Άνθρωποι των βουνών

Γενικά ως άνθρωποι των βουνών χαρακτηρίζονται οι άνθρωποι που διαμένουν μόνιμα ή κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε βουνά, καλούμενοι και ορεσίβιοι, σε αντιδιαστολή εκείνων που διαμένουν σε πεδιάδες, ή παρόχθια λιμνών ή ποταμών, ή σε παράκτιες περιοχές.

Ειδικότερα όμως στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης με τον όρο αυτό οι Άγγλοι προσδιόριζαν τις ανταρτικές δυνάμεις της ΕΑΜικής παράταξης. Θα μπορούσε βέβαια ο όρος να συμπεριελάμβανε και όλες τις τότε ανταρτικές δυνάμεις αφού όλες είχαν κύριο χώρο καταφυγής και δράσης τα βουνά της ελληνικής υπαίθρου, όπως ο ΕΔΕΣ, ή ΕΚΚΑ κ.ά. Αντ΄ αυτού καθιερώθηκε η λέξη "βουνά" να υπονοεί μόνο την εαμική εξουσία στη κατεχόμενη Ελλάδα στην οποία φέρονταν να συγχωνεύονταν το ΚΚΕ, η ΠΕΕΑ, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ.

Έτσι η χρήση του όρου αυτού με την παραπάνω ερμηνεία που πρωτοχρησιμοποιήθηκε στο Συνέδριο του Λιβάνου για την επταμελή αντιπροσωπία των εαμικών οργανώσεων στη συνέχεια γενικεύθηκε μέχρι και στον μετέπειτα εμφύλιο πόλεμο, ενώ υιοθετήθηκε ακόμα και από νεότερους δημοσιογράφους και ιστορικούς στις αναφορές τους στην περίοδο εκείνη.

Πηγές

• Σόλων Γρηγοριάδης "Δεκέμβριος 1944 - το ανεξήγητο λάθος" (σειράς Φοβερά Ντοκουμέντα), εκδ. Τύπος, σελ.97.