Αυτοκτονία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αυτοκτονία
	The Suicide by Édouard Manet 1877–1881
Ειδικότητα	ψυχιατρική και ψυχολογία
Ταξινόμηση
ICD-10	X60–X84
ICD-9	E950
MedlinePlus	001554
eMedicine	article/288598
MeSH	F01.145.126.980.875

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά

← Προηγούμενη διαφορά Επόμενη διαφορά →

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

ΟπτικήΚώδικας wiki

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 18:51, 17 Φεβρουαρίου 2014

Η αυτοκτονία (λατινικά "suicidium", από το "sui caeder", «σκοτώνω τον εαυτό μου») είναι η πράξη της εκ προθέσεως πρόκλησης θανάτου από το ίδιο το θύμα. Πολλές φορές η αυτοκτονία τελείται από απελπισία, η αιτία της οποίας συχνά αποδίδεται σε ψυχική διαταραχή όπως κατάθλιψη, διπολική διαταραχή, σχιζοφρένεια, αλκοολισμός ή κατάχρηση ναρκωτικών.^[1] Επιβαρυντικοί παράγοντες όπως οικονομικές δυσκολίες ή προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις διαδραματίζουν συχνά κάποιο ρόλο. Οι προσπάθειες για την πρόληψη των αυτοκτονιών περιλαμβάνουν τον περιορισμό της πρόσβασης σε πυροβόλα όπλα, τη θεραπεία ψυχικών ασθενειών και την κατάχρηση φαρμάκων, καθώς και τη βελτίωση της οικονομικής ανάπτυξης.

Η περισσότερο χρησιμοποιούμενη μέθοδος αυτοκτονίας ποικίλλει ανά χώρα και συνδέεται εν μέρει με τη διαθεσιμότητα. Στις κοινές μεθόδους περιλαμβάνονται: απαγχονισμός, δηλητηρίαση με φυτοφάρμακα και πυροβόλα όπλα. Περίπου 800.000 με ένα εκατομμύριο άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε χρόνο, καθιστώντας την αυτοκτονία την 10η κύρια αιτία θανάτου παγκοσμίως.^[1]^[2]Τα ποσοστά είναι μεγαλύτερα στους άνδρες απ' ότι στις γυναίκες, με τον αρσενικό πληθυσμό να διατρέχει τρεις με τέσσερις φορές μεγαλύτερες πιθανότητες να διαπράξει αυτοκτονία σε σχέση με τον θηλυκό πληθυσμό.^[3] Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο γίνονται 10 με 20 εκατομμύριαμη θανάσιμες απόπειρες αυτοκτονίας.^[4] Οι απόπειρες είναι πιο συχνές σε νέους ανθρώπους και σε άτομα θηλυκού γένους.

Οι απόψεις σχετικά με την αυτοκτονία επηρεάστηκαν από ευρείες υπαρξιακές έννοιες όπως η θρησκεία, η τιμή, και το νόημα της ζωής. Οι Αβρααμικές θρησκείες παραδοσιακά θεωρούν την αυτοκτονία ύβρη κατά του Θεού, λόγω της πίστης στην ιερότητα της ζωής. Κατά τη διάρκεια της εποχής των σαμουράι στην Ιαπωνία, το xαρακίρι ήταν σεβαστό ως μέσο εξιλέωσης για την αποτυχία ή ως μορφή διαμαρτυρίας. Η Sati, η απαγορευμένη πλέον πρακτική ενταφιασμού των Ινδουιστών, απαιτούσε από τη χήρα να θυσιάσει τον εαυτό της πάνω στη νεκρική πυρά του συζύγου της, είτε εκούσια είτε υπό την πίεση της οικογένειας και της κοινωνίας.^[5]

Οι αυτοκτονία και η απόπειρα αυτοκτονίας, ενώ στο παρελθόν συνιστούσαν ποινικά κολάσιμες πράξεις, δεν αντιμετωπίζονται πλέον έτσι στις περισσότερες δυτικές χώρες. Εξακολουθεί όμως να συνιστά ποινικό αδίκημα στις περισσότερες ισλαμικές χώρες. Κατά τον 20ο και 21ο αιώνα, η αυτοκτονία με τη μορφή της αυτοθυσίας έχει χρησιμοποιηθεί ως μέσο διαμαρτυρίας, ενώ καμικάζι και βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας έχουν χρησιμοποιηθεί ως στρατιωτικές ή τρομοκρατικές τακτικές.^[6]

Ορισμοί

Η αυτοκτονία, επίσης γνωστή ως πράξη αυτοκτονίας, είναι η «πράξη κατά την οποία ο ίδιος ο άνθρωπος αφαιρεί τη ζωή του».^[7] Ως απόπειρα αυτοκτονίας ή η μη θανάσιμη αυτοκτονική συμπεριφορά νοείται ο αυτοτραυματισμός που προκαλείται από την επιθυμία του ατόμου να τερματίσει τη ζωή του, ο οποίος όμως δεν επιφέρει το θάνατο.^[8] Η υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι η περίπτωση κατά την οποία ένα άτομο βοηθά έμμεσα ένα άλλο άτομο να τερματίσει τη ζωή του, είτε συμβουλεύοντάς το είτε δίνοντάς του το μέσο πρόκλησης του θανάτου.^[9] Είναι αντίθετη από την ευθανασία, όπου ένα άλλο πρόσωπο αναλαμβάνει έναν πιο ενεργό ρόλο στο θάνατο ενός ατόμου.^[9] Ο αυτοκτονικός ιδεασμός είναι η σκέψη κάποιου να δώσει τέλος στη ζωή του.^[8]

Παράγοντες κινδύνου

Στους παράγοντες που αυξάνουν την πιθανότητα για αυτοκτονία περιλαμβάνονται οι ψυχιατρικές διαταραχές, η κατάχρηση φαρμάκων, οι ψυχολογικές καταστάσεις, οι πολιτιστικές, οικογενειακές και κοινωνικές καταστάσεις, και η γενετική προδιάθεση.^[11] Η ψυχική ασθένεια και η χρήση παράνομων ουσιών συχνά συνυπάρχουν.^[12] Άλλοι παράγοντες κινδύνου είναι οι προηγούμενες απόπειρες αυτοκτονίας,^[13] η άμεση διαθεσιμότητα ενός μέσου με το οποίο θα διαπραχθεί η πράξη, το οικογενειακό ιστορικό αυτοκτονίας, ή η παρουσία της τραυματικής εγκεφαλικής βλάβης.^[14] Για παράδειγμα, έχει βρεθεί ότι τα ποσοστά αυτοκτονιών είναι μεγαλύτερα σε νοικοκυριά με πυροβόλα όπλα από ότι σε νοικοκυριά τα οποία δεν διαθέτουν όπλα.^[15] Κοινωνικοοικονομικοί παράγοντες όπως η ανεργία, η φτώχεια, το φαινόμενο των αστέγων και οι διακρίσεις μπορεί να πυροδοτήσουν αυτοκτονικές σκέψεις.ref>Qin P, Agerbo E, Mortensen PB (April 2003). «Suicide risk in relation to socioeconomic, demographic, psychiatric, and familial factors: a national register-based study of all suicides in Denmark, 1981–1997». Am J Psychiatry 160 (4): 765–72. doi:10.1176/appi.ajp.160.4.765. PMID 12668367. </ref> Το 15–40% περίπου των θυμάτων αφήνει ένα σημείωμα αυτοκτονίας.^[16] Η γενετική προδιάθεση φαίνεται να αντιπροσωπεύει ποσοστό 38% με 55% των αυτοκτονικών συμπεριφορών.ref name=Brent2008>Brent, DA; Melhem, N (2008 Jun). «Familial transmission of suicidal behavior.». The Psychiatric clinics of North America 31 (2): 157–77. doi:10.1016/j.psc.2008.02.001. PMID 18439442. </ref> Οι βετεράνοι πολέμου διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να τελέσουν αυτοκτονία, κι αυτό οφείλεται εν μέρει στα υψηλότερα ποσοστά ψυχικών ασθενειών και προβλημάτων σωματικής υγείας που συνδέονται με τον πόλεμο.^[17]

Ψυχικές διαταραχές

Οι ψυχικές διαταραχές συνήθως προϋπάρχουν κατά το χρόνο της αυτοκτονίας, με τα ποσοστά να ξεκινούν από το 27%^[18] και να υπερβαίνουν το 90%.^[13] Από αυτούς που έχουν εισαχθεί σε ψυχιατρική μονάδα, ο δια βίου κίνδυνος για τέλεση αυτοκτονίας είναι περίπου 8,6%.^[13] Το ήμισυ όλων των ατόμων που αυτοκτονούν μπορεί να πάσχει από μείζονα καταθλιπτική διαταραχή, η παρουσία της οποίας ή κάποιας άλλης διαταραχής διάθεσης όπως της διπολικής διαταραχής, αυξάνει 20 φορές τον κίνδυνο αυτοκτονίας.^[19] Άλλες καταστάσεις που ενοχοποιούνται είναι η σχιζοφρένεια(14%), η διαταραχή προσωπικότητας (14%),^[20] η διπολική διαταραχή,^[19] και η διαταραχή μετατραυματικού στρες.^[13] Ποσοστό περίπου 5% των ατόμων με σχιζοφρένεια καταλήγουν στο θάνατο διαπράττοντας αυτοκτονία.^[21] Οι διατροφικές διαταραχές συνιστούν μια ακόμη κατάσταση υψηλού κινδύνου.^[22]

Το ιστορικό των προηγούμενων αποπειρών αυτοκτονίας είναι ο καλύτερος μηχανισμός πρόβλεψης μιας ενδεχόμενης αυτοκτονίας.^[13] Στο 20% περίπου των αυτοκτονιών έχει προηγηθεί μια προηγούμενη απόπειρα, ενώ μεταξύ αυτών που αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν το 1% τέλεσε αυτοκτονία εντός ενός έτους ^[13] και ποσοστό μεγαλύτερο του 5% τέλεσε αυτοκτονία μετά από 10 χρόνια.ref name=Tint2010/> Ενώ οι πράξεις αυτοτραυματισμού δεν θεωρούνται απόπειρες αυτοκτονίας, η παρουσία αυτοτραυματικής συμπεριφοράς συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο αυτοκτονίας.^[23]

Σε ποσοστό περίπου 80% των τετελεσμένων αυτοκτονιών το άτομο έχει επισκεφτεί κάποιο γιατρό εντός του έτους που προηγήθηκε του θανάτου του,^[24] και σ' αυτό το ποσοστό περιλαμβάνεται ποσοστό 45% που επισκέφτηκε κάποιο γιατρό τον τελευταίο μήνα πριν από το θάνατό του.^[25] Περίπου το 25–40% των ατόμων που έχουν τελέσει αυτοκτονία είχαν επαφή με υπηρεσίες ψυχικής υγείας στη διάρκεια του προηγούμενου έτους.^[18]^[24]

Χρήση ουσιών

Η κατάχρηση ουσιών είναι ο δεύτερος συνηθέστερος παράγοντας κινδύνου για αυτοκτονία, μετά τη μείζονα κατάθλιψη και τη διπολική διαταραχή.^[26] Τόσο η χρόνια κατάχρηση ουσιών, όπως και η οξεία δηλητηρίαση συνδέονται μεταξύ τους.^[12]^[27] Όταν συνδυάζονται με ατομική οδύνη, όπως το πένθος, ο κίνδυνος αυξάνεται περαιτέρω.^[27] Επιπλέον, η κατάχρηση ουσιών συνδέεται με διαταραχές της ψυχικής υγείας.^[12]

Οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται υπό την επήρεια ηρεμιστικών-υπνωτικών φαρμάκων (όπως το αλκοόλ ή οι βενζοδιαζεπίνες) όταν διαπράττουν αυτοκτονία,^[28] με τον αλκοολισμό να συνυπάρχει στο 15% και 61% περίπου των περιπτώσεων.^[12] Επίσης, σε χώρες με υψηλότερα ποσοστά χρήσης αλκοόλ και περισσότερα μπαρ παρουσιάζονται γενικά υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών,^[29] με τον εν λόγω συσχετισμό να συνδέεται κυρίως με χρήση αλκοολούχων ποτών παρά με γενικευμένη χρήση αλκοόλ.^[12] Περίπου 2,2–3,4% των ατόμων που σε κάποια στιγμή της ζωής τους έχουν υποβληθεί σε θεραπεία για αλκοολισμό, οδηγούνται στην αυτοκτονία.^[29] Οι αλκοολικοί που αποπειρώνται να αυτοκτονήσουν είναι συνήθως άνδρες, είναι μεγαλύτερης ηλικίας, και έχουν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν στο παρελθόν.^[12]Ποσοστό από 3 έως 35% των θανάτων σε άτομα που κάνουν χρήση ηρωίνης αποδίδεται σε αυτοκτονία (περίπου 14 φορές περισσότεροι από τους μη χρήστες).^[30]

Η κατάχρηση κοκαϊνης καιμεθαμφεταμινών συσχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με την αυτοκτονία.^[12]^[31]Σε όσους κάνουν χρήση κοκαΐνης, ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος κατά τη φάση της απεξάρτησης.^[32] Άτομα που έκαναν χρήση εισπνεόμενων ουσιών διατρέχουν επίσης σοβαρό κίνδυνο, με ποσοστό γύρω στο 20% εξ' αυτών να έχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει σε κάποια περίοδο της ζωής του και ποσοστό μεγαλύτερο του 65% να εξετάζει σοβαρά αυτό το ενδεχόμενο.^[12]Το κάπνισμα τσιγάρου συνδέεται με τον κίνδυνο αυτοκτονίας.^[33] Ελάχιστα στοιχεία υπάρχουν που να εξηγούν αυτόν τον συσχετισμό• ωστόσο, εικάζεται ότι αυτοί που έχουν προδιάθεση για κάπνισμα έχουν επίσης προδιάθεση για αυτοκτονία, ότι το κάπνισμα προκαλεί προβλήματα υγείας, τα οποία στη συνέχεια κάνουν τους ανθρώπους να θέλουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους, και ότι το κάπνισμα επηρεάζει τη χημεία του εγκεφάλου προκαλώντας μια τάση για αυτοκτονία.^[33] Παρόλα αυτά, η κάνναβη δεν φαίνεται να αυξάνει μεμονωμένα τον κίνδυνο.^[12]

Προβληματική συμπεριφορά με τα τυχερά παιχνίδια

Η προβληματική συμπεριφορά με τα τυχερά παιχνίδια σχετίζεται με αυξημένο αυτοκτονικό ιδεασμό και απόπειρες συγκριτικά με τον γενικό πληθυσμό .^[34] Ένα ποσοστό 12 έως 24% των παθολογικών παικτών αποπειράται να αυτοκτονήσει. ^[35] Το ποσοστό των αυτοκτονιών μεταξύ των συζύγων τους είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από εκείνο του γενικού πληθυσμού. ^[35] Στους παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο σε παίκτες με προβληματική συμπεριφορά συγκαταλέγονται η ψυχική ασθένεια, η κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών.^[36]

Κλινικές περιπτώσεις

Υπάρχει σύνδεση μεταξύ της αυτοκτονικότητας και των προβλημάτων σωματικής υγείας, όπως: ^[22]χρόνιος πόνος,^[37] τραυματική εγκεφαλική βλάβη,^[38] καρκίνος,^[39] ασθενείς που υποβάλλονται σε αιμοδιύλιση, HIV, συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, μεταξύ άλλων. ^[22] Η διάγνωση καρκίνου σχεδόν διπλασιάζει τον επακόλουθο κίνδυνο αυτοκτονίας.^[39] Η επικράτηση της αυξημένης αυτοκτονικότητας συνεχίστηκε και μετά από τη διευθέτηση της ασθένειας της κατάθλιψης και της κατάχρησης αλκοόλ. Σε ανθρώπους με περισσότερες από μία ιατρικές παθήσεις, ο κίνδυνος ήταν ιδιαίτερα υψηλός. Στην Ιαπωνία, τα προβλήματα υγείας αναφέρονται ως το κύριο αίτιο αυτοκτονίας. ^[40]

Διαταραχές ύπνου όπως ηαϋπνία^[41] και η υπνική άπνοια αποτελούν παράγοντες κινδύνου για την κατάθλιψη και την αυτοκτονία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι διαταραχές του ύπνου μπορεί να είναι ένας παράγοντας κινδύνου ανεξαρτήτως της κατάθλιψης. ^[42] Μια σειρά από άλλες παθήσεις ενδέχεται να παρουσιάσουν συμπτώματα παρόμοια με τις διαταραχές διάθεσης, όπως: υποθυρεοειδισμός, Αλτσχάιμερ, εγκεφαλικός όγκος, συστηματικός ερυθηματώδης λύκος και ανεπιθύμητες παρενέργειες αρκετών φαρμάκων (όπως οβ-αναστολέας και τα στεροειδή).^[13]

Ψυχοκοινωνικές καταστάσεις

Μια σειρά από ψυχολογικές καταστάσεις αυξάνουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας, όπως οι εξής: απελπισία, απώλεια της ευχαρίστησης στη ζωή, κατάθλιψη και αίσθημα άγχους. ^[19]Η μειωμένη ικανότητα επίλυσης προβλημάτων, η απώλεια των ικανοτήτων που κάποιος συνήθιζε να έχει και ο μειωμένος έλεγχος των παρορμήσεων παίζουν επίσης ένα ρόλο. ^[19]^[43]Σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας, η αντίληψη ότι είναι βάρος για τους άλλους είναι σημαντικός παράγοντας.^[44]^[44]

Πρόσφατα άγχη, όπως η απώλεια ενός μέλους της οικογένειας ή ενός φίλου, η απώλεια της θέσης εργασίας και η κοινωνική απομόνωση (όπως το να ζει κανείς μόνος) αυξάνει τον κίνδυνο. ^[19] Εκείνοι που δεν έχουν παντρευτεί ποτέ διατρέχουν επίσης μεγαλύτερο κίνδυνο.^[13] Το να είναι κάποιος θρησκευόμενος ενδεχομένως να μειώσει τον κίνδυνο αυτοκτονίας ενός ατόμου.^[45] Αυτή η αντίληψη έχει επικρατήσει λόγω της αρνητικής στάσης που διατηρούν πολλές θρησκείες κατά της αυτοκτονίας και της μεγαλύτερης διασύνδεσης που μπορεί να προσφέρει η θρησκεία.^[45] Οι μουσουλμάνοι, μεταξύ των θρησκευόμενων, μοιάζει να έχουν χαμηλότερα ποσοστά.^[46]

Ορισμένοι ενδέχεται να αυτοκτονούν για να ξεφύγουν από εκφοβισμό ή προκαταλήψεις.^[47] Ένα ιστορικό παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης^[48] και ο χρόνος παραμονής σε ανάδοχες οικογένειες αποτελούν επίσης παράγοντες κινδύνου.^[49] Η σεξουαλική κακοποίηση πιστεύεται ότι συμβάλλει περίπου κατά 20% στο συνολικό κίνδυνο. ^[50]

Μία εξελικτική ερμηνεία για την αυτοκτονία είναι ότι μπορεί να βελτιώσει την εγκλείουσα αρμοστικότητα. Αυτό μπορεί να συμβεί σε περιπτώσεις όπου το πρόσωπο που διαπράττει αυτοκτονία δεν μπορεί να αποκτήσει περισσότερα παιδιά και καταναλώνει πόρους από συγγενείς μένοντας εν ζωή. Μία ένσταση υποστηρίζει ότι οι θάνατοι από υγιείς εφήβους πιθανόν να μην αυξάνουν την εγκλείουσα αρμοστικότητα. Η προσαρμογή σε ένα πολύ διαφορετικό προγονικό περιβάλλον μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα για την προσαρμογή στο τρέχον περιβάλλον.^[43]^[51]

Η φτώχεια είναι συνδεδεμένη με το κίνδυνο της αυτοκτονίας.^[52]Η αύξηση της σχετικής φτώχειας γύρω από ένα άτομο αυξάνει τον κίνδυνο αυτοκτονίας.^[53] Πάνω από 200.000 αγρότες στην Ινδία αυτοκτόνησαν αυτοκτονία από το 1997, εν μέρει λόγω χρεών .^[54] Στην Κίνα, η αυτοκτονία είναι τρεις φορές πιο πιθανό να συμβεί σε αγροτικές περιφέρειες, από ότι στα αστικά κέντρα, εν μέρει λόγω των οικονομικών δυσκολιών που πιστεύεται ότι υπάρχουν στις συγκεκριμένες περιοχές .^[55]

Μέσα μαζικής ενημέρωσης

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που περιλαμβάνουν και το διαδίκτυο, παίζουν σημαντικό ρόλο.^[11] Ο τρόπος που παρουσιάζεται η αυτοκτονία μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις καθώς ο μεγάλος όγκος, οι επιφανείς, επαναλαμβανόμενες καλύψεις που προσδίδουν δόξα ή εξιδανικεύουν την αυτοκτονία, έχουν τον μεγαλύτερο αντίκτυπο.^[56] Όταν προβάλλεται λεπτομερής περιγραφή για το πώς να αυτοκτονήσει κάποιος με έναν συγκεκριμένο τρόπο, η μέθοδος αυτή της αυτοκτονίας μπορεί να αυξηθεί στον συνολικό πληθυσμό. ^[57]

Η ενεργοποίηση αυτής της μεταδοτικής αυτοκτονίας ή αλλιώςμιμητική αυτοκτονία είναι γνωστή ως σύνδρομο του Βέρθερου, που πήρε το όνομά του από τον πρωταγωνιστή στο έργο του Γκαίτε Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου ο οποίος αυτοκτόνησε.^[58] Ο κίνδυνος αυτός είναι μεγαλύτερος σε εφήβους που ίσως να εξιδανικεύουν το θάνατο.^[59] Φαίνεται ότι, ενώ τα μέσα ενημέρωσης έχουν σημαντική επίδραση, τα μέσα ψυχαγωγίας είναι διφορούμενα.^[60] Ο αντίποδας του συνδρόμου του Βέρθερου είναι το λεγόμενο σύνδρομο του Παπαγκένο, κατά το οποίο η κάλυψη των αποτελεσματικών μηχανισμών αντιμετώπισης, μπορεί να έχει προστατευτική επίδραση. Ο όρος βασίζεται σε έναν χαρακτήρα από την όπερα του Μότσαρτ Ο μαγικός αυλός ο οποίος φοβούμενος την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου επρόκειτο να αυτοκτονήσει μέχρι να δεχθεί τη βοήθεια φίλων του.^[58] Όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ακολουθούν κατάλληλες κατευθυντήριες γραμμές αναφοράς του γεγονότος, ο κίνδυνος των αυτοκτονιών μπορεί να μειωθεί.^[56]Η αποδοχή αυτού από τη βιομηχανία, ωστόσο, μπορεί να είναι δύσκολη, ιδίως μακροπρόθεσμα. ^[56]

Ορθολογική

Ορθολογική αυτοκτονία είναι η αιτιολογημένη αυτοκτονία,^[61] παρόλο που μερικοί θεωρούν ότι η αυτοκτονία δεν μπορεί ποτέ να ενέχει λογική.^[61] Η πράξη της αυτοκτονίας ενός ατόμου προς όφελος των άλλων είναι γνωστή ως αλτρουιστική αυτοκτονία.^[62] Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ένας ηλικιωμένος, ο οποίος βάζει τέλος στη ζωή του για να αφήσει μεγαλύτερες ποσότητες τροφίμων στους νεότερους ανθρώπους της κοινότητας.^[62] Σε ορισμένες κοινωνίες Εσκιμώων αυτό έχει θεωρηθεί ως μια πράξη σεβασμού, θάρρους, ή σοφίας.^[63] Μια επίθεση αυτοκτονίας αποτελεί πολιτική πράξη όπου ένας επιτιθέμενος διαπράττει βία έναντι άλλων αντιλαμβανόμενος ότι αυτό θα οδηγήσει και στον θάνατο του ιδίου.^[64] Μερικοί βομβιστές αυτοκτονίας το πράττουν σε μια προσπάθεια να αποκτήσουν καθεστώς μαρτυρικού θανάτου.^[17] Αποστολές καμικάζι διενεργούνται στο πλαίσιο του καθήκοντος ενώπιον του ανώτερου ή ως ηθική υποχρέωση.^[63] Η δολοφονία - αυτοκτονία είναι μια ενέργεια ανθρωποκτονίας την οποία, εντός μιας εβδομάδας, ακολουθεί η αυτοκτονία του ατόμου που διενήργησε την πράξη.^[65] Η μαζική αυτοκτονία/ες συχνά πραγματοποιείται κάτω από κοινωνική πίεση όπου τα μέλη παραδίδουν την αυτονομία τους σε έναν ηγέτη.^[66] Οι μαζικές αυτοκτονίες είναι δυνατό να πραγματοποιηθούν και με μόλις δύο άτομα, ενώ συχνά αναφέρονται και ως σύμφωνο αυτοκτονίας.^[67]

Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπου η συνέχιση της διαβίωσης θα ήταν αφόρητη, ορισμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν την αυτοκτονία ως μέσο διαφυγής.^[68] Ορισμένοι συγκρατούμενοι σε Ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι γνωστό ότι αφαίρεσαν τη ίδια τους τη ζωή αγγίζοντας εσκεμμένα την ηλεκτροφόρα περίφραξη. ^[69]

Μέθοδοι

Ρυθμός θνησιμότητας ανά μέθοδο αυτοκτονίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.^[15]

Η βασική μέθοδος αυτοκτονίας ποικίλει μεταξύ των χωρών. Οι βασικές μέθοδοι στις διάφορες περιοχές περιλαμβάνουν απαγχονισμός, δηλητηρίαση με φυτοφάρμακο, και πυροβόλοα.^[70] Αυτές οι διαφοροποιήσεις θεωρούνται ότι διαχωρίζονται λόγω της διαθεσιμότητας των διαφορετικών μεθόδων. ^[57] Μία επισκόπηση 56 χωρών αποκάλυψε ότι ο απαγχονισμός αποτελεί συχνή μέθοδο στις περισσότερες χώρες,^[71] που υπολογίζεται ως το 53% των αυτοκτονιών στους άντρες και το 39% των αυτοκτονιών των γυναικών. ^[72]

Παγκοσμίως το 30% των αυτοκτονιών προκαλείται από φυτοφάρμακα. Η χρήση αυτού του τρόπου ωστόσο ποικίλει σημαντικά από το 4% στην Ευρώπη σε πάνω από 50% στην περιοχή του Ειρηνικού. ^[73] Είναι επίσης κάτι συνηθισμένο στην Λατινική Αμερική λόγω της εύκολης πρόσβασης στους αγροτικούς πληθυσμούς. ^[57] Σε πολλές χώρες, οι υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών αντιστοιχούν περίπου στο 60% των αυτοκτονιών στις γυναίκες και στο 30% στους άντρες. ^[74] Οι περισσότερες αυτοκτονίες είναι απρογραμμάτιστες και συμβαίνουν κατά τη διάρκεια οξείας περιόδου αμφιθυμίας. ^[57] Το ποσοστό θνησιμότητας ποικίλει ανά μέθοδο: πυροβόλα όπλα 80-90%, πνιγμός 65-80%, απαγχονισμός 60-85%, καυσαέρια αυτοκινήτου 40-60%, πτώση 35-60%, καύση άνθρακα 40-50%, φυτοφάρμακα 6-75%, υπερβολική δόση φαρμάκων 1.5-4%.^[57] Οι πιο συνηθισμένες μέθοδοι απόπειρας αυτοκτονίας διαφέρουν από τις πιο συνηθισμένες πετυχημένες μεθόδους μέχρι και 85% των προσπαθειών μέσω υπερβολικής δόσης ναρκωτικών στον αναπτυγμένο κόσμο. ^[22]

Στις Ηνωμένες Πολιτείες το 57% των αυτοκτονιών πραγματοποιούνται με τη χρήση πυροβόλων όπλων και αυτός ο τρόπος είναι κάπως περισσότερος συνηθισμένος στους άντρες από όσο στις γυναίκες. ^[13] Η επόμενη πιο συνηθισμένη αιτία είναι ο απαγχονισμός στους άντρες και η δηλητηρίαση στις γυναίκες. ^[13] Μαζί αυτές οι μέθοδοι αποτελούν περίπου το 40% των αυτοκτονιών στις Η.Π.Α. ^[75] Στην Ελβετία, όπου σχεδόν όλοι κατέχουν πυροβόλα όπλα, ο μεγαλύτερος αριθμός αυτοκτονιών γίνεται με απαγχονισμό. ^[76] Η αυτοκτονία από πτώση είναι συνηθισμένη τόσο στο Χονγκ Κονγκ όσο και στην Σιγκαπούρη σε ποσοστό 50% και 80% αντίστοιχα. ^[57] Στην Κίνα η κατανάλωση φυτοφαρμάκων αποτελεί τον πιο συνηθισμένο τρόπο. ^[77] Στην Ιαπωνία, η αυτό-εκσπλάγχνιση γνωστή ως seppuku ή χαρακίρι εξακολουθεί να συμβαίνει, ^[77] ωστόσο, ο απαγχονισμός είναι ο πιο συνηθισμένος τρόπος.^[78]

Παθοφυσιολογία

Δεν υπάρχει καμία γνωστή υποκείμενη παθοφυσιολογία είτε για την αυτοκτονία είτε για την κατάθλιψη. ^[13] Ωστόσο θεωρείται ότι προκύπτει από την αλληλεπίδραση συμπεριφοριστικών, κοινωνικών, περιβαλλοντικών και ψυχιατρικών παραγόντων. ^[57]

Τα χαμηλά επίπεδα του εγκεφαλικής προέλευσης νευροτροφικού παράγοντα (BDNF) συνδέονται άμεσα τόσο με την αυτοκτονία όσο και ^[79] συνδέονται έμμεσα μέσω του ρόλου του στη μείζονα κατάθλιψη, διαταραχή μετατραυματικής καταπόνησης, σχιζοφρένεια και ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή.^[80] Η Μετά θάνατον μελέτες έδειξαν μειωμένα επίπεδα BDNF στον ιππόκαμπο και τον προμετωπιαίο φλοιό, σε άτομα με ή χωρίς ψυχολογικές καταστάσεις.^[81] Η Σεροτονίνη, ένας εγκεφαλικός νευροδιαβιβαστής, πιστεύεται ότι είναι χαμηλή σε όσους αυτοκτονούν. Αυτό εν μέρει βασίζεται στην απόδειξη των αυξημένων επιπέδων του υποδοχέα 5-HT2A που εντοπίζεται μετά το θάνατο. ^[82] Άλλα στοιχεία περιλαμβάνουν μειωμένα επίπεδα προϊόντος διάσπασης σεροτονίνης, 5-Υδροξυ-ινδολοξικού οξέος, στο νωτιαίο εγκεφαλικό υγρό.^[83] Άμεσα στοιχεία ωστόσο είναι δύσκολο να συλλεχθούν.^[82] Η Επιγενετική, η μελέτη των αλλαγών στη γενετική έκφραση σε απάντηση των περιβαλλοντικών παραγόντων που δεν αλλοιώνουν το υποκείμενο DNA, επίσης θεωρείται ότι παίζει ρόλο στον καθορισμό του κινδύνου αυτοκτονίας. ^[84]

Πρόληψη

[[File:suicidemessageggb01252006.JPG|thumb|Ως μία πρωτοβουλία πρόληψης αυτοκτονιών, αυτό το σήμα προωθεί έναν ειδικό τηλεφωνικό αριθμό που είναι διαθέσιμος στην Golden Gate Bridge που συνδέει σε μία [[τηλεφωνική γραμμή κρίσεων].]] Η πρόληψη των αυτοκτονιών είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για τις συλλογικές προσπάθειες για τη μείωση του κινήτρου αυτοκτονίας μέσω των μέτρων πρόληψης. Η μείωση της πρόσβασης σε συγκεκριμένες μεθόδους, όπως πυροβόλα όπλα ή τοξίνες μειώνει τον κίνδυνο. ^[57]^[85] Άλλα μέτρα περιλαμβάνουν την μείωση πρόσβασης σε άνθρακα και κάγκελα σε γέφυρες και πλατφόρμες στο μετρό.^[57] Η θεραπεία τοξικομανίας και αλκοολισμού, της κατάθλιψης και όσων έχουν διαπράξει απόπειρα αυτοκτονίας στο παρελθόν πιθανώς να είναι αποτελεσματική. ^[85] Μερικοί έχουν προτείνει τη μείωση της πρόσβασης στο αλκοόλ ως μία προληπτική στρατηγική (όπως η μείωση των μπαρ).^[12] Παρόλο που οι τηλεφωνικές γραμμές κρίσεων είναι συνηθισμένες, δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία που να υποστηρίζουν ή να διαψεύδουν την αποτελεσματικότητά τους. ^[86]^[87] Στους νέους έφηβους που έχουν πρόσφατα σκεφτεί την αυτοκτονία, συμπεριφορική γνωστική θεραπεία εμφανίζεται να επιφέρει βελτιωμένα αποτελέσματα. ^[88] Η Οικονομική ανάπτυξη μέσω της ικανότητάς της να μειώνει την φτώχεια μπορεί να πετύχει τη μείωση των ποσοστών αυτοκτονίας. ^[52] Οι προσπάθειες αύξησης κοινωνικών συνδέσμων ειδικότερα σε άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας πιθανώς να είναι αποτελεσματική. ^[89]

Ανίχνευση

Υπάρχουν ελάχιστα δεδομένα για τα αποτελέσματα ανίχνευσης του γενικού πληθυσμού για τον ανώτατο δείκτη αυτοκτονίας. ^[90] Καθώς υπάρχει ένα υψηλό ποσοστό ατόμων θετικών στο τεστ μέσω αυτών των εργαλείων ότι δεν διατρέχουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας, υπάρχουν σκέψεις ότι η εξέταση μπορεί να αυξήσει σημαντικά τη χρήση πηγών φροντίδα της ψυχικής υγιεινής. ^[91] Ωστόσο συνιστάται η αξιολόγηση όσων βρίσκονται σε υψηλό κίνδυνο. ^[13] Τυχόν ερωτήματα σχετικά με την τάση αυτοκτονίας δεν φαίνεται να αυξάνει τον κίνδυνο. ^[13]

Ψυχική ασθένεια

Σε εκείνους που πάσχουν από προβλήματα ψυχικής υγιεινής υπάρχουν θεραπείες που μπορούν να μειώσουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας. Αυτοί που έχουν ενεργή τάση αυτοκτονίας μπορούν να εισαχθούν για ψυχιατρική φροντίδα είτε εκούσια είτε ακούσια. ^[13] Τα προσωπικά είδη με τα οποία μπορεί κάποιος να βλάψει τον εαυτό του συνήθως απομακρύνονται. ^[22] Μερικοί κλινικοί ιατροί απαιτούν από τους ασθενείς να υπογράφουν ένα συμβόλαιο αποφυγής αυτοκτονίας όπου συμφωνούν ότι δεν θα βλάψουν τον εαυτό τους αν αφεθούν ελεύθεροι. ^[13] Ωστόσο τα στοιχεία δεν υποστηρίζουν μία σημαντική επίδραση από αυτήν την πρακτική.^[13] Αν ένα άτομο βρίσκεται σε χαμηλό κίνδυνο, μία εξωτερική θεραπεία ψυχικής υγείας του ασθενή μπορεί να προγραμματιστεί. ^[22] Η βραχυχρόνια νοσηλεία δεν βρέθηκε να είναι περισσότερο αποτελεσματική από την κατ’ οίκον φροντίδα για βελτιωμένα αποτελέσματα σε εκείνους με οριακή (μεταιχμιακή) διαταραχή προσωπικότητας που πάσχουν από χρόνια τάση αυτοκτονίας. ^[92]^[93]

Υπάρχει μία τάση ένδειξης ότι η ψυχοθεραπεία, ειδικότερα η διαλεκτική συμπεριφορική θεραπεία, μειώνει την τάση αυτοκτονίας στους εφήβους ^[94] καθώς επίσης σε όσους πάσχουν από οριακή (μεταιχμιακή) διαταραχή προσωπικότητας.^[95] Ωστόσο δεν έχουν βρεθεί ενδείξεις για τη μείωση των ολοκληρωμένων αυτοκτονιών. ^[94]

Υπάρχει διαφωνία σχετικά με την ωφέλεια ενάντια στη βλάβη από τα αντικαταθλιπτικά.^[11] Στα νεαρά άτομα τα νέα αντικαταθλιπτικά όπως SSRIs εμφανίζονται να αυξάνουν τον κίνδυνο της τάσης αυτοκτονίας από 25 ανά 1000 σε 40 ανά 1000.^[96] Ωστόσο σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας πιθανώς να αυξήσουν τον κίνδυνο. ^[13] Το Λίθιο εμφανίζεται να είναι αποτελεσματικό στη μείωση του κινδύνου σε πάσχουν από διπολική και μονοπολική κατάθλιψη σχεδόν στα ίδια επίπεδα με το γενικό πληθυσμό. ^[97]^[98]

Επικρατεί, εντούτοις, η άποψη ότι αν κάποιος πάσχει από ψυχική ασθένεια ή δεν αντέχει στην ιδέα του ψυχικού πόνου, φέρει μικρότερη ευθύνη εάν προβεί σε αυτοκτονία. ^[99] Ορισμένοι αντιτάσσουν ότι η έκτη εντολή που αναφέρει "ου φονεύσεις" δεν αναφέρεται απαραίτητα στον ίδιο μας τον εαυτό, ότι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο την ελεύθερη βούληση, ότι όσο παραβιάζουμε το νόμο του Θεού όταν καταπολεμούμε μια ασθένεια άλλο τόσο αποτελεί παραβίασή του και ο τερματισμός της ζωής μας και ότι ορισμένες αυτοκτονίες πιστών είναι καταγραμμένες στη Βίβλο χωρίς να επικρίνονται ιδιαίτερα.^[100]

Ο Ιουδαϊσμός δίνει έμφαση στη σπουδαιότητα του σεβασμού της ζωής κι επομένως η αυτοκτονία ισοδυναμεί με άρνηση της αγαθότητας του Θεού. Παρόλα αυτά και οι Εβραίοι έχουν προβεί σε αυτοκτονίες είτε μεμονωμένες είτε μαζικές όταν είχαν βρεθεί σε ακραίες περιστάσεις, όπου η μόνη επιλογή ήταν είτε η αυτοκτονία είτε η προδοσία της θρησκείας τους (βλέπε Mασάντα, Πρώτη καταδίωξη των Εβραίων στη Γαλλία και η υπόθεση των Εβραίων που κατέφυγαν στο κάστρο του Γιορκ). Υπενθύμιση του θλιβερού γεγονότος γίνεται επίσης σε μια εβραϊκή προσευχή με τα λόγια "όταν το μαχαίρι βρίσκεται στο λαιμό" και για εκείνους που έχασαν τη ζωή τους "για να αγιαστεί το όνομα του Θεού" (βλέπε θάνατος των μαρτύρων). Οι αντιδράσεις της εβραϊκής κληρικής ηγεσίας απέναντι σε αυτές τις ενέργειες υπήρξαν μικτές. Ορισμένοι τις θεώρησαν παραδείγματα ηρωικού μαρτυρικού θανάτου ενώ για άλλους ήταν λάθος να τερματίσουν τη ζωή τους προκειμένου να θεωρηθούν μάρτυρες.^[101]

Το ισλάμ απαγορεύει την αυτοκτονία.^[46] Στον ινδουισμό δεν είναι αποδεκτή και στη σύγχρονη ινδουιστική κοινωνία θεωρείται εξίσου αμαρτωλή πράξη όσο και ο φόνος. Οι ινδουιστικές Γραφές αναφέρουν ότι αυτός που θέτει τέλος στη ζωή του επέρχεται στον κόσμο των πνευμάτων και περιφέρεται στη Γη μέχρι τη στιγμή που θα αποβίωνε αν δεν είχε αυτοκτονήσει.^[102] Ο ινδουισμός, όμως, αποδέχεται το δικαίωμα του ανθρώπου να θέτει τέλος στη ζωή του μέσω της νηστείας, μιας μη βίαιης πράξης που καλείται Prayopavesa.^[103] Η πρακτική αυτή περιορίζεται αυστηρά σε άτομα που δεν έχουν πια επιθυμίες, φιλοδοξίες ή ευθύνες στην επίγεια ζωή. ^[103] Παρόμοια πρακτική εφαρμόζεται στο Τζαϊνισμό που είναι γνωστή με το όνομα Santhara. Το έθιμο ονόματι Sati, ο αυτοπυρπολισμός χήρων γυναικών, ήταν κατά το μεσαίωνα διαδεδομένο στην ινδουιστική κοινωνία.

Φιλοσοφία

[[File:The way out.jpg|thumb|Η διέξοδος ή Αυτοκτονικός Ιδεασμός: George Grie, 2007.]] Διάφορα ερωτήματα εγείρονται όσον αφορά τη φιλοσοφία της αυτοκτονίας, όπως για παράδειγμα τι τη συνιστά, εάν αποτελεί ορθολογική επιλογή ή όχι και αν είναι επιτρεπτή από ηθικής πλευράς. ^[104] Στη φιλοσοφία οι απόψεις όσον αφορά την ηθική ή μη αποδοχή της αυτοκτονίας ξεκινούν από την απόλυτη αντίθεση (θεωρείται ανήθικη) και φτάνουν μέχρι την πεποίθηση ότι αποτελεί απαράβατο δικαίωμα κάθε ατόμου (ακόμη και για τους νεαρούς και υγιείς), το οποίο πιστεύει ότι έχει καταλήξει συνειδητά στην απόφαση να δώσει τέλος στη ζωή του.

Ανάμεσα σε αυτούς που αντιμάχονται την αυτοκτονία υπάρχουν και αρκετοί χριστιανοί φιλόσοφοι, όπως ο Αυγουστίνος Ιππώνος, ο Θωμάς Aκινάτης,^[104] ο Ιμάνουελ Καντ^[105] και πιθανόν ο Τζον Στιούαρτ Μιλ – Η εστίαση του Μιλ στη σπουδαιότητα της ελευθερίας και της αυτονομίας σήμαινε ότι αποποιούνταν επιλογές, οι οποίες θα εμπόδιζαν ένα άτομο να παίρνει στο μέλλον αυτόνομες αποφάσεις. ^[106] Για άλλους πάλι η αυτοκτονία αποτελεί ξεκάθαρα υπόθεση προσωπικής επιλογής. Οι υποστηρικτές αυτής της θέσης ισχυρίζονται ότι κανένας δε θα έπρεπε να αναγκάζεται να υποφέρει παρά τη θέλησή του, ιδιαίτερα στα γηρατειά ή σε περίπτωση ανίατης ή ψυχικής ασθένειας για την οποία δεν υπάρχει πιθανότητα βελτίωσης. Απορρίπτουν την άποψη ότι η αυτοκτονία είναι πάντοτε πράξη παραλογίας με το επιχείρημα ότι μπορεί να αποτελεί έσχατη και δικαιολογημένη λύση για όσους υποφέρουν από εξαιρετικά έντονο άλγος. ^[107] Σύμφωνα με μια πιο ακραία άποψη οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν ελευθερία επιλογής ανεξαρτήτως εάν υποφέρουν ή όχι. Στους επιφανείς υποστηρικτές αυτής της σχολής συμπεριλαμβάνονται ο Σκοτσέζος εμπειριστής φιλόσοφος Ντέιβιντ Χιουμ^[104] και ο Αμερικανός βιοηθικός Τζέικομπ Άπελ (Jacob M. Appel).^[108]^[109]

Συνηγορία της αυτοκτονίας

Αρκετοί πολιτισμοί και υποκουλτούρες έχουν συνηγορήσει υπέρ της αυτοκτονίας. Ο ιαπωνικός στρατός ενθάρρυνε και εξυμνούσε κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο τις επιθέσεις καμικάζι, οι οποίες ήταν επιθέσεις αυτοκτονίας που εφαρμόζονταν από την ιαπωνική πολεμική αεροπορία κατά των Συμμαχικών νηοπομπών στα τελευταία στάδια της εκστρατείας του Ειρηνικού στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ιαπωνική κοινωνία στο σύνολό της έχει χαρακτηριστεί ως κοινωνία που ανέχεται γενικά την αυτοκτονία. ^[111] (βλέπε η αυτοκτονία στην Ιαπωνία).

Αναζητήσεις στο διαδίκτυο για πληροφορίες σχετικά με την αυτοκτονία εμφανίζουν ιστότοπους στους οποίους κατά ένα ποσοστό από 10-30% ενθαρρύνονται οι απόπειρες αυτοκτονίας και στις προσφέρονται επίσης διευκολύνσεις. Αρκετοί ανησυχούν ότι τέτοιου είδους ιστότοποι μπορεί να ωθήσουν τα άτομα με προδιάθεση στην τελική πράξη. Ορισμένοι κλείνουν διαδικτυακές συμφωνίες αυτοκτονίας είτε με παλιούς φίλους, είτε με άτομα που έχουν μόλις συναντήσει σε chat room ή σε τοίχους μηνυμάτων. Το διαδίκτυο μπορεί, ωστόσο, να συμβάλλει και στην πρόληψη μέσω κοινωνικών ομάδων που βοηθούν άτομα κοινωνικά απομονωμένα. ^[112]

Τοποθεσίες

Ορισμένες τοποθεσίες έχουν γίνει γνωστές για τις συχνές απόπειρες αυτοκτονίας.^[113] Σε αυτές συμπεριλαμβάνονται η Γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ του Σαν Φρανσίσκο, το δάσος Αokigahara που βρίσκεται στην Ιαπωνία,^[114] το ακρωτήριο Beachy Head στην Αγγλία, ^[113] και η υπόστυλη γέφυρα Bloor Street Viaduct στο Τορόντο του Καναδά.^[115]

Aπό την κατασκευή της το 1937 μέχρι το 2010 περισσότερα από 1300 άτομα αυτοκτόνησαν από τη Γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ πηδώντας στο κενό.^[116] Σε πολλές τοποθεσίες όπου οι αυτοκτονίες είναι συχνές έχουν κατασκευαστεί φράγματα για λόγους πρόληψης.^[117] Όπως για παράδειγμα το φράγμα με το όνομα Luminous Veil (φωτεινό πέπλο) που βρίσκεται στο Τορόντο,^[115] τα φράγματα στον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι και εκείνα στο Κτήριο Εμπάιρ Στέιτ (Empire State Building) που βρίσκεται στην πόλη της Νέας Υόρκης.^[117] Aπό το 2011 έχει ξεκινήσει η κατασκευή φράγματος και στη Γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ. ^[118] Σε γενικές γραμμές τα φράγματα αυτά φαίνονται να είναι πολύ αποτελεσματικά.^[118]

Άλλα είδη

Εφόσον για τον τερματισμό της ζωής απαιτείται σκόπιμη ενέργεια, αρκετοί πιστεύουν ότι η αυτοκτονία δεν μπορεί να υφίσταται στα μη ανθρώπινα ζώα. ^[119] Απόπειρες αυτοκτονίας έχουν παρατηρηθεί στο βακτήριο της σαλμονέλας, στην προσπάθειά του να υπερνικήσει ανταγωνιζόμενα βακτήρια, προκαλώντας την αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος απέναντι σε αυτά.^[120] Παρόμοιες πρακτικές έχουν επίσης παρατηρηθεί και σε μυρμήγκια εργάτες της οικογένειας Forelius pusillus ,που συναντούνται στη Βραζιλία, όπου μια μικρή ομάδα μυρμηγκιών εγκαταλείπει κάθε βράδυ την ασφάλεια της φωλιάς σφραγίζοντας την είσοδό της. ^[121]

Η αφίδα του μπιζελιού όταν απειλείται από πασχαλίτσα (επιστημονική ονομασία: κοκκινέλλη η επτάστικτος) είναι σε θέση να αυτοεκρήγνυται προστατεύοντας τους αδελφούς της και ορισμένες φορές να θανατώνει με αυτό τον τρόπο και την πασχαλίτσα. ^[122] Μερικά είδη τερμιτών έχουν "στρατιώτες" που εκρήγνυνται σκεπάζοντας τους εχθρούς τους με ένα είδος κολλώδους γλίτσας.^[123]^[124]

Έχουν υπάρξει ανεπίσημες αναφορές σχετικά με σκύλους, άλογα και δελφίνια που έχουν αυτοκτονήσει, ωστόσο, χωρίς καταληκτική απόδειξη. ^[125] Δεν υπάρχουν πολλές επιστημονικές μελέτες σχετικά με τις αυτοκτονίες ζώων.^[126]

Αξιοσημείωτα περιστατικά

Παράδειγμα ομαδικής αυτοκτονίας υπήρξε η αυτοκτονία το 1978 στο "Τζόουνσταουν" των ΗΠΑ, κατά την οποία 918 μέλη της αμερικανικής αίρεσης Ναός του Λαού (Peoples Temple), με αρχηγό τον Τζιμ Τζόουνς έθεσαν τέλος στη ζωή τους πίνοντας ρόφημα με γεύση σταφύλι ανακατεμένο με κυανίδιο.^[127]^[128]^[129] Πάνω από 10.000 άμαχοι Ιάπωνες διέπραξαν αυτοκτονία τις τελευταίες μέρες της Μάχης της Σαϊπάν το 1944, ορισμένοι από αυτούς πηδώντας από το "βράχο της αυτοκτονίας" (Suicide Cliff) και το "βράχο του Μπανζάι" (Banzai Cliff).^[130]

Οι απεργίες πείνας του 1981 στην Ιρλανδία με επικεφαλής τον Μπόμπι Σάντς (Bobby Sands) κατέληξαν σε 10 νεκρούς. Ο ιατροδικαστής είχε καταγράψει ως αιτία θανάτου "ασιτία που επέβαλαν οι απεργοί στον εαυτό τους" και όχι αυτοκτονία. Ύστερα από διαμαρτυρίες των οικογενειών των νεκρών απεργών η παραπάνω διατύπωση μεταγράφηκε στα πιστοποιητικά θανάτου σε "ασιτία".^[131] Κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ανακαλύφθηκε ότι ο Έρβιν Ρόμελ (Erwin Rommel) γνώριζε εκ των προτέρων για τη συνωμοσία της 20ης Ιουλίου κατά του Χίτλερ και απειλήθηκε με δημόσια δίκη, εκτέλεση και αντίποινα κατά της οικογένειάς του εκτός και αν τερμάτιζε ο ίδιος τη ζωή του.^[132]

Σημειώσεις

↑ ^1,0 ^1,1 Hawton K, van Heeringen K (April 2009). «Suicide». Lancet 373 (9672): 1372–81. doi:10.1016/S0140-6736(09)60372-X. PMID 19376453.
↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα Var2012.
↑ Meier, Marshall B. Clinard, Robert F. (2008). Sociology of deviant behavior (14th ed. έκδοση). Belmont, CA: Wadsworth Cengage Learning. σελ. 169. ISBN 978-0-495-81167-1. CS1 maint: Extra text (link)
↑ Bertolote JM, Fleischmann A (October 2002). «Suicide and psychiatric diagnosis: a worldwide perspective». World Psychiatry 1 (3): 181–5. PMID 16946849.
↑ «Indian woman commits sati suicide». Bbc.co.uk. 7 Αυγούστου 2002. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2010.
↑ Aggarwal, N (2009). «Rethinking suicide bombing.». Crisis 30 (2): 94–7. doi:10.1027/0227-5910.30.2.94. PMID 19525169.
↑ Stedman's medical dictionary (28th ed. έκδοση). Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins. 2006. ISBN 978-0-7817-3390-8. CS1 maint: Extra text (link)
↑ ^8,0 ^8,1 Krug, Etienne (2002). World Report on Violence and Health (Vol. 1). Genève: World Health Organization. σελ. 185. ISBN 978-92-4-154561-7.
↑ ^9,0 ^9,1 Gullota, edited by Thomas P. (2002). The encyclopedia of primary prevention and health promotion. New York: Kluwer Academic/Plenum. σελ. 1112. ISBN 978-0-306-47296-1. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)CS1 maint: Extra text: authors list (link)
↑ Karch, DL; Logan, J; Patel, N; Centers for Disease Control and Prevention, (CDC) (2011 Aug 26). «Surveillance for violent deaths—National Violent Death Reporting System, 16 states, 2008.». Morbidity and mortality weekly report. Surveillance summaries (Washington, D.C. : 2002) 60 (10): 1–49. PMID 21866088.
↑ ^11,0 ^11,1 ^11,2 Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα Hawton2012.
↑ ^12,00 ^12,01 ^12,02 ^12,03 ^12,04 ^12,05 ^12,06 ^12,07 ^12,08 ^12,09 Vijayakumar, L; Kumar, MS; Vijayakumar, V (2011 May). «Substance use and suicide.». Current opinion in psychiatry 24 (3): 197–202. doi:10.1097/YCO.0b013e3283459242. PMID 21430536.
↑ ^13,00 ^13,01 ^13,02 ^13,03 ^13,04 ^13,05 ^13,06 ^13,07 ^13,08 ^13,09 ^13,10 ^13,11 ^13,12 ^13,13 ^13,14 ^13,15 ^13,16 Chang, B; Gitlin, D; Patel, R (2011 Sep). «The depressed patient and suicidal patient in the emergency department: evidence-based management and treatment strategies.». Emergency medicine practice 13 (9): 1–23; quiz 23–4. PMID 22164363.
↑ Simpson, G; Tate, R (2007 Dec). «Suicidality in people surviving a traumatic brain injury: prevalence, risk factors and implications for clinical management.». Brain injury : [BI] 21 (13–14): 1335–51. doi:10.1080/02699050701785542. PMID 18066936.
↑ ^15,0 ^15,1 Miller, M; Azrael, D; Barber, C (2012 Apr). «Suicide mortality in the United States: the importance of attending to method in understanding population-level disparities in the burden of suicide.». Annual review of public health 33: 393–408. doi:10.1146/annurev-publhealth-031811-124636. PMID 22224886.
↑ Gilliland, Richard K. James, Burl E. Crisis intervention strategies (7th ed. έκδοση). Belmont, CA: Brooks/Cole. σελ. 215. ISBN 978-1-111-18677-7. CS1 maint: Extra text (link)
↑ ^17,0 ^17,1 Rozanov, V; Carli, V (2012 Jul). «Suicide among war veterans.». International journal of environmental research and public health 9 (7): 2504–19. doi:10.3390/ijerph9072504. PMID 22851956.
↑ ^18,0 ^18,1 University of Manchester Centre for Mental Health and Risk. «The National Confidential Inquiry into Suicide and Homicide by People with Mental Illness» (PDF). Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2012.
↑ ^19,0 ^19,1 ^19,2 ^19,3 ^19,4 Chehil, Stan Kutcher, Sonia (2012). Suicide Risk Management A Manual for Health Professionals (2nd ed. έκδοση). Chicester: John Wiley & Sons. σελίδες 30–33. ISBN 978-1-119-95311-1. CS1 maint: Extra text (link)
↑ Bertolote, JM; Fleischmann, A; De Leo, D; Wasserman, D (2004). «Psychiatric diagnoses and suicide: revisiting the evidence.». Crisis 25 (4): 147–55. PMID 15580849.
↑ Πρότυπο:Vcite journal
↑ ^22,0 ^22,1 ^22,2 ^22,3 ^22,4 ^22,5 Tintinalli, Judith E. (2010). Emergency Medicine: A Comprehensive Study Guide (Emergency Medicine (Tintinalli)). New York: McGraw-Hill Companies. σελίδες 1940–1946. ISBN 0-07-148480-9.
↑ Whitlock J, Knox KL (July 2007). «The relationship between self-injurious behavior and suicide in a young adult population». Arch Pediatr Adolesc Med 161 (7): 634–40. doi:10.1001/archpedi.161.7.634. PMID 17606825.
↑ ^24,0 ^24,1 Pirkis, J; Burgess, P (1998 Dec). «Suicide and recency of health care contacts. A systematic review.». The British journal of psychiatry : the journal of mental science 173: 462–74. PMID 9926074.
↑ Luoma, JB; Martin, CE; Pearson, JL (2002 Jun). «Contact with mental health and primary care providers before suicide: a review of the evidence.». The American Journal of Psychiatry 159 (6): 909–16. PMID 12042175.
↑ Perrotto, Jerome D. Levin, Joseph Culkin, Richard S. (2001). Introduction to chemical dependency counseling. Northvale, N.J.: Jason Aronson. σελίδες 150–152. ISBN 978-0-7657-0289-0.
↑ ^27,0 ^27,1 Fadem, Barbara (2004). Behavioral science in medicine. Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins. σελ. 217. ISBN 978-0-7817-3669-5.
↑ Youssef NA, Rich CL (2008). «Does acute treatment with sedatives/hypnotics for anxiety in depressed patients affect suicide risk? A literature review». Ann Clin Psychiatry 20 (3): 157–69. doi:10.1080/10401230802177698. PMID 18633742.
↑ ^29,0 ^29,1 Sher, L (2006 Jan). «Alcohol consumption and suicide.». QJM : monthly journal of the Association of Physicians 99 (1): 57–61. doi:10.1093/qjmed/hci146. PMID 16287907.
↑ Darke S, Ross J (November 2002). «Suicide among heroin users: rates, risk factors and methods». Addiction 97 (11): 1383–94. doi:10.1046/j.1360-0443.2002.00214.x. PMID 12410779. http://onlinelibrary.wiley.com/resolve/openurl?genre=article&sid=nlm:pubmed&issn=0965-2140&date=2002&volume=97&issue=11&spage=1383.
↑ Darke, S; Kaye, S; McKetin, R; Duflou, J (2008 May). «Major physical and psychological harms of methamphetamine use.». Drug and alcohol review 27 (3): 253–62. doi:10.1080/09595230801923702. PMID 18368606.
↑ Jr, Frank J. Ayd, (2000). Lexicon of psychiatry, neurology, and the neurosciences (2nd ed. έκδοση). Philadelphia [u.a.]: Lippincott Williams & Wilkins. σελ. 256. ISBN 978-0-7817-2468-5. CS1 maint: Extra text (link)
↑ ^33,0 ^33,1 Hughes, JR (2008 Dec 1). «Smoking and suicide: a brief overview.». Drug and alcohol dependence 98 (3): 169–78. doi:10.1016/j.drugalcdep.2008.06.003. PMID 18676099.
↑ Pallanti, Stefano· Rossi, Nicolò Baldini· Hollander, Eric (2006). «11. Pathological Gambling». Στο: Hollander, Eric· Stein, Dan J. Clinical manual of impulse-control disorders. American Psychiatric Pub. σελ. 253. ISBN 978-1-58562-136-1.
↑ ^35,0 ^35,1 Oliveira, MP; Silveira, DX; Silva, MT (2008 Jun). «[Pathological gambling and its consequences for public health].». Revista de saude publica 42 (3): 542–9. PMID 18461253.
↑ Hansen, M; Rossow, I (2008 Jan 17). «[Gambling and suicidal behaviour].». Tidsskrift for den Norske laegeforening : tidsskrift for praktisk medicin, ny raekke 128 (2): 174–6. PMID 18202728.
↑ Manthorpe, J; Iliffe, S (2010 Dec). «Suicide in later life: public health and practitioner perspectives.». International journal of geriatric psychiatry 25 (12): 1230–8. doi:10.1002/gps.2473. PMID 20104515.
↑ Simpson GK, Tate RL (August 2007). «Preventing suicide after traumatic brain injury: implications for general practice». Med. J. Aust. 187 (4): 229–32. PMID 17708726. http://www.mja.com.au/public/issues/187_04_200807/sim11240_fm.html.
↑ ^39,0 ^39,1 Anguiano, L; Mayer, DK; Piven, ML; Rosenstein, D (2012 Jul–Aug). «A literature review of suicide in cancer patients.». Cancer nursing 35 (4): E14-26. doi:10.1097/NCC.0b013e31822fc76c. PMID 21946906.
↑ Yip, edited by Paul S.F. (2008). Suicide in Asia : causes and prevention. Hong Kong: Hong Kong University Press. σελ. 11. ISBN 9789622099432. More than one of |pages= και |page= specified (βοήθεια)CS1 maint: Extra text: authors list (link)
↑ Ribeiro, JD; Pease, JL; Gutierrez, PM; Silva, C; Bernert, RA; Rudd, MD; Joiner TE, Jr (2012 Feb). «Sleep problems outperform depression and hopelessness as cross-sectional and longitudinal predictors of suicidal ideation and behavior in young adults in the military.». Journal of Affective Disorders 136 (3): 743–50. doi:10.1016/j.jad.2011.09.049. PMID 22032872.
↑ Bernert, RA; Joiner TE, Jr; Cukrowicz, KC; Schmidt, NB; Krakow, B (2005 Sep). «Suicidality and sleep disturbances.». Sleep 28 (9): 1135–41. PMID 16268383.
↑ ^43,0 ^43,1 Joiner TE, Jr; Brown, JS; Wingate, LR (2005). «The psychology and neurobiology of suicidal behavior.». Annual review of psychology 56: 287–314. doi:10.1146/annurev.psych.56.091103.070320. PMID 15709937.
↑ ^44,0 ^44,1 Van Orden, K; Conwell, Y (2011 Jun). «Suicides in late life.». Current psychiatry reports 13 (3): 234–41. doi:10.1007/s11920-011-0193-3. PMID 21369952.
↑ ^45,0 ^45,1 Koenig, HG (2009 May). «Research on religion, spirituality, and mental health: a review.». Canadian journal of psychiatry. Revue canadienne de psychiatrie 54 (5): 283–91. PMID 19497160.
↑ ^46,0 ^46,1 Lester, D (2006). «Suicide and islam.». Archives of suicide research : official journal of the International Academy for Suicide Research 10 (1): 77–97. doi:10.1080/13811110500318489. PMID 16287698.
↑ Cox, William T. L.; Abramson, Lyn Y.; Devine, Patricia G.; Hollon, Steven D. (2012). «Stereotypes, Prejudice, and Depression: The Integrated Perspective». Perspectives on Psychological Science 7 (5): 427–449. doi:10.1177/1745691612455204. http://pps.sagepub.com/content/7/5/427.abstract.
↑ Wegman, HL; Stetler, C (2009 Oct). «A meta-analytic review of the effects of childhood abuse on medical outcomes in adulthood.». Psychosomatic Medicine 71 (8): 805–12. doi:10.1097/PSY.0b013e3181bb2b46. PMID 19779142.
↑ Oswald, SH; Heil, K; Goldbeck, L (2010 Jun). «History of maltreatment and mental health problems in foster children: a review of the literature.». Journal of pediatric psychology 35 (5): 462–72. doi:10.1093/jpepsy/jsp114. PMID 20007747.
↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα Brent2008.
↑ Confer, Jaime C.; Easton, Judith A.; Fleischman, Diana S.; Goetz, Cari D.; Lewis, David M. G.; Perilloux, Carin; Buss, David M. (1 January 2010). «Evolutionary psychology: Controversies, questions, prospects, and limitations.». American Psychologist 65 (2): 110–126. doi:10.1037/a0018413. PMID 20141266.
↑ ^52,0 ^52,1 Stark, CR; Riordan, V; O'Connor, R (2011). «A conceptual model of suicide in rural areas.». Rural and remote health 11 (2): 1622. PMID 21702640.
↑ Daly, Mary (Sept 2012). «Relative Status and Well-Being: Evidence from U.S. Suicide Deaths». Federal Reserve Bank of San Francisco Working Paper Series. http://www.frbsf.org/publications/economics/papers/2012/wp12-16bk.pdf.
↑ Lerner, George (Jan 5,2010). «Activist: Farmer suicides in India linked to debt, globalization». CNN World. http://articles.cnn.com/2010-01-05/world/india.farmer.suicides_1_farmer-suicides-andhra-pradesh-vandana-shiva?_s=PM:WORLD. Ανακτήθηκε στις 13 February 2013.
↑ Law, S; Liu, P (2008 Feb). «Suicide in China: unique demographic patterns and relationship to depressive disorder.». Current psychiatry reports 10 (1): 80–6. PMID 18269899.
↑ ^56,0 ^56,1 ^56,2 Bohanna, I; Wang, X (2012). «Media guidelines for the responsible reporting of suicide: a review of effectiveness.». Crisis 33 (4): 190–8. doi:10.1027/0227-5910/a000137. PMID 22713977.
↑ ^57,0 ^57,1 ^57,2 ^57,3 ^57,4 ^57,5 ^57,6 ^57,7 ^57,8 Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα Yip2012.
↑ ^58,0 ^58,1 Sisask, M; Värnik, A (2012 Jan). «Media roles in suicide prevention: a systematic review.». International journal of environmental research and public health 9 (1): 123–38. doi:10.3390/ijerph9010123. PMID 22470283.
↑ Stack S (April 2005). «Suicide in the media: a quantitative review of studies based on non-fictional stories». Suicide Life Threat Behav 35 (2): 121–33. doi:10.1521/suli.35.2.121.62877. PMID 15843330.
↑ Pirkis J (July 2009). 72X «Suicide and the media». Psychiatry 8 (7): 269–271. doi:10.1016/j.mppsy.2009.04.009. http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1476179309000 72X.
↑ ^61,0 ^61,1 Loue, Sana (2008). Encyclopedia of aging and public health : with 19 tables. New York, NY: Springer. σελ. 696. ISBN 978-0-387-33753-1.
↑ ^62,0 ^62,1 Moody, Harry R. (2010). Aging : concepts and controversies (6th ed. έκδοση). Los Angeles: Pine Forge Press. σελ. 158. ISBN 978-1-4129-6966-6. CS1 maint: Extra text (link)
↑ ^63,0 ^63,1 Hales, edited by Robert I. Simon, Robert E. The American Psychiatric Publishing textbook of suicide assessment and management (2nd ed. έκδοση). Washington, DC: American Psychiatric Pub. σελ. 714. ISBN 978-1-58562-414-0. CS1 maint: Extra text: authors list (link) CS1 maint: Extra text (link)
↑ editor, Tarek Sobh, (2010). Innovations and advances in computer sciences and engineering (Online-Ausg. έκδοση). Dordrecht: Springer Verlag. σελ. 503. ISBN 978-90-481-3658-2.
↑ Eliason, S (2009). «Murder-suicide: a review of the recent literature.». The journal of the American Academy of Psychiatry and the Law 37 (3): 371–6. PMID 19767502.
↑ Smith, William Kornblum in collaboration with Carolyn D. Sociology in a changing world (9e [9th ed]. έκδοση). Belmont, CA: Wadsworth Cengage Learning. σελ. 27. ISBN 978-1-111-30157-6.
↑ Campbell, Robert Jean (2004). Campbell's psychiatric dictionary (8th ed. έκδοση). Oxford: Oxford University Press. σελ. 636. ISBN 978-0-19-515221-0. CS1 maint: Extra text (link)
↑ Veatch, ed. by Robert M. (1997). Medical ethics (2. ed. έκδοση). Sudbury, Mass. [u.a.]: Jones and Bartlett. σελ. 292. ISBN 978-0-86720-974-7. CS1 maint: Extra text: authors list (link) CS1 maint: Extra text (link)
↑ Gutman, Yisrael (1998). Anatomy of the Auschwitz death camp (1st pbk. ed. έκδοση). Bloomington: Publ. in association with the United States Holocaust Memorial Museum, Washington, D.C. by Indiana University Press. σελ. 400. ISBN 978-0-253-20884-2. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)CS1 maint: Extra text (link)
↑ Ajdacic-Gross V, Weiss MG, Ring M και άλλοι. (September 2008). «Methods of suicide: international suicide patterns derived from the WHO mortality database». Bull. World Health Organ. 86 (9): 726–32. doi:10.2471/BLT.07.043489. PMID 18797649.
↑ Ajdacic-Gross, Vladeta, et al."Methods of suicide: international suicide patterns derived from the WHO mortality database" PDF (267 KB). Bulletin of the World Health Organization 86 (9): 726–732. September 2008. Accessed 2 August 2011.Archived 2 August 2011. Seehtml version. The data can be seen here [1]
↑ O'Connor, Rory C.· Platt, Stephen· Gordon, Jacki, επιμ. (1 Ιουνίου 2011). International Handbook of Suicide Prevention: Research, Policy and Practice. John Wiley and Sons. σελ. 34. ISBN 978-1-119-99856-3.
↑ Gunnell D, Eddleston M, Phillips MR, Konradsen F (2007). «The global distribution of fatal pesticide self-poisoning: systematic review». BMC Public Health 7: 357. doi:10.1186/1471-2458-7-357. PMID 18154668.
↑ Geddes, John. Psychiatry (4th ed. έκδοση). Oxford: Oxford University Press. σελ. 62. ISBN 978-0-19-923396-0. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)CS1 maint: Extra text (link)
↑ «U.S. Suicide Statistics (2005)». Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2008.
↑ Eshun, edited by Sussie (2009). Culture and mental health sociocultural influences, theory, and practice. Chichester, U.K.: Wiley-Blackwell. σελ. 301. ISBN 9781444305814. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)CS1 maint: Extra text: authors list (link)
↑ ^77,0 ^77,1 Krug, Etienne (2002). World Report on Violence and Health, Volume 1. Genève: World Health Organization. σελ. 196. ISBN 9789241545617. More than one of |pages= και |page= specified (βοήθεια)
↑ (editor), Diego de Leo (2001). Suicide and euthanasia in older adults : a transcultural journey. Toronto: Hogrefe & Huber. σελ. 121. ISBN 9780889372511. CS1 maint: Extra text: authors list (link)
↑ Pjevac, M; Pregelj, P (2012 Oct). «Neurobiology of suicidal behaviour.». Psychiatria Danubina 24 Suppl 3: S336-41. PMID 23114813.
↑ Sher, L (2011). «The role of brain-derived neurotrophic factor in the pathophysiology of adolescent suicidal behavior.». International journal of adolescent medicine and health 23 (3): 181–5. PMID 22191181.
↑ Sher, L (2011 May). «Brain-derived neurotrophic factor and suicidal behavior.». QJM : monthly journal of the Association of Physicians 104 (5): 455–8. doi:10.1093/qjmed/hcq207. PMID 21051476.
↑ ^82,0 ^82,1 Dwivedi, Yogesh (2012). The neurobiological basis of suicide. Boca Raton, FL: Taylor & Francis/CRC Press. σελ. 166. ISBN 978-1-4398-3881-5.
↑ Stein, edited by George (2007). Seminars in general adult psychiatry (2. ed. έκδοση). London: Gaskell. σελ. 145. ISBN 978-1-904671-44-2. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)CS1 maint: Extra text: authors list (link) CS1 maint: Extra text (link)
↑ Autry, AE; Monteggia, LM (2009 Nov 1). «Epigenetics in suicide and depression.». Biological Psychiatry 66 (9): 812–3. doi:10.1016/j.biopsych.2009.08.033. PMID 19833253.
↑ ^85,0 ^85,1 Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα WHO2012.
↑ Sakinofsky, I (2007 Jun). «The current evidence base for the clinical care of suicidal patients: strengths and weaknesses». Canadian Journal of Psychiatry 52 (6 Suppl 1): 7S–20S. PMID 17824349.
↑ «Suicide». The United States Surgeon General. Ανακτήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2011.
↑ Robinson, J; Hetrick, SE; Martin, C (2011 Jan). «Preventing suicide in young people: systematic review.». The Australian and New Zealand journal of psychiatry 45 (1): 3–26. doi:10.3109/00048674.2010.511147. PMID 21174502.
↑ Fässberg, MM; van Orden, KA; Duberstein, P; Erlangsen, A; Lapierre, S; Bodner, E; Canetto, SS; De Leo, D; Szanto, K; Waern, M (2012 Mar). «A systematic review of social factors and suicidal behavior in older adulthood.». International journal of environmental research and public health 9 (3): 722–45. doi:10.3390/ijerph9030722. PMID 22690159.
↑ Williams, SB; O'Connor, EA; Eder, M; Whitlock, EP (2009 Apr). «Screening for child and adolescent depression in primary care settings: a systematic evidence review for the US Preventive Services Task Force.». Pediatrics 123 (4): e716-35. doi:10.1542/peds.2008-2415. PMID 19336361.
↑ Horowitz, LM; Ballard, ED; Pao, M (2009 Oct). «Suicide screening in schools, primary care and emergency departments.». Current Opinion in Pediatrics 21 (5): 620–7. doi:10.1097/MOP.0b013e3283307a89. PMID 19617829.
↑ Paris, J (June 2004). «Is hospitalization useful for suicidal patients with borderline personality disorder?». Journal of personality disorders 18 (3): 240–7. doi:10.1521/pedi.18.3.240.35443. PMID 15237044.
↑ Goodman, M; Roiff, T; Oakes, AH; Paris, J (2012 Feb). «Suicidal risk and management in borderline personality disorder.». Current psychiatry reports 14 (1): 79–85. doi:10.1007/s11920-011-0249-4. PMID 22113831.
↑ ^94,0 ^94,1 Canadian Agency for Drugs and Technologies in Health, (CADTH) (2010). «Dialectical behaviour therapy in adolescents for suicide prevention: systematic review of clinical-effectiveness.». CADTH technology overviews 1 (1): e0104. PMID 22977392.
↑ Stoffers, JM; Völlm, BA; Rücker, G; Timmer, A; Huband, N; Lieb, K (2012 Aug 15). «Psychological therapies for people with borderline personality disorder.». Cochrane database of systematic reviews (Online) 8: CD005652. doi:10.1002/14651858.CD005652.pub2. PMID 22895952.
↑ Hetrick, SE; McKenzie, JE; Cox, GR; Simmons, MB; Merry, SN (2012 Nov 14). «Newer generation antidepressants for depressive disorders in children and adolescents.». Cochrane database of systematic reviews (Online) 11: CD004851. doi:10.1002/14651858.CD004851.pub3. PMID 23152227.
↑ Baldessarini, RJ; Tondo, L; Hennen, J (2003). «Lithium treatment and suicide risk in major affective disorders: update and new findings.». The Journal of clinical psychiatry 64 Suppl 5: 44–52. PMID 12720484.
↑ Cipriani, A; Pretty, H; Hawton, K; Geddes, JR (2005 Oct). «Lithium in the prevention of suicidal behavior and all-cause mortality in patients with mood disorders: a systematic review of randomized trials.». The American Journal of Psychiatry 162 (10): 1805–19. doi:10.1176/appi.ajp.162.10.1805. PMID 16199826.
↑ «Catechism of the Catholic Church – PART 3 SECTION 2 CHAPTER 2 ARTICLE 5». Scborromeo.org. 1 Ιουνίου 1941. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2009.
↑ «The Bible and Suicide». Religioustolerance.org. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2009.
↑ «Euthanasia and Judaism: Jewish Views of Euthanasia and Suicide». ReligionFacts.com. Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2008.
↑ Hindu Website. Hinduism and suicide
↑ ^103,0 ^103,1 «Hinduism –Euthanasia and Suicide». BBC. 25 Αυγούστου 2009.
↑ ^104,0 ^104,1 ^104,2 «Suicide (Stanford Encyclopedia of Philosophy)». Plato.stanford.edu. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2009.
↑ Kant, Immanuel. (1785) Kant: The Metaphysics of Morals, M. Gregor (trans.), Cambridge: Cambridge University Press, 1996. ISBN 978-0-521-56673-5. p177.
↑ Safranek John P (1998). «Autonomy and Assisted Suicide: The Execution of Freedom». The Hastings Center Report 28 (4): 33.
↑ Raymond Whiting: A natural right to die: twenty-three centuries of debate, pp. 13–17; Praeger (2001) ISBN 0-313-31474-8
↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα pmid17649899.
↑ Wesley J. Smith, Death on Demand: The assisted-suicide movement sheds its fig leaf, The Weekly Standard, June 5, 2007
↑ «The Suicide». The Walters Art Museum.
↑ Ozawa-de Silva, C (2008 Dec). «Too lonely to die alone: internet suicide pacts and existential suffering in Japan.». Culture, medicine and psychiatry 32 (4): 516–51. doi:10.1007/s11013-008-9108-0. PMID 18800195.
↑ Durkee, T; Hadlaczky, G; Westerlund, M; Carli, V (2011 Oct). «Internet pathways in suicidality: a review of the evidence.». International journal of environmental research and public health 8 (10): 3938–52. doi:10.3390/ijerph8103938. PMID 22073021.
↑ ^113,0 ^113,1 Robinson, edited by David Picard, Mike. Emotion in motion : tourism, affect and transformation. Farnham, Surrey: Ashgate. σελ. 176. ISBN 978-1-4094-2133-7. CS1 maint: Extra text: authors list (link)
↑ Robinson, ed. by Peter (2010). Research themes for tourism. Oxfordshire [etc.]: CABI. σελ. 172. ISBN 978-1-84593-684-6. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)CS1 maint: Extra text: authors list (link)
↑ ^115,0 ^115,1 Dennis, Richard (2008). Cities in modernity : representations and productions of metropolitan space, 1840 – 1930 (Repr. έκδοση). Cambridge [u.a.]: Cambridge Univ. Press. σελ. 20. ISBN 978-0-521-46841-1.
↑ McDougall, Tim (2010). Helping children and young people who self-harm : an introduction to self-harming and suicidal behaviours for health professionals. Abingdon, Oxon: Routledge. σελ. 23. ISBN 978-0-415-49913-2. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)
↑ ^117,0 ^117,1 Bateson, John (2008). Building hope : leadership in the nonprofit world. Westport, Conn.: Praeger. σελ. 180. ISBN 978-0-313-34851-8.
↑ ^118,0 ^118,1 Miller, David (2011). Child and Adolescent Suicidal Behavior: School-Based Prevention, Assessment, and Intervention. σελ. 46. ISBN 978-1-60623-997-1.
↑ Maris, Ronald (2000). Comprehensive textbook of suicidology. New York [u.a.]: Guilford Press. σελίδες 97–103. ISBN 978-1-57230-541-0.
↑ Chang, Kenneth (August 25, 2008). In Salmonella Attack, Taking One for the Team. New York Times. http://www.nytimes.com/2008/08/26/science/26obsalm.html?ref=science
↑ Tofilski,Adam; Couvillon, MJ;Evison, SEF; Helantera, H; Robinson, EJH; Ratnieks, FLW (2008). «Preemptive Defensive Self-Sacrifice by Ant Workers» (PDF). The American Naturalist 172 (5): E239–E243. doi:10.1086/591688. PMID 18928332. http://www.cyf-kr.edu.pl/~rotofils/Tofilski_etal_2008.pdf.
↑ Larry O'Hanlon (Mar 10, 2010). Animal Suicide Sheds Light on Human Behavior. Discovery News. http://news.discovery.com/animals/animal-suicide-behavior.html
↑ <Please add first missing authors to populate metadata.>. Life In The Undergrowth. BBC. http://www.bbc.co.uk/pressoffice/pressreleases/stories/2005/10_october/20/life_horrors.shtml
↑ Bordereau, C; Robert, A.; Van Tuyen, V.; Peppuy, A. (August, 1997). «Suicidal defensive behaviour by frontal gland dehiscence in Globitermes sulphureus Haviland soldiers (Isoptera)». Insectes Sociaux (Birkhäuser Basel) 44 (3): 289. doi:10.1007/s000400050049. http://www.springerlink.com/content/m727aywa4mdf04ln/
↑ Nobel, Justin (Mar. 19, 2010). Do Animals Commit Suicide? A Scientific Debate. Time. http://www.time.com/time/health/article/0,8599,1973486,00.html
↑ Stoff, David; Mann, J. John (1997). «Suicide Research». Annals of the New York Academy of Sciences (Annals of the New York Academy of Sciences) 836 (Neurobiology of Suicide, The : From the Bench to the Clinic): 1–11. doi:10.1111/j.1749-6632.1997.tb52352.x. Bibcode: 1997NYASA.836....1S. http://www3.interscience.wiley.com/journal/120752899/abstract
↑ Hall 1987, p.282
↑ "Jonestown Audiotape Primary Project." Alternative Considerations of Jonestown and Peoples Temple. San Diego State University.Πρότυπο:WebCite
↑ "1978:Leaves 900 Dead". Retrieved 9 November 2011.
↑ John Toland, The Rising Sun: The Decline and Fall of the Japanese Empire 1936–1945, Random House, 1970, p. 519
↑ Suicide and Self-Starvation, Terence M. O'Keeffe, Philosophy, Vol. 59, No. 229 (Jul., 1984), pp. 349–363
↑ Watson, Bruce (2007). Exit Rommel: The Tunisian Campaign, 1942–43. Stackpole Books. σελ. 170. ISBN 978-0-8117-3381-6.

Η αυτοκτονία είναι η πράξη κατά την οποία ένα άτομο εσκεμμένα δίνει τέλος στην ζωή του. Το άτομο αυτό μετά τον θάνατό του αποκαλείται αυτόχειρας.

Απόπειρα αυτοκτονίας

Αρκετά άτομα με αυτοκτονικές τάσεις λαμβάνουν μέρος σε προσπάθειες αυτοκτονίας οι οποίες όμως δεν έχουν ως κατάληξη τον θάνατο. Αυτές οι προσπάθειες αποκαλούνται απόπειρες αυτοκτονίας. Άτομα τα οποία έχουν κάνει απόπειρα αυτοκτονίας στο παρελθόν είναι κατά 20% πιθανότερο να διαπράξουν μία επιτυχή αυτοκτονία αργότερα, σε σχέση με όσους δεν έχουν ξανακάνει απόπειρα.^[1]

Γράμμα αυτοκτονίας

Το γράμμα αυτοκτονίας είναι μία επιστολή την οποία συντάσσει κάποιος ο οποίος διαπράττει απόπειρα (επιτυχημένη και μη) αυτοκτονίας. Το γράμμα αυτοκτονίας είναι μια συνηθισμένη πρακτική, η οποία χρησιμοποιείται σε μία στις τρεις αυτοκτονίες^[2]. Οι αιτίες που κάποιος αυτόχειρας μπορεί να γράψει ένα γράμμα αυτοκτονίας είναι ποικίλες. Πιθανόν να θέλει να αποχαιρετήσει έτσι αγαπημένα πρόσωπα ή να αποδώσει την ευθύνη για την πράξη του σε τρίτους.

Είδη αυτοκτονίας

Ατομική αυτοκτονία

Αφορά όλες τις περιπτώσεις όπου ένα άτομο αποφασίζει μόνο του να θέσει τέλος στη ζωή του και το πραγματοποιεί.^[3]

Ευθανασία και επιβοηθούμενη αυτοκτονία

Η περίπτωση όπου κάποιο γνωστό πρόσωπο πείθεται να βοηθήσει ή κάποιος γιατρός αναλαμβάνει την ευθανασία (συμβαίνει νομίμως στην Ελβετία).Σφάλμα αναφοράς: Η αρχική ετικέτα <ref> έχει κακή μορφή ή έχει κακό όνομα

Διπλή αυτοκτονία

Η περίπτωση αυτή αφορά κυρίως ζευγάρια που αποφασίζουν να πεθάνουν μαζί.Σφάλμα αναφοράς: Η αρχική ετικέτα <ref> έχει κακή μορφή ή έχει κακό όνομα

Δολοφονία - αυτοκτονία

Η περίπτωση όπου κάποιος λίγο πριν ή ταυτόχρονα με την αυτοκτονία του δολοφονεί κάποιον ή κάποιους άλλους.Σφάλμα αναφοράς: Η αρχική ετικέτα <ref> έχει κακή μορφή ή έχει κακό όνομα

Επίθεση αυτοκτονίας

Η περίπτωση όπου κάποιος γίνεται κινητή βόμβα προκειμένου να δολοφονήσει κάποιον/ους έχοντας πολιτικό ή στρατιωτικό λόγο για να τελέσει την πράξη.Σφάλμα αναφοράς: Η αρχική ετικέτα <ref> έχει κακή μορφή ή έχει κακό όνομα

Ομαδική αυτοκτονία

Όταν ένα σύνολο ανθρώπων εκτελεί αυτοκτονία ομαδικά έχουμε το φαινόμενο της ομαδικής αυτοκτονίας. Συνήθως εμφανίζεται σε ομάδες πιστών προς μια θρησκεία η οποία υπόσχεται με τον τρόπο αυτό τη μετά θάνατο ζωή. Σε ορισμένες περιπτώσεις η ψυχολογική πίεση σε συνδυασμό και με άλλους μηχανισμούς οδηγεί στην ομαδική αυτοκτονία, όπως για παράδειγμα έγινε με το Χορό του Ζαλόγγου.

Αίτια αυτοκτονιών

Δεν υπάρχει ένας καθολικά αποδεκτός παράγοντας ο οποίας προκαλεί την πράξη της αυτοκτονίας. Παρόλα αυτά, ένα κύριο χαρακτηριστικό που μοιράζονται οι αυτόχειρες είναι η κατάθλιψη. Δεν είναι όμως ασυνήθιστο ορισμένα άτομα να οδηγούνται στην αυτοκτονία λόγω πιέσεων από το κοινωνικό ή το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο ζουν. Ακολουθούν και άλλοι παράγοντες:

Πόνος (π.χ. σωματικός ή συναισθηματικός χωρίς περιθώρια βελτίωσης).
Στρες (π.χ. θρήνος μετά από τον θάνατο αγαπημένου προσώπου).
Έγκλημα (π.χ. η προσπάθεια αποφυγής ευθυνών σε έγκλημα που διέπραξε το άτομο).
Ψυχική ασθένεια και αναπηρία (π.χ. κατάθλιψη, διπολική διαταραχή, τραύμα και σχιζοφρένεια).
Σοβαρός τραυματισμός (π.χ. παράλυση, παραμόρφωση, αποκοπή άκρου).
Κατάχρηση ουσιών, Κάπνισμα^[4]^[5]^[6]^[7]
Έλλειψη Ω-3 στο οργανισμό^[8]
Μολυσμένο περιβάλλον.Υπάρχει συσχέτιση εποχικής περιοδικότητας με της αυτοκτονίες (χρονολογικα)^[9] ^[10]οπού συσχετίζονται με τον αέρα της κάθε περιοχής(νοτιάς,βοριάς),με τα ανάλογα γεωμαγνητικά πεδία ^[11] της κάθε περιοχής (κατά πόσο ανταλλάζει ο ιονισμένος αέρας) και αυτό συμβάλει ανάλογα με της ηλιακές καταιγίδες^[12] ^[13] (όχι άμεσα στον εγκέφαλο ^[14] ^[15] αλλά μέσο του καιρού πάντα)
Αρνητικό περιβάλλον (π.χ. σεξουαλική κακοποίηση, φτώχεια, έλλειψη στέγης, διακρίσεις).
Οικονομική ζημία (π.χ. εθισμός σε τυχερά παιχνίδια, απώλεια εργασίας, χρηματιστηριακή κατάρρευση, χρέη).
Σεξουαλικά θέματα (π.χ. σεξουαλικός προσανατολισμός, έρωτας χωρίς ανταπόκριση και νοσταλγία χωρίς μέλλον, χωρισμός).
Αποφυγή ατίμωσης (π.χ. χαρακίρι).
Θρησκευτικές πεποιθήσεις (π.χ. η πίστη πως με τον τρόπο αυτό κερδίζουν τη μετά θάνατο ζωή με αποτέλεσμα τις ομαδικές αυτοκτονίες ή τις επιθέσεις αυτοκτονίας).
Υπερεθνικιστική ιδεολογία (π.χ. επιθέσεις καμικάζι).
Αυτοθυσία, όχι τόσο για να σωθεί κάποιος άλλος όσο για να «σωθεί» το σύνολο από τον «κακό εαυτό».
Τιμωρία, καθώς έτσι κάποιος σκοτώνει «μέσα του» κάποιον άλλον, π.χ. σε ερωτική απογοήτευση.

Θρησκεία και αυτοκτονία

Η στάση των περισσότερων θρησκειών απέναντι στην αυτοκτονία είναι αρνητική. Οι θρησκείες αυτές, όντας στον αντίποδα του ατομικισμού, δέχονται την πραγματικότητα ως μία ενιαία οντότητα, με επίκεντρο το Θείο στοιχείο, γύρω από το οποίο αναπτύσσονται όλα τα άλλα στοιχεία, δηλαδή το ανθρώπινο και το κοσμικό, το έμψυχο και το άψυχο, το έλλογο και το άλογο. Η ζωή ανήκει στον θεϊκό παράγοντα της πραγματικότητας που καθορίζει τον ρυθμό των όντων σε όλη την κλίμακα της ύπαρξής τους. Καθένα εντάσσεται και υποτάσσεται στον κύκλο της ζωής και του θανάτου, που καθορίζεται από το θείο στοιχείο. Ο άνθρωπος λοιπόν δεν δικαιούται να διαταράξει τον κύκλο της ζωής και γι΄αυτό απαγορεύεται ο φόνος του άλλου ανθρώπου όσο και του ίδιου του εαυτού.^[16]

Η χριστιανική διδασκαλία θεωρεί την αυτοκτονία ως ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα, η δε Ορθόδοξη Εκκλησία στηριζόμενη στην Αγία Γραφή και στην Ιερά Παράδοση θεωρεί την αυτοκτονία ως έγκλημα εναντίον της ιερότητας της ανθρώπινης ζωής και ως κλονισμό και απώλεια της πίστεως και της ελπίδας του αυτόχειρα προς τον Θεό. Κατά την Καινή Διαθήκη ο άνθρωπος τη ζωή δεν την έχει από τον εαυτό του, αλλά την έλαβε ως δώρο από τον Θεό και ως δώρο του Θεού οφείλει να την εκτιμά. ^[17]^[18]

Παγκόσμια ημέρα κατά της αυτοκτονίας

Η 10η Σεπτεμβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αυτοκτονίας με απόφαση της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, προκειμένου να εστιάσει την παγκόσμια προσοχή σε ένα δυσάρεστο γεγονός: Την απώλεια 1 εκατομμυρίου ανθρώπων κάθε χρόνο από αυτοκτονίες.^[19]

Περίπου 1 εκ. άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε χρόνο παγκοσμίως ενώ περίπου 15 εκ. πραγματοποιούν απόπειρα αυτοκτονίας.Σφάλμα αναφοράς: Η αρχική ετικέτα <ref> έχει κακή μορφή ή έχει κακό όνομα

Παραπομπές

↑ Stéphanie Langlois, Peter Morrison (2002). [www.statcan.ca/english/freepub/11-008-XIE/2002002/articles/6349.pdf «Suicide deaths and attempts»] Check |url= value (βοήθεια) (PDF). Health Reports, vol.13, no.2. Statistics Canada Catalogue no. 82-003. σελ. 4. Ανακτήθηκε στις 2008/12/12. Unknown parameter |month= ignored (βοήθεια); Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |accessdate= (βοήθεια)
↑ «AIM Report: Critiquing Berman's Report on Foster». Accuracy in Media (AIM.ORG). 2001/06/01. Ανακτήθηκε στις 2008/12/12. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |accessdate=, |date= (βοήθεια)
↑ Στέφανος Σταυρινός, Αυτοκτονία, e-psychology.gr
↑ Li, Dianjiang; Yang, Xueli; Ge, Zeng; Hao, Yongchen; Wang, Qianqian; Liu, Fangchao; Gu, Dongfeng; Huang, Jianfeng (1 October 2012). «Cigarette smoking and risk of completed suicide: A meta-analysis of prospective cohort studies». Journal of Psychiatric Research 46 (10): 1257–1266. doi:10.1016/j.jpsychires.2012.03.013.
↑ Iwasaki, Motoki; Akechi, Tatsuo; Uchitomi, Yosuke; Tsugane, Shoichiro (1 April 2005). «Cigarette Smoking and Completed Suicide among Middle-aged Men: A Population-based Cohort Study in Japan». Annals of Epidemiology 15 (4): 286–292. doi:10.1016/j.annepidem.2004.08.011.
↑ Moriya, Fumio; Hashimoto, Yoshiaki; Furumiya, Junichi (1 May 2007). «Nicotine and cotinine levels in body fluids of smokers who committed suicide». Forensic Science International 168 (2-3): 102–105. doi:10.1016/j.forsciint.2006.06.049.
↑ Schneider, Barbara; Wetterling, Tilman; Georgi, Klaus; Bartusch, Bernadette; Schnabel, Axel; Blettner, Maria (1 January 2009). «Smoking differently modifies suicide risk of affective disorders, substance use disorders, and social factors». Journal of Affective Disorders 112 (1-3): 165–173. doi:10.1016/j.jad.2008.04.018.
↑ Huan, Mingming; Hamazaki, Kei; Sun, Yueji; Itomura, Miho; Liu, Hongyan; Kang, Wei; Watanabe, Shiro; Terasawa, Katsutoshi; Hamazaki, Tomohito (1 October 2004). «Suicide attempt and n-3 fatty acid levels in red blood cells: A case control study in china». Biological Psychiatry 56 (7): 490–496. doi:10.1016/j.biopsych.2004.06.028.
↑ Altamura, Carlo; VanGastel, Ann; Pioli, Rosaria; Mannu, Piero; Michael Maes, (1 April 1999). «Seasonal and circadian rhythms in suicide in Cagliari, Italy». Journal of Affective Disorders 53 (1): 77–85. doi:10.1016/S0165-0327(98)00099-8.
↑ Partonen, Timo; Haukka, Jari; Viilo, Kaisa; Hakko, Helinä; Pirkola, Sami; Isometsä, Erkki; Lönnqvist, Jouko; Särkioja, Terttu; Väisänen, Erkki; Räsänen, Pirkko (1 January 2004). «Cyclic time patterns of death from suicide in northern Finland». Journal of Affective Disorders 78 (1): 11–19. doi:10.1016/S0165-0327(02)00236-7.
↑ Papailiou, M.; Mavromichalaki, H.; Kudela, K.; Stetiarova, J.; Dimitrova, S. (1 November 2011). «Effect of geomagnetic disturbances on physiological parameters: An investigation on aviators». Advances in Space Research 48 (9): 1545–1550. doi:10.1016/j.asr.2011.07.004.
↑ Zakharov, I.G.; Tyrnov, O.F. (1 January 2001). «The effect of solar activity on ill and healthy people under conditions of neurous and emotional stresses». Advances in Space Research 28 (4): 685–690. doi:10.1016/S0273-1177(01)00379-9.
↑ Papailiou, M.; Mavromichalaki, H.; Vassilaki, A.; Kelesidis, K.M.; Mertzanos, G.A.; Petropoulos, B. (1 February 2009). «Cosmic ray variations of solar origin in relation to human physiological state during the December 2006 solar extreme events». Advances in Space Research 43 (4): 523–529. doi:10.1016/j.asr.2008.08.009.
↑ Babayev, Elchin S.; Allahverdiyeva, Aysel A. (1 January 2007). «Effects of geomagnetic activity variations on the physiological and psychological state of functionally healthy humans: Some results of Azerbaijani studies». Advances in Space Research 40 (12): 1941–1951. doi:10.1016/j.asr.2007.02.099.
↑ Mendoza, Blanca; Sánchez de la Peña, Salvador (1 August 2010). «Solar activity and human health at middle and low geomagnetic latitudes in Central America». Advances in Space Research 46 (4): 449–459. doi:10.1016/j.asr.2009.06.021.
↑ Μάριος Μπέγζος, «Αυτοκτονία και θρησκεία», Αρχαιολογία και τέχνες, τχ. 99, Ιούνιος 2006, 23-29.
↑ ΗλίαςΒουλγαράκης, Αυτοκτονία και εκκλησιαστική ταφή ,εκδ.Αρμός, Αθήνα, 2000
↑ http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?contents=ecclesia_kosmos/contents_texts.asp&main=EK_texts&file=3.htm
↑ Σαν Σήμερα.gr, Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αυτοκτονίας

Βιβλιογραφία

Μπέγζος Μάριος, Αυτοκτονία και θρησκεία, Αρχαιολογία και τέχνες, τχ. 99, Ιούνιος 2006, 23-29
Minois Georges, Ιστορία της αυτοκτονίας : Η δυτική κοινωνία αντιμέτωπη με τον εκούσιο θάνατο, μετάφραση Ξανθίππη Τσελέντη, εκδ. Πολύτροπον, Αθήνα, 2006.
Βουλγαράκης Ηλίας, Αυτοκτονία και εκκλησιαστική ταφή, εκδ.Αρμός, Αθήνα, 2000
Αυτόχειρες στο Βυζάντιο, περιοδικό Αρχαιολογία και τέχνες, τχ. 99, Ιούνιος 2006
Παπαρίζος Αντώνης, Η ελευθερία ενώπιον του θανάτου, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2000

Δείτε επίσης

Εξωτερικές συνδέσεις

Wikiquote logo

Στα Βικιφθέγματα υπάρχει υλικό σχετικό με το λήμμα:
Αυτοκτονία

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Αυτοκτονία

[Hawton2009-1] 1,0 ^1,1 Hawton K, van Heeringen K (April 2009). «Suicide». Lancet 373 (9672): 1372–81. doi:10.1016/S0140-6736(09)60372-X. PMID 19376453.

[Var2012-2] Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα Var2012.

[3] Meier, Marshall B. Clinard, Robert F. (2008). Sociology of deviant behavior (14th ed. έκδοση). Belmont, CA: Wadsworth Cengage Learning. σελ. 169. ISBN 978-0-495-81167-1. CS1 maint: Extra text (link)

[4] Bertolote JM, Fleischmann A (October 2002). «Suicide and psychiatric diagnosis: a worldwide perspective». World Psychiatry 1 (3): 181–5. PMID 16946849.

[5] «Indian woman commits sati suicide». Bbc.co.uk. 7 Αυγούστου 2002. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2010.

[6] Aggarwal, N (2009). «Rethinking suicide bombing.». Crisis 30 (2): 94–7. doi:10.1027/0227-5910.30.2.94. PMID 19525169.

[7] Stedman's medical dictionary (28th ed. έκδοση). Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins. 2006. ISBN 978-0-7817-3390-8. CS1 maint: Extra text (link)

[Krug2002-8] 8,0 ^8,1 Krug, Etienne (2002). World Report on Violence and Health (Vol. 1). Genève: World Health Organization. σελ. 185. ISBN 978-92-4-154561-7.

[Gullota2002-9] 9,0 ^9,1 Gullota, edited by Thomas P. (2002). The encyclopedia of primary prevention and health promotion. New York: Kluwer Academic/Plenum. σελ. 1112. ISBN 978-0-306-47296-1. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)CS1 maint: Extra text: authors list (link)

[10] Karch, DL; Logan, J; Patel, N; Centers for Disease Control and Prevention, (CDC) (2011 Aug 26). «Surveillance for violent deaths—National Violent Death Reporting System, 16 states, 2008.». Morbidity and mortality weekly report. Surveillance summaries (Washington, D.C. : 2002) 60 (10): 1–49. PMID 21866088.

[Hawton2012-11] 11,0 ^11,1 ^11,2 Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα Hawton2012.

[Drug2011-12] 12,00 ^12,01 ^12,02 ^12,03 ^12,04 ^12,05 ^12,06 ^12,07 ^12,08 ^12,09 Vijayakumar, L; Kumar, MS; Vijayakumar, V (2011 May). «Substance use and suicide.». Current opinion in psychiatry 24 (3): 197–202. doi:10.1097/YCO.0b013e3283459242. PMID 21430536.

[EB2011-13] 13,00 ^13,01 ^13,02 ^13,03 ^13,04 ^13,05 ^13,06 ^13,07 ^13,08 ^13,09 ^13,10 ^13,11 ^13,12 ^13,13 ^13,14 ^13,15 ^13,16 Chang, B; Gitlin, D; Patel, R (2011 Sep). «The depressed patient and suicidal patient in the emergency department: evidence-based management and treatment strategies.». Emergency medicine practice 13 (9): 1–23; quiz 23–4. PMID 22164363.

[14] Simpson, G; Tate, R (2007 Dec). «Suicidality in people surviving a traumatic brain injury: prevalence, risk factors and implications for clinical management.». Brain injury : [BI] 21 (13–14): 1335–51. doi:10.1080/02699050701785542. PMID 18066936.

[Miller_393–408-15] 15,0 ^15,1 Miller, M; Azrael, D; Barber, C (2012 Apr). «Suicide mortality in the United States: the importance of attending to method in understanding population-level disparities in the burden of suicide.». Annual review of public health 33: 393–408. doi:10.1146/annurev-publhealth-031811-124636. PMID 22224886.

[16] Gilliland, Richard K. James, Burl E. Crisis intervention strategies (7th ed. έκδοση). Belmont, CA: Brooks/Cole. σελ. 215. ISBN 978-1-111-18677-7. CS1 maint: Extra text (link)

[Martyr2009-17] 17,0 ^17,1 Rozanov, V; Carli, V (2012 Jul). «Suicide among war veterans.». International journal of environmental research and public health 9 (7): 2504–19. doi:10.3390/ijerph9072504. PMID 22851956.

[University_of_Manchester_Centre_for_Mental_Health_and_Risk-18] 18,0 ^18,1 University of Manchester Centre for Mental Health and Risk. «The National Confidential Inquiry into Suicide and Homicide by People with Mental Illness» (PDF). Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2012.

[Che2012-19] 19,0 ^19,1 ^19,2 ^19,3 ^19,4 Chehil, Stan Kutcher, Sonia (2012). Suicide Risk Management A Manual for Health Professionals (2nd ed. έκδοση). Chicester: John Wiley & Sons. σελίδες 30–33. ISBN 978-1-119-95311-1. CS1 maint: Extra text (link)

[20] Bertolote, JM; Fleischmann, A; De Leo, D; Wasserman, D (2004). «Psychiatric diagnoses and suicide: revisiting the evidence.». Crisis 25 (4): 147–55. PMID 15580849.

[Lancet09-21] Πρότυπο:Vcite journal

[Tint2010-22] 22,0 ^22,1 ^22,2 ^22,3 ^22,4 ^22,5 Tintinalli, Judith E. (2010). Emergency Medicine: A Comprehensive Study Guide (Emergency Medicine (Tintinalli)). New York: McGraw-Hill Companies. σελίδες 1940–1946. ISBN 0-07-148480-9.

[23] Whitlock J, Knox KL (July 2007). «The relationship between self-injurious behavior and suicide in a young adult population». Arch Pediatr Adolesc Med 161 (7): 634–40. doi:10.1001/archpedi.161.7.634. PMID 17606825.

[Pir1998-24] 24,0 ^24,1 Pirkis, J; Burgess, P (1998 Dec). «Suicide and recency of health care contacts. A systematic review.». The British journal of psychiatry : the journal of mental science 173: 462–74. PMID 9926074.

[25] Luoma, JB; Martin, CE; Pearson, JL (2002 Jun). «Contact with mental health and primary care providers before suicide: a review of the evidence.». The American Journal of Psychiatry 159 (6): 909–16. PMID 12042175.

[26] Perrotto, Jerome D. Levin, Joseph Culkin, Richard S. (2001). Introduction to chemical dependency counseling. Northvale, N.J.: Jason Aronson. σελίδες 150–152. ISBN 978-0-7657-0289-0.

[Fadem2004-27] 27,0 ^27,1 Fadem, Barbara (2004). Behavioral science in medicine. Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins. σελ. 217. ISBN 978-0-7817-3669-5.

[Youssef2008-28] Youssef NA, Rich CL (2008). «Does acute treatment with sedatives/hypnotics for anxiety in depressed patients affect suicide risk? A literature review». Ann Clin Psychiatry 20 (3): 157–69. doi:10.1080/10401230802177698. PMID 18633742.

[ETOH2006-29] 29,0 ^29,1 Sher, L (2006 Jan). «Alcohol consumption and suicide.». QJM : monthly journal of the Association of Physicians 99 (1): 57–61. doi:10.1093/qjmed/hci146. PMID 16287907.

[30] Darke S, Ross J (November 2002). «Suicide among heroin users: rates, risk factors and methods». Addiction 97 (11): 1383–94. doi:10.1046/j.1360-0443.2002.00214.x. PMID 12410779. http://onlinelibrary.wiley.com/resolve/openurl?genre=article&sid=nlm:pubmed&issn=0965-2140&date=2002&volume=97&issue=11&spage=1383.

[31] Darke, S; Kaye, S; McKetin, R; Duflou, J (2008 May). «Major physical and psychological harms of methamphetamine use.». Drug and alcohol review 27 (3): 253–62. doi:10.1080/09595230801923702. PMID 18368606.

[32] Jr, Frank J. Ayd, (2000). Lexicon of psychiatry, neurology, and the neurosciences (2nd ed. έκδοση). Philadelphia [u.a.]: Lippincott Williams & Wilkins. σελ. 256. ISBN 978-0-7817-2468-5. CS1 maint: Extra text (link)

[Hughes2008-33] 33,0 ^33,1 Hughes, JR (2008 Dec 1). «Smoking and suicide: a brief overview.». Drug and alcohol dependence 98 (3): 169–78. doi:10.1016/j.drugalcdep.2008.06.003. PMID 18676099.

[34] Pallanti, Stefano· Rossi, Nicolò Baldini· Hollander, Eric (2006). «11. Pathological Gambling». Στο: Hollander, Eric· Stein, Dan J. Clinical manual of impulse-control disorders. American Psychiatric Pub. σελ. 253. ISBN 978-1-58562-136-1.

[Oliv2008-35] 35,0 ^35,1 Oliveira, MP; Silveira, DX; Silva, MT (2008 Jun). «[Pathological gambling and its consequences for public health].». Revista de saude publica 42 (3): 542–9. PMID 18461253.

[36] Hansen, M; Rossow, I (2008 Jan 17). «[Gambling and suicidal behaviour].». Tidsskrift for den Norske laegeforening : tidsskrift for praktisk medicin, ny raekke 128 (2): 174–6. PMID 18202728.

[37] Manthorpe, J; Iliffe, S (2010 Dec). «Suicide in later life: public health and practitioner perspectives.». International journal of geriatric psychiatry 25 (12): 1230–8. doi:10.1002/gps.2473. PMID 20104515.

[38] Simpson GK, Tate RL (August 2007). «Preventing suicide after traumatic brain injury: implications for general practice». Med. J. Aust. 187 (4): 229–32. PMID 17708726. http://www.mja.com.au/public/issues/187_04_200807/sim11240_fm.html.

[Ang2012-39] 39,0 ^39,1 Anguiano, L; Mayer, DK; Piven, ML; Rosenstein, D (2012 Jul–Aug). «A literature review of suicide in cancer patients.». Cancer nursing 35 (4): E14-26. doi:10.1097/NCC.0b013e31822fc76c. PMID 21946906.

[40] Yip, edited by Paul S.F. (2008). Suicide in Asia : causes and prevention. Hong Kong: Hong Kong University Press. σελ. 11. ISBN 9789622099432. More than one of |pages= και |page= specified (βοήθεια)CS1 maint: Extra text: authors list (link)

[41] Ribeiro, JD; Pease, JL; Gutierrez, PM; Silva, C; Bernert, RA; Rudd, MD; Joiner TE, Jr (2012 Feb). «Sleep problems outperform depression and hopelessness as cross-sectional and longitudinal predictors of suicidal ideation and behavior in young adults in the military.». Journal of Affective Disorders 136 (3): 743–50. doi:10.1016/j.jad.2011.09.049. PMID 22032872.

[42] Bernert, RA; Joiner TE, Jr; Cukrowicz, KC; Schmidt, NB; Krakow, B (2005 Sep). «Suicidality and sleep disturbances.». Sleep 28 (9): 1135–41. PMID 16268383.

[Joiner2005-43] 43,0 ^43,1 Joiner TE, Jr; Brown, JS; Wingate, LR (2005). «The psychology and neurobiology of suicidal behavior.». Annual review of psychology 56: 287–314. doi:10.1146/annurev.psych.56.091103.070320. PMID 15709937.

[Van2011-44] 44,0 ^44,1 Van Orden, K; Conwell, Y (2011 Jun). «Suicides in late life.». Current psychiatry reports 13 (3): 234–41. doi:10.1007/s11920-011-0193-3. PMID 21369952.

[Religion2009-45] 45,0 ^45,1 Koenig, HG (2009 May). «Research on religion, spirituality, and mental health: a review.». Canadian journal of psychiatry. Revue canadienne de psychiatrie 54 (5): 283–91. PMID 19497160.

[Islam2006-46] 46,0 ^46,1 Lester, D (2006). «Suicide and islam.». Archives of suicide research : official journal of the International Academy for Suicide Research 10 (1): 77–97. doi:10.1080/13811110500318489. PMID 16287698.

[Cox2012-47] Cox, William T. L.; Abramson, Lyn Y.; Devine, Patricia G.; Hollon, Steven D. (2012). «Stereotypes, Prejudice, and Depression: The Integrated Perspective». Perspectives on Psychological Science 7 (5): 427–449. doi:10.1177/1745691612455204. http://pps.sagepub.com/content/7/5/427.abstract.

[48] Wegman, HL; Stetler, C (2009 Oct). «A meta-analytic review of the effects of childhood abuse on medical outcomes in adulthood.». Psychosomatic Medicine 71 (8): 805–12. doi:10.1097/PSY.0b013e3181bb2b46. PMID 19779142.

[49] Oswald, SH; Heil, K; Goldbeck, L (2010 Jun). «History of maltreatment and mental health problems in foster children: a review of the literature.». Journal of pediatric psychology 35 (5): 462–72. doi:10.1093/jpepsy/jsp114. PMID 20007747.

[Brent2008-50] Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα Brent2008.

[51] Confer, Jaime C.; Easton, Judith A.; Fleischman, Diana S.; Goetz, Cari D.; Lewis, David M. G.; Perilloux, Carin; Buss, David M. (1 January 2010). «Evolutionary psychology: Controversies, questions, prospects, and limitations.». American Psychologist 65 (2): 110–126. doi:10.1037/a0018413. PMID 20141266.

[Stark2011-52] 52,0 ^52,1 Stark, CR; Riordan, V; O'Connor, R (2011). «A conceptual model of suicide in rural areas.». Rural and remote health 11 (2): 1622. PMID 21702640.

[53] Daly, Mary (Sept 2012). «Relative Status and Well-Being: Evidence from U.S. Suicide Deaths». Federal Reserve Bank of San Francisco Working Paper Series. http://www.frbsf.org/publications/economics/papers/2012/wp12-16bk.pdf.

[54] Lerner, George (Jan 5,2010). «Activist: Farmer suicides in India linked to debt, globalization». CNN World. http://articles.cnn.com/2010-01-05/world/india.farmer.suicides_1_farmer-suicides-andhra-pradesh-vandana-shiva?_s=PM:WORLD. Ανακτήθηκε στις 13 February 2013.

[55] Law, S; Liu, P (2008 Feb). «Suicide in China: unique demographic patterns and relationship to depressive disorder.». Current psychiatry reports 10 (1): 80–6. PMID 18269899.

[Boh2012-56] 56,0 ^56,1 ^56,2 Bohanna, I; Wang, X (2012). «Media guidelines for the responsible reporting of suicide: a review of effectiveness.». Crisis 33 (4): 190–8. doi:10.1027/0227-5910/a000137. PMID 22713977.

[Yip2012-57] 57,0 ^57,1 ^57,2 ^57,3 ^57,4 ^57,5 ^57,6 ^57,7 ^57,8 Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα Yip2012.

[Sia2012-58] 58,0 ^58,1 Sisask, M; Värnik, A (2012 Jan). «Media roles in suicide prevention: a systematic review.». International journal of environmental research and public health 9 (1): 123–38. doi:10.3390/ijerph9010123. PMID 22470283.

[59] Stack S (April 2005). «Suicide in the media: a quantitative review of studies based on non-fictional stories». Suicide Life Threat Behav 35 (2): 121–33. doi:10.1521/suli.35.2.121.62877. PMID 15843330.

[60] Pirkis J (July 2009). 72X «Suicide and the media». Psychiatry 8 (7): 269–271. doi:10.1016/j.mppsy.2009.04.009. http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1476179309000 72X.

[Loue2008-61] 61,0 ^61,1 Loue, Sana (2008). Encyclopedia of aging and public health : with 19 tables. New York, NY: Springer. σελ. 696. ISBN 978-0-387-33753-1.

[Moody2010-62] 62,0 ^62,1 Moody, Harry R. (2010). Aging : concepts and controversies (6th ed. έκδοση). Los Angeles: Pine Forge Press. σελ. 158. ISBN 978-1-4129-6966-6. CS1 maint: Extra text (link)

[Hales2012-63] 63,0 ^63,1 Hales, edited by Robert I. Simon, Robert E. The American Psychiatric Publishing textbook of suicide assessment and management (2nd ed. έκδοση). Washington, DC: American Psychiatric Pub. σελ. 714. ISBN 978-1-58562-414-0. CS1 maint: Extra text: authors list (link) CS1 maint: Extra text (link)

[64] tor, Tarek Sobh, (2010). Innovations and advances in computer sciences and engineering (Online-Ausg. έκδοση). Dordrecht: Springer Verlag. σελ. 503. ISBN 978-90-481-3658-2.

[65] Eliason, S (2009). «Murder-suicide: a review of the recent literature.». The journal of the American Academy of Psychiatry and the Law 37 (3): 371–6. PMID 19767502.

[66] Smith, William Kornblum in collaboration with Carolyn D. Sociology in a changing world (9e [9th ed]. έκδοση). Belmont, CA: Wadsworth Cengage Learning. σελ. 27. ISBN 978-1-111-30157-6.

[67] Campbell, Robert Jean (2004). Campbell's psychiatric dictionary (8th ed. έκδοση). Oxford: Oxford University Press. σελ. 636. ISBN 978-0-19-515221-0. CS1 maint: Extra text (link)

[68] Veatch, ed. by Robert M. (1997). Medical ethics (2. ed. έκδοση). Sudbury, Mass. [u.a.]: Jones and Bartlett. σελ. 292. ISBN 978-0-86720-974-7. CS1 maint: Extra text: authors list (link) CS1 maint: Extra text (link)

[69] Gutman, Yisrael (1998). Anatomy of the Auschwitz death camp (1st pbk. ed. έκδοση). Bloomington: Publ. in association with the United States Holocaust Memorial Museum, Washington, D.C. by Indiana University Press. σελ. 400. ISBN 978-0-253-20884-2. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)CS1 maint: Extra text (link)

[70] Ajdacic-Gross V, Weiss MG, Ring M και άλλοι. (September 2008). «Methods of suicide: international suicide patterns derived from the WHO mortality database». Bull. World Health Organ. 86 (9): 726–32. doi:10.2471/BLT.07.043489. PMID 18797649.

[71] Ajdacic-Gross, Vladeta, et al."Methods of suicide: international suicide patterns derived from the WHO mortality database" PDF (267 KB). Bulletin of the World Health Organization 86 (9): 726–732. September 2008. Accessed 2 August 2011.Archived 2 August 2011. Seehtml version. The data can be seen here [1]

[72] O'Connor, Rory C.· Platt, Stephen· Gordon, Jacki, επιμ. (1 Ιουνίου 2011). International Handbook of Suicide Prevention: Research, Policy and Practice. John Wiley and Sons. σελ. 34. ISBN 978-1-119-99856-3.

[73] Gunnell D, Eddleston M, Phillips MR, Konradsen F (2007). «The global distribution of fatal pesticide self-poisoning: systematic review». BMC Public Health 7: 357. doi:10.1186/1471-2458-7-357. PMID 18154668.

[74] Geddes, John. Psychiatry (4th ed. έκδοση). Oxford: Oxford University Press. σελ. 62. ISBN 978-0-19-923396-0. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)CS1 maint: Extra text (link)

[USStats2005-75] «U.S. Suicide Statistics (2005)». Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2008.

[76] Eshun, edited by Sussie (2009). Culture and mental health sociocultural influences, theory, and practice. Chichester, U.K.: Wiley-Blackwell. σελ. 301. ISBN 9781444305814. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)CS1 maint: Extra text: authors list (link)

[WRVp196-77] 77,0 ^77,1 Krug, Etienne (2002). World Report on Violence and Health, Volume 1. Genève: World Health Organization. σελ. 196. ISBN 9789241545617. More than one of |pages= και |page= specified (βοήθεια)

[78] (editor), Diego de Leo (2001). Suicide and euthanasia in older adults : a transcultural journey. Toronto: Hogrefe & Huber. σελ. 121. ISBN 9780889372511. CS1 maint: Extra text: authors list (link)

[79] Pjevac, M; Pregelj, P (2012 Oct). «Neurobiology of suicidal behaviour.». Psychiatria Danubina 24 Suppl 3: S336-41. PMID 23114813.

[80] Sher, L (2011). «The role of brain-derived neurotrophic factor in the pathophysiology of adolescent suicidal behavior.». International journal of adolescent medicine and health 23 (3): 181–5. PMID 22191181.

[81] Sher, L (2011 May). «Brain-derived neurotrophic factor and suicidal behavior.». QJM : monthly journal of the Association of Physicians 104 (5): 455–8. doi:10.1093/qjmed/hcq207. PMID 21051476.

[Dwi2012-82] 82,0 ^82,1 Dwivedi, Yogesh (2012). The neurobiological basis of suicide. Boca Raton, FL: Taylor & Francis/CRC Press. σελ. 166. ISBN 978-1-4398-3881-5.

[83] Stein, edited by George (2007). Seminars in general adult psychiatry (2. ed. έκδοση). London: Gaskell. σελ. 145. ISBN 978-1-904671-44-2. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)CS1 maint: Extra text: authors list (link) CS1 maint: Extra text (link)

[84] Autry, AE; Monteggia, LM (2009 Nov 1). «Epigenetics in suicide and depression.». Biological Psychiatry 66 (9): 812–3. doi:10.1016/j.biopsych.2009.08.033. PMID 19833253.

[WHO2012-85] 85,0 ^85,1 Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα WHO2012.

[86] Sakinofsky, I (2007 Jun). «The current evidence base for the clinical care of suicidal patients: strengths and weaknesses». Canadian Journal of Psychiatry 52 (6 Suppl 1): 7S–20S. PMID 17824349.

[87] «Suicide». The United States Surgeon General. Ανακτήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2011.

[88] Robinson, J; Hetrick, SE; Martin, C (2011 Jan). «Preventing suicide in young people: systematic review.». The Australian and New Zealand journal of psychiatry 45 (1): 3–26. doi:10.3109/00048674.2010.511147. PMID 21174502.

[89] Fässberg, MM; van Orden, KA; Duberstein, P; Erlangsen, A; Lapierre, S; Bodner, E; Canetto, SS; De Leo, D; Szanto, K; Waern, M (2012 Mar). «A systematic review of social factors and suicidal behavior in older adulthood.». International journal of environmental research and public health 9 (3): 722–45. doi:10.3390/ijerph9030722. PMID 22690159.

[90] Williams, SB; O'Connor, EA; Eder, M; Whitlock, EP (2009 Apr). «Screening for child and adolescent depression in primary care settings: a systematic evidence review for the US Preventive Services Task Force.». Pediatrics 123 (4): e716-35. doi:10.1542/peds.2008-2415. PMID 19336361.

[91] Horowitz, LM; Ballard, ED; Pao, M (2009 Oct). «Suicide screening in schools, primary care and emergency departments.». Current Opinion in Pediatrics 21 (5): 620–7. doi:10.1097/MOP.0b013e3283307a89. PMID 19617829.

[92] Paris, J (June 2004). «Is hospitalization useful for suicidal patients with borderline personality disorder?». Journal of personality disorders 18 (3): 240–7. doi:10.1521/pedi.18.3.240.35443. PMID 15237044.

[93] Goodman, M; Roiff, T; Oakes, AH; Paris, J (2012 Feb). «Suicidal risk and management in borderline personality disorder.». Current psychiatry reports 14 (1): 79–85. doi:10.1007/s11920-011-0249-4. PMID 22113831.

[Can2010-94] 94,0 ^94,1 Canadian Agency for Drugs and Technologies in Health, (CADTH) (2010). «Dialectical behaviour therapy in adolescents for suicide prevention: systematic review of clinical-effectiveness.». CADTH technology overviews 1 (1): e0104. PMID 22977392.

[95] Stoffers, JM; Völlm, BA; Rücker, G; Timmer, A; Huband, N; Lieb, K (2012 Aug 15). «Psychological therapies for people with borderline personality disorder.». Cochrane database of systematic reviews (Online) 8: CD005652. doi:10.1002/14651858.CD005652.pub2. PMID 22895952.

[96] Hetrick, SE; McKenzie, JE; Cox, GR; Simmons, MB; Merry, SN (2012 Nov 14). «Newer generation antidepressants for depressive disorders in children and adolescents.». Cochrane database of systematic reviews (Online) 11: CD004851. doi:10.1002/14651858.CD004851.pub3. PMID 23152227.

[97] Baldessarini, RJ; Tondo, L; Hennen, J (2003). «Lithium treatment and suicide risk in major affective disorders: update and new findings.». The Journal of clinical psychiatry 64 Suppl 5: 44–52. PMID 12720484.

[98] Cipriani, A; Pretty, H; Hawton, K; Geddes, JR (2005 Oct). «Lithium in the prevention of suicidal behavior and all-cause mortality in patients with mood disorders: a systematic review of randomized trials.». The American Journal of Psychiatry 162 (10): 1805–19. doi:10.1176/appi.ajp.162.10.1805. PMID 16199826.

[99] «Catechism of the Catholic Church – PART 3 SECTION 2 CHAPTER 2 ARTICLE 5». Scborromeo.org. 1 Ιουνίου 1941. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2009.

[100] «The Bible and Suicide». Religioustolerance.org. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2009.

[101] «Euthanasia and Judaism: Jewish Views of Euthanasia and Suicide». ReligionFacts.com. Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2008.

[102] Hindu Website. Hinduism and suicide

[hindu-103] 103,0 ^103,1 «Hinduism –Euthanasia and Suicide». BBC. 25 Αυγούστου 2009.

[StanfordSuicide-104] 104,0 ^104,1 ^104,2 «Suicide (Stanford Encyclopedia of Philosophy)». Plato.stanford.edu. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2009.

[105] Kant, Immanuel. (1785) Kant: The Metaphysics of Morals, M. Gregor (trans.), Cambridge: Cambridge University Press, 1996. ISBN 978-0-521-56673-5. p177.

[106] Safranek John P (1998). «Autonomy and Assisted Suicide: The Execution of Freedom». The Hastings Center Report 28 (4): 33.

[107] Raymond Whiting: A natural right to die: twenty-three centuries of debate, pp. 13–17; Praeger (2001) ISBN 0-313-31474-8

[pmid17649899-108] Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα pmid17649899.

[109] Wesley J. Smith, Death on Demand: The assisted-suicide movement sheds its fig leaf, The Weekly Standard, June 5, 2007

[110] «The Suicide». The Walters Art Museum.

[ozawa-desilva-111] Ozawa-de Silva, C (2008 Dec). «Too lonely to die alone: internet suicide pacts and existential suffering in Japan.». Culture, medicine and psychiatry 32 (4): 516–51. doi:10.1007/s11013-008-9108-0. PMID 18800195.

[Dur2011-112] Durkee, T; Hadlaczky, G; Westerlund, M; Carli, V (2011 Oct). «Internet pathways in suicidality: a review of the evidence.». International journal of environmental research and public health 8 (10): 3938–52. doi:10.3390/ijerph8103938. PMID 22073021.

[Robinson2012-113] 113,0 ^113,1 Robinson, edited by David Picard, Mike. Emotion in motion : tourism, affect and transformation. Farnham, Surrey: Ashgate. σελ. 176. ISBN 978-1-4094-2133-7. CS1 maint: Extra text: authors list (link)

[114] Robinson, ed. by Peter (2010). Research themes for tourism. Oxfordshire [etc.]: CABI. σελ. 172. ISBN 978-1-84593-684-6. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)CS1 maint: Extra text: authors list (link)

[Dennis2008-115] 115,0 ^115,1 Dennis, Richard (2008). Cities in modernity : representations and productions of metropolitan space, 1840 – 1930 (Repr. έκδοση). Cambridge [u.a.]: Cambridge Univ. Press. σελ. 20. ISBN 978-0-521-46841-1.

[McDougall2010-116] McDougall, Tim (2010). Helping children and young people who self-harm : an introduction to self-harming and suicidal behaviours for health professionals. Abingdon, Oxon: Routledge. σελ. 23. ISBN 978-0-415-49913-2. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)

[Bateson2008-117] 117,0 ^117,1 Bateson, John (2008). Building hope : leadership in the nonprofit world. Westport, Conn.: Praeger. σελ. 180. ISBN 978-0-313-34851-8.

[Miller2011-118] 118,0 ^118,1 Miller, David (2011). Child and Adolescent Suicidal Behavior: School-Based Prevention, Assessment, and Intervention. σελ. 46. ISBN 978-1-60623-997-1.

[Maris2000-119] Maris, Ronald (2000). Comprehensive textbook of suicidology. New York [u.a.]: Guilford Press. σελίδες 97–103. ISBN 978-1-57230-541-0.

[120] Chang, Kenneth (August 25, 2008). In Salmonella Attack, Taking One for the Team. New York Times. http://www.nytimes.com/2008/08/26/science/26obsalm.html?ref=science

[121] Tofilski,Adam; Couvillon, MJ;Evison, SEF; Helantera, H; Robinson, EJH; Ratnieks, FLW (2008). «Preemptive Defensive Self-Sacrifice by Ant Workers» (PDF). The American Naturalist 172 (5): E239–E243. doi:10.1086/591688. PMID 18928332. http://www.cyf-kr.edu.pl/~rotofils/Tofilski_etal_2008.pdf.

[122] Larry O'Hanlon (Mar 10, 2010). Animal Suicide Sheds Light on Human Behavior. Discovery News. http://news.discovery.com/animals/animal-suicide-behavior.html

[123] <Please add first missing authors to populate metadata.>. Life In The Undergrowth. BBC. http://www.bbc.co.uk/pressoffice/pressreleases/stories/2005/10_october/20/life_horrors.shtml

[124] Bordereau, C; Robert, A.; Van Tuyen, V.; Peppuy, A. (August, 1997). «Suicidal defensive behaviour by frontal gland dehiscence in Globitermes sulphureus Haviland soldiers (Isoptera)». Insectes Sociaux (Birkhäuser Basel) 44 (3): 289. doi:10.1007/s000400050049. http://www.springerlink.com/content/m727aywa4mdf04ln/

[125] Nobel, Justin (Mar. 19, 2010). Do Animals Commit Suicide? A Scientific Debate. Time. http://www.time.com/time/health/article/0,8599,1973486,00.html

[126] Stoff, David; Mann, J. John (1997). «Suicide Research». Annals of the New York Academy of Sciences (Annals of the New York Academy of Sciences) 836 (Neurobiology of Suicide, The : From the Bench to the Clinic): 1–11. doi:10.1111/j.1749-6632.1997.tb52352.x. Bibcode: 1997NYASA.836....1S. http://www3.interscience.wiley.com/journal/120752899/abstract

[127] Hall 1987, p.282

[tape-128] "Jonestown Audiotape Primary Project." Alternative Considerations of Jonestown and Peoples Temple. San Diego State University.Πρότυπο:WebCite

[129] "1978:Leaves 900 Dead". Retrieved 9 November 2011.

[130] John Toland, The Rising Sun: The Decline and Fall of the Japanese Empire 1936–1945, Random House, 1970, p. 519

[Philosophy59OKeeffe-131] Suicide and Self-Starvation, Terence M. O'Keeffe, Philosophy, Vol. 59, No. 229 (Jul., 1984), pp. 349–363

[132] Watson, Bruce (2007). Exit Rommel: The Tunisian Campaign, 1942–43. Stackpole Books. σελ. 170. ISBN 978-0-8117-3381-6.

[133] Stéphanie Langlois, Peter Morrison (2002). [www.statcan.ca/english/freepub/11-008-XIE/2002002/articles/6349.pdf «Suicide deaths and attempts»] Check |url= value (βοήθεια) (PDF). Health Reports, vol.13, no.2. Statistics Canada Catalogue no. 82-003. σελ. 4. Ανακτήθηκε στις 2008/12/12. Unknown parameter |month= ignored (βοήθεια); Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |accessdate= (βοήθεια)

[134] «AIM Report: Critiquing Berman's Report on Foster». Accuracy in Media (AIM.ORG). 2001/06/01. Ανακτήθηκε στις 2008/12/12. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |accessdate=, |date= (βοήθεια)

[2-135] Στέφανος Σταυρινός, Αυτοκτονία, e-psychology.gr

[136] Li, Dianjiang; Yang, Xueli; Ge, Zeng; Hao, Yongchen; Wang, Qianqian; Liu, Fangchao; Gu, Dongfeng; Huang, Jianfeng (1 October 2012). «Cigarette smoking and risk of completed suicide: A meta-analysis of prospective cohort studies». Journal of Psychiatric Research 46 (10): 1257–1266. doi:10.1016/j.jpsychires.2012.03.013.

[137] Iwasaki, Motoki; Akechi, Tatsuo; Uchitomi, Yosuke; Tsugane, Shoichiro (1 April 2005). «Cigarette Smoking and Completed Suicide among Middle-aged Men: A Population-based Cohort Study in Japan». Annals of Epidemiology 15 (4): 286–292. doi:10.1016/j.annepidem.2004.08.011.

[138] Moriya, Fumio; Hashimoto, Yoshiaki; Furumiya, Junichi (1 May 2007). «Nicotine and cotinine levels in body fluids of smokers who committed suicide». Forensic Science International 168 (2-3): 102–105. doi:10.1016/j.forsciint.2006.06.049.

[139] Schneider, Barbara; Wetterling, Tilman; Georgi, Klaus; Bartusch, Bernadette; Schnabel, Axel; Blettner, Maria (1 January 2009). «Smoking differently modifies suicide risk of affective disorders, substance use disorders, and social factors». Journal of Affective Disorders 112 (1-3): 165–173. doi:10.1016/j.jad.2008.04.018.

[140] Huan, Mingming; Hamazaki, Kei; Sun, Yueji; Itomura, Miho; Liu, Hongyan; Kang, Wei; Watanabe, Shiro; Terasawa, Katsutoshi; Hamazaki, Tomohito (1 October 2004). «Suicide attempt and n-3 fatty acid levels in red blood cells: A case control study in china». Biological Psychiatry 56 (7): 490–496. doi:10.1016/j.biopsych.2004.06.028.

[141] Altamura, Carlo; VanGastel, Ann; Pioli, Rosaria; Mannu, Piero; Michael Maes, (1 April 1999). «Seasonal and circadian rhythms in suicide in Cagliari, Italy». Journal of Affective Disorders 53 (1): 77–85. doi:10.1016/S0165-0327(98)00099-8.

[142] Partonen, Timo; Haukka, Jari; Viilo, Kaisa; Hakko, Helinä; Pirkola, Sami; Isometsä, Erkki; Lönnqvist, Jouko; Särkioja, Terttu; Väisänen, Erkki; Räsänen, Pirkko (1 January 2004). «Cyclic time patterns of death from suicide in northern Finland». Journal of Affective Disorders 78 (1): 11–19. doi:10.1016/S0165-0327(02)00236-7.

[143] Papailiou, M.; Mavromichalaki, H.; Kudela, K.; Stetiarova, J.; Dimitrova, S. (1 November 2011). «Effect of geomagnetic disturbances on physiological parameters: An investigation on aviators». Advances in Space Research 48 (9): 1545–1550. doi:10.1016/j.asr.2011.07.004.

[144] Zakharov, I.G.; Tyrnov, O.F. (1 January 2001). «The effect of solar activity on ill and healthy people under conditions of neurous and emotional stresses». Advances in Space Research 28 (4): 685–690. doi:10.1016/S0273-1177(01)00379-9.

[145] Papailiou, M.; Mavromichalaki, H.; Vassilaki, A.; Kelesidis, K.M.; Mertzanos, G.A.; Petropoulos, B. (1 February 2009). «Cosmic ray variations of solar origin in relation to human physiological state during the December 2006 solar extreme events». Advances in Space Research 43 (4): 523–529. doi:10.1016/j.asr.2008.08.009.

[146] Babayev, Elchin S.; Allahverdiyeva, Aysel A. (1 January 2007). «Effects of geomagnetic activity variations on the physiological and psychological state of functionally healthy humans: Some results of Azerbaijani studies». Advances in Space Research 40 (12): 1941–1951. doi:10.1016/j.asr.2007.02.099.

[147] Mendoza, Blanca; Sánchez de la Peña, Salvador (1 August 2010). «Solar activity and human health at middle and low geomagnetic latitudes in Central America». Advances in Space Research 46 (4): 449–459. doi:10.1016/j.asr.2009.06.021.

[148] Μάριος Μπέγζος, «Αυτοκτονία και θρησκεία», Αρχαιολογία και τέχνες, τχ. 99, Ιούνιος 2006, 23-29.

[149] ΗλίαςΒουλγαράκης, Αυτοκτονία και εκκλησιαστική ταφή ,εκδ.Αρμός, Αθήνα, 2000

[150] ttp://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?contents=ecclesia_kosmos/contents_texts.asp&main=EK_texts&file=3.htm

[151] Σαν Σήμερα.gr, Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αυτοκτονίας

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

[45]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[54]

[55]

[56]

[57]

[58]

[59]

[60]

[61]

[62]

[63]

[64]

[65]

[66]

[67]

[68]

[69]

[70]

[71]

[72]

[73]

[74]

[75]

[76]

[77]

[78]

[79]

[80]

[81]

[82]

[83]

[84]

[85]

[86]

[87]

[88]

[89]

[90]

[91]

[92]

[93]

[94]

[95]

[96]

[97]

[98]

[99]

[100]

@@ Γραμμή 1: / Γραμμή 1: @@
+{{Infobox disease
+| Name = Suicide
+| Image = Edouard Manet 059.jpg| Caption = ''[[Le Suicidé|The Suicide]]'' by [[Édouard Manet]] 1877–1881
+| ICD10 = {{ICD10|X|60||x|60}}–{{ICD10|X|84||x|60}}
+|ICD9 = {{ICD9|E950}}
+|MedlinePlus = 001554
+| eMedicineSubj = article
+| eMedicineTopic = 288598
+| MeshName = Suicide
+| MeshNumber = F01.145.126.980.875
+}}
+<!--Ορισμός και παράγοντες κινδύνου   -->
+Η '''αυτοκτονία''' ([[λατινικά]] "suicidium", από το "sui caeder", «σκοτώνω τον εαυτό μου») είναι η πράξη της εκ προθέσεως πρόκλησης θανάτου από το ίδιο το θύμα.  Πολλές φορές η αυτοκτονία τελείται από [[απόγνωση (συναίσθημα)|απελπισία]], η αιτία της οποίας συχνά αποδίδεται σε [[ψυχική διαταραχή]] όπως [[μείζων καταθλιπτική διαταραχή|κατάθλιψη]], [[διπολική διαταραχή]], [[σχιζοφρένεια]], αλκοολισμός ή [[κατάχρηση ουσιών|κατάχρηση ναρκωτικών]].<ref name=Hawton2009>{{cite journal |author=Hawton K, van Heeringen K |title=Suicide|journal=Lancet |volume=373 |issue=9672 |pages=1372–81 |year=2009 |month=April |pmid=19376453 |doi= 10.1016/S0140-6736(09)60372-X}}</ref> Επιβαρυντικοί παράγοντες όπως [[οικονομικές δυσκολίες]] ή προβλήματα στις [[διαπροσωπικές σχέσεις]] διαδραματίζουν συχνά κάποιο ρόλο. Οι προσπάθειες για την πρόληψη των αυτοκτονιών περιλαμβάνουν τον περιορισμό της πρόσβασης σε πυροβόλα όπλα, τη θεραπεία ψυχικών ασθενειών και την κατάχρηση φαρμάκων, καθώς και τη βελτίωση της οικονομικής ανάπτυξης.
+<!--Επιδημιολογία και μέθοδοι-->
+Η περισσότερο χρησιμοποιούμενη μέθοδος αυτοκτονίας ποικίλλει ανά χώρα και συνδέεται εν μέρει με τη διαθεσιμότητα. Στις κοινές μεθόδους περιλαμβάνονται: [[απαγχονισμός]], [[δηλητηρίαση με φυτοφάρμακα]] και πυροβόλα όπλα. Περίπου 800.000 με ένα εκατομμύριο άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε χρόνο, καθιστώντας την αυτοκτονία την 10η κύρια αιτία θανάτου παγκοσμίως.<ref name=Hawton2009/><ref name=Var2012/>Τα ποσοστά είναι μεγαλύτερα στους άνδρες απ' ότι στις γυναίκες, με τον αρσενικό πληθυσμό να διατρέχει τρεις με τέσσερις φορές μεγαλύτερες πιθανότητες να διαπράξει αυτοκτονία σε σχέση με τον θηλυκό πληθυσμό.<ref>{{cite book|last=Meier|first=Marshall B. Clinard, Robert F.|title=Sociology of deviant behavior|year=2008|publisher=Wadsworth Cengage Learning|location=Belmont, CA|isbn=978-0-495-81167-1|page=169|url=http://books.google.co.uk/books?id=VB3OezIoI44C&pg=PA169|edition=14th ed.}}</ref> Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο γίνονται 10 με 20&nbsp;εκατομμύρια[[αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας|μη θανάσιμες απόπειρες αυτοκτονίας]].<ref>{{cite journal|author=Bertolote JM, Fleischmann A |title=Suicide and psychiatric diagnosis: a worldwide perspective |journal=World Psychiatry|volume=1 |issue=3 |pages=181–5 |year=2002 |month=October |pmid=16946849 |pmc=1489848 }}</ref> Οι απόπειρες είναι πιο συχνές σε νέους ανθρώπους και σε άτομα θηλυκού γένους.
+<!--Ιστορία, κοινωνία και πολιτισμός  -->
+Οι απόψεις σχετικά με την αυτοκτονία επηρεάστηκαν από ευρείες υπαρξιακές έννοιες όπως η θρησκεία, η [[τιμή]], και το [[νόημα της ζωής]]. Οι [[Αβρααμικές θρησκείες]] παραδοσιακά θεωρούν την αυτοκτονία [[αμαρτία|ύβρη κατά του Θεού]], λόγω της πίστης στην [[ιερότητα της ζωής]]. Κατά τη διάρκεια της εποχής των [[σαμουράι]] στην Ιαπωνία, το [[seppuku|xαρακίρι]] ήταν σεβαστό ως μέσο εξιλέωσης για την αποτυχία ή ως μορφή διαμαρτυρίας.  Η [[Sati (πρακτική)|Sati]], η απαγορευμένη πλέον πρακτική ενταφιασμού των [[Ινδουιστών]], απαιτούσε από τη [[Χήρα#Χήρες στην ινδική κουλτούρα|χήρα]] να [[αυτοθυσία|θυσιάσει]] τον εαυτό της πάνω στη νεκρική πυρά του συζύγου της, είτε εκούσια είτε υπό την πίεση της οικογένειας και της κοινωνίας.<ref>{{cite web|url=http://www.bbc.co.uk/worldservice/learningenglish/news/words/general/020807_witn.shtml|title=Indian woman commits sati suicide |publisher=Bbc.co.uk |date=2002-08-07 |accessdate=2010-08-26}}</ref>
+Οι αυτοκτονία και η απόπειρα αυτοκτονίας, ενώ στο παρελθόν συνιστούσαν ποινικά κολάσιμες πράξεις, δεν αντιμετωπίζονται πλέον έτσι στις περισσότερες δυτικές χώρες. Εξακολουθεί όμως να συνιστά ποινικό αδίκημα στις περισσότερες ισλαμικές χώρες. Κατά τον 20ο και 21ο αιώνα, η αυτοκτονία με τη μορφή της [[αυτοθυσίας]] έχει χρησιμοποιηθεί ως μέσο διαμαρτυρίας, ενώ [[καμικάζι]] και [[βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας]] έχουν χρησιμοποιηθεί ως στρατιωτικές ή τρομοκρατικές τακτικές.<ref>{{cite journal|last=Aggarwal|first=N|title=Rethinking suicide bombing.|journal=Crisis|year=2009|volume=30|issue=2|pages=94–7|pmid=19525169|doi=10.1027/0227-5910.30.2.94}}</ref>
+{{TOC limit|3}}
+==Ορισμοί==
+Η αυτοκτονία, επίσης γνωστή ως πράξη αυτοκτονίας, είναι η «πράξη κατά την οποία ο ίδιος ο άνθρωπος αφαιρεί τη ζωή του».<ref>{{cite book|title=Stedman's medical dictionary|year=2006|publisher=Lippincott Williams & Wilkins|location=Philadelphia|isbn=978-0-7817-3390-8|edition=28th ed.}}</ref> Ως απόπειρα αυτοκτονίας ή η μη θανάσιμη αυτοκτονική συμπεριφορά νοείται ο [[πρόκληση αυτοτραυματισμού|αυτοτραυματισμός]] που προκαλείται από την επιθυμία του ατόμου να τερματίσει τη ζωή του, ο οποίος όμως δεν επιφέρει το θάνατο.<ref name=Krug2002>{{cite book|last=Krug|first=Etienne|title=World Report on Violence and Health (Vol. 1)|year=2002|publisher=World Health Organization|location=Genève|isbn=978-92-4-154561-7|page=185|url=http://books.google.ca/books?id=db9OHpk-TksC&pg=PA185}}</ref> Η [[υποβοηθούμενη αυτοκτονία]] είναι η περίπτωση κατά την οποία ένα άτομο βοηθά έμμεσα ένα άλλο άτομο να τερματίσει τη ζωή του, είτε συμβουλεύοντάς το είτε δίνοντάς του το μέσο πρόκλησης του θανάτου.<ref name=Gullota2002>{{cite book|last=Gullota|first=edited by Thomas P.|title=The encyclopedia of primary prevention and health promotion|year=2002|publisher=Kluwer Academic/Plenum|location=New York|isbn=978-0-306-47296-1|page=1112|url=http://books.google.ca/books?id=Elx37xzO0bsC&pg=PA1112|coauthors=Bloom, Martin}}</ref> Είναι αντίθετη από την [[ευθανασία]], όπου ένα άλλο πρόσωπο αναλαμβάνει έναν πιο ενεργό ρόλο στο θάνατο ενός ατόμου.<ref name=Gullota2002/> Ο [[αυτοκτονικός ιδεασμός]] είναι η σκέψη κάποιου να δώσει τέλος στη ζωή του.<ref name=Krug2002/>
+==Παράγοντες κινδύνου==
+[[File:Suicidecases.png|thumb|upright=1.35|Οι παράγοντες που δημιουργούν προδιάθεση για αυτοκτονία από 16 αμερικανικές πολιτείες το 2008.<ref>{{cite journal|last=Karch|first=DL|coauthors=Logan, J; Patel, N; Centers for Disease Control and Prevention, (CDC)|title=Surveillance for violent deaths—National Violent Death Reporting System, 16 states, 2008.|journal=Morbidity and mortality weekly report. Surveillance summaries (Washington, D.C. : 2002)|date=2011 Aug 26|volume=60|issue=10|pages=1–49|pmid=21866088}}</ref>]]
+Στους παράγοντες που αυξάνουν την πιθανότητα για αυτοκτονία περιλαμβάνονται οι [[ψυχική διαταραχή|ψυχιατρικές διαταραχές]], η [[κατάχρηση φαρμάκων]], οι ψυχολογικές καταστάσεις, οι πολιτιστικές, οικογενειακές και κοινωνικές καταστάσεις, και η γενετική προδιάθεση.<ref name=Hawton2012/> Η [[ψυχική διαταραχή|ψυχική ασθένεια]] και η χρήση παράνομων ουσιών συχνά συνυπάρχουν.<ref name=Drug2011/> Άλλοι παράγοντες κινδύνου είναι οι προηγούμενες απόπειρες αυτοκτονίας,<ref name=EB2011/> η άμεση διαθεσιμότητα ενός μέσου με το οποίο θα διαπραχθεί η πράξη, το οικογενειακό ιστορικό αυτοκτονίας, ή η παρουσία της [[τραυματικής εγκεφαλικής βλάβης]].<ref>{{cite journal|last=Simpson|first=G|coauthors=Tate, R|title=Suicidality in people surviving a traumatic brain injury: prevalence, risk factors and implications for clinical management.|journal=Brain injury : [BI]|date=2007 Dec|volume=21|issue=13–14|pages=1335–51|pmid=18066936|doi=10.1080/02699050701785542}}</ref> Για παράδειγμα, έχει βρεθεί ότι τα ποσοστά αυτοκτονιών είναι μεγαλύτερα σε νοικοκυριά με πυροβόλα όπλα από ότι σε νοικοκυριά τα οποία δεν διαθέτουν όπλα.<ref name="Miller 393–408">{{cite journal|last=Miller|first=M|coauthors=Azrael, D; Barber, C|title=Suicide mortality in the United States: the importance of attending to method in understanding population-level disparities in the burden of suicide.|journal=Annual review of public health|date=2012 Apr|volume=33|pages=393–408|pmid=22224886|doi=10.1146/annurev-publhealth-031811-124636}}</ref> [[Κοινωνικοοικονομικοί]] παράγοντες όπως η ανεργία, η φτώχεια, το [[φαινόμενο των αστέγων]] και οι διακρίσεις μπορεί να πυροδοτήσουν αυτοκτονικές σκέψεις.ref>{{cite journal |author=Qin P, Agerbo E, Mortensen PB |title=Suicide risk in relation to socioeconomic, demographic, psychiatric, and familial factors: a national register-based study of all suicides in Denmark, 1981–1997 |journal=Am J Psychiatry |volume=160 |issue=4 |pages=765–72|year=2003 |month=April |pmid=12668367 |doi=10.1176/appi.ajp.160.4.765}}</ref> Το 15–40% περίπου των θυμάτων αφήνει ένα [[σημείωμα αυτοκτονίας]].<ref>{{cite book|last=Gilliland|first=Richard K. James, Burl E.|title=Crisis intervention strategies|publisher=Brooks/Cole|location=Belmont, CA|isbn=978-1-111-18677-7|page=215|url=http://books.google.ca/books?id=E2sKf-sexZwC&pg=PA215|edition=7th ed.}}</ref> Η γενετική προδιάθεση φαίνεται να αντιπροσωπεύει ποσοστό 38% με 55% των αυτοκτονικών συμπεριφορών.ref name=Brent2008>{{cite journal|last=Brent|first=DA|coauthors=Melhem, N|title=Familial transmission of suicidal behavior.|journal=The Psychiatric clinics of North America|date=2008 Jun|volume=31|issue=2|pages=157–77|pmid=18439442|doi=10.1016/j.psc.2008.02.001|pmc=2440417}}</ref> Οι [[βετεράνοι πολέμου]] διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να τελέσουν αυτοκτονία, κι αυτό οφείλεται εν μέρει στα υψηλότερα ποσοστά ψυχικών ασθενειών και προβλημάτων σωματικής υγείας που συνδέονται με τον [[πόλεμο]].<ref name=Martyr2009>{{cite journal|last=Rozanov|first=V|coauthors=Carli, V|title=Suicide among war veterans.|journal=International journal of environmental research and public health|date=2012 Jul|volume=9|issue=7|pages=2504–19|pmid=22851956|doi=10.3390/ijerph9072504|pmc=3407917}}</ref>
+===Ψυχικές διαταραχές===
+Οι [[ψυχικές διαταραχές]] συνήθως προϋπάρχουν κατά το χρόνο της αυτοκτονίας, με τα ποσοστά να ξεκινούν από το 27%<ref name="University of Manchester Centre for Mental Health and Risk">{{cite web|last=University of Manchester Centre for Mental Health and Risk|title=The National Confidential Inquiry into Suicide and Homicide by People with Mental Illness|url=http://www.medicine.manchester.ac.uk/cmhr/centreforsuicideprevention/nci/reports/annual_report_2012.pdf|accessdate=25 July 2012}}</ref> και να υπερβαίνουν το 90%.<ref name=EB2011/> Από αυτούς που έχουν εισαχθεί σε ψυχιατρική μονάδα, ο δια βίου κίνδυνος για τέλεση αυτοκτονίας είναι περίπου 8,6%.<ref name=EB2011/> Το ήμισυ όλων των ατόμων που αυτοκτονούν μπορεί να πάσχει από [[μείζονα καταθλιπτική διαταραχή]], η παρουσία της οποίας ή κάποιας άλλης [[διαταραχής διάθεσης]] όπως της [[διπολικής διαταραχής]], αυξάνει 20 φορές τον κίνδυνο αυτοκτονίας.<ref name=Che2012>{{cite book|last=Chehil|first=Stan Kutcher, Sonia|title=Suicide Risk Management A Manual for Health Professionals.|publisher=John Wiley & Sons|location=Chicester|isbn=978-1-119-95311-1|pages=30–33|year=2012|url=http://books.google.ca/books?id=fV8_1u0c7l0C&pg=PA31|edition=2nd ed.}}</ref> Άλλες καταστάσεις που ενοχοποιούνται είναι η [[σχιζοφρένεια]](14%), η [[διαταραχή προσωπικότητας]] (14%),<ref>{{cite journal|last=Bertolote|first=JM|coauthors=Fleischmann, A; De Leo, D; Wasserman, D|title=Psychiatric diagnoses and suicide: revisiting the evidence.|journal=Crisis|year=2004|volume=25|issue=4|pages=147–55|pmid=15580849}}</ref> η [[διπολική διαταραχή]],<ref name=Che2012/> και η [[διαταραχή μετατραυματικού στρες]].<ref name=EB2011/> Ποσοστό περίπου 5% των ατόμων με [[σχιζοφρένεια]] καταλήγουν στο θάνατο διαπράττοντας αυτοκτονία.<ref name=Lancet09>{{vcite journal |author=[[Jim van Os|van Os J]], Kapur S |title=Schizophrenia |journal=Lancet |volume=374 |issue=9690|pages=635–45 |year=2009|month=August |pmid=19700006|doi=10.1016/S0140-6736(09)60995-8|url=http://xa.yimg.com/kq/groups/19525360/611943554/name/Schizophrenia+-+The+Lancet.pdf}}</ref> Οι [[διατροφικές διαταραχές]] συνιστούν μια ακόμη κατάσταση υψηλού κινδύνου.<ref name=Tint2010/>
+Το ιστορικό των προηγούμενων αποπειρών αυτοκτονίας είναι ο καλύτερος μηχανισμός πρόβλεψης μιας ενδεχόμενης αυτοκτονίας.<ref name=EB2011>{{cite journal|last=Chang|first=B|coauthors=Gitlin, D; Patel, R|title=The depressed patient and suicidal patient in the emergency department: evidence-based management and treatment strategies.|journal=Emergency medicine practice|date=2011 Sep|volume=13|issue=9|pages=1–23; quiz 23–4|pmid=22164363}}</ref> Στο 20% περίπου των αυτοκτονιών έχει προηγηθεί μια προηγούμενη απόπειρα, ενώ μεταξύ αυτών που αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν το 1% τέλεσε αυτοκτονία εντός ενός έτους <ref name=EB2011/> και ποσοστό μεγαλύτερο του 5% τέλεσε αυτοκτονία μετά από 10 &nbsp;χρόνια.ref name=Tint2010/> Ενώ οι πράξεις [[αυτοτραυματισμού]] δεν θεωρούνται απόπειρες αυτοκτονίας, η παρουσία αυτοτραυματικής συμπεριφοράς συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο αυτοκτονίας.<ref>{{cite journal | pmid = 17606825 | doi=10.1001/archpedi.161.7.634 | volume=161 | issue=7 | title=The relationship between self-injurious behavior and suicide in a young adult population | year=2007 |month=July | author=Whitlock J, Knox KL | journal=Arch Pediatr Adolesc Med | pages=634–40}}</ref>
+Σε ποσοστό περίπου 80% των τετελεσμένων αυτοκτονιών το άτομο έχει επισκεφτεί κάποιο γιατρό εντός του έτους που προηγήθηκε του θανάτου του,<ref name=Pir1998/> και σ' αυτό το ποσοστό περιλαμβάνεται ποσοστό 45% που επισκέφτηκε κάποιο γιατρό τον τελευταίο μήνα πριν από το θάνατό του.<ref>{{cite journal|last=Luoma|first=JB|coauthors=Martin, CE; Pearson, JL|title=Contact with mental health and primary care providers before suicide: a review of the evidence.|journal=The American Journal of Psychiatry|date=2002 Jun|volume=159|issue=6|pages=909–16|pmid=12042175}}</ref> Περίπου το 25–40% των ατόμων που έχουν τελέσει αυτοκτονία είχαν επαφή με υπηρεσίες ψυχικής υγείας στη διάρκεια του προηγούμενου έτους.<ref name="University of Manchester Centre for Mental Health and Risk"/><ref name=Pir1998>{{cite journal|last=Pirkis|first=J|coauthors=Burgess, P|title=Suicide and recency of health care contacts. A systematic review.|journal=The British journal of psychiatry : the journal of mental science|date=1998 Dec|volume=173|pages=462–74|pmid=9926074}}</ref>
+===Χρήση ουσιών===
+[[File:The Drunkard's Progress 1846.jpg|thumb|upright=1.35|«Η πρόοδος του μέθυσου», το 1846, δείχνει πώς ο αλκοολισμός μπορεί να οδηγήσει σε αυτοκτονία]]
+Η [[κατάχρηση ουσιών]] είναι ο δεύτερος συνηθέστερος [[παράγοντας κινδύνου]] για αυτοκτονία, μετά τη [[μείζονα κατάθλιψη]] και τη [[διπολική διαταραχή]].<ref>{{cite book|last=Perrotto|first=Jerome D. Levin, Joseph Culkin, Richard S.|title=Introduction to chemical dependency counseling|year=2001|publisher=Jason Aronson|location=Northvale, N.J.|isbn=978-0-7657-0289-0|pages=150–152|url=http://books.google.com/?id=felzn3Ntd-cC&pg=RA1-PA151}}</ref> Τόσο η χρόνια κατάχρηση ουσιών, όπως και η [[δηλητηρίαση από ναρκωτικές ουσίες|οξεία δηλητηρίαση]] συνδέονται μεταξύ τους.<ref name=Drug2011/><ref name=Fadem2004/> Όταν συνδυάζονται με ατομική οδύνη, όπως το [[οδύνη|πένθος]], ο κίνδυνος αυξάνεται περαιτέρω.<ref name=Fadem2004>{{cite book|last=Fadem|first=Barbara|title=Behavioral science in medicine|year=2004|publisher=Lippincott Williams & Wilkins|location=Philadelphia|isbn=978-0-7817-3669-5|page=217|url=http://books.google.ca/books?id=KB-g-oBfApsC&q=217}}</ref> Επιπλέον, η κατάχρηση ουσιών συνδέεται με διαταραχές της ψυχικής υγείας.<ref name=Drug2011/>
+<!--Ηρεμιστικά [αιθανόλη (EtOH), βενζοδιαζεπίνες, οπιοειδή]-->
+Οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται υπό την επήρεια [[ηρεμιστικών|ηρεμιστικών-υπνωτικών φαρμάκων]] (όπως το αλκοόλ ή οι βενζοδιαζεπίνες) όταν διαπράττουν αυτοκτονία,<ref name= Youssef2008>{{cite journal |author=Youssef NA, Rich CL |title=Does acute treatment with sedatives/hypnotics for anxiety in depressed patients affect suicide risk? A literature review |journal=Ann Clin Psychiatry |volume=20 |issue=3|pages=157–69 |year=2008|pmid=18633742 |doi=10.1080/10401230802177698 |url=}}</ref> με τον αλκοολισμό να συνυπάρχει στο 15% και 61% περίπου των περιπτώσεων.<ref name=Drug2011/> Επίσης, σε χώρες με υψηλότερα ποσοστά χρήσης αλκοόλ και περισσότερα μπαρ παρουσιάζονται γενικά υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών,<ref name=ETOH2006/> με τον εν λόγω συσχετισμό να συνδέεται κυρίως με χρήση [[αλκοολούχων ποτών]] παρά με γενικευμένη χρήση αλκοόλ.<ref name=Drug2011/> Περίπου 2,2–3,4% των ατόμων που σε κάποια στιγμή της ζωής τους έχουν υποβληθεί σε θεραπεία για αλκοολισμό, οδηγούνται στην αυτοκτονία.<ref name=ETOH2006>{{cite journal|last=Sher|first=L|title=Alcohol consumption and suicide.|journal=QJM : monthly journal of the Association of Physicians|date=2006 Jan|volume=99|issue=1|pages=57–61|pmid=16287907|doi=10.1093/qjmed/hci146}}</ref> Οι αλκοολικοί που αποπειρώνται να αυτοκτονήσουν είναι συνήθως άνδρες, είναι μεγαλύτερης ηλικίας, και έχουν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν στο παρελθόν.<ref name=Drug2011/>Ποσοστό από 3 έως 35% των θανάτων σε άτομα που κάνουν χρήση ηρωίνης αποδίδεται σε αυτοκτονία (περίπου 14 φορές περισσότεροι από τους μη χρήστες).<ref>{{cite journal |author=Darke S, Ross J |title=Suicide among heroin users: rates, risk factors and methods|journal=Addiction |volume=97 |issue=11 |pages=1383–94 |year=2002|month=November |pmid=12410779 |doi= 10.1046/j.1360-0443.2002.00214.x|url=http://onlinelibrary.wiley.com/resolve/openurl?genre=article&sid=nlm:pubmed&issn=0965-2140&date=2002&volume=97&issue=11&spage=1383}}</ref>
+<!--Διεγερτικά-->
+Η κατάχρηση [[κοκαϊνης]] και[[μεθαμφεταμινών]] συσχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με την αυτοκτονία.<ref name=Drug2011/><ref>{{cite journal|last=Darke|first=S|coauthors=Kaye, S; McKetin, R; Duflou, J|title=Major physical and psychological harms of methamphetamine use.|journal=Drug and alcohol review|date=2008 May|volume=27|issue=3|pages=253–62|pmid=18368606|doi=10.1080/09595230801923702}}</ref>Σε όσους κάνουν χρήση κοκαΐνης, ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος κατά τη φάση της απεξάρτησης.<ref>{{cite book|last=Jr|first=Frank J. Ayd,|title=Lexicon of psychiatry, neurology, and the neurosciences|year=2000|publisher=Lippincott Williams & Wilkins|location=Philadelphia [u.a.]|isbn=978-0-7817-2468-5|page=256|url=http://books.google.ca/books?id=ea_QVG2BFy8C&q=256|edition=2nd ed.}}</ref> Άτομα που έκαναν χρήση [[κατάχρηση εισπνεόμενων ουσιών|εισπνεόμενων ουσιών]] διατρέχουν επίσης σοβαρό κίνδυνο, με ποσοστό γύρω στο 20% εξ' αυτών να έχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει σε κάποια περίοδο της ζωής του και ποσοστό μεγαλύτερο του 65% να εξετάζει σοβαρά αυτό το ενδεχόμενο.<ref name=Drug2011/>Το [[κάπνισμα|κάπνισμα τσιγάρου]] συνδέεται με τον κίνδυνο αυτοκτονίας.<ref name=Hughes2008>{{cite journal|last=Hughes|first=JR|title=Smoking and suicide: a brief overview.|journal=Drug and alcohol dependence|date=2008 Dec 1|volume=98|issue=3|pages=169–78|pmid=18676099|doi=10.1016/j.drugalcdep.2008.06.003}}</ref> Ελάχιστα στοιχεία υπάρχουν που να εξηγούν αυτόν τον συσχετισμό• ωστόσο, εικάζεται ότι αυτοί που έχουν προδιάθεση για κάπνισμα έχουν επίσης προδιάθεση για αυτοκτονία, ότι το κάπνισμα προκαλεί προβλήματα υγείας, τα οποία στη συνέχεια κάνουν τους ανθρώπους να θέλουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους, και ότι το κάπνισμα επηρεάζει τη χημεία του εγκεφάλου προκαλώντας μια τάση για αυτοκτονία.<ref name=Hughes2008/> Παρόλα αυτά, η [[κάνναβη]] δεν φαίνεται να αυξάνει μεμονωμένα τον κίνδυνο.<ref name=Drug2011/>
+===Προβληματική συμπεριφορά με τα τυχερά παιχνίδια===
+Η [[προβληματική συμπεριφορά με τα τυχερά παιχνίδια]] σχετίζεται με αυξημένο [[αυτοκτονικό ιδεασμό]] και απόπειρες συγκριτικά με τον γενικό πληθυσμό .<ref>{{cite book |first1=Stefano |last1=Pallanti |first2=Nicolò Baldini |last2=Rossi|first3=Eric |last3=Hollander |chapter=11. Pathological Gambling |editor1-first=Eric|editor1-last=Hollander |editor2-first=Dan J. | editor2-last=Stein |title=Clinical manual of impulse-control disorders |url=http://books.google.com/books?id=u2wVP8KJJtcC&pg=PA253 |year=2006|publisher=American Psychiatric Pub |isbn=978-1-58562-136-1 |page=253}}</ref> Ένα ποσοστό 12 έως 24% των παθολογικών παικτών αποπειράται να αυτοκτονήσει. <ref name=Oliv2008/> Το ποσοστό των αυτοκτονιών μεταξύ των συζύγων τους είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από εκείνο του γενικού πληθυσμού. <ref name=Oliv2008>{{cite journal|last=Oliveira|first=MP|coauthors=Silveira, DX; Silva, MT|title=[Pathological gambling and its consequences for public health].|journal=Revista de saude publica|date=2008 Jun|volume=42|issue=3|pages=542–9|pmid=18461253}}</ref> Στους παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο σε παίκτες με προβληματική συμπεριφορά συγκαταλέγονται η ψυχική ασθένεια, η κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών.<ref>{{cite journal|last=Hansen|first=M|coauthors=Rossow, I|title=[Gambling and suicidal behaviour].|journal=Tidsskrift for den Norske laegeforening : tidsskrift for praktisk medicin, ny raekke|date=2008 Jan 17|volume=128|issue=2|pages=174–6|pmid=18202728}}</ref>
+===Κλινικές περιπτώσεις===
+Υπάρχει σύνδεση μεταξύ της αυτοκτονικότητας και των προβλημάτων σωματικής υγείας, όπως: <ref name=Tint2010/>[[ χρόνιος πόνος]],<ref>{{cite journal|last=Manthorpe|first=J|coauthors=Iliffe, S|title=Suicide in later life: public health and practitioner perspectives.|journal=International journal of geriatric psychiatry|date=2010 Dec|volume=25|issue=12|pages=1230–8|pmid=20104515|doi=10.1002/gps.2473}}</ref> [[τραυματική εγκεφαλική βλάβη]],<ref>{{cite journal |author=Simpson GK, Tate RL |title=Preventing suicide after traumatic brain injury: implications for general practice |journal=Med. J. Aust. |volume=187|issue=4 |pages=229–32 |year=2007 |month=August|pmid=17708726|url=http://www.mja.com.au/public/issues/187_04_200807/sim11240_fm.html}}</ref> καρκίνος,<ref name=Ang2012>{{cite journal|last=Anguiano|first=L|coauthors=Mayer, DK; Piven, ML; Rosenstein, D|title=A literature review of suicide in cancer patients.|journal=Cancer nursing|date=2012 Jul–Aug|volume=35|issue=4|pages=E14-26|pmid=21946906|doi=10.1097/NCC.0b013e31822fc76c}}</ref> ασθενείς που υποβάλλονται σε [[αιμοδιύλιση]], [[HIV]], [[συστηματικός ερυθηματώδης λύκος]], μεταξύ άλλων. <ref name=Tint2010/> Η διάγνωση καρκίνου σχεδόν διπλασιάζει τον επακόλουθο κίνδυνο αυτοκτονίας.<ref name=Ang2012/> Η επικράτηση της αυξημένης αυτοκτονικότητας συνεχίστηκε και μετά από τη διευθέτηση της ασθένειας της κατάθλιψης και της κατάχρησης αλκοόλ. Σε ανθρώπους με περισσότερες από μία ιατρικές παθήσεις, ο κίνδυνος ήταν ιδιαίτερα υψηλός. Στην Ιαπωνία, τα προβλήματα υγείας αναφέρονται ως το κύριο αίτιο αυτοκτονίας. <ref>{{cite book|last=Yip|first=edited by Paul S.F.|title=Suicide in Asia : causes and prevention|year=2008|publisher=Hong Kong University Press|location=Hong Kong|isbn=9789622099432|page=11|pages=http://books.google.ca/books?id=HuHQbtlyM40C&pg=PA11}}</ref>
+Διαταραχές ύπνου όπως η[[αϋπνία]]<ref>{{cite journal|last=Ribeiro|first=JD|coauthors=Pease, JL; Gutierrez, PM; Silva, C; Bernert, RA; Rudd, MD; Joiner TE, Jr|title=Sleep problems outperform depression and hopelessness as cross-sectional and longitudinal predictors of suicidal ideation and behavior in young adults in the military.|journal=Journal of Affective Disorders|date=2012 Feb|volume=136|issue=3|pages=743–50|pmid=22032872|doi=10.1016/j.jad.2011.09.049}}</ref> και η [[υπνική άπνοια]] αποτελούν παράγοντες κινδύνου για την κατάθλιψη και την αυτοκτονία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι διαταραχές του ύπνου μπορεί να είναι ένας παράγοντας κινδύνου ανεξαρτήτως της κατάθλιψης. <ref>{{cite journal|last=Bernert|first=RA|coauthors=Joiner TE, Jr; Cukrowicz, KC; Schmidt, NB; Krakow, B|title=Suicidality and sleep disturbances.|journal=Sleep|date=2005 Sep|volume=28|issue=9|pages=1135–41|pmid=16268383}}</ref> Μια σειρά από άλλες παθήσεις ενδέχεται να παρουσιάσουν συμπτώματα παρόμοια με τις διαταραχές διάθεσης, όπως: [[υποθυρεοειδισμός]], [[νόσος Αλτσχάιμερ|Αλτσχάιμερ]], [[εγκεφαλικός όγκος]], [[συστηματικός ερυθηματώδης λύκος]] και ανεπιθύμητες παρενέργειες αρκετών φαρμάκων (όπως ο[[β-αναστολέας]] και τα [[στεροειδή]]).<ref name=EB2011/>
+===Ψυχοκοινωνικές καταστάσεις===
+Μια σειρά από ψυχολογικές καταστάσεις αυξάνουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας, όπως οι εξής: [[απελπισία]], απώλεια της ευχαρίστησης στη ζωή, [[κατάθλιψη]] και αίσθημα άγχους. <ref name=Che2012/>Η μειωμένη ικανότητα επίλυσης προβλημάτων, η απώλεια των ικανοτήτων που κάποιος συνήθιζε να έχει και ο μειωμένος έλεγχος των παρορμήσεων παίζουν επίσης ένα ρόλο. <ref name=Che2012/><ref name=Joiner2005>{{cite journal|last=Joiner TE|first=Jr|coauthors=Brown, JS; Wingate, LR|title=The psychology and neurobiology of suicidal behavior.|journal=Annual review of psychology|year=2005|volume=56|pages=287–314|pmid=15709937|doi=10.1146/annurev.psych.56.091103.070320}}</ref>Σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας, η αντίληψη ότι είναι βάρος για τους άλλους είναι σημαντικός παράγοντας.<ref name=Van2011>{{cite journal|last=Van Orden|first=K|coauthors=Conwell, Y|title=Suicides in late life.|journal=Current psychiatry reports|date=2011 Jun|volume=13|issue=3|pages=234–41|pmid=21369952|doi=10.1007/s11920-011-0193-3|pmc=3085020}}</ref><ref name=Van2011/>
+Πρόσφατα άγχη, όπως η απώλεια ενός μέλους της οικογένειας ή ενός φίλου, η απώλεια της θέσης εργασίας και η κοινωνική απομόνωση (όπως το να ζει κανείς μόνος) αυξάνει τον κίνδυνο. <ref name=Che2012/> Εκείνοι που δεν έχουν παντρευτεί ποτέ διατρέχουν επίσης μεγαλύτερο κίνδυνο.<ref name=EB2011/> Το να είναι κάποιος θρησκευόμενος ενδεχομένως να μειώσει τον κίνδυνο αυτοκτονίας ενός ατόμου.<ref name=Religion2009>{{cite journal|last=Koenig|first=HG|title=Research on religion, spirituality, and mental health: a review.|journal=Canadian journal of psychiatry. Revue canadienne de psychiatrie|date=2009 May|volume=54|issue=5|pages=283–91|pmid=19497160}}</ref> Αυτή η αντίληψη έχει επικρατήσει λόγω της αρνητικής στάσης που διατηρούν πολλές θρησκείες κατά της αυτοκτονίας και της μεγαλύτερης διασύνδεσης που μπορεί να προσφέρει η θρησκεία.<ref name=Religion2009/> Οι [[μουσουλμάνοι]], μεταξύ των θρησκευόμενων, μοιάζει να έχουν χαμηλότερα ποσοστά.<ref name=Islam2006>{{cite journal|last=Lester|first=D|title=Suicide and islam.|journal=Archives of suicide research : official journal of the International Academy for Suicide Research|year=2006|volume=10|issue=1|pages=77–97|pmid=16287698|doi=10.1080/13811110500318489}}</ref>
+Ορισμένοι ενδέχεται να αυτοκτονούν για να ξεφύγουν από [[εκφοβισμό]] ή [[προκαταλήψεις]].<ref name=Cox2012>{{cite journal |last1= Cox |first1= William T. L. |last2= Abramson |first2= Lyn Y. |last3= Devine |first3= Patricia G. |last4= Hollon |first4= Steven D.|year= 2012 |title= Stereotypes, Prejudice, and Depression: The Integrated Perspective |journal= [[Perspectives on Psychological Science (journal)|Perspectives on Psychological Science]] |volume= 7 |issue= 5 |pages= 427–449 |publisher= |doi= 10.1177/1745691612455204|url=http://pps.sagepub.com/content/7/5/427.abstract |accessdate=}}</ref> Ένα ιστορικό παιδικής [[σεξουαλικής κακοποίησης]]<ref>{{cite journal|last=Wegman|first=HL|coauthors=Stetler, C|title=A meta-analytic review of the effects of childhood abuse on medical outcomes in adulthood.|journal=Psychosomatic Medicine|date=2009 Oct|volume=71|issue=8|pages=805–12|pmid=19779142|doi=10.1097/PSY.0b013e3181bb2b46}}</ref> και ο χρόνος παραμονής σε [[ανάδοχες οικογένειες]] αποτελούν επίσης παράγοντες κινδύνου.<ref>{{cite journal|last=Oswald|first=SH|coauthors=Heil, K; Goldbeck, L|title=History of maltreatment and mental health problems in foster children: a review of the literature.|journal=Journal of pediatric psychology|date=2010 Jun|volume=35|issue=5|pages=462–72|pmid=20007747|doi=10.1093/jpepsy/jsp114}}</ref> Η σεξουαλική κακοποίηση πιστεύεται ότι συμβάλλει περίπου κατά 20% στο συνολικό κίνδυνο. <ref name=Brent2008/>
+Μία [[εξελικτική ψυχολογία|εξελικτική]] ερμηνεία για την αυτοκτονία είναι ότι μπορεί να βελτιώσει την [[εγκλείουσα αρμοστικότητα]]. Αυτό μπορεί να συμβεί σε περιπτώσεις όπου το πρόσωπο που διαπράττει αυτοκτονία δεν μπορεί να αποκτήσει περισσότερα παιδιά και καταναλώνει πόρους από συγγενείς μένοντας εν ζωή. Μία ένσταση υποστηρίζει ότι οι θάνατοι από υγιείς εφήβους πιθανόν να μην αυξάνουν την εγκλείουσα αρμοστικότητα. Η [[προσαρμογή]] σε ένα πολύ διαφορετικό προγονικό περιβάλλον μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα για την προσαρμογή στο τρέχον περιβάλλον.<ref name=Joiner2005/><ref>{{cite journal|last=Confer|first=Jaime C.|coauthors=Easton, Judith A.; Fleischman, Diana S.; Goetz, Cari D.; Lewis, David M. G.; Perilloux, Carin; Buss, David M.|title=Evolutionary psychology: Controversies, questions, prospects, and limitations.|journal=American Psychologist|date=1 January 2010|volume=65|issue=2|pages=110–126|doi=10.1037/a0018413|pmid=20141266}}</ref>
+Η φτώχεια είναι συνδεδεμένη με το κίνδυνο της αυτοκτονίας.<ref name=Stark2011>{{cite journal|last=Stark|first=CR|coauthors=Riordan, V; O'Connor, R|title=A conceptual model of suicide in rural areas.|journal=Rural and remote health|year=2011|volume=11|issue=2|page=1622|pmid=21702640}}</ref>Η αύξηση της σχετικής φτώχειας γύρω από ένα άτομο αυξάνει τον κίνδυνο αυτοκτονίας.<ref>{{cite journal|last=Daly|first=Mary|title=Relative Status and Well-Being:  Evidence from U.S. Suicide Deaths|journal=Federal Reserve Bank of San Francisco Working Paper Series|date=Sept 2012|url=http://www.frbsf.org/publications/economics/papers/2012/wp12-16bk.pdf}}</ref> Πάνω από 200.000 αγρότες στην [[Ινδία]] αυτοκτόνησαν [[Αυτοκτονίες αγροτών στην Ινδία|αυτοκτονία]] από το 1997, εν μέρει λόγω [[χρεών ]].<ref>{{cite news|last=Lerner|first=George|title=Activist: Farmer suicides in India linked to debt, globalization|url=http://articles.cnn.com/2010-01-05/world/india.farmer.suicides_1_farmer-suicides-andhra-pradesh-vandana-shiva?_s=PM:WORLD|accessdate=13 February 2013|newspaper=CNN World|date=Jan 5,2010}}</ref> Στην Κίνα, η αυτοκτονία είναι τρεις φορές πιο πιθανό να συμβεί σε αγροτικές περιφέρειες, από ότι στα αστικά κέντρα, εν μέρει λόγω των οικονομικών δυσκολιών που πιστεύεται ότι υπάρχουν στις συγκεκριμένες περιοχές .<ref>{{cite journal|last=Law|first=S|coauthors=Liu, P|title=Suicide in China: unique demographic patterns and relationship to depressive disorder.|journal=Current psychiatry reports|date=2008 Feb|volume=10|issue=1|pages=80–6|pmid=18269899}}</ref>
+===Μέσα μαζικής ενημέρωσης===
+Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που περιλαμβάνουν και το διαδίκτυο, παίζουν σημαντικό ρόλο.<ref name=Hawton2012/> Ο τρόπος που παρουσιάζεται η αυτοκτονία μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις καθώς ο μεγάλος όγκος, οι επιφανείς, επαναλαμβανόμενες καλύψεις  που προσδίδουν δόξα ή εξιδανικεύουν την αυτοκτονία, έχουν τον μεγαλύτερο αντίκτυπο.<ref name=Boh2012>{{cite journal|last=Bohanna|first=I|coauthors=Wang, X|title=Media guidelines for the responsible reporting of suicide: a review of effectiveness.|journal=Crisis|year=2012|volume=33|issue=4|pages=190–8|pmid=22713977|doi=10.1027/0227-5910/a000137}}</ref> Όταν προβάλλεται  λεπτομερής περιγραφή για το πώς να αυτοκτονήσει κάποιος με έναν συγκεκριμένο τρόπο, η μέθοδος αυτή της αυτοκτονίας μπορεί να αυξηθεί στον συνολικό πληθυσμό. <ref name=Yip2012/>
+Η ενεργοποίηση αυτής της μεταδοτικής αυτοκτονίας ή αλλιώς[[μιμητική αυτοκτονία]] είναι γνωστή ως [[σύνδρομο του Βέρθερου]], που πήρε το όνομά του από τον πρωταγωνιστή στο έργο του [[Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε|Γκαίτε]] ''[[Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου]]'' ο οποίος αυτοκτόνησε.<ref name=Sia2012/> Ο κίνδυνος αυτός είναι μεγαλύτερος σε εφήβους που ίσως να εξιδανικεύουν το θάνατο.<ref>{{cite journal |author=Stack S |title=Suicide in the media: a quantitative review of studies based on non-fictional stories |journal=Suicide Life Threat Behav |volume=35 |issue=2 |pages=121–33|year=2005 |month=April |pmid=15843330 |doi=10.1521/suli.35.2.121.62877 }}</ref> Φαίνεται ότι, ενώ τα μέσα ενημέρωσης έχουν σημαντική επίδραση, τα μέσα ψυχαγωγίας είναι διφορούμενα.<ref>{{cite journal|author=Pirkis J |title=Suicide and the media
+|journal=Psychiatry |volume=8 |issue=7 |pages=269–271 |date=July 2009 |doi=10.1016/j.mppsy.2009.04.009|url=http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1476179309000 72X}}</ref> Ο αντίποδας του συνδρόμου του Βέρθερου είναι το λεγόμενο σύνδρομο του Παπαγκένο, κατά το οποίο η κάλυψη των αποτελεσματικών μηχανισμών αντιμετώπισης, μπορεί να έχει προστατευτική επίδραση. Ο όρος βασίζεται σε έναν χαρακτήρα από την όπερα του [[Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ|Μότσαρτ]] ''[[Ο μαγικός αυλός]]'' ο οποίος φοβούμενος την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου επρόκειτο να αυτοκτονήσει μέχρι να δεχθεί τη βοήθεια φίλων του.<ref name=Sia2012>{{cite journal|last=Sisask|first=M|coauthors=Värnik, A|title=Media roles in suicide prevention: a systematic review.|journal=International journal of environmental research and public health|date=2012 Jan|volume=9|issue=1|pages=123–38|pmid=22470283|doi=10.3390/ijerph9010123|pmc=3315075}}</ref> Όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ακολουθούν κατάλληλες κατευθυντήριες γραμμές αναφοράς του γεγονότος, ο κίνδυνος των αυτοκτονιών μπορεί να μειωθεί.<ref name=Boh2012/>Η αποδοχή αυτού από τη βιομηχανία, ωστόσο, μπορεί να είναι δύσκολη, ιδίως μακροπρόθεσμα. <ref name=Boh2012/>
+===Ορθολογική===
+[[Ορθολογική αυτοκτονία]] είναι η αιτιολογημένη αυτοκτονία,<ref name=Loue2008>{{cite book|last=Loue|first=Sana|title=Encyclopedia of aging and public health : with 19 tables|year=2008|publisher=Springer|location=New York, NY|isbn=978-0-387-33753-1|page=696|url=http://books.google.ca/books?id=rTMrB0AutLwC&pg=PA696}}</ref> παρόλο που μερικοί θεωρούν ότι η αυτοκτονία δεν μπορεί ποτέ να ενέχει λογική.<ref name=Loue2008/> Η πράξη της αυτοκτονίας ενός ατόμου προς όφελος των άλλων είναι γνωστή ως [[αλτρουιστική αυτοκτονία]].<ref name=Moody2010>{{cite book|last=Moody|first=Harry R.|title=Aging : concepts and controversies|year=2010|publisher=Pine Forge Press|location=Los Angeles|isbn=978-1-4129-6966-6|page=158|url=http://books.google.ca/books?id=qj8GS77QAgwC&pg=PA158|edition=6th ed.}}</ref> Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ένας ηλικιωμένος, ο οποίος βάζει τέλος στη ζωή του για να αφήσει μεγαλύτερες ποσότητες τροφίμων στους νεότερους ανθρώπους της κοινότητας.<ref name=Moody2010/> Σε ορισμένες κοινωνίες [[Εσκιμώων]] αυτό έχει θεωρηθεί ως μια πράξη σεβασμού, θάρρους, ή σοφίας.<ref name=Hales2012/>
+Μια [[επίθεση αυτοκτονίας ]] αποτελεί πολιτική πράξη όπου ένας επιτιθέμενος διαπράττει βία έναντι άλλων αντιλαμβανόμενος ότι αυτό θα οδηγήσει και στον θάνατο του ιδίου.<ref>{{cite book|last=editor|first=Tarek Sobh,|title=Innovations and advances in computer sciences and engineering|year=2010|publisher=Springer Verlag|location=Dordrecht|isbn=978-90-481-3658-2|page=503|url=http://books.google.ca/books?id=B-Zf1sQZapMC&pg=PA503|edition=Online-Ausg.}}</ref> Μερικοί βομβιστές αυτοκτονίας το πράττουν σε μια προσπάθεια να αποκτήσουν καθεστώς [[μαρτυρικού θανάτου]].<ref name=Martyr2009/> Αποστολές [[καμικάζι]] διενεργούνται στο πλαίσιο του καθήκοντος ενώπιον του ανώτερου ή ως ηθική υποχρέωση.<ref name=Hales2012>{{cite book|last=Hales|first=edited by Robert I. Simon, Robert E.|title=The American Psychiatric Publishing textbook of suicide assessment and management|publisher=American Psychiatric Pub.|location=Washington, DC|isbn=978-1-58562-414-0|page=714|url=http://books.google.ca/books?id=H8tigTjBCRkC&pg=PA714|edition=2nd ed.}}</ref> Η [[δολοφονία - αυτοκτονία]] είναι μια ενέργεια [[ανθρωποκτονίας]] την οποία, εντός μιας εβδομάδας, ακολουθεί η αυτοκτονία του ατόμου που διενήργησε την πράξη.<ref>{{cite journal|last=Eliason|first=S|title=Murder-suicide: a review of the recent literature.|journal=The journal of the American Academy of Psychiatry and the Law|year=2009|volume=37|issue=3|pages=371–6|pmid=19767502}}</ref> Η [[μαζική αυτοκτονία]]/ες συχνά πραγματοποιείται κάτω από  [[πίεση ομότιμων|κοινωνική πίεση]] όπου τα μέλη παραδίδουν την αυτονομία τους σε έναν ηγέτη.<ref>{{cite book|last=Smith|first=William Kornblum in collaboration with Carolyn D.|title=Sociology in a changing world|publisher=Wadsworth Cengage Learning|location=Belmont, CA|isbn=978-1-111-30157-6|page=27|url=http://books.google.ca/books?id=DtKcG6qoY5AC&pg=PT51|edition=9e [9th ed].}}</ref> Οι μαζικές αυτοκτονίες είναι δυνατό να πραγματοποιηθούν και με μόλις δύο άτομα, ενώ συχνά αναφέρονται και ως [[σύμφωνο αυτοκτονίας]].<ref>{{cite book|last=Campbell|first=Robert Jean|title=Campbell's psychiatric dictionary|year=2004|publisher=Oxford University Press|location=Oxford|isbn=978-0-19-515221-0|page=636|url=http://books.google.ca/books?id=Vrlsos_O13UC&pg=PA636|edition=8th ed.}}</ref>
+Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπου η συνέχιση της διαβίωσης θα ήταν αφόρητη, ορισμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν την αυτοκτονία ως μέσο διαφυγής.<ref>{{cite book|last=Veatch|first=ed. by Robert M.|title=Medical ethics|year=1997|publisher=Jones and Bartlett|location=Sudbury, Mass. [u.a.]|isbn=978-0-86720-974-7|page=292|url=http://books.google.ca/books?id=UCOT4sj-DwUC&pg=PA292|edition=2. ed.}}</ref> Ορισμένοι συγκρατούμενοι σε [[Ναζιστική Γερμανία|Ναζιστικά]] [[στρατόπεδα συγκέντρωσης]] είναι γνωστό ότι αφαίρεσαν τη ίδια τους τη ζωή αγγίζοντας εσκεμμένα την ηλεκτροφόρα περίφραξη. <ref>{{cite book|last=Gutman|first=Yisrael|title=Anatomy of the Auschwitz death camp|year=1998|publisher=Publ. in association with the United States Holocaust Memorial Museum, Washington, D.C. by Indiana University Press|location=Bloomington|isbn=978-0-253-20884-2|page=400|edition=1st pbk. ed.|coauthors=editors, Michael Berenbaum,}}</ref>
+==Μέθοδοι==
+[[File:SuicideCFR.png|thumb|upright=1.35|Ρυθμός θνησιμότητας ανά μέθοδο αυτοκτονίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.<ref name="Miller 393–408"/>]]
+Η βασική μέθοδος αυτοκτονίας ποικίλει μεταξύ των χωρών. Οι βασικές μέθοδοι στις διάφορες περιοχές περιλαμβάνουν [[αυτοκτονία με απαγχονισμό | απαγχονισμός]], [[δηλητηρίαση με φυτοφάρμακο]], και [[πυροβόλο]]α.<ref>{{cite journal|author=Ajdacic-Gross V |title=Methods of suicide: international suicide patterns derived from the WHO mortality database |journal=Bull. World Health Organ. |volume=86 |issue=9 |pages=726–32 |year=2008|month=September |pmid=18797649 |pmc=2649482 |doi=10.2471/BLT.07.043489 |author-separator=,|author2=Weiss MG |author3=Ring M |display-authors=3 |last4=Hepp |first4=U |last5=Bopp |first5=M|last6=Gutzwiller |first6=F |last7=Rössler |first7=W}}</ref> Αυτές οι διαφοροποιήσεις θεωρούνται ότι διαχωρίζονται λόγω της διαθεσιμότητας των διαφορετικών μεθόδων. <ref name=Yip2012/> Μία επισκόπηση 56 χωρών αποκάλυψε ότι ο απαγχονισμός αποτελεί συχνή μέθοδο στις περισσότερες χώρες,<ref>Ajdacic-Gross, Vladeta, ''et al''.{{PDFlink|[http://www.scielosp.org/pdf/bwho/v86n9/a17v86n9.pdf "Methods of suicide: international suicide patterns derived from the WHO mortality database"]|267&nbsp;KB}}. ''[[Bulletin of the World Health Organization]]'' '''86''' (9): 726–732. September 2008. Accessed 2 August 2011.[http://www.webcitation.org/60dtCtOLM Archived] 2 August 2011. See[http://www.who.int/bulletin/volumes/86/9/07-043489/en/index.html html version]. The data can be seen here [http://www.who.int/bulletin/volumes/86/9/0042-9686_86_07-043489-table-T1.html]</ref> που υπολογίζεται ως το 53% των αυτοκτονιών στους άντρες και το 39% των αυτοκτονιών των γυναικών. <ref>{{cite book |editor1-first=Rory C.|editor1-last=O'Connor |editor2-first=Stephen |editor2-last=Platt |editor3-first=Jacki|editor3-last=Gordon |title=International Handbook of Suicide Prevention: Research, Policy and Practice|url=http://books.google.com/books?id=3fDGLWQtwFkC&pg=PA34 |date=1 June 2011 |publisher=John Wiley and Sons|isbn=978-1-119-99856-3|page=34}}</ref>
+Παγκοσμίως το 30% των αυτοκτονιών προκαλείται από φυτοφάρμακα. Η χρήση αυτού του τρόπου ωστόσο ποικίλει σημαντικά από το 4% στην Ευρώπη σε πάνω από 50% στην περιοχή του Ειρηνικού. <ref>{{cite journal |author=Gunnell D, Eddleston M, Phillips MR, Konradsen F |title=The global distribution of fatal pesticide self-poisoning: systematic review |journal=BMC Public Health |volume=7 |page=357 |year=2007 |pmid=18154668 |pmc=2262093|doi=10.1186/1471-2458-7-357}}</ref> Είναι επίσης κάτι συνηθισμένο στην [[Λατινική Αμερική]] λόγω της εύκολης πρόσβασης στους αγροτικούς πληθυσμούς. <ref name=Yip2012/>  Σε πολλές χώρες, οι υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών αντιστοιχούν περίπου στο 60% των αυτοκτονιών στις γυναίκες και στο 30% στους άντρες. <ref>{{cite book|last=Geddes|first=John|title=Psychiatry|publisher=Oxford University Press|location=Oxford|isbn=978-0-19-923396-0|page=62|url=http://books.google.ca/books?id=F4THKWvbAPEC&pg=PA62|edition=4th ed.|coauthors=Price, Jonathan; Gelder, Rebecca McKnight ; with Michael; Mayou, Richard}}</ref> Οι περισσότερες αυτοκτονίες είναι απρογραμμάτιστες και συμβαίνουν κατά τη διάρκεια οξείας περιόδου αμφιθυμίας. <ref name=Yip2012/> Το ποσοστό θνησιμότητας ποικίλει ανά μέθοδο: πυροβόλα όπλα 80-90%, πνιγμός 65-80%, απαγχονισμός 60-85%, καυσαέρια αυτοκινήτου 40-60%, πτώση 35-60%, [[Αυτοκτονία από καύση άνθρακα-|καύση άνθρακα]] 40-50%, φυτοφάρμακα 6-75%, υπερβολική δόση φαρμάκων 1.5-4%.<ref name=Yip2012/> Οι πιο συνηθισμένες μέθοδοι απόπειρας αυτοκτονίας διαφέρουν από τις πιο συνηθισμένες πετυχημένες μεθόδους μέχρι και 85% των προσπαθειών μέσω υπερβολικής δόσης ναρκωτικών στον αναπτυγμένο κόσμο. <ref name=Tint2010/>
+Στις Ηνωμένες Πολιτείες το 57% των αυτοκτονιών πραγματοποιούνται με τη χρήση πυροβόλων όπλων και αυτός ο τρόπος είναι κάπως περισσότερος συνηθισμένος στους άντρες από όσο στις γυναίκες. <ref name=EB2011/> Η επόμενη πιο συνηθισμένη αιτία είναι ο απαγχονισμός στους άντρες και η δηλητηρίαση στις γυναίκες. <ref name=EB2011/> Μαζί αυτές οι μέθοδοι αποτελούν περίπου το 40% των αυτοκτονιών στις Η.Π.Α. <ref name=USStats2005>{{cite web|url=http://www.suicide.org/suicide-statistics.html |title=U.S. Suicide Statistics (2005) |accessdate=2008-03-24}}</ref> Στην Ελβετία, όπου σχεδόν όλοι κατέχουν πυροβόλα όπλα, ο μεγαλύτερος αριθμός αυτοκτονιών γίνεται με απαγχονισμό. <ref>{{cite book|last=Eshun|first=edited by Sussie|title=Culture and mental health sociocultural influences, theory, and practice|year=2009|publisher=Wiley-Blackwell|location=Chichester, U.K.|isbn=9781444305814|page=301|url=http://books.google.ca/books?id=Y6uUDBBGqF4C&pg=PA301|coauthors=Gurung, Regan A.R.}}</ref> Η αυτοκτονία από πτώση είναι συνηθισμένη τόσο στο [[Χονγκ Κονγκ]] όσο και στην [[Σιγκαπούρη]] σε ποσοστό  50% και 80% αντίστοιχα. <ref name=Yip2012/> Στην Κίνα η κατανάλωση φυτοφαρμάκων αποτελεί τον πιο συνηθισμένο τρόπο. <ref name=WRVp196>{{cite book|last=Krug|first=Etienne|title=World Report on Violence and Health, Volume 1|year=2002|publisher=World Health Organization|location=Genève|isbn=9789241545617|page=196|pages=http://books.google.ca/books?id=db9OHpk-TksC&pg=PA196}}</ref> Στην Ιαπωνία, η αυτό-εκσπλάγχνιση γνωστή ως [[seppuku]] ή χαρακίρι εξακολουθεί να συμβαίνει, <ref name=WRVp196/> ωστόσο, ο απαγχονισμός είναι ο πιο συνηθισμένος τρόπος.<ref>{{cite book|last=(editor)|first=Diego de Leo|title=Suicide and euthanasia in older adults : a transcultural journey|year=2001|publisher=Hogrefe & Huber|location=Toronto|isbn=9780889372511|page=121}}</ref>
+==Παθοφυσιολογία==
+Δεν υπάρχει καμία γνωστή υποκείμενη [[παθοφυσιολογία]] είτε για την αυτοκτονία είτε για την κατάθλιψη. <ref name=EB2011/> Ωστόσο θεωρείται ότι προκύπτει από την αλληλεπίδραση συμπεριφοριστικών, κοινωνικών, περιβαλλοντικών και ψυχιατρικών παραγόντων. <ref name=Yip2012/>
+Τα χαμηλά επίπεδα του [[εγκεφαλικής προέλευσης νευροτροφικού παράγοντα]] (BDNF) συνδέονται άμεσα τόσο με την αυτοκτονία όσο και <ref>{{cite journal|last=Pjevac|first=M|coauthors=Pregelj, P|title=Neurobiology of suicidal behaviour.|journal=Psychiatria Danubina|date=2012 Oct|volume=24 Suppl 3|pages=S336-41|pmid=23114813}}</ref> συνδέονται έμμεσα μέσω του ρόλου του στη μείζονα κατάθλιψη, διαταραχή μετατραυματικής καταπόνησης, σχιζοφρένεια και [[ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή]].<ref>{{cite journal|last=Sher|first=L|title=The role of brain-derived neurotrophic factor in the pathophysiology of adolescent suicidal behavior.|journal=International journal of adolescent medicine and health|year=2011|volume=23|issue=3|pages=181–5|pmid=22191181}}</ref> Η [[Αυτοψία|Μετά θάνατον]] μελέτες έδειξαν μειωμένα επίπεδα  BDNF στον [[ιππόκαμπο]] και τον [[προμετωπιαίο φλοιό]], σε άτομα με ή χωρίς ψυχολογικές καταστάσεις.<ref>{{cite journal|last=Sher|first=L|title=Brain-derived neurotrophic factor and suicidal behavior.|journal=QJM : monthly journal of the Association of Physicians|date=2011 May|volume=104|issue=5|pages=455–8|pmid=21051476|doi=10.1093/qjmed/hcq207}}</ref> Η [[Σεροτονίνη]], ένας εγκεφαλικός [[νευροδιαβιβαστής]], πιστεύεται ότι είναι χαμηλή σε όσους αυτοκτονούν. Αυτό εν μέρει βασίζεται στην απόδειξη των αυξημένων επιπέδων του  [[υποδοχέα 5-HT2A]] που εντοπίζεται μετά το θάνατο. <ref name=Dwi2012>{{cite book|last=Dwivedi|first=Yogesh|title=The neurobiological basis of suicide|year=2012|publisher=Taylor & Francis/CRC Press|location=Boca Raton, FL|isbn=978-1-4398-3881-5|page=166|url=http://books.google.ca/books?id=5hcOf_SM-U0C&pg=PA166}}</ref> Άλλα στοιχεία περιλαμβάνουν μειωμένα επίπεδα προϊόντος διάσπασης σεροτονίνης, [[5-Υδροξυ-ινδολοξικού οξέος]], στο [[νωτιαίο εγκεφαλικό υγρό]].<ref>{{cite book|last=Stein|first=edited by George|title=Seminars in general adult psychiatry|year=2007|publisher=Gaskell|location=London|isbn=978-1-904671-44-2|page=145|url=http://books.google.ca/books?id=6PGzHFuS1xkC&pg=PA145|edition=2. ed.|coauthors=Wilkinson, Greg}}</ref>  Άμεσα στοιχεία ωστόσο είναι δύσκολο να συλλεχθούν.<ref name=Dwi2012/> Η [[Επιγενετική]], η μελέτη των αλλαγών στη γενετική έκφραση σε απάντηση των περιβαλλοντικών παραγόντων που δεν αλλοιώνουν το υποκείμενο [[DNA]], επίσης θεωρείται ότι παίζει ρόλο στον καθορισμό του κινδύνου αυτοκτονίας. <ref>{{cite journal|last=Autry|first=AE|coauthors=Monteggia, LM|title=Epigenetics in suicide and depression.|journal=Biological Psychiatry|date=2009 Nov 1|volume=66|issue=9|pages=812–3|pmid=19833253|doi=10.1016/j.biopsych.2009.08.033|pmc=2770810}}</ref>
+==Πρόληψη==
+[[File:suicidemessageggb01252006.JPG|thumb|Ως μία πρωτοβουλία πρόληψης αυτοκτονιών, αυτό το σήμα προωθεί έναν ειδικό τηλεφωνικό αριθμό που είναι διαθέσιμος στην [[Golden Gate Bridge]] που συνδέει σε μία [[τηλεφωνική γραμμή κρίσεων].]]
+Η πρόληψη των αυτοκτονιών είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για τις συλλογικές προσπάθειες για τη μείωση του κινήτρου αυτοκτονίας μέσω των μέτρων πρόληψης.  Η μείωση της πρόσβασης σε συγκεκριμένες μεθόδους, όπως πυροβόλα όπλα ή τοξίνες μειώνει τον κίνδυνο. <ref name=Yip2012/><ref name=WHO2012/>  Άλλα μέτρα περιλαμβάνουν την μείωση πρόσβασης  σε άνθρακα και κάγκελα σε γέφυρες και πλατφόρμες στο μετρό.<ref name=Yip2012/> Η θεραπεία τοξικομανίας και αλκοολισμού, της κατάθλιψης και όσων έχουν διαπράξει απόπειρα αυτοκτονίας στο παρελθόν πιθανώς να είναι αποτελεσματική. <ref name=WHO2012/> Μερικοί έχουν προτείνει τη μείωση της πρόσβασης στο αλκοόλ ως μία προληπτική στρατηγική (όπως η μείωση των μπαρ).<ref name=Drug2011>{{cite journal|last=Vijayakumar|first=L|coauthors=Kumar, MS; Vijayakumar, V|title=Substance use and suicide.|journal=Current opinion in psychiatry|date=2011 May|volume=24|issue=3|pages=197–202|pmid=21430536|doi=10.1097/YCO.0b013e3283459242}}</ref> Παρόλο που οι [[τηλεφωνικές γραμμές κρίσεων]] είναι συνηθισμένες, δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία που να υποστηρίζουν ή να διαψεύδουν την αποτελεσματικότητά τους. <ref>{{cite journal|last=Sakinofsky|first=I|title=The current evidence base for the clinical care of suicidal patients: strengths and weaknesses|journal=Canadian Journal of Psychiatry|date=2007 Jun|volume=52|issue=6 Suppl 1|pages=7S–20S|pmid=17824349}}</ref><ref>{{cite web|title=Suicide|url=http://www.surgeongeneral.gov/library/mentalhealth/chapter3/sec5_1.html|work=The United States Surgeon General|accessdate=4 September 2011}}</ref> Στους νέους έφηβους που έχουν πρόσφατα σκεφτεί την αυτοκτονία, [[συμπεριφορική γνωστική θεραπεία]] εμφανίζεται να επιφέρει βελτιωμένα αποτελέσματα. <ref>{{cite journal|last=Robinson|first=J|coauthors=Hetrick, SE; Martin, C|title=Preventing suicide in young people: systematic review.|journal=The Australian and New Zealand journal of psychiatry|date=2011 Jan|volume=45|issue=1|pages=3–26|pmid=21174502|doi=10.3109/00048674.2010.511147}}</ref> Η [[Οικονομική ανάπτυξη]] μέσω της ικανότητάς της να μειώνει την φτώχεια μπορεί να πετύχει τη μείωση των ποσοστών αυτοκτονίας. <ref name=Stark2011/> Οι προσπάθειες αύξησης κοινωνικών συνδέσμων ειδικότερα σε άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας πιθανώς να είναι αποτελεσματική. <ref>{{cite journal|last=Fässberg|first=MM|coauthors=van Orden, KA; Duberstein, P; Erlangsen, A; Lapierre, S; Bodner, E; Canetto, SS; De Leo, D; Szanto, K; Waern, M|title=A systematic review of social factors and suicidal behavior in older adulthood.|journal=International journal of environmental research and public health|date=2012 Mar|volume=9|issue=3|pages=722–45|pmid=22690159|doi=10.3390/ijerph9030722|pmc=3367273}}</ref>
+===Ανίχνευση===
+Υπάρχουν ελάχιστα δεδομένα για τα αποτελέσματα ανίχνευσης του γενικού πληθυσμού για τον ανώτατο δείκτη αυτοκτονίας. <ref>{{cite journal|last=Williams|first=SB|coauthors=O'Connor, EA; Eder, M; Whitlock, EP|title=Screening for child and adolescent depression in primary care settings: a systematic evidence review for the US Preventive Services Task Force.|journal=Pediatrics|date=2009 Apr|volume=123|issue=4|pages=e716-35|pmid=19336361|doi=10.1542/peds.2008-2415}}</ref> Καθώς υπάρχει ένα υψηλό ποσοστό ατόμων θετικών στο τεστ μέσω αυτών των εργαλείων ότι δεν διατρέχουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας, υπάρχουν σκέψεις ότι η εξέταση μπορεί να αυξήσει σημαντικά τη χρήση πηγών φροντίδα της ψυχικής υγιεινής. <ref>{{cite journal|last=Horowitz|first=LM|coauthors=Ballard, ED; Pao, M|title=Suicide screening in schools, primary care and emergency departments.|journal=Current Opinion in Pediatrics|date=2009 Oct|volume=21|issue=5|pages=620–7|pmid=19617829|doi=10.1097/MOP.0b013e3283307a89|pmc=2879582}}</ref> Ωστόσο συνιστάται η αξιολόγηση όσων βρίσκονται σε υψηλό κίνδυνο. <ref name=EB2011/> Τυχόν ερωτήματα σχετικά με την τάση αυτοκτονίας δεν φαίνεται να αυξάνει τον κίνδυνο. <ref name=EB2011/>
+===Ψυχική ασθένεια===
+Σε εκείνους που πάσχουν από προβλήματα ψυχικής υγιεινής υπάρχουν θεραπείες που μπορούν να μειώσουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας. Αυτοί που έχουν ενεργή τάση αυτοκτονίας μπορούν να εισαχθούν για ψυχιατρική φροντίδα είτε εκούσια είτε ακούσια. <ref name=EB2011/> Τα προσωπικά είδη με τα οποία μπορεί κάποιος να βλάψει τον εαυτό του συνήθως απομακρύνονται. <ref name=Tint2010>{{cite book |author=Tintinalli, Judith E. |title=Emergency Medicine: A Comprehensive Study Guide (Emergency Medicine (Tintinalli)) |publisher=McGraw-Hill Companies |location=New York |year=2010|pages=1940–1946|isbn=0-07-148480-9 |oclc= |doi= |accessdate=}}</ref> Μερικοί κλινικοί ιατροί απαιτούν από τους  ασθενείς να υπογράφουν ένα [[συμβόλαιο αποφυγής αυτοκτονίας]] όπου συμφωνούν ότι δεν θα βλάψουν τον εαυτό τους αν αφεθούν ελεύθεροι. <ref name=EB2011/> Ωστόσο τα στοιχεία δεν υποστηρίζουν μία σημαντική επίδραση από αυτήν την πρακτική.<ref name=EB2011/> Αν ένα άτομο βρίσκεται σε χαμηλό κίνδυνο, μία εξωτερική θεραπεία ψυχικής υγείας του [[ασθενή]] μπορεί να προγραμματιστεί. <ref name=Tint2010/> Η βραχυχρόνια νοσηλεία δεν βρέθηκε να είναι περισσότερο αποτελεσματική από την κατ’ οίκον φροντίδα για βελτιωμένα αποτελέσματα σε εκείνους με [[οριακή (μεταιχμιακή) διαταραχή προσωπικότητας]] που πάσχουν από χρόνια τάση αυτοκτονίας. <ref>{{Cite journal|last=Paris|first=J|title=Is hospitalization useful for suicidal patients with borderline personality disorder?|journal=Journal of personality disorders|date=June 2004|volume=18|issue=3|pages=240–7|pmid=15237044|doi=10.1521/pedi.18.3.240.35443}}</ref><ref>{{cite journal|last=Goodman|first=M|coauthors=Roiff, T; Oakes, AH; Paris, J|title=Suicidal risk and management in borderline personality disorder.|journal=Current psychiatry reports|date=2012 Feb|volume=14|issue=1|pages=79–85|pmid=22113831|doi=10.1007/s11920-011-0249-4}}</ref>
+Υπάρχει μία τάση ένδειξης ότι η [[ψυχοθεραπεία]], ειδικότερα η [[διαλεκτική συμπεριφορική θεραπεία]], μειώνει την τάση αυτοκτονίας στους εφήβους <ref name=Can2010>{{cite journal|last=Canadian Agency for Drugs and Technologies in Health|first=(CADTH)|title=Dialectical behaviour therapy in adolescents for suicide prevention: systematic review of clinical-effectiveness.|journal=CADTH technology overviews|year=2010|volume=1|issue=1|pages=e0104|pmid=22977392|pmc=3411135}}</ref> καθώς επίσης σε όσους πάσχουν από [[οριακή (μεταιχμιακή) διαταραχή προσωπικότητας]].<ref>{{cite journal|last=Stoffers|first=JM|coauthors=Völlm, BA; Rücker, G; Timmer, A; Huband, N; Lieb, K|title=Psychological therapies for people with borderline personality disorder.|journal=Cochrane database of systematic reviews (Online)|date=2012 Aug 15|volume=8|pages=CD005652|pmid=22895952|doi=10.1002/14651858.CD005652.pub2}}</ref> Ωστόσο δεν έχουν βρεθεί ενδείξεις για τη μείωση των ολοκληρωμένων αυτοκτονιών. <ref name=Can2010/>
+Υπάρχει διαφωνία σχετικά με την ωφέλεια ενάντια στη βλάβη από τα [[αντικαταθλιπτικά]].<ref name=Hawton2012/> Στα νεαρά άτομα τα νέα αντικαταθλιπτικά όπως [[Εκλεκτικός Αναστολέας Επαναπρόσληψης Σεροτονίνης|SSRIs]] εμφανίζονται να αυξάνουν τον κίνδυνο της τάσης αυτοκτονίας από 25 ανά 1000 σε 40 ανά 1000.<ref>{{cite journal|last=Hetrick|first=SE|coauthors=McKenzie, JE; Cox, GR; Simmons, MB; Merry, SN|title=Newer generation antidepressants for depressive disorders in children and adolescents.|journal=Cochrane database of systematic reviews (Online)|date=2012 Nov 14|volume=11|pages=CD004851|pmid=23152227|doi=10.1002/14651858.CD004851.pub3}}</ref> Ωστόσο σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας πιθανώς να αυξήσουν τον κίνδυνο. <ref name=EB2011/> Το [[Λίθιο]] εμφανίζεται να είναι αποτελεσματικό στη μείωση του κινδύνου σε πάσχουν από διπολική και μονοπολική κατάθλιψη σχεδόν στα ίδια επίπεδα με το γενικό πληθυσμό. <ref>{{cite journal|last=Baldessarini|first=RJ|coauthors=Tondo, L; Hennen, J|title=Lithium treatment and suicide risk in major affective disorders: update and new findings.|journal=The Journal of clinical psychiatry|year=2003|volume=64 Suppl 5|pages=44–52|pmid=12720484}}</ref><ref>{{cite journal|last=Cipriani|first=A|coauthors=Pretty, H; Hawton, K; Geddes, JR|title=Lithium in the prevention of suicidal behavior and all-cause mortality in patients with mood disorders: a systematic review of randomized trials.|journal=The American Journal of Psychiatry|date=2005 Oct|volume=162|issue=10|pages=1805–19|pmid=16199826|doi=10.1176/appi.ajp.162.10.1805}}</ref>
+Επικρατεί, εντούτοις, η άποψη ότι αν κάποιος πάσχει από ψυχική ασθένεια ή δεν αντέχει στην ιδέα του ψυχικού πόνου, φέρει μικρότερη ευθύνη εάν προβεί σε αυτοκτονία. <ref>{{cite web |url=http://www.scborromeo.org/ccc/p3s2c2a5.htm#2282|title=Catechism of the Catholic Church – PART 3 SECTION 2 CHAPTER 2 ARTICLE 5 |publisher=Scborromeo.org|date=1941-06-01 |accessdate=2009-05-06}}</ref> Ορισμένοι αντιτάσσουν ότι η [[δέκα εντολές|έκτη εντολή]] που αναφέρει "ου φονεύσεις" δεν αναφέρεται απαραίτητα στον ίδιο μας τον εαυτό, ότι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο την ελεύθερη βούληση, ότι όσο παραβιάζουμε το νόμο του Θεού όταν καταπολεμούμε μια ασθένεια άλλο τόσο αποτελεί παραβίασή του και ο τερματισμός της ζωής μας και ότι ορισμένες αυτοκτονίες πιστών είναι καταγραμμένες στη Βίβλο χωρίς να επικρίνονται ιδιαίτερα.<ref>{{cite web |url=http://www.religioustolerance.org/sui_bibl.htm |title=The Bible and Suicide|publisher=Religioustolerance.org |accessdate=2009-05-06}}</ref>
+Ο Ιουδαϊσμός δίνει έμφαση στη σπουδαιότητα του σεβασμού της ζωής κι επομένως η αυτοκτονία ισοδυναμεί με άρνηση της αγαθότητας του Θεού. Παρόλα αυτά και οι Εβραίοι έχουν προβεί σε αυτοκτονίες είτε μεμονωμένες είτε [[μαζικές]] όταν είχαν βρεθεί σε ακραίες περιστάσεις, όπου η μόνη επιλογή ήταν είτε η αυτοκτονία είτε η προδοσία της θρησκείας τους (βλέπε [[Mασάντα]], [[Ιστορία των Εβραίων στη Γαλλία#Πρώτη καταδίωξη των Εβραίων|Πρώτη καταδίωξη των Εβραίων στη Γαλλία]] και η υπόθεση των Εβραίων που κατέφυγαν στο [[κάστρο του Γιορκ]]). Υπενθύμιση του θλιβερού γεγονότος γίνεται επίσης σε μια εβραϊκή προσευχή με τα λόγια "όταν το μαχαίρι βρίσκεται στο λαιμό" και για εκείνους που έχασαν τη ζωή τους "για να αγιαστεί το όνομα του Θεού" (βλέπε [[θάνατος των μαρτύρων]]). Οι αντιδράσεις της εβραϊκής κληρικής ηγεσίας απέναντι σε αυτές τις ενέργειες υπήρξαν μικτές. Ορισμένοι τις θεώρησαν παραδείγματα ηρωικού μαρτυρικού θανάτου ενώ για άλλους ήταν λάθος να τερματίσουν τη ζωή τους προκειμένου να θεωρηθούν μάρτυρες.<ref>{{cite web |url=http://www.religionfacts.com/euthanasia/judaism.htm |title=Euthanasia and Judaism: Jewish Views of Euthanasia and Suicide |accessdate=2008-09-16 |publisher=ReligionFacts.com}}</ref>
+Το ισλάμ απαγορεύει την αυτοκτονία.<ref name="Islam2006"/> Στον [[ινδουισμό]] δεν είναι αποδεκτή και στη σύγχρονη ινδουιστική κοινωνία θεωρείται εξίσου αμαρτωλή πράξη όσο και ο φόνος. Οι [[ινδουιστικά ιερά κείμενα|ινδουιστικές Γραφές]] αναφέρουν ότι αυτός που θέτει τέλος στη ζωή του επέρχεται στον κόσμο των πνευμάτων και περιφέρεται στη Γη μέχρι τη στιγμή που θα αποβίωνε αν δεν είχε αυτοκτονήσει.<ref>Hindu Website. [http://www.hinduwebsite.com/hinduism/h_suicide.asp Hinduism and suicide]</ref> Ο ινδουισμός, όμως, αποδέχεται [[δικαίωμα του θανάτου|το δικαίωμα του ανθρώπου να θέτει τέλος στη ζωή του]] μέσω της νηστείας, μιας μη βίαιης πράξης που καλείται ''[[Prayopavesa]]''.<ref name="hindu">{{cite web |url=http://www.bbc.co.uk/religion/religions/hinduism/hinduethics/euthanasia.shtml|title= Hinduism –Euthanasia and Suicide|date= 2009-08-25|publisher= BBC}}</ref> Η πρακτική αυτή περιορίζεται αυστηρά σε άτομα που δεν έχουν πια επιθυμίες, φιλοδοξίες ή ευθύνες στην επίγεια ζωή. <ref name="hindu" /> Παρόμοια πρακτική εφαρμόζεται στο [[Τζαϊνισμό]] που είναι γνωστή με το όνομα ''[[Santhara]]''. Το έθιμο ονόματι [[sati (πρακτική)|Sati]], ο αυτοπυρπολισμός χήρων γυναικών, ήταν κατά το μεσαίωνα διαδεδομένο στην ινδουιστική κοινωνία.
+===Φιλοσοφία===
+[[File:The way out.jpg|thumb|''Η διέξοδος ή [[Αυτοκτονικός ιδεασμός|Αυτοκτονικός Ιδεασμός]]'': [[George Grie]], 2007.]]
+Διάφορα ερωτήματα εγείρονται όσον αφορά τη φιλοσοφία της αυτοκτονίας, όπως για παράδειγμα τι τη συνιστά, εάν αποτελεί ορθολογική επιλογή ή όχι και αν είναι επιτρεπτή από ηθικής πλευράς. <ref name="StanfordSuicide">{{cite web |url=http://plato.stanford.edu/entries/suicide/ |title=Suicide (Stanford Encyclopedia of Philosophy) |publisher=Plato.stanford.edu |accessdate=2009-05-06}}</ref> Στη φιλοσοφία οι απόψεις όσον αφορά την ηθική ή μη αποδοχή της αυτοκτονίας ξεκινούν από την απόλυτη αντίθεση (θεωρείται ανήθικη) και φτάνουν μέχρι την πεποίθηση ότι αποτελεί [[απαράβατο]] δικαίωμα κάθε ατόμου (ακόμη και για τους νεαρούς και υγιείς), το οποίο πιστεύει ότι έχει καταλήξει συνειδητά στην απόφαση να δώσει τέλος στη ζωή του.
+Ανάμεσα σε αυτούς που αντιμάχονται την αυτοκτονία υπάρχουν και αρκετοί χριστιανοί φιλόσοφοι, όπως ο [[Αυγουστίνος Ιππώνος]], ο [[Θωμάς Aκινάτης]],<ref name="StanfordSuicide" /> ο [[Ιμάνουελ Καντ]]<ref>Kant, Immanuel. (1785) ''Kant: The Metaphysics of Morals'', M. Gregor (trans.), Cambridge: Cambridge University Press, 1996. ISBN 978-0-521-56673-5. p177.</ref> και πιθανόν ο [[Τζον Στιούαρτ Μιλ]] – Η εστίαση του Μιλ στη σπουδαιότητα της [[ελευθερίας]] και της [[αυτονομίας]] σήμαινε ότι αποποιούνταν επιλογές, οι οποίες θα εμπόδιζαν ένα άτομο να παίρνει στο μέλλον αυτόνομες αποφάσεις. <ref>{{cite journal | author = Safranek John P | year = 1998 | title = Autonomy and Assisted Suicide: The Execution of Freedom | url = | journal = The Hastings Center Report |volume = 28 | issue = 4| page = 33 }}</ref> Για άλλους πάλι η αυτοκτονία αποτελεί ξεκάθαρα υπόθεση προσωπικής επιλογής. Οι υποστηρικτές αυτής της θέσης ισχυρίζονται ότι κανένας δε θα έπρεπε να αναγκάζεται να υποφέρει παρά τη θέλησή του, ιδιαίτερα στα γηρατειά ή σε περίπτωση ανίατης ή ψυχικής ασθένειας για την οποία δεν υπάρχει πιθανότητα βελτίωσης. Απορρίπτουν την άποψη ότι η αυτοκτονία είναι πάντοτε πράξη παραλογίας με το επιχείρημα ότι μπορεί να αποτελεί έσχατη και δικαιολογημένη λύση για όσους υποφέρουν από εξαιρετικά έντονο άλγος. <ref>Raymond Whiting: A natural right to die: twenty-three centuries of debate, pp. 13–17; Praeger (2001) ISBN 0-313-31474-8</ref> Σύμφωνα με μια πιο ακραία άποψη οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν ελευθερία επιλογής ανεξαρτήτως εάν υποφέρουν ή όχι. Στους επιφανείς υποστηρικτές αυτής της [[σχολής]] συμπεριλαμβάνονται ο Σκοτσέζος εμπειριστής φιλόσοφος [[Ντέιβιντ Χιουμ]]<ref name="StanfordSuicide" /> και ο Αμερικανός βιοηθικός [[Τζέικομπ M. Άπελ|Τζέικομπ Άπελ]] (Jacob M. Appel).<ref name=pmid17649899 /><ref>[[Wesley J. Smith]], Death on Demand: The assisted-suicide movement sheds its fig leaf, ''The Weekly Standard'', June 5, 2007</ref>
+===Συνηγορία της αυτοκτονίας===
+[[Image:Alexandre-Gabriel Decamps - The Suicide - Walters 3742.jpg|thumb| Σε αυτό τον πίνακα του Alexandre-Gabriel Decamps τα αντικείμενα στο πάτωμα ─το όπλο, το σημείωμα και η παλέτα─ υποδεικνύουν ότι ο καλλιτέχης μόλις έχει θέσει τέλος στη ζωή του.<ref>{{cite web|publisher= [[The Walters Art Museum]] |url=http://art.thewalters.org/detail/1589 |title= The Suicide}}</ref>]]
+Αρκετοί πολιτισμοί και [[υποκουλτούρες]] έχουν συνηγορήσει υπέρ της αυτοκτονίας. Ο [[ιαπωνικός στρατός]] ενθάρρυνε και εξυμνούσε κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο τις επιθέσεις [[καμικάζι]], οι οποίες ήταν επιθέσεις αυτοκτονίας που εφαρμόζονταν από την ιαπωνική πολεμική αεροπορία κατά των Συμμαχικών νηοπομπών στα τελευταία στάδια της εκστρατείας του Ειρηνικού στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ιαπωνική κοινωνία στο σύνολό της έχει χαρακτηριστεί ως κοινωνία που ανέχεται γενικά την αυτοκτονία. <ref name="ozawa-desilva">{{cite journal|last=Ozawa-de Silva|first=C|title=Too lonely to die alone: internet suicide pacts and existential suffering in Japan.|journal=Culture, medicine and psychiatry|date=2008 Dec|volume=32|issue=4|pages=516–51|pmid=18800195|doi=10.1007/s11013-008-9108-0}}</ref> (βλέπε [[η αυτοκτονία στην Ιαπωνία]]).
+[[Αυτοκτονία και διαδίκτυο|Αναζητήσεις στο διαδίκτυο για πληροφορίες σχετικά με την αυτοκτονία]] εμφανίζουν ιστότοπους στους οποίους κατά ένα ποσοστό από 10-30% ενθαρρύνονται οι απόπειρες αυτοκτονίας και στις προσφέρονται επίσης διευκολύνσεις. <!-- <ref name=Dur2011/> --> Αρκετοί ανησυχούν ότι τέτοιου είδους ιστότοποι μπορεί να ωθήσουν τα άτομα με προδιάθεση στην τελική πράξη. <!-- <ref name=Dur2011/> --> Ορισμένοι κλείνουν διαδικτυακές [[συμφωνίες αυτοκτονίας]] είτε με παλιούς φίλους, είτε με άτομα που έχουν μόλις συναντήσει σε [[chat room]] ή σε [[φόρουμ του διαδικτύου|τοίχους μηνυμάτων]].<!-- <ref name=Dur2011/> --> Το διαδίκτυο μπορεί, ωστόσο, να συμβάλλει και στην πρόληψη μέσω κοινωνικών ομάδων που βοηθούν άτομα κοινωνικά απομονωμένα. <ref name=Dur2011>{{cite journal|last=Durkee|first=T|coauthors=Hadlaczky, G; Westerlund, M; Carli, V|title=Internet pathways in suicidality: a review of the evidence.|journal=International journal of environmental research and public health|date=2011 Oct|volume=8|issue=10|pages=3938–52|pmid=22073021|doi=10.3390/ijerph8103938|pmc=3210590}}</ref>
+===Τοποθεσίες===
+Ορισμένες τοποθεσίες έχουν γίνει γνωστές για τις συχνές απόπειρες αυτοκτονίας.<ref name=Robinson2012/> Σε αυτές συμπεριλαμβάνονται η [[Γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ]] του Σαν Φρανσίσκο, το [[Aokigahara|δάσος Αokigahara]] που βρίσκεται στην Ιαπωνία,<ref>{{cite book|last=Robinson|first=ed. by Peter|title=Research themes for tourism|year=2010|publisher=CABI|location=Oxfordshire [etc.]|isbn=978-1-84593-684-6|page=172|url=http://books.google.ca/books?id=219aFMSRPqgC&pg=PA172|coauthors=Heitmann, Sine; Dieke, Peter}}</ref> το ακρωτήριο [[Beachy Head]] στην Αγγλία, <ref name=Robinson2012>{{cite book|last=Robinson|first=edited by David Picard, Mike|title=Emotion in motion : tourism, affect and transformation|publisher=Ashgate|location=Farnham, Surrey|isbn=978-1-4094-2133-7|page=176|url=http://books.google.ca/books?id=PjuY_4Vy_UUC&pg=PT176}}</ref> και η υπόστυλη γέφυρα [[Bloor Street Viaduct]] στο [[Τορόντο]] του Καναδά.<ref name=Dennis2008>{{cite book|last=Dennis|first=Richard|title=Cities in modernity : representations and productions of metropolitan space, 1840 – 1930|year=2008|publisher=Cambridge Univ. Press|location=Cambridge [u.a.]|isbn=978-0-521-46841-1|page=20|url=http://books.google.ca/books?id=Gq9_uNNkmKUC&pg=PA20|edition=Repr.}}</ref>
+Aπό την κατασκευή της το 1937 μέχρι το 2010 περισσότερα από 1300 άτομα αυτοκτόνησαν από τη Γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ πηδώντας στο κενό.<ref name=McDougall2010>{{cite book|last=McDougall|first=Tim|title=Helping children and young people who self-harm : an introduction to self-harming and suicidal behaviours for health professionals|year=2010|publisher=Routledge|location=Abingdon, Oxon|isbn=978-0-415-49913-2|page=23|url=http://books.google.ca/books?id=2VfP1-o0BgcC&pg=PA23|coauthors=Armstrong, Marie; Trainor, Gemma}}</ref> Σε πολλές τοποθεσίες όπου οι αυτοκτονίες είναι συχνές έχουν κατασκευαστεί φράγματα για λόγους πρόληψης.<ref name=Bateson2008>{{cite book|last=Bateson|first=John|title=Building hope : leadership in the nonprofit world|year=2008|publisher=Praeger|location=Westport, Conn.|isbn=978-0-313-34851-8|page=180|url=http://books.google.ca/books?id=GUzq5qNegkYC&pg=PA180}}</ref> Όπως για παράδειγμα το φράγμα με το όνομα [[Luminous Veil]] (φωτεινό πέπλο) που βρίσκεται στο Τορόντο,<ref name=Dennis2008/> τα φράγματα στον [[Πύργο του Άιφελ]] στο Παρίσι και εκείνα στο [[Κτήριο Εμπάιρ Στέιτ]] (Empire State Building) που βρίσκεται στην πόλη της Νέας Υόρκης.<ref name=Bateson2008/> Aπό το 2011 έχει ξεκινήσει η κατασκευή φράγματος και στη Γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ. <ref name=Miller2011>{{cite book|last=Miller|first=David|title=Child and Adolescent Suicidal Behavior: School-Based Prevention, Assessment, and Intervention|year=2011|isbn=978-1-60623-997-1|page=46|url=http://books.google.ca/books?id=bAHcIUDoVEoC&pg=PA46}}</ref> Σε γενικές γραμμές τα φράγματα αυτά φαίνονται να είναι πολύ αποτελεσματικά.<ref name=Miller2011/>
+==Άλλα είδη==
+Εφόσον για τον τερματισμό της ζωής απαιτείται σκόπιμη ενέργεια, αρκετοί πιστεύουν ότι η αυτοκτονία δεν μπορεί να υφίσταται στα μη ανθρώπινα ζώα. <ref name=Maris2000>{{cite book|last=Maris|first=Ronald|title=Comprehensive textbook of suicidology|year=2000|publisher=Guilford Press|location=New York [u.a.]|isbn=978-1-57230-541-0|pages=97–103|url=http://books.google.ca/books?id=Zi-xoFAPnPMC&pg=PA97}}</ref> Απόπειρες αυτοκτονίας έχουν παρατηρηθεί στο βακτήριο της [[σαλμονέλας]], στην προσπάθειά του να υπερνικήσει ανταγωνιζόμενα βακτήρια, προκαλώντας την αντίδραση του [[ανοσοποιητικού συστήματος]] απέναντι σε αυτά.<ref>{{Cite journal|url=http://www.nytimes.com/2008/08/26/science/26obsalm.html?ref=science|title=In Salmonella Attack, Taking One for the Team|author=Chang, Kenneth|date=August 25, 2008|publisher=New York Times|postscript=<!--None-->}}</ref> Παρόμοιες πρακτικές έχουν επίσης παρατηρηθεί και σε μυρμήγκια εργάτες της οικογένειας ''Forelius pusillus'' ,που συναντούνται στη Βραζιλία, όπου μια μικρή ομάδα μυρμηγκιών εγκαταλείπει κάθε βράδυ την ασφάλεια της φωλιάς σφραγίζοντας την είσοδό της. <ref>{{cite journal|title=Preemptive Defensive Self-Sacrifice by Ant Workers|url=http://www.cyf-kr.edu.pl/~rotofils/Tofilski_etal_2008.pdf|format=PDF|author=Tofilski,Adam; Couvillon, MJ;Evison, SEF; Helantera, H; Robinson, EJH; Ratnieks, FLW|year=2008|volume=172|pmid=18928332|issue=5|journal=The American Naturalist|doi=10.1086/591688|pages=E239–E243}}</ref>
+Η [[αφίδα του μπιζελιού]] όταν απειλείται από [[πασχαλίτσα]] (επιστημονική ονομασία: κοκκινέλλη η επτάστικτος) είναι σε θέση να αυτοεκρήγνυται προστατεύοντας τους αδελφούς της και ορισμένες φορές να θανατώνει με αυτό τον τρόπο και την πασχαλίτσα. <ref>{{Cite journal|url=http://news.discovery.com/animals/animal-suicide-behavior.html|title=Animal Suicide Sheds Light on Human Behavior|author=Larry O'Hanlon|date=Mar 10, 2010|publisher=Discovery News|postscript=<!--None-->}}</ref> Μερικά είδη [[τερμιτών]] έχουν "στρατιώτες" που εκρήγνυνται σκεπάζοντας τους εχθρούς τους με ένα είδος κολλώδους γλίτσας.<ref>{{Cite journal|url=http://www.bbc.co.uk/pressoffice/pressreleases/stories/2005/10_october/20/life_horrors.shtml|title=Life In The Undergrowth|publisher=BBC|postscript=<!--None-->|author1=<Please add first missing authors to populate metadata.>}}</ref><ref>{{Cite journal|title=Suicidal defensive behaviour by frontal gland dehiscence in Globitermes sulphureus Haviland soldiers (Isoptera)|first4=A.|last4=Peppuy|first3=V.|last3=Van Tuyen|volume=44|first2=A.|issue=3|journal=Insectes Sociaux|date=August, 1997|last2=Robert|page=289|doi=10.1007/s000400050049|url=http://www.springerlink.com/content/m727aywa4mdf04ln/|publisher=Birkhäuser Basel|author=Bordereau, C|postscript=<!--None-->}}</ref>
+Έχουν υπάρξει ανεπίσημες αναφορές σχετικά με σκύλους, άλογα και δελφίνια που έχουν αυτοκτονήσει, ωστόσο, χωρίς καταληκτική απόδειξη.  <ref>{{Cite journal|title=Do Animals Commit Suicide? A Scientific Debate|date=Mar. 19, 2010|author=Nobel, Justin|publisher=Time|url=http://www.time.com/time/health/article/0,8599,1973486,00.html|postscript=<!--None-->}}</ref> Δεν υπάρχουν πολλές επιστημονικές μελέτες σχετικά με τις αυτοκτονίες ζώων.<ref>{{Cite journal|doi=10.1111/j.1749-6632.1997.tb52352.x|title=Suicide Research|first2=J. John|last2=Mann|url=http://www3.interscience.wiley.com/journal/120752899/abstract|author=Stoff, David|journal=Annals of the New York Academy of Sciences|publisher=Annals of the New York Academy of Sciences|volume=836|issue=Neurobiology of Suicide, The : From the Bench to the Clinic|year=1997|pages=1–11|postscript=<!--None-->|bibcode = 1997NYASA.836....1S }}</ref>
+==Αξιοσημείωτα περιστατικά==
+Παράδειγμα ομαδικής αυτοκτονίας υπήρξε η [[αυτοκτονία]] το 1978 στο "[[Τζόουνσταουν]]" των ΗΠΑ, κατά την οποία 918 μέλη της αμερικανικής [[αίρεσης]] [[Ναός του Λαού]] (Peoples Temple), με αρχηγό τον [[Τζιμ Τζόουνς]] έθεσαν τέλος στη ζωή τους πίνοντας [[ρόφημα]] με γεύση σταφύλι ανακατεμένο με [[κυανιούχο κάλιο|κυανίδιο]].<ref>Hall 1987, p.282</ref><ref name="tape">[http://jonestown.sdsu.edu/AboutJonestown/Tapes/Tapes/DeathTape/death.html "Jonestown Audiotape Primary Project."] ''Alternative Considerations of Jonestown and Peoples Temple''. San Diego State University.{{WebCite|url=http://www.webcitation.org/5vybbZjSY|date =2011-01-24}}</ref><ref>"1978:[http://news.bbc.co.uk/onthisday/hi/dates/stories/november/18/newsid_2540000/2540209.stmMassSuicide Leaves 900 Dead]". Retrieved 9 November 2011.</ref> Πάνω από 10.000 άμαχοι Ιάπωνες διέπραξαν αυτοκτονία τις τελευταίες μέρες της [[Μάχης της Σαϊπάν]] το 1944, ορισμένοι από αυτούς πηδώντας από το "βράχο της αυτοκτονίας" (Suicide Cliff) και το "βράχο του Μπανζάι" (Banzai Cliff).<ref>John Toland, ''The Rising Sun: The Decline and Fall of the Japanese Empire 1936–1945'', Random House, 1970, p. 519</ref>
+Οι [[απεργία πείνας των Ιρλανδών το 1981|απεργίες πείνας του 1981]] στην Ιρλανδία με επικεφαλής τον [[Μπόμπι Σάντς]] (Bobby Sands) κατέληξαν σε 10 νεκρούς. Ο [[ιατροδικαστής]] είχε καταγράψει ως αιτία θανάτου "ασιτία που επέβαλαν οι απεργοί στον εαυτό τους" και όχι αυτοκτονία. Ύστερα από διαμαρτυρίες των οικογενειών των νεκρών απεργών η παραπάνω διατύπωση μεταγράφηκε στα πιστοποιητικά θανάτου σε "ασιτία".<ref name=Philosophy59OKeeffe>[http://www.jstor.org/pss/3750951 Suicide and Self-Starvation], Terence M. O'Keeffe, [[Philosophy (journal)|''Philosophy'']], Vol. 59, No. 229 (Jul., 1984), pp. 349–363</ref> Κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ανακαλύφθηκε ότι ο [[Έρβιν Ρόμελ]] (Erwin Rommel) γνώριζε εκ των προτέρων για τη [[συνωμοσία της 20ης Ιουλίου|συνωμοσία της 20ης Ιουλίου]] κατά του Χίτλερ και απειλήθηκε με [[δημόσια δίκη]], εκτέλεση και αντίποινα κατά της οικογένειάς του εκτός και αν τερμάτιζε ο ίδιος τη ζωή του.<ref>{{cite book |last=Watson |first=Bruce|title=Exit Rommel: The Tunisian Campaign, 1942–43 |publisher=Stackpole Books |year=2007|page=170|isbn=978-0-8117-3381-6}}</ref>
+==Σημειώσεις==
+{{Reflist|colwidth=30em}}
 [[File:Αυτοκτονία με την λήψη φαρμάκου-δηλητηρίου.jpg|thumb|Αυτοκτονία με την λήψη φαρμάκου-δηλητηρίου]]
 Η '''αυτοκτονία''' είναι η πράξη κατά την οποία ένα άτομο εσκεμμένα δίνει τέλος στην ζωή του. Το άτομο αυτό μετά τον θάνατό του αποκαλείται αυτόχειρας.