Άλντφριθ της Νορθουμβρίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Άλντφριθ της Νορθουμβρίας
Γενικές πληροφορίες
ΓέννησηΔεκαετία του 600
Θάνατος705
Driffield[1]
ΘρησκείαΧριστιανισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης
ποιητής
μονάρχης
Οικογένεια
ΣύζυγοςΚάθμπουρ[2]
ΤέκναΌσρεντ της Νορθουμβρίας
Όσρικ της Νορθουμβρίας
Osana
Offa of Northumbria
ΓονείςΟσουί της Νορθουμβρίας και Fín
ΑδέλφιαÆlfflæd of Whitby
Όσθριθ
Έλφγουιν της Ντέιρα
Άλφριθ της Ντέιρα
Έκγκφριθ της Νορθουμβρίας
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαβασιλιάς της Νορθουμβρίας (685–704)
βασιλιάς της Νορθουμβρίας (665–670)[3]
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Άλντφριθ της Νορθουμβρίας (Aldfrith of Northumbria, πέθανε στις 14 Δεκεμβρίου 704/705) βασιλιάς της Νορθουμβρίας (685-704/705) ήταν γιος του Όσουι της Νορθουμβρίας και της Ιρλανδής πριγκίπισσας Φιν. Περιγράφεται από ιστορικούς όπως ο Βέδας, ο Αλκουίνος της Υόρκης και ο Στέφανος του Ρίπον σαν άντρας με πολλές γνώσεις, πολλά από τα γράμματα και τα έργα του διατηρούνται μέχρι σήμερα. Η βασιλεία του ήταν σχετικά ειρηνική παρά τις θρησκευτικές διαφωνίες που είχε με τον επίσκοπο Ουίλφριντ μια κυρίαρχη φυσιογνωμία στην εκκλησία της Νορθουμβρίας. Ο πατέρας του πέθανε (670) και τον διαδέχτηκε ο ετεροθαλής αδελφός του Έγκφριθ της Νορθουμβρίας, ο Άλντφριθ προοριζόταν περισσότερο για εκκλησιαστική σταδιοδρομία. Ωστόσο όταν ο Έγκφριθ σκοτώθηκε άτεκνος στην μάχη του Νέχτανσμερ ο Άλνφριθ κλήθηκε από το νησί του Ιωνά στην Νορθουμβρία να τον διαδεχτεί στον θρόνο. Ο Βέδας αναφέρει ότι "αποκατέστησε τα θρυμματισμένα βασίλεια αν και με μικρότερα σύνορα".[4] Η βασιλεία του ήταν η αρχή της δημιουργίας της Σαξωνικής τέχνης, έργα όπως "τα Ευαγγέλια του Λίντισφαρν" και "Αμιατίνους Κόντεξ" θεωρούνται η αρχή της χρυσής εποχής της Νορθουμβρίας.

Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γύρω στο 600 το μεγαλύτερο τμήμα της Βρετανίας κατακτήθηκε από τα Γερμανικά φύλλα των Άγγλων, των Σαξόνων και των Γιούτων. Τα δυο πρώτα Αγγλοσαξωνικά βασίλεια που ιδρύθηκαν στην βόρεια Βρετανία ήταν η Βερνικία και η Ντέιρα τα οποία ενώθηκαν για πρώτη φορά υπό τον Έθελφριθ της Βερνικίας ο οποίος επέκτεινε την εξουσία του και στην Ντέιρα (605). Τα δυο βασίλεια κυβερνήθηκαν στην διάρκεια του 7ου αιώνα άλλοτε χωριστά, άλλοτε ενωμένα, τα ενωμένα βασίλεια της Ντέιρας και της Βερνικίας έμειναν γνωστά σαν Νορθουμβρία που επεκτεινόταν από τον ποταμό Χάμπερ μέχρι τον ποταμό Φόρθ στα βόρεια.[5] Τον Έθελφριθ διαδέχθηκε ο Έντουιν της Νορθουμβρίας από την δυναστεία της Ντέιρα (616), ο Έντουιν εξόρισε όλους τους γιους του Έθελφριθ ανάμεσα στους οποίους ήταν οι μελλοντικοί βασιλείας Έανφριθ της Βερνικίας, Άγιος Όσβαλντ και ο Οσουί πατέρας του Άλντφριθ. Τα παιδιά του Έγκφριθ πέρασαν το μεγαλύτερο διάστημα της εξορίας τους στο Κέλτικο βασίλειο του Λα Ριάτα στην δυτική Σκωτία και στην βορειοανατολική Ιρλανδία. Ο Οσουί μεγάλωσε σε Ιρλανδικό περιβάλλον με την αρχαία Ιρλανδική γλώσσα, παντρεύτηκε Ιρλανδή πριγκίπισσα από την δυναστεία του Ουί Νέιγ την Φιν κόρη του Κόλμαν Ρίμιντ.[6][7] Ο Άλντφριθ γεννήθηκε από τον γάμο αυτό αλλά η ημερομηνία που γεννήθηκε δεν έχει καταγραφεί.[8] Σύμφωνα με τον Ιρλανδικό νόμο υπεύθυνος για την ανατροφή του ήταν ο Κένελ εν Εογκαίν ο οποίος ήταν ευγενής της Φιν.[9] Ο γάμος του πατέρα του με την Ιρλανδή πριγκίπισσα δεν νομιμοποιήθηκε από την εκκλησία της Νορθουμβρίας γι'αυτό ο Άλντφριθ περιγράφεται στις πρώτες μεσαιωνικές πηγές ως νόθος.[10]

Ο Όσβαλντ και ο Οσουί επέστρεψαν στην Νορθουμβρία μετά τον θάνατο του Έντουιν και την κυβέρνησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα στα μέσα του 7ου αιώνα, ο Βέδας τον επόμενο αιώνα τους καταγράφει σαν αυτοκρατορικούς βασιλείς απέναντι στους υπόλοιπους. Ο Οσουί κυβερνούσε τους Πίκτους, το βασίλειο της Λα Ριάτα και πολλά άλλα Κέλτικα βασίλεια στην βορειοδυτική Αγγλία και στην νότια Σκωτία.[11] Η κυριαρχία του Οσουί στην Μερκία έληξε μετά από εξέγερση και την άνοδο στον θρόνο του Γούλφχερ της Μερκίας αλλά εξακολουθούσε να έχει την υψηλή εξουσία στην χώρα μέχρι τον θάνατο του (670), τον διαδέχτηκε ο Έγκφριθ ένας από τους γιους με την δεύτερη σύζυγο του Έανφλεντ. Ο Έγκφριθ δεν στάθηκε ικανός να επαναφέρει την εξουσία της Νορθουμβρίας στα νότια μετά την ήττα του στην μάχη του Τρέντ (679) από τον Έθελρεντ της Μερκίας αδελφό και διάδοχο του Γούλφχερ.[12]

Γάμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ιρλανδία την εποχή του Άλντφριθ

Τον Ιούνιο του 684 ο Έγκφριθ έστειλε ένα στρατιωτικό σώμα υπό τον στρατηγό Μπέρτ στην Ιρλανδία με αποτέλεσμα την αιχμαλωσία μεγάλου αριθμού σκλάβων και την λεηλασία πολλών εκκλησιών και μοναστηριών. Τα κίνητρα της επίθεσης είναι άγνωστα, πιθανότατα η επίθεση έγινε για να αποθαρρύνει τον Άλντφριθ από τις φιλοδοξίες του για τον θρόνο της Νορθουμβρίας.[13] Ο Έγκφριθ παντρεύτηκε δυο φορές στον πρώτο του γάμο με την Αγία Όντρει και στον δεύτερο γάμο του με την Έορμενμπουρ αλλά δεν έκανε κανένα παιδί.[14] Είχε δυο αδελφούς τον Άλντφριθ που αναφέρεται το 664 και τον Έλφγουιν που έπεσε στην μάχη του Τρέντ (679).[15] Η διαδοχή στην Νορθουμβρία ήταν ωστόσο ασαφής με τον θάνατο του Έγκφριθ, ο Βέδας στο έργο του "Η ζωή του Κάθμπερτ" αναφέρει μια συνομιλία ανάμεσα ανάμεσα στον Κάθμπερτ και στην ηγουμένη Έλφλιντ του Ουίτμπι κόρη του Οσουί στην οποία ο Κάθμπερτ προβλέπει τον θάνατο του Έγκφριθ, όταν η Έλφλιντ τον ρώτησε για την διαδοχή της απάντησε ότι θα τον διαδεχτεί ένας αδελφός της. Η Έλφλιντ ρώτησε τον Κάθμπερτ που θα βρει τον αδελφό της και εκείνος απάντησε "υπάρχει μια απέραντη θάλασσα μέσα στην οποία βρίσκονται μερικά νησιά, σε ένα από αυτά τα νησιά υπάρχει κάποιο πρόσωπο που ο θεός το έχει ευλογήσει να βασιλεύσει στην Αγγλία".

Η Έθελφλιντ κατάλαβε αμέσως ότι εννοούσε τον Άλντφριθ ο οποίος είχε εξοριστεί στα νησιά της Σκωτίας λόγω της αγάπης του για την λογοτεχνία.[16] Ο Κάθμπερτ ο οποίος αργότερα χρίστηκε Άγιος ήταν δεύτερος ξάδελφος του βασιλιά γι'αυτό του έγινε πρόταση για τον θρόνο.[17] Ο Έγκφριθ ηττήθηκε και σκοτώθηκε στην μάχη του Νέχτανσμερ εναντίον του ξαδέλφου του βασιλιά των Πίκτων.[18] Ο Βέδας αναφέρει ότι ο Κάθμπερτ και η βασίλισσα Έορμενμπουρ επισκέφτηκαν την ίδια μέρα το Καρλάιλ και ο Κάθμπερτ είχε προαίσθημα της ήττας.[19] Ο θάνατος του Έγκφριθ απείλησε να ανατρέψει την δυναστεία του Οίκου της Βερνικίας αλλά ο κίνδυνος απετράπη με την άνοδο στον θρόνο του Άλντφριθ που ένωσε ξανά τα βασίλεια της Ντέιρα και της Βερνικίας.[20]

Άνοδος στον θρόνο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπήρχαν και άλλοι διεκδικητές του θρόνου αλλά τελικά ο Άλντφριθ ανέβηκε στον θρόνο χωρίς σοβαρές αντιδράσεις.[21] Έχει ειπωθεί ότι ανέβηκε στον θρόνο με την υποστήριξη του βασιλείου του Νταλ Ριάτα και των Πίκτων οι οποίοι τον προτιμούσαν από κάποιον άλλον άγνωστο βασιλιά που θα ήταν πολεμοχαρής όπως ο Οσουί και ο Έγκφριθ.[22] Ο ιστορικός Ερμάν Μουάσλ γράφει "Ο Άλντφριθ βρισκόταν στο νησί του Ιωνά την προηγούμενη χρονιά από την μάχη, αμέσως μετά τον θάνατο του Έγκφριθ ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Νορθουμβρίας πιθανότατα χάρη στην συμμαχία του με τους Πίκτες".[23] Μια μάχη με τους Πίκτες καταγράφεται ωστόσο από τον Βέδα την διετία 697 - 698 στην οποία σκοτώθηκε ο Μπέρτ.[24] Ο Άλντφριθ σε γενικές γραμμές εγκατέλειψε τις απαιτήσεις των προκατόχων του να κυριαρχήσουν σε όλους τους βασιλείς της Βρετανίας.[25] Ο Βέδας αναφέρει ότι η ήττα από την Μερκία (679) εξασθένησε την εξουσία της Νορθουμβρίας στην κεντρική Βρετανία και η ήττα από τους Πίκτες έφερε τα αντίστοιχα τραγικά αποτελέσματα στον βορά (685). Η Νορθουμβρία εξακολουθούσε παρ'όλα αυτά να είναι ένα από τα κυρίαρχα κράτη στην Βρετανία μέχρι την εποχή που κατακτήθηκε από τους Βίκινγκ.[26] Ο Άλντφριθ βασίλευσε τόσο στην Βερνικία όσο και στην Ντέιρα αλλά οι δυο λαοί εξακολουθούσαν να διακρίνονται μεταξύ τους με σημαντικές διαφορές, η Νορθουμβρία διασπάστηκε ξανά στα τέλη του 9ου αιώνα μετά την επίθεση από τους Βίκινγκ.[27] Το κέντρο της Βερνικίας βρισκόταν στα μετέπειτα σύνορα της Αγγλίας με την Σκωτία με σημαντικότερα βασιλικά και θρησκευτικά κέντρα τον Λίντισφαρν, το Μπάμπουργκ και το Γιάβερινγκ. Μετά τον θάνατο του Έγκφριθ η Βερνικία περιείχε την σύγχρονη νοτιοανατολική Σκωτία με βασιλικό κέντρο το Ντάνμπαρ και θρησκευτικά κέντρα το Κόντινγκχαμ και το Μελρόζ.[28] Η Γιορκ, το Κέττερινγκ και το Ουίτμπι ήταν τα σημαντικότερα κέντρα στην Ντέιρα.[29]

Τα νότια σύνορα της Νορθουμβρίας με την Μερκία ξεκινούσαν από τον ποταμό Χάμπερ στα ανατολικά, ακολουθούσαν οι ποταμοί Ούζ και Νταν καταλήγοντας στον ποταμό Μερσέι στα δυτικά. Αρχαιολόγοι βρήκαν το Ρωμαικό τείχος κοντά στο σημερινό Σέφιλντ το οποίο φαίνεται ότι ήταν χρήσιμο για την υπεράσπιση της χώρας με πολλά χωματουργικά έργα στα σύνορα.[30] Ένα παρόμοιο Ρωμαικό τείχος κοντά στο σημερινό Μάντσεστερ φαίνεται ότι αποτελούσε άλλο συνοριακό δείκτη αλλά δεν αναφέρονται σε αυτό οχυρώσεις.[31] Στα βόρεια σύνορα η κατάσταση ήταν λιγότερο σαφής, ο Άλντφριθ ασκούσε την εξουσία μέσω υποτελών του βασιλέων οι οποίοι ήταν γηγενείς Κέλτες.[32] Η οικογένεια του στρατηγού του Έγκφριθ Μπέρτ φαίνεται ότι ήταν μια από τις συγκεκριμένες δυναστείες υποτελών βασιλέων.[33]

Θρησκευτική πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το λιοντάρι σαν σύμβολο σε νόμισμα του Άλντφριθ

Η εκκλησία είχε σημαντικές εξουσίες την περίοδο της βασιλείας του Άλντφριθ μαζί με την βασιλική οικογένεια και τους ευγενείς, οι ιερείς δεν ήταν μονάχα πνευματικοί καθοδηγητές αλλά και μεγάλοι γαιοκτήμονες, σημαντικές εμπορικές συναλλαγές έγιναν γύρω από τα μοναστήρια. Στην επισκοπή του Λίντισφαρν διατηρήθηκε με την άνοδο στον θρόνο του Άλντφριθ ο Κάθμπερτ, τον διαδέχθηκε ο σπουδασμένος στην Ιρλανδία Έαντμπερτ που έφερε την συμφιλίωση, τον Έαντμπερτ διαδέχθηκε ο Έαντφριθ που δημιούργησε τα Ευαγγέλια του Λίντισφαρν. Οι επίσκοποι του Λίντισφαρν είχαν υπό τον έλεγχο τους το Έξχαμ αλλά κατά την διάρκεια της βασιλείας του Άλντφριθ η επισκοπή δόθηκε στον Ιωάννη του Μπέβερλι έναν μαθητή του Θεοδώρου, αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρι. Η επισκοπή της Γιορκ μετέβη στον Μπόσα (685), δόθηκε στην συνέχεια στον Ουίλφριντ (687) αλλά δόθηκε ξανά στον Μπόσα όταν επέστρψε στην Γιορκ. Σημαντικά μοναστήρια υπήρχαν και στο Ουίτμπι, οι ηγουμένες τους ήταν μέλη της βασιλικής οικογένειας της Ντέιρα.[34]

Ο Άλντφριθ είχε την υποστήριξη σημαντικών κληρικών ανάμεσα στους οποίους ήταν η ετεροθαλής αδελφή του Έλφλιντ και ο επίσκοπος Κάθμπερτ.[35] Χρίστηκε από τον Άλντχελμ μετέπειτα επίσκοπο του Σέρμπορν στο Αγγλοσαξονικό βασίλειο του Ουέσσεξ, ο Άλντχελμ δέχτηκε Ιρλανδική εκπαίδευση στο Μαλμέσμπουρι, στην αλληλογραφία ανάμεσα στους δυο άντρες ο Άντχελμ έστειλε στον Άλντφριθ την διατριβή του σχετικά με την νουμερολογία του αριθμού επτά.[36] Ο Άλντφριθ κατείχε επίσης ένα έγγραφο σχετικό με κοσμογραφία το οποίο σύμφωνα με τον Βέδα αγόρασε από τον ηγούμενο Κέολφριθ σε αντάλλαγμα με ένα ακίνητο αξίας οκτώ εκταρίων.[37] Ο Άλντφριθ ήταν στενός φίλος με τον Άντομναμ, ηγούμενο του Ιωνά από το 679 ο οποίος πιθανότατα είχε σπουδάσει μαζί του.[38] Την δεκαετία του 680 ο Άλντφριθ συνάντησε δυο φορές τον Άντμναμ ο οποίος ήρθε να απελευθερώσει τους Ιρλανδούς αιχμαλώτους από την εκστρατεία εναντίον του Μπέρτ (684). Μετά την απελευθέρωση τους ο Άντομναμ παρουσίασε στον Άλντφριθ ένα αντίγραφο του βιβλίου του "Στους Αγίους Τόπους" στο οποίο είχε περιγράψει τις θέσεις προσκυνήματος στους Αγίους Τόπους, την Αλεξάνδρεια και την Κωνσταντινούπολη, ο Βέδας αναφέρει ότι ο Άλντφριθ κυκλοφόρησε το έργο του Άντομναμ να το διαβάσει ο λαός.[39] Ο Βέδας περιγράφει τον Άλντφριθ σαν έντονα σπουδασμένο βασιλιά σε αντίθεση με άλλους πολεμοχαρείς Αγγλοσάξονες βασιλείς της εποχής του όπως ο Πέντα της Μερκίας. Οι Ιρλανδικές πηγές τον χαρακτηρίζουν σαν "Σάπιεν" έναν όρο που συνδέεται συνήθως με έναν μελετητή αλλά δεν έχει καμιά σχέση με την εκκλησία, ο ιστορικός Πίτερ Χάντερ Μπλέρ (1912 - 1982) χαρακτηρίζει τον Άλντφιρ σαν βασιλιά σύμφωνα με το Πλατωνικό ιδεώδες του βασιλιά - φιλοσόφου.[40] Ο Βέδας αναφέρει επιπλέον ότι η εκκλησία την εποχή του Άλντφριθ δεν ήταν υποταγμένη σε μοναστηριακούς κανόνες.[41]

Σύγκρουση με τον επίσκοπο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι σχέσεις του Άλντφριθ με την εκκλησία δεν ήταν ωστόσο πάντοτε ομαλές, κληρονόμησε από τον Έγκφριθ μια προστριβή με τον Ουίλφριντ μια κορυφαία εκκλησιαστική προσωπικότητα της εποχής του. Ο Ουίλφριντ, επίσκοπος της Γιορκ εξορίστηκε από τον Έγκφριθ λόγω των προσπαθειών του να πείσει πείσει την σύζυγο του βασιλιά να παραμείνει αγιοποιημένη, το 686 με την παρότρυνση του αρχιεπισκόπου Θεοδώρου ο Άλντφριθ επέτρεψε στον Ουίλφριντ να επιστρέψει.[42][43] Οι σχέσεις του Άλντφριθ με τον Ουίλφριντ ήταν θυελλώδεις, η εχθρότητα δημιουργήθηκε από την οργή του Ουόλφριντ για τις σχέσεις του βασιλιά με την εκκλησία των Κελτών την οποία είχε ασπαστεί την εποχή που ήταν στην εξορία.[44] Μια άλλη σημαντική αιτία προστριβής ήταν η αντίθεση του Ουίλφριντ στις προσπάθειες του Θεοδώρου να διαιρέσει την εκκλησία της Νορθουμβρίας (677), όταν ο Ουίλφριντ επέστρεψε από την εξορία για να συμφιλιωθεί με τον βασιλιά απαίτησε να μην διαιρεθεί η επισκοπή του βορά.[45] Την περίοδο 691 - 692 οι διαφορές τους επιλύθηκαν, ο αγιογράφος του Ουίλφριντ αναφέρει : "Για ένα μεγάλο διάστημα στην αρχή υπήρχε ειρήνη ανάμεσα στον σοφό βασιλιά και τον άγιο επίσκοπο αλλά στην συνέχεια αναστράφηκε η κατάσταση, η ένταξη μεταξύ τους έγινε τόσο ισχυρή που ο Ουίλφριντ εξορίστηκε από την Νορθουμβρία."

Ο Ουίλφριντ πέρασε την περίοδο της εξορίας του στην Μερκία όπου βρήκε υποστήριξη από τον βασιλιά Έθελρεντ της Μερκίας. Το 702 - 703 ο Άλντφριθ συγκάλεσε συμβούλιο στο Άουστερφιλντ στα νότια σύνορα της Νορθουμβρίας στο οποίο συμμετείχαν ο Μπέρτβαλντ, αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι και πολλοί επίσκοποι, το αίτημα για επιστροφή του Ουίλφριντ από την εξορία απορρίφθηκε από τους επισκόπους. Ο Στέφανος του Ριπόν αναφέρει ότι ο βασιλιάς Άλντφριθ χρησιμοποίησε τον στρατό του για να πιέσει τον Ουίλφριντ να δεχτεί την απόφαση της συνόδου αλλά οι επίσκοποι του υπενθύμησαν ότι έχει εγγυηθεί την ασφαλή μετάβαση του επισκόπου. Μετά την επιστροφή του στην Μερκία ο Ουίλφριντ αφορίστηκε από τους αντίπαλους επισκόπους, ο Ουίλφριντ απάντησε με ταξίδι στη Ρώμη για να ζητησει την βοήθεια του πάπα Ιωάννη ΣΤ΄. Ο πάπας ζήτησε από τον Άλντφριθ να αποκαταστήσει τον Ουίλφριντ στα καθήκοντα του αλλά ο βασιλιάς δεν δέχτηκε να διαβάσει την επιστολή του πάπα και ο επίσκοπος παρέμεινε στην εξορία.[46][47]

Πολιτισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα θρησκευτικά κέντρα της Βρετανίας οι επισκοπές και τα μοναστήρια στα τέλη του 7ου αιώνα

Η βασιλεία του Άλντφριθ θεωρείται η αρχή της Χρυσής εποχής της Νορθουμβρίας που κράτησε μέχρι το τέλη του 8ου αιώνα, την εποχή του άνθισε η τέχνη της Νορθουμβρίας με αποκορύφωμα τα Ευαγγέλια του Λίντισφαρν, τότε έγινε η αρχή των Αγγλοσαξονικών αποστολών στην ηπειρωτική Ευρώπη.[48] Τα Ευαγγέλια του Λίντισφαρν ήταν έργο του Έαντφριθ του Λίντισφαρν, επισκόπου του Λίντισφαρν από το 698, διασώθηκαν και πολλά άλλα χειρόγραφα όπως τα Ευαγγέλια του Ντάρχαμ και τα Ευαγγέλια του Έκτερναχ.[49] Ο Κόντεξ Αμιατίνους δημιουργήθηκε υπό τις οδηγίες του επισκόπου Κέολφριθ περίπου μια δεκαετία μετά τον θάνατο του Άλντφριθ.[50]

Δυο σημαντικά ευρήματα από κοσμήματα υπάρχουν για εκείνη την περίοδο. Το κόσμημα του Ειπόν που ανακαλύφτηκε στον Καθεδρικό ναό του Ριπόν (1977) είναι δύσκολο να χρονολογηθεί αλλά η πολύτιμη αξία του σχετίζεται με τον επίσκοπο Ουίλφριντ για τον οποίο έχει περιγραφεί ο πολυτελής τρόπος ζωής του στην εκκλησία του Ρίπον.[51] Ο θωρακικός σταυρός του Κάθμπερτ ο οποίος είχε ταφεί μαζί του κατά την διάρκεια της βασιλείας του Άλντφριθ (687) μεταφέρθηκε μαζί του στην αναταφή στον καθεδρικό ναό του Νταρχάμ (698).[52] Δεν υπάρχουν αρχιτεκτονικά ευρήματα για εκείνη την εποχή, ο σταυρός του Μπιούκαστλ, ο στρατός του Ράθγουελ και ο σταυρός του Έξχαμ χρονολογούνται μια γενιά μετά τον Άλνφριθ.[53] Η εκκλησία του Εσκόμπ είναι η πιο καλοδιατηρημένη εκκλησία της Νορθουμβρίας και χρονολογείται στα τέλη του 7ου αιώνα.[54] Το νομισματικό σύστημα ξεκίνησε την εποχή της βασιλείας του Άλντφριθ, ασημένια νομίσματα αντικατέστησαν τις ράβδους χρυσού που κυκλοφορούσαν μέχρι τότε.[55] Τα νομίσματα είχαν μια επιγραφή με το όνομα του Άλντφριθ σε Ιρλανδική επιγραφή, τα περισσότερα από αυτά έχουν στην μπροστινή όψη ένα λιοντάρι με σηκωμένη ουρά.[56]

Διαδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Άλντφριθ παντρεύτηκε την Κάθμπουρ αδελφή του Ίνε του Ουέσσεξ, με τον γάμο έγινε σύμμαχος με έναν από τους ισχυρότερους Αγγλοσάξονες βασιλείς, το Αγγλοσαξωνικό χρονικό αναφέρει ότι στην συνέχεια χώρισαν και η Κάθμπουρ εγκαταστάθηκε στο αβαείο του Γουίμπορν στο οποίο έγινε ηγουμένη. Δυο γιοι τουλάχιστον γεννήθηκαν από τον γάμο αυτό αλλά δεν καταγράφεται η Κάθμπουρ σαν μητέρα τους.[57] Ο Όσρεντ της Νορθουμβρίας που γεννήθηκε την περίοδο 696 - 697 διαδέχθηκε τον πατέρα του στον θρόνο ύστερα από έναν σύντομο εμφύλιο πόλεμο. Ο άλλος γιος είναι ο Όφα ο οποίος συνελήφθη αιχμάλωτος στο Λίντισφαρν και δολοφονήθηκε υπό τις διαταγές του Έαντμπερ της Νορθουμβρίας (760).[58] Ο Όσρικ της Νορθουμβρίας ο οποίος έγινε αργότερα βασιλιάς πιθανότατα ήταν γιος του Άλνφριθ ή του ετεροθαλούς αδελφού του Άλφριθ.[59] Η ανακάλυψη ενός τάφου τον 13ο αιώνα που αναφέρεται σαν τάφος της Αγίας Οσάνα ακούγεται ότι ανήκε σε κόρη του Άλντφριθ αν και σύγχρονοι ιστορικοί το αμφισβητούν την πληροφορία.[60] Ο Άλντφριθ ήταν άρρωστος κάποιο χρονικό διάστημα πριν από τον θάνατο του στις 14 Δεκεμβρίου 704 ή 705.[61] Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό αναφέρει ότι πέθανε στην ανατολική ακτή του Γιορκσάιρ, ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος για την διαδοχή ανάμεσα στον Ίντγουλφ της Νορθουμβρίας που υποστηρίχτηκε από τον επίσκοπο Ουίλφριντ και τον γιο του Όσρεντ.[62]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. www.britannica.com/EBchecked/topic/13589/Aldfrith.
  2. p15030.htm#i150297. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  3. Ανακτήθηκε στις 3  Μαρτίου 2020.
  4. Bede, Ecclesiastical History, Book IV, Chapter 26.
  5. Hunter Blair, An Introduction, pp. 42–45.
  6. Bede, Ecclesiastical History, Book III, Chapter 25.
  7. Kirby, Earliest English Kings, p. 143.
  8. Grimmer, §25; Kirby, p. 143.; Williams, p. 18.
  9. Grimmer, §23.
  10. The term used is nothus, bastard. Some later sources doubt his paternity, but well-informed contemporary ones, including those derived from the Chronicle of Ireland are in no doubt that he was Oswiu's son, for example, the notice of his death in the Annals of Ulster, s.a. 704, which calls him "Aldfrith m. Ossu". See also Yorke, Conversion, pp. 226–227.
  11. Holdsworth; Kirby, pp 95–98.
  12. Fraser, pp. 119–120, and Kirby, pp. 84–85, suggest that the defeat at the Trent was a greater blow to Northumbrian pretensions to the overlordship of Britain than the defeat at Nechtansmere in 685.
  13. Yorke, Kings and Kingdoms, p. 85, makes this suggestion. Charles-Edwards, chapter 10, and especially pp. 429–438, suggests that ecclesiastical politics may have been of great importance. See also Fraser, pp. 43–47.
  14. Alan Thacker, "Ecgfrith", ODNB; Cramp, "Aldfrith", ODNB.
  15. Kirby, Earliest English Kings, pp. 96, 103.
  16. Bede, Life of Cuthbert, chapter XXIV. D.P. Kirby suggests that "[r]ather than asking Cuthbert ingenuously who would succeed Ecgfrith, [?lffl?d] was probably testing his loyalties"; Kirby, p. 106. The anonymous Life of Cuthbert, written during Aldfrith's reign, is generally similar in its account, but differs in the last sentence, which reads "Then she quickly remembered that he spoke of Aldfrith who now reigns in peace, who was then on the island they call [Iona]"; Fraser, pp. 138–139.
  17. Aldfrith of Northumbria and the Irish genealogies. Ireland, C. A., in Celtica 22 (1991)
  18. Dunnichen in Angus has, until recently, been the preferred site; see e.g. Kirby, Earliest English Kings, p. 99. An alternative site at Dunachton in Badenoch has been proposed by Woolf, Dun Nechtain, Fortriu and the Geography of the Picts
  19. Bede, Life of Cuthbert, chapter XXVII.
  20. Kirby, p. 106, notes "Aelfflaed's question to Cuthbert reveals the ambition of this family, which had possessed royal power continuously since 633 or 634, to hold on to it". The succession at Aldfrith's death was disputed, and a distant branches of his own as well as other families contested successfully for power after the death of Aldfrith's son Osred.
  21. D.P. Kirby notes "[t]he prestige of Oswiu's family, or else its capacity for intimidation, must have been very considerable for Aldfrith to return and rule in what seems to have been domestic peace"; Kirby, p. 144.
  22. Kirby, p. 144. Cramp suggests that Aldfrith may already have been present in Northumbria at Ecgfrith's death; Blair, Northumbria, p. 52, prefers Iona.
  23. Moisl, "Bernician Royal Dynasty", p. 121.
  24. Kirby, p. 142; Annals of Ulster, s.a. 697; Bede, Ecclesiastical History, Book V, Chapter 24.
  25. Cramp, "Aldfrith", ODNB.
  26. Campbell, pp. 88ff; Kirby, pp. 142–143.
  27. Holdsworth, "Northumbria".
  28. Alcock, Kings and Warriors, pp. 214–7, for discussion of Dunbar as a Bernician royal centre.
  29. Blair, Introduction, pp 37–49, p. 42, map 7, & p. 145, map 9; Higham, cc. 4–5, passim.
  30. Higham, pp. 140–144.
  31. Nevell, Lands and Lordships, p. 41.
  32. Higham, pp. 140–144.
  33. Kirby, p. 100; Yorke, Kings and Kingdoms, pp. 92 & 171.
  34. Blair, Introduction, pp. 132–141.
  35. Yorke, Conversion, pp 226–227.
  36. Lapidge, "Aldfrith"; Lapidge, "Aldhelm"; Blair, Northumbria, p. 53; Mayr-Harting, p. 195.
  37. Blair, World of Bede, pp. 184–185; Bede, Life of the Abbots of Wearmouth and Jarrow, c. 15.
  38. Grimmer, §25, note 60.
  39. Blair, World of Bede, pp. 185–186; Yorke, Conversion, pp. 17–18; Bede, Ecclesiastical History, Book V, Chapters 15–17.
  40. The use of the term sapiens is discussed by Charles-Edwards, pp. 264–271. Blair, Northumbria, p. 53–54, writes of Aldfrith as "a man perhaps not so very far removed from the Platonic ideal of the Philosopher king" and as "one of Northumbria's first and greatest scholars".
  41. Bede, "Letter to Egbert", in Sherley-Price, Bede, p. 346.
  42. Bede, Ecclesiastical History, Book V, Chapter 19.
  43. Life of Wilfrid, Chapters 43–44.
  44. Blair, Introduction, p. 137.
  45. Stenton, Anglo-Saxon England, p. 143.
  46. Stephen of Ripon, Life of Wilfrid, Chapters 49–55.
  47. Life of Wilfrid, Chapters 58–59; Bede, Ecclesiastical History, Book V, Chapter 19.
  48. Art and scholarship, see Higham, pp. 155–166; Blair, Introduction, pp. 311–329; missions, see Blair, Introduction, pp. 162–164.
  49. The Northumbrian origins of the Echternach Gospels have been debated, with some historians arguing for an Irish origin, see Brown, "Echternach Gospels"; Higham, Kingdom of Northumbria, pp. 155–160; Verey, "Lindisfarne of Rath Maelsigi?". The Lichfield Gospels are sometimes linked to Northumbria although this is far from certain; Higham, Kingdom of Northumbria, p. 158.
  50. Nees, Early Medieval Art, pp. 164–167 at 165; Alcock, Kings and Warriors, pp. 353–354.
  51. Hall et al., "The Ripon Jewel".
  52. Higham, Kingdom of Northumbria, p. 159.
  53. Ο Carragain, "The Necessary Distance", p. 192, argues that the Agnus Dei imagery on both monuments places them in an 8th-century context; likewise Ο Carragain, "Ruthwell Cross", proposes a date between 730 and 750 for Ruthwell; Bailey, "Bewcastle", estimates between 725 and 750 for Bewcastle; more generally see Alcock, Kings and warriors, pp. 377–382.
  54. Blair, "Escomb"; Alcock, Kings and warriors, pp. 273–285.
  55. Kirby, p. 146. Higham, pp. 166–168, gives an overview of Northumbrian coinage.
  56. Gannon, pp. 125–126.
  57. Kirby, p. 145.
  58. Kirby, pp. 143–150; Yorke, Kings and Kingdoms, pp. 89–90 & 93.
  59. Kirby, p. 147; Yorke, Kings and Kingdoms, pp. 88 & 90.
  60. Coulstock, Collegiate Church, p. 31.
  61. For the year of Aldfrith's death see Kirby, p. 145: the Irish annals record his death under the year 703, which is 704 A.D., while Bede gives 705 and a reign of nineteen years.
  62. Life of Wilfrid, Chapters 59–60; Bede, Ecclesiastical History, Book V, Chapter 19.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • The Annals of Ulster, volume 1. CELT: Corpus of Electronic Texts. Retrieved 2 February 2007.
  • Alcock, Leslie. Kings and warriors, craftsmen and priests in Northern Britain AD 550–850. Edinburgh: Society of Antiquaries of Scotland, 2003.
  • Bailey, Richard N., "Bewcastle". The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Ed. Michael Lapidge. Oxford: Blackwell, 1999.
  • Blair, Peter Hunter. An Introduction to Anglo-Saxon England. 2nd ed. Cambridge: Cambridge University Press, 1977.
  • Blair, Peter Hunter. Northumbria in the Days of Bede. London: Victor Gollancz, 1976.
  • Blair, Peter Hunter. The World of Bede. Cambridge: Cambridge University Press, 1990.
  • Brown, Michelle P. "Echternach Gospels". The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Ed. Michael Lapidge. Oxford: Blackwell, 1999.
  • Brown, Michelle P. "Lindisfarne Gospels". The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Ed. Michael Lapidge. Oxford: Blackwell, 1999.
  • Campbell, James. "Elements in the Background to the Life of Saint Cuthbert and his early cult". The Anglo-Saxon State. London: Hambledon, 2000.
  • Charles-Edwards, T. M. Early Christian Ireland. Cambridge: Cambridge University Press, 2000.
  • Coulstock, Patricia H. Studies in the History of Medieval Religion 5: The Collegiate Church of Wimborne Minster. Boydell & Brewer, 1993.
  • Cramp, Rosemary. "Aldfrith (d. 704/705)". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press, 2004.
  • Farmer, D. H. and J. H. Webb. The Age of Bede. Harmondsworth: Penguin, 1983.
  • Fraser, James. The Pictish Conquest: The Battle of Dunnichen 685 & the birth of Scotland. Stroud: Tempus, 2006.
  • Gannon, Anna. The Iconography of Early Anglo-Saxon Coinage: Sixth to Eighth Centuries. Oxford: Oxford University Press, 2003. ISBN 0-19-925465-6.
  • Grimmer, Martin. "The Exogamous Marriages of Oswiu of Northumbria". The Heroic Age 9 (2006). Retrieved 6 April 2007.
  • Hall, R. A. & E. Paterson, & C. Mortimer, with Niamh Whitfield. "The Ripon Jewel". Northumbria's Golden Age. Eds Janes Hawkes & Susan Mills. Stroud: Sutton, 1999.
  • Higham, N. J. The Kingdom of Northumbria AD 350–1100. Stroud: Sutton, 1993.
  • Holdsworth, Philip. "Northumbria". The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Ed. Michael Lapidge. Oxford: Blackwell, 1999.
  • Holdsworth, Philip. "Oswiu". The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Ed. Michael Lapidge. Oxford: Blackwell, 1999.
  • Ireland, C. A. [2]. Aldfrith of Northumbria and the Irish genealogies. Celtica 22 (1991)
  • Ireland, C. A. Old Irish wisdom attributed to Aldfrith of Northumbria: An edition of Briathra Flainn Fhina maic Ossu. Tempe, AZ: Arizona Center for Medieval and Renaissance Studies, 1999.
  • Kirby, D. P. The Earliest English Kings. London: Unwin Hyman, 1991.
  • Lapidge, Michael. "Aldfrith". The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Ed. Michael Lapidge. Oxford: Blackwell, 1999.
  • Lapidge, Michael. "Aldhelm". The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Ed. Michael Lapidge. Oxford: Blackwell, 1999.
  • Mayr-Harting, Henry. The Coming of Christianity to Anglo-Saxon England. London: Batsford, 1972.
  • Moisl, Herman. "The Bernician Royal Dynasty and the Irish in the Seventh Century". Peritia: The Journal of the Medieval Academy of Ireland 2 (1983): 103–26.
  • Nees, Lawrence. Early Medieval Art. Oxford: Oxford University Press, 2002.
  • Nevell, Mike (1998). Lands and Lordships in Tameside. Tameside Metropolitan Borough Council with the University of Manchester Archaeological Unit.
  • Ó Carragáin, Éamonn. "Ruthwell Cross". The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Ed. Michael Lapidge. Oxford: Blackwell, 1999.
  • Ó Carragáin, Éamonn. "The Necessary Distance: Imitatio Romae and the Ruthwell Cross". Northumbria's Golden Age. Eds Janes Hawkes & Susan Mills. Stroud: Sutton, 1999.
  • Rollason, D. W. "Why was St Cuthbert so popular?" Cuthbert: Saint and Patron. Ed. D. W. Rollason. Durham: The Dean and Chapter of Durham Cathedral, 1987.
  • Sherley-Price, Leo, R. E. Latham, and D. H. Farme. Bede: Ecclesiastical History of the English People, with Bede's letter to Egbert and Cuthbert's letter on the death of Bede. Harmondsworth: Penguin, 1990.
  • Stenton, Frank. Anglo-Saxon England. 3rd ed. Oxford: Oxford University Press, 1971.
  • Verey, Christopher D. "Lindisfarne or Rath Maelsigi? The Evidence of the Texts". Northumbria's Golden Age. Eds Janes Hawkes & Susan Mills. Stroud: Sutton, 1999.
  • Williams, Ann. Kingship and Government in Pre-Conquest England, c. 500–1066. Basingstoke: Macmillan, 1999.
  • Woolf, Alex. Dun Nechtain, Fortriu and the Geography of the Picts The Scottish Historical Review 85, 182–201, 2006.
  • Yorke, Barbara. Kings and Kingdoms in Early Anglo-Saxon England. London: Seaby, 1990.
  • Yorke, Barbara. The Conversion of Britain: Religion, Politics and Society in Britain c. 600–800. London: Longman, 2006.
  • Ziegler, Michelle. "Oswald and the Irish". The Heroic Age 4 (2001).

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Άλντφριθ της Νορθουμβρίας
 Θάνατος: 14 Δεκεμβρίου 704
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Έγκφριθ της Νορθουμβρίας
Βασιλιάς της Νορθουμβρίας
685 - 704
Διάδοχος
Ίντγουλφ της Νορθουμβρίας