastias 1974, σελ. 385
- ↑ Christopoulos & Bastias 1974, σελ. 386.
- ↑ Cross 1932, σελ. 34. Διόδωρος Σικελιώτης, Bibliotheca Historica, XIV.82.7 and XVI.29.1.
- ↑ Rigsby 1996, "Teos", p. 297.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Christopoulos, George A.· Bastias, John C. (1974) [1970]. «Athamanians». History of the Hellenic World: Prehistory and Protohistory. University Park, Pennsylvania: The Pennsylvania State University Press. σελίδες 385–386. ISBN 0-271-01199-8.
- Cross, Geoffrey Neale (1932). Epirus: A Study in Greek Constitutional Development. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press.
- Rigsby, Kent J. (1996). Asylia: Territorial Inviolability in the Hellenistic World. Berkeley and Los Angeles, California: University of California Press. ISBN 0520200985.